بهار و مرد پاییز
نویسنده فاطمه “سون ارا”
قسمت: آخر
در همین حال، یوسف با شنیدن صدای پدرش داخل آشپزخانه شد و پرسید چی شده پدر جان؟ چرا اینقدر خوشحال هستی؟
منصور گفت پسرم، تو بزودی صاحب یک خواهر یا برادر کوچک می شوی!
یوسف با خوشحالی فریاد زد وای! جدی؟ مبارک باشد خاله! پدر جان! من بسیار خوشحال هستم!
و آن شب، هر سه، در آغوش یکدیگر، خانه ای را با عشق گرم کردند.
چند ماه بعد فرشتهٔ کوچک زندگی شان به دنیا آمد. منصور و بهار اسم او را نسترن گذاشتند و زمانی که او یک ساله شد، خانوادهٔ خوشبخت تصمیم گرفتند برای آینده ای بهتر، از وطن بروند.
بهار برای آخرین بار به دیدن پدرش رفت. اما بازهم با دیواری از سردی رو به رو شد. بی آنکه سخنی از دلش بر زبان آورد، برگشت.
و حالا، در جایی دور از وطن، جایی آرام، در خانه ای که پر از خندهٔ کودکانه و آغوش گرم عشق است، بهار، منصور، یوسف و نسترن، چهار قلبی اند که با هم می تپند… برای هم.
پایان. 🌸
از زبان بهار:
همیشه می دانستم که چشم هایم معصوم است و در حین حال ساده. همیشه وقتی حرف میزدم، دیگران لبخند میزدند و می گفتند: این دختر هنوز خیلی کوچک است، هنوز دنیا را ندیده.
و راستش حق با آن ها بود.
من کودکانه عاشق شدم، با همان دلی که فرق قهر و دلگیری را نمی فهمید با قلبی که اگر محبت نمی دید، فوری به غار تنهایی اش پناه می برد و خیال می کرد تنها راه رهایی، رفتن است.
ولی زندگی، معلمی است که درس هایش را با درد می دهد.
من و منصور فرق های زیادی داشتیم نه فقط در سن و سال، بلکه در تجربه، در نگاه به دنیا، در شیوهٔ حرف زدن، حتا در سکوت کردن.
او مردی بود که دنیا را دیده بود، زخمش را خورده بود، درد را مزه کرده بود و من، دختری بودم که تازه یاد گرفته بودم چطور زخم ها را بفهمم.
گاهی فکر می کردم چرا خدا دل مرا به دست مردی داده که از من بزرگ تر است؟ چرا باید نگاه مردم را تحمل کنم که می گفتند:این عشق، دوام نمی آورد.
اما منصور او هیچگاه نخواست مرا تغییر دهد. هیچگاه نگفت که باید زودتر بزرگ شوم. فقط کنارم ایستاد صبور، آرام… تا خودم بفهمم که زندگی شوخی نیست، و عشق فقط با لبخند دوام نمی آورد.
من اشتباه کردم اما او ماند. و من، کم کم یاد گرفتم که زن بودن، فقط زیبایی و لطافت نیست. زن بودن یعنی ساختن… یعنی فهمیدن… یعنی قهر نکردن وقتی که باید ماند.
من یاد گرفتم زندگی فقط آن چیزی نیست که در رویاهایم ساخته بودم. زندگی، ظرفیست که باید با دست های خودت از عشق، بخشش، صبر و حقیقت پر شود.
اکنون، وقتی شب ها منصور را می بینم که کنار دختر کوچکم نسترن نشسته، آرام، مهربان، و همچنان عاشق… دلم لبریز می شود از شکر.
ما دوام آوردیم برخلاف تمام آن هایی که فکر می کردند نمی آوریم.
نه چون بی عیب بودیم، نه چون کامل بودیم بلکه چون تصمیم گرفتیم کامل شویم.
و من امروز به خودم می بالم. چون از یک دخترک ساده، به زنی رسیدم که می داند عشق، فقط آغاز ماجراست و پایداری، ادامهٔ آن.
ـــ بهار
#پایان
.الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
نویسنده فاطمه “سون ارا”
قسمت: آخر
در همین حال، یوسف با شنیدن صدای پدرش داخل آشپزخانه شد و پرسید چی شده پدر جان؟ چرا اینقدر خوشحال هستی؟
منصور گفت پسرم، تو بزودی صاحب یک خواهر یا برادر کوچک می شوی!
یوسف با خوشحالی فریاد زد وای! جدی؟ مبارک باشد خاله! پدر جان! من بسیار خوشحال هستم!
و آن شب، هر سه، در آغوش یکدیگر، خانه ای را با عشق گرم کردند.
چند ماه بعد فرشتهٔ کوچک زندگی شان به دنیا آمد. منصور و بهار اسم او را نسترن گذاشتند و زمانی که او یک ساله شد، خانوادهٔ خوشبخت تصمیم گرفتند برای آینده ای بهتر، از وطن بروند.
بهار برای آخرین بار به دیدن پدرش رفت. اما بازهم با دیواری از سردی رو به رو شد. بی آنکه سخنی از دلش بر زبان آورد، برگشت.
و حالا، در جایی دور از وطن، جایی آرام، در خانه ای که پر از خندهٔ کودکانه و آغوش گرم عشق است، بهار، منصور، یوسف و نسترن، چهار قلبی اند که با هم می تپند… برای هم.
پایان. 🌸
از زبان بهار:
همیشه می دانستم که چشم هایم معصوم است و در حین حال ساده. همیشه وقتی حرف میزدم، دیگران لبخند میزدند و می گفتند: این دختر هنوز خیلی کوچک است، هنوز دنیا را ندیده.
و راستش حق با آن ها بود.
من کودکانه عاشق شدم، با همان دلی که فرق قهر و دلگیری را نمی فهمید با قلبی که اگر محبت نمی دید، فوری به غار تنهایی اش پناه می برد و خیال می کرد تنها راه رهایی، رفتن است.
ولی زندگی، معلمی است که درس هایش را با درد می دهد.
من و منصور فرق های زیادی داشتیم نه فقط در سن و سال، بلکه در تجربه، در نگاه به دنیا، در شیوهٔ حرف زدن، حتا در سکوت کردن.
او مردی بود که دنیا را دیده بود، زخمش را خورده بود، درد را مزه کرده بود و من، دختری بودم که تازه یاد گرفته بودم چطور زخم ها را بفهمم.
گاهی فکر می کردم چرا خدا دل مرا به دست مردی داده که از من بزرگ تر است؟ چرا باید نگاه مردم را تحمل کنم که می گفتند:این عشق، دوام نمی آورد.
اما منصور او هیچگاه نخواست مرا تغییر دهد. هیچگاه نگفت که باید زودتر بزرگ شوم. فقط کنارم ایستاد صبور، آرام… تا خودم بفهمم که زندگی شوخی نیست، و عشق فقط با لبخند دوام نمی آورد.
من اشتباه کردم اما او ماند. و من، کم کم یاد گرفتم که زن بودن، فقط زیبایی و لطافت نیست. زن بودن یعنی ساختن… یعنی فهمیدن… یعنی قهر نکردن وقتی که باید ماند.
من یاد گرفتم زندگی فقط آن چیزی نیست که در رویاهایم ساخته بودم. زندگی، ظرفیست که باید با دست های خودت از عشق، بخشش، صبر و حقیقت پر شود.
اکنون، وقتی شب ها منصور را می بینم که کنار دختر کوچکم نسترن نشسته، آرام، مهربان، و همچنان عاشق… دلم لبریز می شود از شکر.
ما دوام آوردیم برخلاف تمام آن هایی که فکر می کردند نمی آوریم.
نه چون بی عیب بودیم، نه چون کامل بودیم بلکه چون تصمیم گرفتیم کامل شویم.
و من امروز به خودم می بالم. چون از یک دخترک ساده، به زنی رسیدم که می داند عشق، فقط آغاز ماجراست و پایداری، ادامهٔ آن.
ـــ بهار
#پایان
.الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤3👍1
#سرگذشت
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_نودوهشتم
رو به علی گفتم راستش کاری به اینکه چرا اینقدر بی رحمانه ثریا رو زدی ندارم ولی ازت میخوام همین امشب اجازه بدی حسین پیش مادرش بخوابه، بخاطر من نه نگو.علی که بین دو راهی بود بالاخره با کلی بحث کردن و ناز کردن من اجازه دادهمین یه شب حسین پیش مادرش بخوابه، بچه رو آروم بغل کردم و به اتاق ثریا بردم، ثریا عین قرقی خودش بهم رسوند و با اشک‌هایی که بی صدا ازچشمانش میچکیدن بچه رو بغل کرد و به گوشه اتاقش برد،جیران با سوز و غم نگاه ثریا میکرد که قصد داشت هر جور شده از وجودِ بچه اش سیراب بشه و تا میتونه بوی تنشُ ببلعه و استشمام کنه تا بلکه برای روز های فراقش ذخیره داشته باشه!شب من به توصیه علی که شاید نیمه شب ثریا بچه رو برداره و ببره همونجا موندم هر چند ثریا اونقدر بیچاره بود که چنین کاری اصلا به ذهنشم نمیرسید ولی بخاطر علی چاره‌ای جز موندن نداشتم. روز بعد ثریا و جیران بقچه هاشون جمع کردن و آماده رفتن شدن،ثریا دم در حیاط حسینُ از بغلش جدا کرد و به طرفم گرفتُ با نهایت درموندگی و مظلومی گفت جون تو،
و جون حسین!میدونم بهت بد کردم و نباید وارد زندگیت میشدم اما بدون که به خواست خودم نبود که وارد زندگیت بشم و از همون روز اول ننه ام تو گوشم خوند زن علی باید بشی تا چشم خواهرم که برای پسرش دختر کدخدا گرفته دربیاد و بسوزه و ننه ام داماد شهر نشین و خوش قد بالا گیرش اومدآهی کشیدُ ادامه داد
- اما نمیدونستش دستی دستی زندگیمُ نابود میکنه، بهرحال ازت خواهش میکنم در حقم بزرگی کن و حسین رو عین بچه‌ی خودت بزرگ کن.همه‌ی این حرف‌ها رو با صورتی خیس از اشک و هق هق برام گفت و آخر سر خم شدُ دست هامو بوسید و گفت:پاهاتم بزار ببوسم تا قبول کنی خودمُ به کناری کشیدمُ گفتم: بسه ثریا، من بخدا قسم دلم راضی نیست بچه‌ای از مادرش جدا بشه اما علی شرط کرده اگه من مراقبت نکنم ازش به ننه‌اش ((همون ننه سکینه)) میسپاردش من واقعا دلم میخواست حسین پیش مادرش باشه نه برای زحمتش بلکه برای اینکه هر چی باشه نُه ماه تو پوست شکمت رشد کرده و درد به دنیا آوردنشُ
خودت کشیدی ولی حالا که زورم به علی نمیرسه.خودم مثل تخم چشمام ازش مراقبت میکنم خیالت راحت باشه.ثریا که دلش قرص شد برای بار آخر روی حسین رو بوسید و با دلی شکسته با مادرش بیرون رفتن. چند روز بعد هم علی به روستا رفت و ملابردو صیغه‌ی طلاقشون جاری کرد و مهرش رو تمام کمال پرداخت کرد و پرونده‌ی ثریا برای همیشه بسته شد.به حسین یا باید شیر خشکی که به تازگی از خارج کشور وارد داروخونه ها شده بود می‌دادیم یا شیر گاو که همیشه در دسترس نبود، به سختی دو هفته با شیر خشک گذروندیم و علی قرار گذاشته بود یه هفته‌ای بچه رو پیش ننه سکینه ببریم تا اونجا با شیر گاوهایی که داشتن
غذاش بدیم تا بلکه جونی بگیره.چند روز قبل از رفتن به روستای علی، داخل خونه در حال آشپزی بودم و مهری گهواره‌ی حسین تکون میداد از وقتی ثریا رفته بود
علی به دنبال مهری رفت و آوردش خونه تا کمک دست من باشه که در خونه با ضرب وحشتناکی باز شد و هاشم پدرِ ثریا وارد اتاق شد، مهری که هول شده بودفوری چارقدشُ وارونه سرش کرد و قدمی عقب گذاشت.رو به هاشم گفتم
- سلام چخبره، چرا اینجوری وارد خونه مردم میشی از شما بعیده!هاشم اخمی کرد و غرید
- ساکت شو زنیکه ی خونه خراب کن،
و بعد حسین رو برداشت و به شدت به زمین کوبید که بچه رنگش به سیاهی رفت، دو دستی تو سرم زدم و نفهمیدم چجوری خودمو به بالینش رسوندم و بغلش کردم، فکر میکردم هاشم آمده تا حسین رو بِبره یا بکُشه، بدنم عین بید میلرزید و نگران حسین بودم که جایش نشکسته باشه و ازطرفی نگاه هاشم میکردم که هیچوقت اینجوری عصبانی ندیده بودمش.هاشم گهواره رو جمع کرد
و گفت:
- اومده بودم گهواره امون رو ببرم جا مونده بود،چرا بزارم بمونه برای این پدرسگ و عصبی از خونه خارج شد، من و مهری همونقدر که عصبی بودم همونقدرم متعجب که یعنی تموم این کاراش واسه‌ی، فقط یه گهواره بود!!!! اصلا قابل هضم نبود.شروع کردم به معاینه ی دست و پا های حسین که خداروشکر آسیبی ندیده بود چون که روی کِناره خورده بود زمین جاییش آسیب ندیده بود، به مهری گفتم چیزی ازحرکت امروز هاشم به علی نگه و فقط بگیم آمده گهواره‌ی خودشونُ برده. علی که شنید هاشم اینهمه راه رو برای بردن یه گهواره بی ارزش آمده هم خندش گرفته بود هم حرص میخورد.چند روز بعد مهری خونه آذر رفت و من و علی راهیِ روستای پدریه علی شدیم تا یه هفته ای حسینُ به ننه سکینه بسپاریم.ننه سکینه از دیدنمون خیلی خوشحال شد و با کمال میل قبول کرد که حسین یه هفته‌ای پیشش بمونه،من و علی یه روز موندیم و قصد رفتن کردیم با اینکه دلم به شدت برای حسین تنگ میشد اما چاره ای نبود باید میرفتم چند تا کارِ انجام نشده داشتم الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_نودوهشتم
رو به علی گفتم راستش کاری به اینکه چرا اینقدر بی رحمانه ثریا رو زدی ندارم ولی ازت میخوام همین امشب اجازه بدی حسین پیش مادرش بخوابه، بخاطر من نه نگو.علی که بین دو راهی بود بالاخره با کلی بحث کردن و ناز کردن من اجازه دادهمین یه شب حسین پیش مادرش بخوابه، بچه رو آروم بغل کردم و به اتاق ثریا بردم، ثریا عین قرقی خودش بهم رسوند و با اشک‌هایی که بی صدا ازچشمانش میچکیدن بچه رو بغل کرد و به گوشه اتاقش برد،جیران با سوز و غم نگاه ثریا میکرد که قصد داشت هر جور شده از وجودِ بچه اش سیراب بشه و تا میتونه بوی تنشُ ببلعه و استشمام کنه تا بلکه برای روز های فراقش ذخیره داشته باشه!شب من به توصیه علی که شاید نیمه شب ثریا بچه رو برداره و ببره همونجا موندم هر چند ثریا اونقدر بیچاره بود که چنین کاری اصلا به ذهنشم نمیرسید ولی بخاطر علی چاره‌ای جز موندن نداشتم. روز بعد ثریا و جیران بقچه هاشون جمع کردن و آماده رفتن شدن،ثریا دم در حیاط حسینُ از بغلش جدا کرد و به طرفم گرفتُ با نهایت درموندگی و مظلومی گفت جون تو،
و جون حسین!میدونم بهت بد کردم و نباید وارد زندگیت میشدم اما بدون که به خواست خودم نبود که وارد زندگیت بشم و از همون روز اول ننه ام تو گوشم خوند زن علی باید بشی تا چشم خواهرم که برای پسرش دختر کدخدا گرفته دربیاد و بسوزه و ننه ام داماد شهر نشین و خوش قد بالا گیرش اومدآهی کشیدُ ادامه داد
- اما نمیدونستش دستی دستی زندگیمُ نابود میکنه، بهرحال ازت خواهش میکنم در حقم بزرگی کن و حسین رو عین بچه‌ی خودت بزرگ کن.همه‌ی این حرف‌ها رو با صورتی خیس از اشک و هق هق برام گفت و آخر سر خم شدُ دست هامو بوسید و گفت:پاهاتم بزار ببوسم تا قبول کنی خودمُ به کناری کشیدمُ گفتم: بسه ثریا، من بخدا قسم دلم راضی نیست بچه‌ای از مادرش جدا بشه اما علی شرط کرده اگه من مراقبت نکنم ازش به ننه‌اش ((همون ننه سکینه)) میسپاردش من واقعا دلم میخواست حسین پیش مادرش باشه نه برای زحمتش بلکه برای اینکه هر چی باشه نُه ماه تو پوست شکمت رشد کرده و درد به دنیا آوردنشُ
خودت کشیدی ولی حالا که زورم به علی نمیرسه.خودم مثل تخم چشمام ازش مراقبت میکنم خیالت راحت باشه.ثریا که دلش قرص شد برای بار آخر روی حسین رو بوسید و با دلی شکسته با مادرش بیرون رفتن. چند روز بعد هم علی به روستا رفت و ملابردو صیغه‌ی طلاقشون جاری کرد و مهرش رو تمام کمال پرداخت کرد و پرونده‌ی ثریا برای همیشه بسته شد.به حسین یا باید شیر خشکی که به تازگی از خارج کشور وارد داروخونه ها شده بود می‌دادیم یا شیر گاو که همیشه در دسترس نبود، به سختی دو هفته با شیر خشک گذروندیم و علی قرار گذاشته بود یه هفته‌ای بچه رو پیش ننه سکینه ببریم تا اونجا با شیر گاوهایی که داشتن
غذاش بدیم تا بلکه جونی بگیره.چند روز قبل از رفتن به روستای علی، داخل خونه در حال آشپزی بودم و مهری گهواره‌ی حسین تکون میداد از وقتی ثریا رفته بود
علی به دنبال مهری رفت و آوردش خونه تا کمک دست من باشه که در خونه با ضرب وحشتناکی باز شد و هاشم پدرِ ثریا وارد اتاق شد، مهری که هول شده بودفوری چارقدشُ وارونه سرش کرد و قدمی عقب گذاشت.رو به هاشم گفتم
- سلام چخبره، چرا اینجوری وارد خونه مردم میشی از شما بعیده!هاشم اخمی کرد و غرید
- ساکت شو زنیکه ی خونه خراب کن،
و بعد حسین رو برداشت و به شدت به زمین کوبید که بچه رنگش به سیاهی رفت، دو دستی تو سرم زدم و نفهمیدم چجوری خودمو به بالینش رسوندم و بغلش کردم، فکر میکردم هاشم آمده تا حسین رو بِبره یا بکُشه، بدنم عین بید میلرزید و نگران حسین بودم که جایش نشکسته باشه و ازطرفی نگاه هاشم میکردم که هیچوقت اینجوری عصبانی ندیده بودمش.هاشم گهواره رو جمع کرد
و گفت:
- اومده بودم گهواره امون رو ببرم جا مونده بود،چرا بزارم بمونه برای این پدرسگ و عصبی از خونه خارج شد، من و مهری همونقدر که عصبی بودم همونقدرم متعجب که یعنی تموم این کاراش واسه‌ی، فقط یه گهواره بود!!!! اصلا قابل هضم نبود.شروع کردم به معاینه ی دست و پا های حسین که خداروشکر آسیبی ندیده بود چون که روی کِناره خورده بود زمین جاییش آسیب ندیده بود، به مهری گفتم چیزی ازحرکت امروز هاشم به علی نگه و فقط بگیم آمده گهواره‌ی خودشونُ برده. علی که شنید هاشم اینهمه راه رو برای بردن یه گهواره بی ارزش آمده هم خندش گرفته بود هم حرص میخورد.چند روز بعد مهری خونه آذر رفت و من و علی راهیِ روستای پدریه علی شدیم تا یه هفته ای حسینُ به ننه سکینه بسپاریم.ننه سکینه از دیدنمون خیلی خوشحال شد و با کمال میل قبول کرد که حسین یه هفته‌ای پیشش بمونه،من و علی یه روز موندیم و قصد رفتن کردیم با اینکه دلم به شدت برای حسین تنگ میشد اما چاره ای نبود باید میرفتم چند تا کارِ انجام نشده داشتم الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤1😭1
#سرگذشت
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_نودونهم
عروس کوچکه ی ننه سکینه و سالار خان که چند صباحی بود موندگار شده بودن تو خونه شون هی دور و بره حسین میگشت
و مشکوک میزد ولی سعی کردم به روی خودم نیارم،با علی از روی سنگفرش خونه پایین آمدیم که صدای جیغِ حسین بلند شد طوری وحشتناک گریه میکرد که گفتم حتما چیزی افتاده روش، زودتر از علی خودمُ به داخل اتاق رسوندم که دو باری تو مسیرِ به این کوتاهی سکندری خوردم
و نزدیک بود با مخ پخشِ زمین بشم،حسین از شدت گریه قرمز شده بود
و اشک میریخت بغلش کردم و نگاه بدنش کردم که دیدم روی بازوش یه ردِ نیشگونِ خیلیی بزرگه، جیگرم کبود شد،
قلبم آتیش گرفت،ننه سکینه که کنار ما ایستاده بود تنها کسی که میموند بتول بود.سال های بعد خودش آمد پیشم و اعتراف کرد برای اینکه حسین نمونه رو دستم مجبور شدم نیشگونش بگیرم تا با گریه و سر و صداش از گذاشتنش اینجا منصرف بشین!تا این حد بی رحم اصلا وجود داره، بچه ای که خودش لباسش به تنش از فرطِ لاغری و لاجونی زار میزنه
بگیری این بلا هم سرش بیاری!زودی پیراهنش تنش کردم و رو به علی که نگران نگاهمون میکرد گفتم علی نظرم عوض شد حسین میبریم همونجا پیش خودمون نگه میداریم، خدابزرگه بالاخره شده در تک تک خونه های شهر بزنم نمیزارم بچه‌ام گرسنه بمونه.ننه سکینه ناراحت گفت به جون خودم از بچه ام خوب مراقبت میکنم بزارین بمونه ننه!علی گفت نه ننه دورت بگردم، فوقش یه هفته اینجا بمونه بعدش چی؟ حق با ماه صنم هست میبریمش همراهمون همون لحظه بتول با لبخندی خبیثانه، که شرارت ازش میبارید از جلوی اتاق رد شد، تو دلم گفتم بخدا واگذارت میکنم که اینجوری تن این بچه رو لرزوندی و گوشت تنش کَندی!ننه سکینه کلی شیر همراهمون کرد تا واسه حسین ببریم، چون جدیدا یخچال دار شده بودیم خیالمون راحت شد که چند روزی بچه گرسنه نمیمونه،مهری که وقتی دید حسین همراهمونه و جاش نذاشتی از خوشحالی یه دقیقه هم حسینُ زمین نمیذاشت و میگفت ننه تا رفتین و برگشتین دعا دعا میکردم نظرتون عوض بشه و داداشیُ اونجا نزارین.دقیقا سه ماه و ده روز بعد که حسین آب زیر پوستش رفته بود و سرحال شده بود، شنیدم ثریا ازدواج کرده و به خونه شوهر رفته،شوهرش، زنِ اولشُ طلاق داده بودُ
دومی هم به رحمت خدا رفته بود و با یه بچه ی کوچک‌هم سن و سالِ حسین به خواستگاریِ ثریا میاد،البته که پیر نبودُ سنی نداشته، جیرانم از خدا خواسته ثریا رو به عقدش درمیاره، ثریا هم به جبران مادری کردن برای حسین برای پسر شوهرش مادری میکنه.باخودم گفتم دلم برای ثریا میسوزه، اونم تقصیری نداشت و مثل گذشته ی خودم قربانیِ خواسته های بزرگترهاش شد و یه عمر در حسرت گذشته باید سوخت و عین شمع آب شد و آآآه کشیدم
- ماه صنم، ماه صنم با شنیدن اسمم از زبونِ علی اونم این وقت روز بلند شدم
و صدای مهریُ رو کردم گفتم :مهری مراقب حسین باش تاتی میکنه نخوره زمین من برم تو حیاط ببینم بابات چی میگه علی قدم رو، طول و عرضِ حیاطُ گَز میکرد و معلوم بود حسابی عصبانیه،صدامُ صاف کردمُ گفتم
- سلام، خوبی ؟! چیزی شده این وقت روز پا شدی آمدی اینجا؟علی زیر لب جواب سلام داد و گفت: ببین ماه صنم،تو زن منی و مهری دخترم درسته؟!از سوالِ بی ربطش خندم گرفتُ گفتم خوب مرد این چه سوالیه میپرسی، معلومه دیگه!!
- خوب پس به این برادرزاده‌ی گرامیت بگو فکرِ مهریُ از سرش بندازه، من به امیر دختر نمیدم، هر روز یه خواستگار درست و حسابی میاد پیشم که دخترِ گیس طلاتُ میخوایم اونوقت من دختر بدم به یه شاطر؟میدونستم امیر دیر یا زود خواسته‌اش رو مطرح میکنه ولی نمیدونستم به این زودی،رو به علی گفتم: امیر هنوز بچه است خدمتشُ نرفته مگه الکیه یه چی گفته تو چرا جدی میگیری علی که اصلا حواسش نبود صداش داره بالا میره فریاد زد
- چند روز پیش پسرِ صاحبکارم از مهری خواستگاری کرد، منم گفتم باید با مادرش و خودش حرف بزنم بعد جوابتون میدم،امروز صاحبکارم آمده میگه دخترت به پسرم نمیدادین چرا زدین آش لاشش کردین، پرسیدم چی شده؟ بله شازده فهمیده رفته پسرِ بدبختُ زده و فرار کرده!آبروم رفت علی ناراحت لب تخت نشست و با دست هاش پیشونیشُ گرفت،با تته پته پرسیدم
- خوب از کجا معلوم کارِ امیر بوده؟علی در همون حالتش گفت: خودش به پسره گفته، مهری نامزده پسر دایی‌اش هست
دیگه این دور و بر ها پیدات نشه زدم رو دستم و خجالت زده کنار علی نشستم،علی دستی تو موهاش کشید و گفت
- بخاطر من نرفتن شکایت کنن اما چه فایده آبرو و حیثیتم رفت بعد حرفش بلند شد و بیرون رفت.الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_نودونهم
عروس کوچکه ی ننه سکینه و سالار خان که چند صباحی بود موندگار شده بودن تو خونه شون هی دور و بره حسین میگشت
و مشکوک میزد ولی سعی کردم به روی خودم نیارم،با علی از روی سنگفرش خونه پایین آمدیم که صدای جیغِ حسین بلند شد طوری وحشتناک گریه میکرد که گفتم حتما چیزی افتاده روش، زودتر از علی خودمُ به داخل اتاق رسوندم که دو باری تو مسیرِ به این کوتاهی سکندری خوردم
و نزدیک بود با مخ پخشِ زمین بشم،حسین از شدت گریه قرمز شده بود
و اشک میریخت بغلش کردم و نگاه بدنش کردم که دیدم روی بازوش یه ردِ نیشگونِ خیلیی بزرگه، جیگرم کبود شد،
قلبم آتیش گرفت،ننه سکینه که کنار ما ایستاده بود تنها کسی که میموند بتول بود.سال های بعد خودش آمد پیشم و اعتراف کرد برای اینکه حسین نمونه رو دستم مجبور شدم نیشگونش بگیرم تا با گریه و سر و صداش از گذاشتنش اینجا منصرف بشین!تا این حد بی رحم اصلا وجود داره، بچه ای که خودش لباسش به تنش از فرطِ لاغری و لاجونی زار میزنه
بگیری این بلا هم سرش بیاری!زودی پیراهنش تنش کردم و رو به علی که نگران نگاهمون میکرد گفتم علی نظرم عوض شد حسین میبریم همونجا پیش خودمون نگه میداریم، خدابزرگه بالاخره شده در تک تک خونه های شهر بزنم نمیزارم بچه‌ام گرسنه بمونه.ننه سکینه ناراحت گفت به جون خودم از بچه ام خوب مراقبت میکنم بزارین بمونه ننه!علی گفت نه ننه دورت بگردم، فوقش یه هفته اینجا بمونه بعدش چی؟ حق با ماه صنم هست میبریمش همراهمون همون لحظه بتول با لبخندی خبیثانه، که شرارت ازش میبارید از جلوی اتاق رد شد، تو دلم گفتم بخدا واگذارت میکنم که اینجوری تن این بچه رو لرزوندی و گوشت تنش کَندی!ننه سکینه کلی شیر همراهمون کرد تا واسه حسین ببریم، چون جدیدا یخچال دار شده بودیم خیالمون راحت شد که چند روزی بچه گرسنه نمیمونه،مهری که وقتی دید حسین همراهمونه و جاش نذاشتی از خوشحالی یه دقیقه هم حسینُ زمین نمیذاشت و میگفت ننه تا رفتین و برگشتین دعا دعا میکردم نظرتون عوض بشه و داداشیُ اونجا نزارین.دقیقا سه ماه و ده روز بعد که حسین آب زیر پوستش رفته بود و سرحال شده بود، شنیدم ثریا ازدواج کرده و به خونه شوهر رفته،شوهرش، زنِ اولشُ طلاق داده بودُ
دومی هم به رحمت خدا رفته بود و با یه بچه ی کوچک‌هم سن و سالِ حسین به خواستگاریِ ثریا میاد،البته که پیر نبودُ سنی نداشته، جیرانم از خدا خواسته ثریا رو به عقدش درمیاره، ثریا هم به جبران مادری کردن برای حسین برای پسر شوهرش مادری میکنه.باخودم گفتم دلم برای ثریا میسوزه، اونم تقصیری نداشت و مثل گذشته ی خودم قربانیِ خواسته های بزرگترهاش شد و یه عمر در حسرت گذشته باید سوخت و عین شمع آب شد و آآآه کشیدم
- ماه صنم، ماه صنم با شنیدن اسمم از زبونِ علی اونم این وقت روز بلند شدم
و صدای مهریُ رو کردم گفتم :مهری مراقب حسین باش تاتی میکنه نخوره زمین من برم تو حیاط ببینم بابات چی میگه علی قدم رو، طول و عرضِ حیاطُ گَز میکرد و معلوم بود حسابی عصبانیه،صدامُ صاف کردمُ گفتم
- سلام، خوبی ؟! چیزی شده این وقت روز پا شدی آمدی اینجا؟علی زیر لب جواب سلام داد و گفت: ببین ماه صنم،تو زن منی و مهری دخترم درسته؟!از سوالِ بی ربطش خندم گرفتُ گفتم خوب مرد این چه سوالیه میپرسی، معلومه دیگه!!
- خوب پس به این برادرزاده‌ی گرامیت بگو فکرِ مهریُ از سرش بندازه، من به امیر دختر نمیدم، هر روز یه خواستگار درست و حسابی میاد پیشم که دخترِ گیس طلاتُ میخوایم اونوقت من دختر بدم به یه شاطر؟میدونستم امیر دیر یا زود خواسته‌اش رو مطرح میکنه ولی نمیدونستم به این زودی،رو به علی گفتم: امیر هنوز بچه است خدمتشُ نرفته مگه الکیه یه چی گفته تو چرا جدی میگیری علی که اصلا حواسش نبود صداش داره بالا میره فریاد زد
- چند روز پیش پسرِ صاحبکارم از مهری خواستگاری کرد، منم گفتم باید با مادرش و خودش حرف بزنم بعد جوابتون میدم،امروز صاحبکارم آمده میگه دخترت به پسرم نمیدادین چرا زدین آش لاشش کردین، پرسیدم چی شده؟ بله شازده فهمیده رفته پسرِ بدبختُ زده و فرار کرده!آبروم رفت علی ناراحت لب تخت نشست و با دست هاش پیشونیشُ گرفت،با تته پته پرسیدم
- خوب از کجا معلوم کارِ امیر بوده؟علی در همون حالتش گفت: خودش به پسره گفته، مهری نامزده پسر دایی‌اش هست
دیگه این دور و بر ها پیدات نشه زدم رو دستم و خجالت زده کنار علی نشستم،علی دستی تو موهاش کشید و گفت
- بخاطر من نرفتن شکایت کنن اما چه فایده آبرو و حیثیتم رفت بعد حرفش بلند شد و بیرون رفت.الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤1👍1
#سرگذشت
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_صد
این امیرِ زبون نفهم! با اینکارش همه‌ی پل های پشت سرشم شکست مگه هیچ وقته دیگه علی اجازه میده بیادخواستگاریِ مهری!آماده شدم و به طرف نانوایی امیر و عباس حرکت کردم تا بتونم دور از همه باهاش حرف بزنم. امیر چشمش که به من افتاد شصتش خبردار شد که اوضاع از چه قراره خواست ریز بپیچونه که صداش زدم
- امیر وایسا مجبورا سر جاش ایستاد،اشاره کردم بریم یه گوشه ای با هم حرف بزنیم که اطاعت کرد. سر به زیر منتظر بود حرف بزنم که گفتم
- این چه کاری بود کردی ؟ من که عمه اتم هیچ حداقل فکر آبروی علی رو میکردی، فکر نکردی یه درصد علی راضی بود به تو دختر بده الان دیگه عمرا راضی بشه امیر بادی به غبغب انداخت و گفت: عمه تو ننه اشی، مادرشی همه کَسش هستی آقا علی که ...تند پریدم وسط حرفش و گفتم: ادامه نده، علی از پدر برای مهری عزیزتره اینو من نمیگم هزار بار خود مهری به زبون آورده دوما تو چرا اینقدر آتیشت تنده! هنوز اجباریت هم نرفتی دنبال زن هستی امیر یه لحظه سکوت کرد و بعد یه دفعه جلوی پام زانو زد و گفت
- عمه من نه بابا دارم و نه ننه، تنها کسی که آدم حسابمون کرد تو بودی در حالی که بغضش ترکیده بود و گریه میکرد ادامه داد
- عمه، مهری دختر قشنگیه من از روز اولی که پامُ تو خونتون گذاشتم عاشقش شدم نه تنها ظاهرش قشنگه بلکه خیلی دختر نجیب و با حیایی هست،میترسم برم اجباری و بیام مهری رو شوهر بدین
اونوقت به مولا قسم میمیرم.با چشمانِ اشکیش زل زد تو چشمانمُ گفت: عمه بزار نشونش کنم میرم اجباری، اون سر دنیا هم باشه میرمُ میام باشه ؟گوشه ی دامنمُ از دستش کشیدم و گفتم پاشو مرد گنده،با اشک تمساح ریختن نظر من عوض کردی با علی چکار میکنی اصلا ما هیچ، مهری هست که باید نظرِ اول و آخرُ بده زود بلند شد گفت عمه حله پس
لبخندی زدمُ گفتم یعنی چی اونوقت؟سرش پایین انداخت گفت عمه مهری دلش با منه ولی اونقدر با حیاست که به شما چیزی نگفته،تو رو خدا دعواش نکنین ها،ما با هم جیک تو جیک نیستیم.اخمِ مصنوعی کردمُ گفتم خوبه خوبه تو برام تعیین تکلیف نکن پاشو برو سرکارت تا ببینم چی میشه امیر سرخوش لپمُ بوسید و رفت طرف نانوایی .چی میخواستم چی شد، اومده بودم دعواش کنم ولی در عوض....رضایتِ ازدواجشُ ازم گرفت، نفسمُ بیرون دادم و رو به آسمون گفتم
- خدایا خودت به همه کمک کن و از تصدق آبرویِ بقیه نگاه به من و زندگیِ دخترامم کن.به خونه برگشتم و با مهری حرف زدم و نظرش پرسیدم که دیدم از قولِ امیر راضیه و مشکلی نداره حالا مونده بود علی که فکر نمیکنم به این راحتی ها اجازه میداد.از هر راهی آمدم
تا علی رضایت بده نشد آخر کم آوردم و به امیر گفتم که علی اجازه بده نیست و این وصلت سرنمیگیره، امیر که عاشق بود و غرورش برای یه عاشق بی معناست به دست و پای علی افتاد و هر کیو که میشناخت واسطه گرفت تا بالاخره بعد از شش ماه علی اجازه داد مهری به عقدِ امیر دربیاد.یه جشنِ نامزدیِ مختصری
براشون گرفتیم و یه ماه بعدش امیر به اجباری رفت.حالا بعد از سالها دوباره تو تکاپویِ خرید جهیزیه واسه ی مهری افتاده بودم و علی همش بهم گوشزد میکرد که از هر چیزی بهترینشُ واسه ی
مهری بردارم،از صبح یه حال عجیبی داشتم و چون شب قبلش هم یه خواب عجیب غریب دیدم دلشوره امونمُ بریده بود،صدقه دادم و همه چیز رو به فال نیک گرفتم تا سر ظهر که درب حیاط به صدا آمد، کلون درب که انداختم با دیدن فردی که پشت درب بود مات موندم، اصلا نمیتونستم عکس‌العملی نشون بدم،حنیفه که دید من تو شوک هستم خودشُ تو بغلم انداخت و با گریه گفت:
- وای ماه صنم بزنم به تخته اصلا تکون نخوردی!اصلا ببینم میدونی به چه سختی خونت پیدا کردیم؟ چند روزه سرگردون هرشهریم تا تونستیم نشونی ازت پیدا کنیم مگه نه رحمت!!رحمت؟؟!، یعنی چی آخه، همون لحظه رحمت از کنار دیوار اومد جلوی روم! چقدر پیر شده بود مگه چند ساله ندیده بودمش، رحمت با یه حالتی که تا به حال ازش ندیده بودم بسیار مودبانه و مظلوم گفت
- ماه صنم خوبی ؟ آبجی های من چطورن ؟ اجازه نمیدی بیایم داخل ؟از جلوی در کنار رفتم که رحمت و حنیفه داخل آمدن به طرف پذیرایی راهنمایی شون کردم که حسین تاتی تاتی کنان جلو آمد و به زبون بچگونه اش سلام کرد،
حنیفه بغلش کردُ کلی قربون صدقه اش رفت وگفت
- ای خداا ماه صنم پسرته ماشاالله چقدر نازه؟ مهری و آذر کجان ؟ امروز خبر بده آذر اگه تو این شهره بیاد پیشمون یا خودمون بریم خونش لبخندی به روی حنیفه ی که همیشه مهربون زدم و گفتم: آره پسرمه رحمت بغلش کرد و زیر لب گفت خداحفظش کنه ...
ادامه دارد .الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_صد
این امیرِ زبون نفهم! با اینکارش همه‌ی پل های پشت سرشم شکست مگه هیچ وقته دیگه علی اجازه میده بیادخواستگاریِ مهری!آماده شدم و به طرف نانوایی امیر و عباس حرکت کردم تا بتونم دور از همه باهاش حرف بزنم. امیر چشمش که به من افتاد شصتش خبردار شد که اوضاع از چه قراره خواست ریز بپیچونه که صداش زدم
- امیر وایسا مجبورا سر جاش ایستاد،اشاره کردم بریم یه گوشه ای با هم حرف بزنیم که اطاعت کرد. سر به زیر منتظر بود حرف بزنم که گفتم
- این چه کاری بود کردی ؟ من که عمه اتم هیچ حداقل فکر آبروی علی رو میکردی، فکر نکردی یه درصد علی راضی بود به تو دختر بده الان دیگه عمرا راضی بشه امیر بادی به غبغب انداخت و گفت: عمه تو ننه اشی، مادرشی همه کَسش هستی آقا علی که ...تند پریدم وسط حرفش و گفتم: ادامه نده، علی از پدر برای مهری عزیزتره اینو من نمیگم هزار بار خود مهری به زبون آورده دوما تو چرا اینقدر آتیشت تنده! هنوز اجباریت هم نرفتی دنبال زن هستی امیر یه لحظه سکوت کرد و بعد یه دفعه جلوی پام زانو زد و گفت
- عمه من نه بابا دارم و نه ننه، تنها کسی که آدم حسابمون کرد تو بودی در حالی که بغضش ترکیده بود و گریه میکرد ادامه داد
- عمه، مهری دختر قشنگیه من از روز اولی که پامُ تو خونتون گذاشتم عاشقش شدم نه تنها ظاهرش قشنگه بلکه خیلی دختر نجیب و با حیایی هست،میترسم برم اجباری و بیام مهری رو شوهر بدین
اونوقت به مولا قسم میمیرم.با چشمانِ اشکیش زل زد تو چشمانمُ گفت: عمه بزار نشونش کنم میرم اجباری، اون سر دنیا هم باشه میرمُ میام باشه ؟گوشه ی دامنمُ از دستش کشیدم و گفتم پاشو مرد گنده،با اشک تمساح ریختن نظر من عوض کردی با علی چکار میکنی اصلا ما هیچ، مهری هست که باید نظرِ اول و آخرُ بده زود بلند شد گفت عمه حله پس
لبخندی زدمُ گفتم یعنی چی اونوقت؟سرش پایین انداخت گفت عمه مهری دلش با منه ولی اونقدر با حیاست که به شما چیزی نگفته،تو رو خدا دعواش نکنین ها،ما با هم جیک تو جیک نیستیم.اخمِ مصنوعی کردمُ گفتم خوبه خوبه تو برام تعیین تکلیف نکن پاشو برو سرکارت تا ببینم چی میشه امیر سرخوش لپمُ بوسید و رفت طرف نانوایی .چی میخواستم چی شد، اومده بودم دعواش کنم ولی در عوض....رضایتِ ازدواجشُ ازم گرفت، نفسمُ بیرون دادم و رو به آسمون گفتم
- خدایا خودت به همه کمک کن و از تصدق آبرویِ بقیه نگاه به من و زندگیِ دخترامم کن.به خونه برگشتم و با مهری حرف زدم و نظرش پرسیدم که دیدم از قولِ امیر راضیه و مشکلی نداره حالا مونده بود علی که فکر نمیکنم به این راحتی ها اجازه میداد.از هر راهی آمدم
تا علی رضایت بده نشد آخر کم آوردم و به امیر گفتم که علی اجازه بده نیست و این وصلت سرنمیگیره، امیر که عاشق بود و غرورش برای یه عاشق بی معناست به دست و پای علی افتاد و هر کیو که میشناخت واسطه گرفت تا بالاخره بعد از شش ماه علی اجازه داد مهری به عقدِ امیر دربیاد.یه جشنِ نامزدیِ مختصری
براشون گرفتیم و یه ماه بعدش امیر به اجباری رفت.حالا بعد از سالها دوباره تو تکاپویِ خرید جهیزیه واسه ی مهری افتاده بودم و علی همش بهم گوشزد میکرد که از هر چیزی بهترینشُ واسه ی
مهری بردارم،از صبح یه حال عجیبی داشتم و چون شب قبلش هم یه خواب عجیب غریب دیدم دلشوره امونمُ بریده بود،صدقه دادم و همه چیز رو به فال نیک گرفتم تا سر ظهر که درب حیاط به صدا آمد، کلون درب که انداختم با دیدن فردی که پشت درب بود مات موندم، اصلا نمیتونستم عکس‌العملی نشون بدم،حنیفه که دید من تو شوک هستم خودشُ تو بغلم انداخت و با گریه گفت:
- وای ماه صنم بزنم به تخته اصلا تکون نخوردی!اصلا ببینم میدونی به چه سختی خونت پیدا کردیم؟ چند روزه سرگردون هرشهریم تا تونستیم نشونی ازت پیدا کنیم مگه نه رحمت!!رحمت؟؟!، یعنی چی آخه، همون لحظه رحمت از کنار دیوار اومد جلوی روم! چقدر پیر شده بود مگه چند ساله ندیده بودمش، رحمت با یه حالتی که تا به حال ازش ندیده بودم بسیار مودبانه و مظلوم گفت
- ماه صنم خوبی ؟ آبجی های من چطورن ؟ اجازه نمیدی بیایم داخل ؟از جلوی در کنار رفتم که رحمت و حنیفه داخل آمدن به طرف پذیرایی راهنمایی شون کردم که حسین تاتی تاتی کنان جلو آمد و به زبون بچگونه اش سلام کرد،
حنیفه بغلش کردُ کلی قربون صدقه اش رفت وگفت
- ای خداا ماه صنم پسرته ماشاالله چقدر نازه؟ مهری و آذر کجان ؟ امروز خبر بده آذر اگه تو این شهره بیاد پیشمون یا خودمون بریم خونش لبخندی به روی حنیفه ی که همیشه مهربون زدم و گفتم: آره پسرمه رحمت بغلش کرد و زیر لب گفت خداحفظش کنه ...
ادامه دارد .الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
👍2❤1
#سوال 1
السلام وعلیکم
آیا هزینه درمان به عهده همسر هست یا خیر؟؟
🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹
#جواب
الجواب حامداً و مصلیاً
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
در خصوص سوال شما باید، حضرت مفتی محمدتقی عثمانی حفظه الله نوشته اند که در تمام کتب فقهی از نظر ائمه اربعه و در تمام فتاوای اردو دقیقاً به همین صورت نوشته شده که هزینه درمان بر شوهر واجب نیست، بنابراین حکم اصلی این است، خواه معالجه معمولی باشد یا نباشد، اما اگر زن خودش استطاعت مالی داشته باشد، هزینه معالجه زن به عهده خودش است، درخواست از شوهر درست نیست.
اما اگر زن توانایی درمان خود را نداشته باشد، در حالی که شوهرش قدرت درمان را دارد، در چنین حالتی، درمان زن به عهده شوهر خواهد بود، اولاً به این دلیل که در عرف امروز، درمان هم مثل نان جزو نفقه است، به ویژه در چنین شرایطی که خود زوجه توان مالی آن را نداشته باشد، ثانیاً حسن معاشرت با زوجه به شدت مورد سفارش می باشد و این کار خوبی نیست که در صورت بیماری، همسر را در حالت ناتوانی رها کنیم و با وجود توانایی های مالی، مقدمات درمان او را فراهم نکنیم.
و اگر شوهر قادر به معالجه باشد و زن بتواند خودش این کار را انجام دهد، درخواست از شوهر صحیح نیست، زن باید خودش معالجه کند، ولی در این صورت هم خوب است که شوهر به اندازه توانایی خود درمان را انجام دهد و به دلیل فضائل خرج کردن بر همسر که بسیار دارای اجر و ثواب است و انجام آن اخلاقی است، زیرا زن، خانواده، خواهر و برادر و همه چیز را ترک می کند و تنها تحت حمایت یک شوهر نزد شوهرش می آید.
🔸و اگر زن نیز توان معالجه خود را نداشته باشد و شوهر نیز قادر به معالجه او نباشد، در این صورت هر دو به اندازه توانشان با هم انفاق کنند، خداوند کمکشان خواهد نمود.
#دلایل 📚👇
جواب
جیساکہ حضرت مفتی محمدتقی عثمانی صاحب دامت برکاتہم نے بھی لکھاہے کہ تمام کتب فقہ میں ائمہ اربعہ کے نزدیک اورتمام اردوفتاوی میں مسئلہ بعینہ اسی طرح لکھاہواہےکہ علاج کاخرچہ شوہر پرلازم نہیں ہے،اس لئے اصل حکم یہی ہے کہ علاج اگرمعمولی ہے یامعمولی تونہیں ،لیکن عورت خود علاج کروانے کی استطاعت رکھتی ہے توعورت کے علاج کاخرچہ خوداسی پر لازم ہے ،شوہرسے اس کامطالبہ درست نہیں(خیرالفتاوی میں یہاں تک لکھاہے کہ اگرعورت بیمارہواورعلاج کاخرچہ نہ ہوتواس کوچاہئے کہ اپناجہیز کاسامان بیچ کرعلاج کروائے ،شوہر پراس کے علاج کاخرچہ لازم نہیں۔( خیرالفتاوی ج4/567)
لیکن اگربیوی خودعلاج کروانے کی استطاعت نہیں رکھتی ،جبکہ اس کا شوہرعلاج کروانے کی قدرت رکھتاہے توایسی صورت میں بیوی کاعلاج شوہرکے ذمہ لازم ہوگا،ایک تواس لئے کہ آج کل کے عرف میں علاج بھی نان نفقہ کاحصہ ہے،اورنان نفقہ شوہر کی ذمہ داری ہے،خصوصاایسی حالت میں جب بیوی خوداس کی استطاعت نہ رکھتی ہو،دوسرایہ کہ بیوی کے ساتھ حسن معاشرت کاانتہائی تاکید کے ساتھ حکم واردہے،اوریہ حسن معاشرت نہیں کہ بیوی کوبیماری کی حالت میں کسمپرسی کی کیفیت میں چھوڑدیاجائےاوراستطاعت کے باوجود اس کے علاج کاانتظام نہ کیاجائے۔
اور اگرشوہربھی علاج کرواسکتاہےاوربیوی خودبھی کرواسکتی ہے،تو شوہر سے اس کامطالبہ کرنادرست نہیں، بیوی پرلازم ہوگاکہ وہ اپنا علاج خودکروائے ،البتہ اس صورت میں بھی اگرشوہر تبرعااپنی استطاعت کے مطابق خودعلاج کروائے تواچھی بات ہے ،اور بیوی پرخرچ کرنے کے فضائل کی وجہ سے اس کاثواب بھی بہت ہوگا،اور اخلاقااس کوکروانابھی چاہئے ،کیونکہ بیوی اپنا گھربار ،بہن بھائی سب کچھ چھوڑکرایک شوہر ہی کے آسرے پرشوہر کے پاس آتی ہے۔
میاں بیوی کے درمیان یہ رشتہ صرف ضابطوں پرعمل کرنے سے نہیں چل سکتا،بلکہ رابطے اورمحبت کے تقاضوں پرعمل کرنے سے چلے گا،اگرشوہر علاج کروانے سے انکار کردےتوبیوی پربھی چونکہ شوہر کی خدمت اخلاقاواجب ہے،قانونا واجب نہیں،اس لئے بیوی بھی خدمت سے انکارکرسکتی ہے اس طرح تومیاں بیوی کاآپس میں گزارہ نہیں ہوسکےگا،اوربالآخرنوبت جدائی تک پہنچ جائےگی،اس لئے دونوں کوچاہئے کہ ایک دوسرے کاخیال کریں،عفودرگزرسے کام لیں،ہرایک بقدراستطاعت دوسرے پرخرچ کرنے کی کوشش کرے۔
اوراگربیوی بھی اپناعلاج نہیں کرواسکتی،اورشوہر بھی اس کے علاج پرقادرنہیں توایسی صورت میں دونوں کوچاہئےکہ اپنی اپنی استطاعت کے مطابق مل جل کرخرچہ کریں،تواللہ تعالی بھی مددفرمائیں گے۔
مجيب
محمّد بن حضرت استاذ صاحب
مفتیان
مفتی آفتاب احمد صاحب
مفتی محمّد صاحب
مفتی سیّد عابد شاہ صاحب
مفتی محمد حسین خلیل خیل صاحب
ماخذ: دار الافتاء جامعۃ الرشید کراچی
فتوی نمبر: 57775
تاریخ اجراء: 2017-04-23
شئیر لنکالله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
السلام وعلیکم
آیا هزینه درمان به عهده همسر هست یا خیر؟؟
🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹
#جواب
الجواب حامداً و مصلیاً
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
در خصوص سوال شما باید، حضرت مفتی محمدتقی عثمانی حفظه الله نوشته اند که در تمام کتب فقهی از نظر ائمه اربعه و در تمام فتاوای اردو دقیقاً به همین صورت نوشته شده که هزینه درمان بر شوهر واجب نیست، بنابراین حکم اصلی این است، خواه معالجه معمولی باشد یا نباشد، اما اگر زن خودش استطاعت مالی داشته باشد، هزینه معالجه زن به عهده خودش است، درخواست از شوهر درست نیست.
اما اگر زن توانایی درمان خود را نداشته باشد، در حالی که شوهرش قدرت درمان را دارد، در چنین حالتی، درمان زن به عهده شوهر خواهد بود، اولاً به این دلیل که در عرف امروز، درمان هم مثل نان جزو نفقه است، به ویژه در چنین شرایطی که خود زوجه توان مالی آن را نداشته باشد، ثانیاً حسن معاشرت با زوجه به شدت مورد سفارش می باشد و این کار خوبی نیست که در صورت بیماری، همسر را در حالت ناتوانی رها کنیم و با وجود توانایی های مالی، مقدمات درمان او را فراهم نکنیم.
و اگر شوهر قادر به معالجه باشد و زن بتواند خودش این کار را انجام دهد، درخواست از شوهر صحیح نیست، زن باید خودش معالجه کند، ولی در این صورت هم خوب است که شوهر به اندازه توانایی خود درمان را انجام دهد و به دلیل فضائل خرج کردن بر همسر که بسیار دارای اجر و ثواب است و انجام آن اخلاقی است، زیرا زن، خانواده، خواهر و برادر و همه چیز را ترک می کند و تنها تحت حمایت یک شوهر نزد شوهرش می آید.
🔸و اگر زن نیز توان معالجه خود را نداشته باشد و شوهر نیز قادر به معالجه او نباشد، در این صورت هر دو به اندازه توانشان با هم انفاق کنند، خداوند کمکشان خواهد نمود.
#دلایل 📚👇
جواب
جیساکہ حضرت مفتی محمدتقی عثمانی صاحب دامت برکاتہم نے بھی لکھاہے کہ تمام کتب فقہ میں ائمہ اربعہ کے نزدیک اورتمام اردوفتاوی میں مسئلہ بعینہ اسی طرح لکھاہواہےکہ علاج کاخرچہ شوہر پرلازم نہیں ہے،اس لئے اصل حکم یہی ہے کہ علاج اگرمعمولی ہے یامعمولی تونہیں ،لیکن عورت خود علاج کروانے کی استطاعت رکھتی ہے توعورت کے علاج کاخرچہ خوداسی پر لازم ہے ،شوہرسے اس کامطالبہ درست نہیں(خیرالفتاوی میں یہاں تک لکھاہے کہ اگرعورت بیمارہواورعلاج کاخرچہ نہ ہوتواس کوچاہئے کہ اپناجہیز کاسامان بیچ کرعلاج کروائے ،شوہر پراس کے علاج کاخرچہ لازم نہیں۔( خیرالفتاوی ج4/567)
لیکن اگربیوی خودعلاج کروانے کی استطاعت نہیں رکھتی ،جبکہ اس کا شوہرعلاج کروانے کی قدرت رکھتاہے توایسی صورت میں بیوی کاعلاج شوہرکے ذمہ لازم ہوگا،ایک تواس لئے کہ آج کل کے عرف میں علاج بھی نان نفقہ کاحصہ ہے،اورنان نفقہ شوہر کی ذمہ داری ہے،خصوصاایسی حالت میں جب بیوی خوداس کی استطاعت نہ رکھتی ہو،دوسرایہ کہ بیوی کے ساتھ حسن معاشرت کاانتہائی تاکید کے ساتھ حکم واردہے،اوریہ حسن معاشرت نہیں کہ بیوی کوبیماری کی حالت میں کسمپرسی کی کیفیت میں چھوڑدیاجائےاوراستطاعت کے باوجود اس کے علاج کاانتظام نہ کیاجائے۔
اور اگرشوہربھی علاج کرواسکتاہےاوربیوی خودبھی کرواسکتی ہے،تو شوہر سے اس کامطالبہ کرنادرست نہیں، بیوی پرلازم ہوگاکہ وہ اپنا علاج خودکروائے ،البتہ اس صورت میں بھی اگرشوہر تبرعااپنی استطاعت کے مطابق خودعلاج کروائے تواچھی بات ہے ،اور بیوی پرخرچ کرنے کے فضائل کی وجہ سے اس کاثواب بھی بہت ہوگا،اور اخلاقااس کوکروانابھی چاہئے ،کیونکہ بیوی اپنا گھربار ،بہن بھائی سب کچھ چھوڑکرایک شوہر ہی کے آسرے پرشوہر کے پاس آتی ہے۔
میاں بیوی کے درمیان یہ رشتہ صرف ضابطوں پرعمل کرنے سے نہیں چل سکتا،بلکہ رابطے اورمحبت کے تقاضوں پرعمل کرنے سے چلے گا،اگرشوہر علاج کروانے سے انکار کردےتوبیوی پربھی چونکہ شوہر کی خدمت اخلاقاواجب ہے،قانونا واجب نہیں،اس لئے بیوی بھی خدمت سے انکارکرسکتی ہے اس طرح تومیاں بیوی کاآپس میں گزارہ نہیں ہوسکےگا،اوربالآخرنوبت جدائی تک پہنچ جائےگی،اس لئے دونوں کوچاہئے کہ ایک دوسرے کاخیال کریں،عفودرگزرسے کام لیں،ہرایک بقدراستطاعت دوسرے پرخرچ کرنے کی کوشش کرے۔
اوراگربیوی بھی اپناعلاج نہیں کرواسکتی،اورشوہر بھی اس کے علاج پرقادرنہیں توایسی صورت میں دونوں کوچاہئےکہ اپنی اپنی استطاعت کے مطابق مل جل کرخرچہ کریں،تواللہ تعالی بھی مددفرمائیں گے۔
مجيب
محمّد بن حضرت استاذ صاحب
مفتیان
مفتی آفتاب احمد صاحب
مفتی محمّد صاحب
مفتی سیّد عابد شاہ صاحب
مفتی محمد حسین خلیل خیل صاحب
ماخذ: دار الافتاء جامعۃ الرشید کراچی
فتوی نمبر: 57775
تاریخ اجراء: 2017-04-23
شئیر لنکالله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤1
🌴عواقب زناکاران قسمت چهارم
☄️اکنون بعد از عذاب سخت قبر عقوبت قیامت دامنگیر زناکاران میشود...
⁉️ای پروردگار چگونه عذابیست عذاب زناکاران؟
🔥 ﷽ يُضَاعَفْ لَهُ الْعَذَابُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ يَخْلُدْ فِيهِ مُهَانًا ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻀﺎﻋﻒ میگردد ﻭ ﺑﺎ همیشه ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. فرقان ۶۹
👈🏼بله خواهان و برادران... دوزخ جایگاه زناکاران است همان دوزخی که الله متعال در وصفش میفرماید: ﷽ لَهَا سَبْعَةُ أَبْوَابٍ لِّكُلِّ بَابٍ مِّنْهُمْ جُزْءٌ مَّقْسُومٌ 🔥ﻫﻔﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﺩﺭﻯ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻌﻴﻨﻰ ﺍﺯ آنها ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ! حجر ۴۴
📓امام قرطبی در تفسیر این آیه میفرماید بدترین و پست کننده ترین و پرعذابترین در از درهای دوزخ متعلق به زنان و مردان زناکر است...
◻️پیامبرﷺ میفرماید: بوی کثیف و بسیار زننده در دوزخ پخش میشود به طوریکه هر چی کافر و مشرک و تارک الصلاۃ و هر کسی که مستحق دوزخ است در آنجا از دست آن بوی گند فریاد و ناله میکنند به گونه‌ای که فریادشان عرش را فرا میگیرد و میگویند: بار الها . . .
😔عذاب خوار کننده دوزخ از طرفی و این بوی گندِکه زننده هم از یک طرف... به آنها گفته میشود این بوی کثیف متعلق به چرک و خونابه دامان زناکاران است...
😔پناه به خداوند متعال...
کسی که حتی بویش باعث اذیت و عذاب دیگران شود باید خودش در چه عذاب و ناراحتی باشد....!!!
☄️ زناکار از هر لذتی در روز قیامت محروم است...
🔥وقتیکه در عذاب سخت جهنم با شلاقهای آتشین به حدیث عذاب میچشند و فریاد جیغ آنها بلند میشود و ملائکه ها در جواب جیغ و فریاد آنها میگویند : کجا بودید آن زور که به ناموس مردم دست درازی میکردید و قاقا میخندیدید و لذت میبردید و حضور خداوند را حس نمیکردی و هرگز هم پشیمان نمیشدید ؛ امروز بچشید عذاب سخت را محروم باشید از لذت ها...
🔥زناکاران حتی اگر بعد از چشیدن عذاب وارد بهشت شوند هرگز به آنها حوری داده نمیشود چون او حرام خداوند را حلال کرده و از فرمان پروردگار سرپیچی کرده ✍🏼ادامه دارد ان شاءالله...🌴الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
☄️اکنون بعد از عذاب سخت قبر عقوبت قیامت دامنگیر زناکاران میشود...
⁉️ای پروردگار چگونه عذابیست عذاب زناکاران؟
🔥 ﷽ يُضَاعَفْ لَهُ الْعَذَابُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ يَخْلُدْ فِيهِ مُهَانًا ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻀﺎﻋﻒ میگردد ﻭ ﺑﺎ همیشه ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. فرقان ۶۹
👈🏼بله خواهان و برادران... دوزخ جایگاه زناکاران است همان دوزخی که الله متعال در وصفش میفرماید: ﷽ لَهَا سَبْعَةُ أَبْوَابٍ لِّكُلِّ بَابٍ مِّنْهُمْ جُزْءٌ مَّقْسُومٌ 🔥ﻫﻔﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﺩﺭﻯ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻌﻴﻨﻰ ﺍﺯ آنها ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ! حجر ۴۴
📓امام قرطبی در تفسیر این آیه میفرماید بدترین و پست کننده ترین و پرعذابترین در از درهای دوزخ متعلق به زنان و مردان زناکر است...
◻️پیامبرﷺ میفرماید: بوی کثیف و بسیار زننده در دوزخ پخش میشود به طوریکه هر چی کافر و مشرک و تارک الصلاۃ و هر کسی که مستحق دوزخ است در آنجا از دست آن بوی گند فریاد و ناله میکنند به گونه‌ای که فریادشان عرش را فرا میگیرد و میگویند: بار الها . . .
😔عذاب خوار کننده دوزخ از طرفی و این بوی گندِکه زننده هم از یک طرف... به آنها گفته میشود این بوی کثیف متعلق به چرک و خونابه دامان زناکاران است...
😔پناه به خداوند متعال...
کسی که حتی بویش باعث اذیت و عذاب دیگران شود باید خودش در چه عذاب و ناراحتی باشد....!!!
☄️ زناکار از هر لذتی در روز قیامت محروم است...
🔥وقتیکه در عذاب سخت جهنم با شلاقهای آتشین به حدیث عذاب میچشند و فریاد جیغ آنها بلند میشود و ملائکه ها در جواب جیغ و فریاد آنها میگویند : کجا بودید آن زور که به ناموس مردم دست درازی میکردید و قاقا میخندیدید و لذت میبردید و حضور خداوند را حس نمیکردی و هرگز هم پشیمان نمیشدید ؛ امروز بچشید عذاب سخت را محروم باشید از لذت ها...
🔥زناکاران حتی اگر بعد از چشیدن عذاب وارد بهشت شوند هرگز به آنها حوری داده نمیشود چون او حرام خداوند را حلال کرده و از فرمان پروردگار سرپیچی کرده ✍🏼ادامه دارد ان شاءالله...🌴الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
👏1
🌴 دو کلوم حرف حساب
😑 کسی هست که به خداوند قرض بده..؟؟
😳چی...؟!؟قرض اونم به خدا...؟
😏دیوونه شدی مگه خدا فقیره که بهش قرض بدیم...؟؟
☺️نه ولی آیه قرآنه...
😌بیا اینم آیه و کلام الله .....👇🏼
❤️ ﷽ وَ لَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَ بَعَثْنَا وَ أَقْرَضْتُمُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا لَّأُكَفِّرَنَّ عَنكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَ لَأُدْخِلَنَّكُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَار مائده ۱۲
ﻭ به خدﺍ ﻗﺮﺽ الحسنه ﺑﺪﻫﻴﺪ (ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ کمک ﻛﻨﻴﺪ) ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﭘﻮﺷﺎﻧﻢ (ﻣﻰ ﺑﺨﺸﻢ) ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺁﻥ ﺟﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ.
❗️حالا سوال پیش میاد چرا به خدا قرض بدهیم مگه خداوند احتیاجی به قرض ما داره...؟؟؟
☺️خیر اصلا الله متعال غنی و ثروتمند است و هیچ احتیاجی به مال کسی نداره چون گنجینه های آسمان و زمین به دست ذات پاکش است...
😉فقـط میخواهد با اموالت تو را به چالش بکشه...
💵الله سبحان میخواهد دعوتت کند برای معامله ای عظیم و پر سود و پر برکت...
😍میخواهد انسانیت و مهربانی و بخشندگی را بهت آموزش دهد ....
😌ای کسی که فقیر هستی و محتاجی به خودت افتخار کن و مطمئنا خداوند مهربان به تو مقامی داده که به کسی نداده...
😏میگی چرا..... ❗️❓❗️
👈🏼بخاطر اینکه خداوند میفرماید...
◽️ اگر کسی بهت کمک کنه مثل این است که آن کمک به من کرده به عنوان قرضی که هم در دنیا و هم در قیامت ان قرض را چند برابر بهش خواهم داد و از گناهانش در میگذرم....
😳ای فقیر عزیز چه مقامی از این بزرگتر که بشی وسیله بخشش گناهان امت...
😏آیا کسی هست که به فکر روشن کردن چراغی در قبرش است...؟؟
🌸 ای خواهر و ای برادرم ....
💰بیا و اهل صدقه و خیرات باش قبرت و قیامتت را قبل از رفتنت آباد کن به راستی که قبر خانه ای نیکو است برای کسی که مطیع الله باشد....
🏃🏻♂فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ......👇🏼😍
🏃🏻♂ﺩﺭ ﻧﻴﻜﻰ ها ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻴﺮ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﻮﺋﻴﺪ
😱 بدو جا نمونی که قیامت خیلی سخت و هولناک است...🌴الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
😑 کسی هست که به خداوند قرض بده..؟؟
😳چی...؟!؟قرض اونم به خدا...؟
😏دیوونه شدی مگه خدا فقیره که بهش قرض بدیم...؟؟
☺️نه ولی آیه قرآنه...
😌بیا اینم آیه و کلام الله .....👇🏼
❤️ ﷽ وَ لَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَ بَعَثْنَا وَ أَقْرَضْتُمُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا لَّأُكَفِّرَنَّ عَنكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَ لَأُدْخِلَنَّكُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَار مائده ۱۲
ﻭ به خدﺍ ﻗﺮﺽ الحسنه ﺑﺪﻫﻴﺪ (ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ کمک ﻛﻨﻴﺪ) ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﭘﻮﺷﺎﻧﻢ (ﻣﻰ ﺑﺨﺸﻢ) ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺁﻥ ﺟﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ.
❗️حالا سوال پیش میاد چرا به خدا قرض بدهیم مگه خداوند احتیاجی به قرض ما داره...؟؟؟
☺️خیر اصلا الله متعال غنی و ثروتمند است و هیچ احتیاجی به مال کسی نداره چون گنجینه های آسمان و زمین به دست ذات پاکش است...
😉فقـط میخواهد با اموالت تو را به چالش بکشه...
💵الله سبحان میخواهد دعوتت کند برای معامله ای عظیم و پر سود و پر برکت...
😍میخواهد انسانیت و مهربانی و بخشندگی را بهت آموزش دهد ....
😌ای کسی که فقیر هستی و محتاجی به خودت افتخار کن و مطمئنا خداوند مهربان به تو مقامی داده که به کسی نداده...
😏میگی چرا..... ❗️❓❗️
👈🏼بخاطر اینکه خداوند میفرماید...
◽️ اگر کسی بهت کمک کنه مثل این است که آن کمک به من کرده به عنوان قرضی که هم در دنیا و هم در قیامت ان قرض را چند برابر بهش خواهم داد و از گناهانش در میگذرم....
😳ای فقیر عزیز چه مقامی از این بزرگتر که بشی وسیله بخشش گناهان امت...
😏آیا کسی هست که به فکر روشن کردن چراغی در قبرش است...؟؟
🌸 ای خواهر و ای برادرم ....
💰بیا و اهل صدقه و خیرات باش قبرت و قیامتت را قبل از رفتنت آباد کن به راستی که قبر خانه ای نیکو است برای کسی که مطیع الله باشد....
🏃🏻♂فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ......👇🏼😍
🏃🏻♂ﺩﺭ ﻧﻴﻜﻰ ها ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻴﺮ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﻮﺋﻴﺪ
😱 بدو جا نمونی که قیامت خیلی سخت و هولناک است...🌴الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤1👌1
┅✶❁❁𖤐⃟🖊✶┄📚┅✶❁❁𖤐⃟🖋
داستان شیرین و فرهاد
در روزگاران کهن، خسرو پرویز، پادشاه ایران، شیفتهٔ زیبایی دختری ارمنی به نام شیرین شد. شیرین زنی بود آزاد، باوقار و باهوش. خسرو برای به‌دست آوردنش تلاش بسیار کرد.
اما در دل کوهستان، جوانی سنگ‌تراش و هنرمند به نام فرهاد زندگی میکرد. روزی چشمش به شیرین افتاد و همان لحظه دلش اسیر شد. عشق فرهاد پاک و بی‌آلایش بود، مثل چشمه‌ای زلال.
وقتی خسرو فهمید که رقیبی دارد، برای دور کردن فرهاد، شرطی گذاشت:
گفت «اگر کوه بیستون را با دست خالی و تیشه‌ات بشکافی و راهی برای آوردن آب به قصر من بسازی، شیرین از آنِ تو خواهد شد.»
فرهاد، بی‌هیچ شکایتی، روز و شب بر دل کوه زد. هر ضربهٔ تیشه‌اش آوایی از عشق بود. مردم می‌گفتند سنگ‌ها هم زیر دست او نرم میشوند.
سالها گذشت تا اینکه خسرو که از نزدیک شدن فرهاد به موفقیت ترسیده بود، خبر دروغی فرستاد: «شیرین مرده است.»
فرهاد که این خبر را شنید، تیشه را بر زمین گذاشت و همانجا جان سپرد.
وقتی شیرین از ماجرا باخبر شد، بر مزار فرهاد رفت و اشک ریخت… و مردم گفتند: «بیستون نه با تیشه، که با عشق تراشیده شد.الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
داستان شیرین و فرهاد
در روزگاران کهن، خسرو پرویز، پادشاه ایران، شیفتهٔ زیبایی دختری ارمنی به نام شیرین شد. شیرین زنی بود آزاد، باوقار و باهوش. خسرو برای به‌دست آوردنش تلاش بسیار کرد.
اما در دل کوهستان، جوانی سنگ‌تراش و هنرمند به نام فرهاد زندگی میکرد. روزی چشمش به شیرین افتاد و همان لحظه دلش اسیر شد. عشق فرهاد پاک و بی‌آلایش بود، مثل چشمه‌ای زلال.
وقتی خسرو فهمید که رقیبی دارد، برای دور کردن فرهاد، شرطی گذاشت:
گفت «اگر کوه بیستون را با دست خالی و تیشه‌ات بشکافی و راهی برای آوردن آب به قصر من بسازی، شیرین از آنِ تو خواهد شد.»
فرهاد، بی‌هیچ شکایتی، روز و شب بر دل کوه زد. هر ضربهٔ تیشه‌اش آوایی از عشق بود. مردم می‌گفتند سنگ‌ها هم زیر دست او نرم میشوند.
سالها گذشت تا اینکه خسرو که از نزدیک شدن فرهاد به موفقیت ترسیده بود، خبر دروغی فرستاد: «شیرین مرده است.»
فرهاد که این خبر را شنید، تیشه را بر زمین گذاشت و همانجا جان سپرد.
وقتی شیرین از ماجرا باخبر شد، بر مزار فرهاد رفت و اشک ریخت… و مردم گفتند: «بیستون نه با تیشه، که با عشق تراشیده شد.الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
👍2
🍃💠🍃💠🍃💠🍃💠🍃💠
💠🍃💠
🍃💠
💠
داستانی از زندگی چرچیل
💠چرچیل سیاستمدار بزرگ انگلیسی در کتاب خاطرات خود مینویسد:
زمانیکه پسر بچه ای یازده ساله بودم روزی سه نفر از بچه های قلدر مدرسه جلو من را گرفتند و کتک مفصلی به من زدند و پول من را هم به زور از من گرفتند. وقتی به خانه رفتم با چشمانی گریان قضیه را برای پدرم شرح دادم. پدرم نگاهی تحقیر آمیز به من کرد و گفت: من از تو بیشتر از اینها انتظار داشتم؛ واقعا که مایه ی شرم است که از سه پسر بچه ی پاپتی و نادان کتک بخوری. فکر میکردم پسر من باید زرنگ تر از اینها باشد ولی ظاهرا اشتباه میکردم. بعد هم سری تکان داد و گفت این مشکل خودته باید خودت حلش کنی!
💠چرچیل می نویسد وقتی پدرم حمایتش را از من دریغ کرد تصمیم گرفتم خودم راهی پیدا کنم. اول گفتم یکی یکی میتوانم از پسشان بر بیایم. آنها را تنها گیر می آورم و حسابشان را میرسم اما بعد گفتم نه آنها دوباره با هم متحد میشوند و باز من را کتک می زنند. ناگهان فکری به خاطرم رسید! سه بسته شکلات خریدم و با خودم به مدرسه بردم. وقتی مدرسه تعطیل شد به آرامی پشت سر آنها حرکت کردم، آنها متوجه من نبودند. سر یک کوچه ی خلوت صدا زدم: هی بچه ها صبر کنید! بعد رفتم کنار آنها ایستادم و شکلاتها را از جیبم بیرون آوردم و به هر کدام یک بسته دادم. آنها اول با تردید به من نگاه کردند و بعد شکلاتها را از من گرفتند و تشکر کردند. من گفتم چطور است با هم دوست باشیم؟ بعد قدم زنان با هم به طرف خانه رفتیم. معلوم بود که کار من آنها را خجالت زده کرده بود.
💠پس از آن ما هر روز با هم به مدرسه میرفتیم و با هم برمی گشتیم. به واسطه ی دوستی من و آنها تا پایان سال همه از من حساب می بردند و از ترس دوستهای قلدرم هیچکس جرات نمی کرد با من بحث کند.
💠روزی قضیه را به پدرم گفتم. پدرم لبخندی زد و دست من را به گرمی فشرد و گفت: آفرین! نظرم نسبت به تو عوض شد. اگر آن روز من به تو کمک کرده بودم تو چه داشتی؟ یک پدر پیر غمگین و سه تا دشمن جوان و عصبانی و انتقام جو. اما امروز تو چه داری؟! یک پدر پیر خوشحال و سه تا دوست جوان و قدرتمند.
دوستانت را نزدیک خودت نگه دار و دشمنانت را نزدیکتر!الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
💠🍃💠
🍃💠
💠
داستانی از زندگی چرچیل
💠چرچیل سیاستمدار بزرگ انگلیسی در کتاب خاطرات خود مینویسد:
زمانیکه پسر بچه ای یازده ساله بودم روزی سه نفر از بچه های قلدر مدرسه جلو من را گرفتند و کتک مفصلی به من زدند و پول من را هم به زور از من گرفتند. وقتی به خانه رفتم با چشمانی گریان قضیه را برای پدرم شرح دادم. پدرم نگاهی تحقیر آمیز به من کرد و گفت: من از تو بیشتر از اینها انتظار داشتم؛ واقعا که مایه ی شرم است که از سه پسر بچه ی پاپتی و نادان کتک بخوری. فکر میکردم پسر من باید زرنگ تر از اینها باشد ولی ظاهرا اشتباه میکردم. بعد هم سری تکان داد و گفت این مشکل خودته باید خودت حلش کنی!
💠چرچیل می نویسد وقتی پدرم حمایتش را از من دریغ کرد تصمیم گرفتم خودم راهی پیدا کنم. اول گفتم یکی یکی میتوانم از پسشان بر بیایم. آنها را تنها گیر می آورم و حسابشان را میرسم اما بعد گفتم نه آنها دوباره با هم متحد میشوند و باز من را کتک می زنند. ناگهان فکری به خاطرم رسید! سه بسته شکلات خریدم و با خودم به مدرسه بردم. وقتی مدرسه تعطیل شد به آرامی پشت سر آنها حرکت کردم، آنها متوجه من نبودند. سر یک کوچه ی خلوت صدا زدم: هی بچه ها صبر کنید! بعد رفتم کنار آنها ایستادم و شکلاتها را از جیبم بیرون آوردم و به هر کدام یک بسته دادم. آنها اول با تردید به من نگاه کردند و بعد شکلاتها را از من گرفتند و تشکر کردند. من گفتم چطور است با هم دوست باشیم؟ بعد قدم زنان با هم به طرف خانه رفتیم. معلوم بود که کار من آنها را خجالت زده کرده بود.
💠پس از آن ما هر روز با هم به مدرسه میرفتیم و با هم برمی گشتیم. به واسطه ی دوستی من و آنها تا پایان سال همه از من حساب می بردند و از ترس دوستهای قلدرم هیچکس جرات نمی کرد با من بحث کند.
💠روزی قضیه را به پدرم گفتم. پدرم لبخندی زد و دست من را به گرمی فشرد و گفت: آفرین! نظرم نسبت به تو عوض شد. اگر آن روز من به تو کمک کرده بودم تو چه داشتی؟ یک پدر پیر غمگین و سه تا دشمن جوان و عصبانی و انتقام جو. اما امروز تو چه داری؟! یک پدر پیر خوشحال و سه تا دوست جوان و قدرتمند.
دوستانت را نزدیک خودت نگه دار و دشمنانت را نزدیکتر!الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤1
تقدیم به شما خوبان 🌸❤️🌹🩵
🔴 زبید خاتون و بهلول
هر وقت دلش می گرفت به کنار رودخانه می آمد. در ساحل می نشست و به آب نگاه می کرد… پاکی و طراوت آب، غصه هایش را می شست. اگر بیکار بود همانجا می نشست و مثل بچه ها گِل بازی می کرد.آن روز هم داشت با گِل های کنار رودخانه، خانه می ساخت. جلوی خانه باغچه ایی درست کرد و توی باغچه چند ساقه علف و گُل صحرایی گذاشت.
ناگهان صدای پایی شنید برگشت و نگاه کرد. زبیده خاتون (همسر خلیفه) با یکی ازخدمتکارانش به طرف او آمد. به کارش ادامه داد. همسر خلیفه بالای سرش ایستاد و گفت: بهلول، چه می سازی؟
بهلول با لحنی جدی گفت: بهشت می سازم.
همسر هارون که می دانست بهلول شوخی می کند، گفت: آن را می فروشی؟!
بهلول گفت : می فروشم.
- قیمت آن چند دینار است؟
- صد دینار.
زبیده خاتون گفت : من آن را می خرم.
بهلول صد دینار را گرفت و گفت : این بهشت مال تو، قباله آن را بعد می نویسم و به تو می دهم.
زبیده خاتون لبخندی زد و رفت.
بهلول، سکه ها را گرفت و به طرف شهر رفت. بین راه به هر فقیری رسید یک سکه به او داد. وقتی تمام دینارها را صدقه داد، با خیال راحت به خانه برگشت.
زبیده خاتون همان شب، در خواب، وارد باغ بزرگ و زیبایی شد. در میان باغ، قصرهایی دید که با جواهرات هفت رنگ تزئین شده بود. گلهای باغ، عطر عجیبی داشتند. زیر هر درخت چند کنیز زیبا، آماده به خدمت ایستاده بودند. یکی از کنیزها، ورقی طلایی رنگ به زبیده خاتون داد و گفت : این قباله همان بهشتی است که از بهلول خریده ای !!!
وقتی زبیده از خواب بیدار شد از خوشحالی ماجرای بهشت خریدن و خوابی را که دیده بود برای هارون تعریف کرد.
صبح زود، هارون یکی از خدمتکارانش را به دنبال بهلول فرستاد. وقتی بهلول به قصر آمد، هارون به او خوش آمد گفت و با مهربانی و گرمی از او استقبال کرد. بعد صد دینار به بهلول داد و گفت : یکی از همان بهشت هایی را که به زبیده فروختی به من هم بفروش!
بهلول، سکه ها را به هارون پس داد و گفت : به تو نمی فروشم !!!
هارون گفت : اگر مبلغ بیشتری می خواهی، حاضرم بدهم.
بهلول گفت : اگر هزار دینار هم بدهی، نمی فروشم!!!
هارون ناراحت شد و پرسید : چرا؟
بهلول گفت : زبیده خاتون، آن بهشت را ندیده خرید، اما تو می دانی و می خواهی بخری، من به تو نمی فروشم!الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
🔴 زبید خاتون و بهلول
هر وقت دلش می گرفت به کنار رودخانه می آمد. در ساحل می نشست و به آب نگاه می کرد… پاکی و طراوت آب، غصه هایش را می شست. اگر بیکار بود همانجا می نشست و مثل بچه ها گِل بازی می کرد.آن روز هم داشت با گِل های کنار رودخانه، خانه می ساخت. جلوی خانه باغچه ایی درست کرد و توی باغچه چند ساقه علف و گُل صحرایی گذاشت.
ناگهان صدای پایی شنید برگشت و نگاه کرد. زبیده خاتون (همسر خلیفه) با یکی ازخدمتکارانش به طرف او آمد. به کارش ادامه داد. همسر خلیفه بالای سرش ایستاد و گفت: بهلول، چه می سازی؟
بهلول با لحنی جدی گفت: بهشت می سازم.
همسر هارون که می دانست بهلول شوخی می کند، گفت: آن را می فروشی؟!
بهلول گفت : می فروشم.
- قیمت آن چند دینار است؟
- صد دینار.
زبیده خاتون گفت : من آن را می خرم.
بهلول صد دینار را گرفت و گفت : این بهشت مال تو، قباله آن را بعد می نویسم و به تو می دهم.
زبیده خاتون لبخندی زد و رفت.
بهلول، سکه ها را گرفت و به طرف شهر رفت. بین راه به هر فقیری رسید یک سکه به او داد. وقتی تمام دینارها را صدقه داد، با خیال راحت به خانه برگشت.
زبیده خاتون همان شب، در خواب، وارد باغ بزرگ و زیبایی شد. در میان باغ، قصرهایی دید که با جواهرات هفت رنگ تزئین شده بود. گلهای باغ، عطر عجیبی داشتند. زیر هر درخت چند کنیز زیبا، آماده به خدمت ایستاده بودند. یکی از کنیزها، ورقی طلایی رنگ به زبیده خاتون داد و گفت : این قباله همان بهشتی است که از بهلول خریده ای !!!
وقتی زبیده از خواب بیدار شد از خوشحالی ماجرای بهشت خریدن و خوابی را که دیده بود برای هارون تعریف کرد.
صبح زود، هارون یکی از خدمتکارانش را به دنبال بهلول فرستاد. وقتی بهلول به قصر آمد، هارون به او خوش آمد گفت و با مهربانی و گرمی از او استقبال کرد. بعد صد دینار به بهلول داد و گفت : یکی از همان بهشت هایی را که به زبیده فروختی به من هم بفروش!
بهلول، سکه ها را به هارون پس داد و گفت : به تو نمی فروشم !!!
هارون گفت : اگر مبلغ بیشتری می خواهی، حاضرم بدهم.
بهلول گفت : اگر هزار دینار هم بدهی، نمی فروشم!!!
هارون ناراحت شد و پرسید : چرا؟
بهلول گفت : زبیده خاتون، آن بهشت را ندیده خرید، اما تو می دانی و می خواهی بخری، من به تو نمی فروشم!الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤1👍1
🍂🍂🍂🍂🍂🍂
❣حیوانات در قرآن که برای ضرب‌المثل به‌کار رفته‌اند
🌼🍃1. سگ (الكلب)
🔹مفهوم: عالمی که دنیا را بر آخرت ترجیح می‌دهد
❣ آیه:
«فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ»
📍 سوره اعراف، آیه 176
«پس مَثَل او همچون مَثَل سگ است؛ اگر بر او حمله‌ور شوی، زبان از دهان بیرون می‌آورد (و نفس‌نفس می‌زند)، و اگر او را به حال خود واگذاری، باز هم زبان از دهان بیرون می‌آورد.»
🌼🍃2. مگس (الذباب)
🔹 مفهوم: ناتوانی و حقارت هر چیزی که غیر از خدا پرستیده میشود
❣آیه:
«إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَن يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ»
📍 سوره حج، آیه 73
«کسانی را که غیر از خدا می‌خوانید، هرگز نمی‌توانند حتی مگسی را بیافرینند، هرچند برای آن دست به دست هم دهند.»
🌼🍃3. عنکبوت (العنكبوت)
🔹 مفهوم: کسانی که به غیر خدا برای سود یا دفع ضرر پناه می‌برند
❣آیه:
«مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ أَوْلِيَاءَ كَمَثَلِ الْعَنكَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَيْتًا»
📍 سوره عنکبوت، آیه 41
«مَثَل کسانی که به‌جای خدا اولیایی (یارانی) برگزیده‌اند، مانند عنکبوت است که خانه‌ای برای خود می‌سازد؛ و بی‌تردید سست‌ترین خانه‌ها، خانه عنکبوت است.»
🌼🍃4. الاغ (الحمار)
🔹 مفهوم: کسی که علم دارد ولی به آن عمل نمی‌کند
❣آیه:
«مَثَلُ الَّذِينَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ يَحْمِلُوهَا كَمَثَلِ الْحِمَارِ يَحْمِلُ أَسْفَارًا»
📍 سوره جمعه، آیه 5
«مَثَل کسانی که تورات بر آنان تحمیل شد، سپس به آن عمل نکردند، همچون الاغی است که کتاب‌هایی (سنگین) بر پشت خود حمل می‌کند.»
🌼🍃5. الاغ‌های رمیده (الحمير المستنفرة)
🔹 مفهوم: کسی که از موعظه روی گردان است
❣آیه:
«فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُّسْتَنفِرَةٌ»
📍 سوره مدثر، آیات 49-50
«پس آنان را چه شده که از پند و اندرز روی می‌گردانند؟ گویی الاغ‌های رمیده‌ای هستند.»
🌼🍃6. پروانه/ملخ (الفراش)
🔹 مفهوم: پراکندگی مردم در روز قیامت
❣ آیه:
«يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ»
📍 سوره قارعه، آیه 4
«روزی که مردم مانند پروانه‌های پراکنده خواهند بود.»الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❣حیوانات در قرآن که برای ضرب‌المثل به‌کار رفته‌اند
🌼🍃1. سگ (الكلب)
🔹مفهوم: عالمی که دنیا را بر آخرت ترجیح می‌دهد
❣ آیه:
«فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ»
📍 سوره اعراف، آیه 176
«پس مَثَل او همچون مَثَل سگ است؛ اگر بر او حمله‌ور شوی، زبان از دهان بیرون می‌آورد (و نفس‌نفس می‌زند)، و اگر او را به حال خود واگذاری، باز هم زبان از دهان بیرون می‌آورد.»
🌼🍃2. مگس (الذباب)
🔹 مفهوم: ناتوانی و حقارت هر چیزی که غیر از خدا پرستیده میشود
❣آیه:
«إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَن يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ»
📍 سوره حج، آیه 73
«کسانی را که غیر از خدا می‌خوانید، هرگز نمی‌توانند حتی مگسی را بیافرینند، هرچند برای آن دست به دست هم دهند.»
🌼🍃3. عنکبوت (العنكبوت)
🔹 مفهوم: کسانی که به غیر خدا برای سود یا دفع ضرر پناه می‌برند
❣آیه:
«مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ أَوْلِيَاءَ كَمَثَلِ الْعَنكَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَيْتًا»
📍 سوره عنکبوت، آیه 41
«مَثَل کسانی که به‌جای خدا اولیایی (یارانی) برگزیده‌اند، مانند عنکبوت است که خانه‌ای برای خود می‌سازد؛ و بی‌تردید سست‌ترین خانه‌ها، خانه عنکبوت است.»
🌼🍃4. الاغ (الحمار)
🔹 مفهوم: کسی که علم دارد ولی به آن عمل نمی‌کند
❣آیه:
«مَثَلُ الَّذِينَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ يَحْمِلُوهَا كَمَثَلِ الْحِمَارِ يَحْمِلُ أَسْفَارًا»
📍 سوره جمعه، آیه 5
«مَثَل کسانی که تورات بر آنان تحمیل شد، سپس به آن عمل نکردند، همچون الاغی است که کتاب‌هایی (سنگین) بر پشت خود حمل می‌کند.»
🌼🍃5. الاغ‌های رمیده (الحمير المستنفرة)
🔹 مفهوم: کسی که از موعظه روی گردان است
❣آیه:
«فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُّسْتَنفِرَةٌ»
📍 سوره مدثر، آیات 49-50
«پس آنان را چه شده که از پند و اندرز روی می‌گردانند؟ گویی الاغ‌های رمیده‌ای هستند.»
🌼🍃6. پروانه/ملخ (الفراش)
🔹 مفهوم: پراکندگی مردم در روز قیامت
❣ آیه:
«يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ»
📍 سوره قارعه، آیه 4
«روزی که مردم مانند پروانه‌های پراکنده خواهند بود.»الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤2
🥊⛳️🥊⛳️🥊⛳️🥊⛳️🥊⛳️🥊
🥊⛳️🥊⛳️
#برشی_از_یک_زندگی
ه꧂ ᪣ #صبر_تلخ_ ᪣ ꧁ه
قسمت سی و هفتم
اخرین روز مدرسه پایه ششم هم تمام شد، عصر آن روز به بهانه های مختلف جلوی در حیاط خانه پلاس بودم و هراز گاهی در را باز می کردم و بیرون را نگاه می انداختم، به یاد سال پیش افتادم که نه خبری از در حیاط و نه حصار خانه بود، اونموقع اگر می خواستم بیرون را نگاه کنم خیلی راحت از روی سکو و در اتاق هم می توانستم تا دور دست ها را ببینم، الان حریم خانه حصار و حیاط و در داشت و من مدام با بهانه و بی بهانه در را باز می کردم و منتظر آمدن خانم شکوری بودم، چون میدانستم خانم معلم بد قول نیست، وقتی قول داده که به خانه ما بیاید و با پدر و مادرم صحبت کند تا اجازه تحصیل در شهر را بگیرد، حتما می آید.انگار دقایق به کندی می گذشت، هر چه بیشتر من به هول و ولا بودم، کمتر خبری میشد.آن روز به شب رسید و خبری از آمدن خانم معلم نشد.خورشید غروب کرد، داخل خانه شدم و بوی اشکنه های مامان هوش از سرم میبرد، خودم را به آشپزخانه رساندم، مادر پیازها را تفت داده بود و رب گوجه و آب هم به انها اضافه کرده بود و می خواست تخم مرغ به آن بزند که من جلو آمدم و گفتم: بزار من تخم مرغ ها را سوراخ کنم و بریزم، آخه من خوشم می آمد وقتی سوراخی کوچک بالای تخم مرغ ایجاد می کردم و سفید و زرده تخم مرغ مثل چشمه ای به داخل ظرف روان میشد، مادرم کناری ایستاد و من با مهارت تخم مرغ ها را یکی یکی اضافه کردم، مادرم همانطور که نان های تنوری که ما به آن کپو می گفتیم و داخلش سیب زمینی پخته و له شده و سبزی کوهی به خمیرش اضافه می کردیم و از خوردنش سیر نمیشدیم، آماده می کرد از زیر چشم به من نگاه کرد و گفت: منیره! پشت در حیاط و بیرون خونه چه خبر بود که خودت را حیرون کرده بودی؟!یه ذره هول شدم، تیزبینی مادرم رافراموش کرده بودم، برای همین گفتم: هیچی....دلم گرفته بود آخه روز آخر مدرسه دلگیره، برای همین می خواستم بیرون را ببینم و این دلتنگی از یادم بره...مادرم که انگار حرف من باورش نشده بود گفت: خوب که اینطور...حالا سفره را ببر تو اتاق، بابات خسته است بخورین و بخوابین، صبح خیلی کار داریم. شب در حالیکه مدام از این پهلو به آن پهلو میشدم را به صبح رساندم، صبح زود بیدار شدم و همانطور که خودم را کش و قوس میدادم، بیرون اتاق رفتم تا مثل همیشه بساط پختن نان را آماده کنم.پایم را از اتاق بیرون گذاشتم که صدای پدرم از آن طرف حیاط بلند شد.منیررره! زودتر یک چیزی بخور، این گوسفندای زبون بسته را ببر زمین چمن پدر بزرگت تا یه کم بچرن، یه چیزی هم برای خوردن با خودت ببر تا غروب باید چوپان گوسفندا باشی...با این حرف انگار تمام نقشه هایم نقش بر آب شد، آهی کشیدم و زیر لب گفتم: این هم از بدشانسی من! امروز حتما خانم شکوری میومد دیگه اه اه اه...
اما آه و ناله فایده ای نداشت، پدرم حرفی زده بود و من هم میبایست چشم می گفتم.پس همان کاری را کردم که پدر می خواست.همانطور که دلم توی خونه بود،قرصی نان برداشتم و تکه ای پنیر هم رویش گذاشتم و داخل روسری پیچیدم، چوب دستی که پدرم درست کرده بود به عنوان عصا به دست گیرم تا از ناهمواری های روستا راحت تر عبور کنم را به دست گرفتم و گوسفندها را که مادرم از آغل بیرون اورده بود را داخل کوچه هی کردم، مرجان که صبح زود بیدار شده بود هم با سماجت به دنبالم حرکت کرد، مادرم اول مخالفت کرد و گفت چون منیره نیست به کمک مرجان احتیاج دارد اما آخرش حریف مرجان نشد و اونم به دنبالم بیرون آمد.همانطور که از این طرف گله به آن طرف می دویدم و سعی می کردم گوسفندها به صورت منظم توی چند ردیف حرکت کنند که یکدفعه سر از زمین های مردم درنیاورند،گله را به طرف زمین چمن پدربزرگ که کمی دورتر روی بلندی که مشرف به خانه پدربزرگم بود ببرم.زمین چمنی که مملو بود از علف های تازه، من از این زمین خیلی خوشم می آمد، اصلا حال و هوای آدم را عوض می کرد، انواع و اقسام گلهای کوهی را میشد توی این زمین دید و من که خیلی از گل آرایی خوشم می آمد اصلا یک ذوق هنری همیشه توی وجودم بود، سعی می کردم تا گله مشغول چریدن هست، منم با گل های رنگارنگ تاج گل برای خودم درست می کردم و روی سرم میگذاشتم و خودم را مثل آلیس در سرزمین عجایب یا ان شرلی با موهای قرمز میدیدم، جوی آبی هم که از کنار این زمین می گذشت و شرشر آب و خنکی آن که وقتی پاهایم را داخل آب می گذاشتم پاهای انسان را به حال می آورد و خنکای لطیفی در جانمان می پیچید، بیشتر مرا جذب خودش می کرد، من همیشه دوست داشتم که گله را به اینجا بیاورم اما امروز بر خلاف بقیه روزها اصلا دلم نمی خواست از خانه تکان بخورم.روی تپه ایستادم،گوسفندها هم که انگار این زمین چمن برایشان بهشت بود، هر کدام به گوشه ای رفتند و برای خود مشغول چریدن بودند
#ادامه_دارد..
🥊⛳️🥊⛳️
#برشی_از_یک_زندگی
ه꧂ ᪣ #صبر_تلخ_ ᪣ ꧁ه
قسمت سی و هفتم
اخرین روز مدرسه پایه ششم هم تمام شد، عصر آن روز به بهانه های مختلف جلوی در حیاط خانه پلاس بودم و هراز گاهی در را باز می کردم و بیرون را نگاه می انداختم، به یاد سال پیش افتادم که نه خبری از در حیاط و نه حصار خانه بود، اونموقع اگر می خواستم بیرون را نگاه کنم خیلی راحت از روی سکو و در اتاق هم می توانستم تا دور دست ها را ببینم، الان حریم خانه حصار و حیاط و در داشت و من مدام با بهانه و بی بهانه در را باز می کردم و منتظر آمدن خانم شکوری بودم، چون میدانستم خانم معلم بد قول نیست، وقتی قول داده که به خانه ما بیاید و با پدر و مادرم صحبت کند تا اجازه تحصیل در شهر را بگیرد، حتما می آید.انگار دقایق به کندی می گذشت، هر چه بیشتر من به هول و ولا بودم، کمتر خبری میشد.آن روز به شب رسید و خبری از آمدن خانم معلم نشد.خورشید غروب کرد، داخل خانه شدم و بوی اشکنه های مامان هوش از سرم میبرد، خودم را به آشپزخانه رساندم، مادر پیازها را تفت داده بود و رب گوجه و آب هم به انها اضافه کرده بود و می خواست تخم مرغ به آن بزند که من جلو آمدم و گفتم: بزار من تخم مرغ ها را سوراخ کنم و بریزم، آخه من خوشم می آمد وقتی سوراخی کوچک بالای تخم مرغ ایجاد می کردم و سفید و زرده تخم مرغ مثل چشمه ای به داخل ظرف روان میشد، مادرم کناری ایستاد و من با مهارت تخم مرغ ها را یکی یکی اضافه کردم، مادرم همانطور که نان های تنوری که ما به آن کپو می گفتیم و داخلش سیب زمینی پخته و له شده و سبزی کوهی به خمیرش اضافه می کردیم و از خوردنش سیر نمیشدیم، آماده می کرد از زیر چشم به من نگاه کرد و گفت: منیره! پشت در حیاط و بیرون خونه چه خبر بود که خودت را حیرون کرده بودی؟!یه ذره هول شدم، تیزبینی مادرم رافراموش کرده بودم، برای همین گفتم: هیچی....دلم گرفته بود آخه روز آخر مدرسه دلگیره، برای همین می خواستم بیرون را ببینم و این دلتنگی از یادم بره...مادرم که انگار حرف من باورش نشده بود گفت: خوب که اینطور...حالا سفره را ببر تو اتاق، بابات خسته است بخورین و بخوابین، صبح خیلی کار داریم. شب در حالیکه مدام از این پهلو به آن پهلو میشدم را به صبح رساندم، صبح زود بیدار شدم و همانطور که خودم را کش و قوس میدادم، بیرون اتاق رفتم تا مثل همیشه بساط پختن نان را آماده کنم.پایم را از اتاق بیرون گذاشتم که صدای پدرم از آن طرف حیاط بلند شد.منیررره! زودتر یک چیزی بخور، این گوسفندای زبون بسته را ببر زمین چمن پدر بزرگت تا یه کم بچرن، یه چیزی هم برای خوردن با خودت ببر تا غروب باید چوپان گوسفندا باشی...با این حرف انگار تمام نقشه هایم نقش بر آب شد، آهی کشیدم و زیر لب گفتم: این هم از بدشانسی من! امروز حتما خانم شکوری میومد دیگه اه اه اه...
اما آه و ناله فایده ای نداشت، پدرم حرفی زده بود و من هم میبایست چشم می گفتم.پس همان کاری را کردم که پدر می خواست.همانطور که دلم توی خونه بود،قرصی نان برداشتم و تکه ای پنیر هم رویش گذاشتم و داخل روسری پیچیدم، چوب دستی که پدرم درست کرده بود به عنوان عصا به دست گیرم تا از ناهمواری های روستا راحت تر عبور کنم را به دست گرفتم و گوسفندها را که مادرم از آغل بیرون اورده بود را داخل کوچه هی کردم، مرجان که صبح زود بیدار شده بود هم با سماجت به دنبالم حرکت کرد، مادرم اول مخالفت کرد و گفت چون منیره نیست به کمک مرجان احتیاج دارد اما آخرش حریف مرجان نشد و اونم به دنبالم بیرون آمد.همانطور که از این طرف گله به آن طرف می دویدم و سعی می کردم گوسفندها به صورت منظم توی چند ردیف حرکت کنند که یکدفعه سر از زمین های مردم درنیاورند،گله را به طرف زمین چمن پدربزرگ که کمی دورتر روی بلندی که مشرف به خانه پدربزرگم بود ببرم.زمین چمنی که مملو بود از علف های تازه، من از این زمین خیلی خوشم می آمد، اصلا حال و هوای آدم را عوض می کرد، انواع و اقسام گلهای کوهی را میشد توی این زمین دید و من که خیلی از گل آرایی خوشم می آمد اصلا یک ذوق هنری همیشه توی وجودم بود، سعی می کردم تا گله مشغول چریدن هست، منم با گل های رنگارنگ تاج گل برای خودم درست می کردم و روی سرم میگذاشتم و خودم را مثل آلیس در سرزمین عجایب یا ان شرلی با موهای قرمز میدیدم، جوی آبی هم که از کنار این زمین می گذشت و شرشر آب و خنکی آن که وقتی پاهایم را داخل آب می گذاشتم پاهای انسان را به حال می آورد و خنکای لطیفی در جانمان می پیچید، بیشتر مرا جذب خودش می کرد، من همیشه دوست داشتم که گله را به اینجا بیاورم اما امروز بر خلاف بقیه روزها اصلا دلم نمی خواست از خانه تکان بخورم.روی تپه ایستادم،گوسفندها هم که انگار این زمین چمن برایشان بهشت بود، هر کدام به گوشه ای رفتند و برای خود مشغول چریدن بودند
#ادامه_دارد..
❤1
🥊⛳️🥊⛳️🥊⛳️🥊⛳️🥊⛳️🥊
🥊⛳️🥊⛳️
#برشی_از_یک_زندگی
ه꧂ ᪣ #صبر_تلخ_38 ᪣ ꧁ه
قسمت سی و هشتم
روی تپه راست قامت ایستاده بودم و‌چشمم از این بالا به خانه خودمان بود،منتها ازاینجا فقط دیوارهای پشتی و سقف خانه را می شد دید.مرجان کنارم ایستاد و همانطور که نفس عمیقی می کشید گفت: چقدر اینجا قشنگه...فک کنم میتونیم از روی این تپه، سبزی آشی هم بچینیم هااا...نگاهی به مرجان کردم و گفتم: اینجا زیادی قشنگ و پر از نعمت هست، فکر کردی برای چی هر چند وقت یکبار کدخدای روستا به بابابزرگ گیر میده و یه دعوا راه میندازه و ته ته تمام دعواهاش هم خواسته اش اینکه که زمین چمن را صاحب بشه..مرجان خنده ریزی کرد و گفت: بابا بزرگ هم که هیچوقت حاضر نیست این زمین را به کسی بده..آه کوتاهی کشیدم و گفتم: من میترسم بابابزرگ آخرش جونش را پای این زمین بگذاره..بوی پونه های لب جو توی دماغم پیچید و ناخوداگاه حرفم را نصفه و نیمه گذاشتم و به طرف جو‌رفتم، خم شدم یه گل بنفش خوشگل چیدم و همانطور که جلوی دماغم میگرفتمش، با تمام قوا بوی این گل را که نشانه ای از بزرگی خدایم بود به جان کشیدم.مرجان کفش هایش را در آورد و همانطور که پاهایش را داخل آب فرو می کرد گفت: منیره، میشه برام تاج گل درست کنی؟! می خوام بندازم گردنم..چیزی نگفتم میخواستم به طرف زمین و چیدن گل برم که ناگهان فکری به ذهنم رسید و گفتم: به یه شرط، یه دسته گل و سینه ریز گل قشششنگ برات درست می کنم...مرجان چشماش برقی زد و گفت: چه شرطی؟!از اون بالا خونه را نشون دادم و‌گفتم: برو نزدیک خونه و کشیک بده، امروز قراره خانم معلم بیاد خونه، برو هر وقت دیدی خانم معلم نزدیک خونه شد بیا به من خبر بده، منم قول میدم از همین الان شروع کنم یه چیز خیلی قشنگ برات درست می کنم.مرجان چند دقیقه ای ساکت شد و یکهو از جا بلند شد و همانطور که چکمه های پلاستیکی قرمز رنگش را می پوشید گفت: باشه ....من میرم، یواشکی هم میرم توخونه ببینم از اون کپوها هست بیارم یانه، اگر نبود نون تازه میارم، من نون داغ خیلی دوست دارم.لبخندی زدم و گفتم: شکمو....اول فکر ماموریتی که بر عهده ات گذاشتم باش بعد برو اینجا و اونجا سرک بکش.
مرجان به طرف خانه حرکت کرد و منم مشغول چیدن گل شدم.دسته ای از گلهای زرد و قرمز و بنفش و سفید چیده بودم و داخل دامن لباسم ریختم، نگاهی به گله کردم، همه چی در امن و امان بود، وسط چمن ها نشستم، دستانم تند تند گلها را بهم گره میزد اما ذهنم فقط و فقط دور و بر خانه دور دور میزد.یک ساعتی از رفتن مرجان می گذشت که بادی وزیدن گرفت و ابرهای آسمان یکجا جمع شد، هوای بوی بارندگی میداد و من دعا می کردم ببارد که همین بهانه برگشتنم به خانه شود.حلقه گلم تمام شد و مشغول درست کردن تاج گل بودم که صدای فریاد مرجان را شنیدم که از کمی دورتر بلند بود:منیررررره، خانم معلم اومد..هراسان از جا بلند شدم و بی هوا از تپه ای که زمین چمن در انجا بود پایین آمدم،مرجان پایین تپه روی زانوهایش خم شده بود و نفس نفس میزد.نزدیکش شدم و همانطور دو طرف شانه هایش را می گرفتم گفتم:چی شد مرجان؟! واقعا خانم معلم اومد؟!مرجان سرش را تند تند تکان داد وگفت: آره، من توی آشپزخونه بودم، البته کسی متوجه ورود من نشده بود، آخه در خونه باز بود وقتی رفتم.توی اشپزخونه مشغول گشتن کمد بودم که متوجه شدم مامان و بابا دارن بلند بلند با کسی صحبت می کنن و از روی کفش های جلوی در اتاق فهمیدم خانم معلم هست، دیگه اومدم همون موقع بیرون بیام، بابا که عصبانی شده بود اومد تو حیاط و من نمی تونستم از آشپزخانه بیام بیرون و بعد از چند دقیقه بابا سیگاری کشید و رفت داخل منم فوری پریدم بیرون و.اب دهنم را قورت دادم و همانطور که چوبدستی ام را به مرجان میدادم گفتم برو رو تپه مواظب گله باش، من میرم یه سرو گوشی آب میدم و بر میگردم.مرجان دو دستی دستم را چسپید و گفت منیره من تنهایی نمی تونم، نرو بابا عصبانی میشه، بعدم من تنها میترسم.چشمهام را به طرف مرجان از هم باز کردم و گفتم برررو رو تپه، من هم سن تو بودم این کارهای روزانه ام بود، تو و مارال خیلی ناز نازی شدین، میگم زود برمیگردم نمیرم که همونجا بمونم، بعدشم برو رو تپه دو تا حلقه گل خوشگل برات درست کردم یکی بزار روسرت و یکی هم بنداز دورگردنت.مرجان که از شنیدن این حرف ذوق زده شده بود گفت: باشه، ولی قول بده زود برگردی هاااباشه ای گفتم و به سرعت باد حرکت کردم،نزدیک خانه شدم، ترجیح میدادم از دیوار پشتی و زیر پنجره اتاق برم نگاه کنم، یاد چند سال پیش افتادم، چند تا سنگ رو هم سوار کردم رویشان وایستادم و به پنجره رسیدم و به راحتی داخل اتاق را میدیدم، اما هر چی نگاه کردم کسی داخل اتاق نبود.از رو سنگ پریدم پایین و به طرف در خانه رفتم، در حیاط نیمه باز بود،جلوی اتاق را نگاه کردم هیچ کفشی نبود در همین حین آسمان غرشی کرد و یکدفعه .
#ادامه_دارد...الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
🥊⛳️🥊⛳️
#برشی_از_یک_زندگی
ه꧂ ᪣ #صبر_تلخ_38 ᪣ ꧁ه
قسمت سی و هشتم
روی تپه راست قامت ایستاده بودم و‌چشمم از این بالا به خانه خودمان بود،منتها ازاینجا فقط دیوارهای پشتی و سقف خانه را می شد دید.مرجان کنارم ایستاد و همانطور که نفس عمیقی می کشید گفت: چقدر اینجا قشنگه...فک کنم میتونیم از روی این تپه، سبزی آشی هم بچینیم هااا...نگاهی به مرجان کردم و گفتم: اینجا زیادی قشنگ و پر از نعمت هست، فکر کردی برای چی هر چند وقت یکبار کدخدای روستا به بابابزرگ گیر میده و یه دعوا راه میندازه و ته ته تمام دعواهاش هم خواسته اش اینکه که زمین چمن را صاحب بشه..مرجان خنده ریزی کرد و گفت: بابا بزرگ هم که هیچوقت حاضر نیست این زمین را به کسی بده..آه کوتاهی کشیدم و گفتم: من میترسم بابابزرگ آخرش جونش را پای این زمین بگذاره..بوی پونه های لب جو توی دماغم پیچید و ناخوداگاه حرفم را نصفه و نیمه گذاشتم و به طرف جو‌رفتم، خم شدم یه گل بنفش خوشگل چیدم و همانطور که جلوی دماغم میگرفتمش، با تمام قوا بوی این گل را که نشانه ای از بزرگی خدایم بود به جان کشیدم.مرجان کفش هایش را در آورد و همانطور که پاهایش را داخل آب فرو می کرد گفت: منیره، میشه برام تاج گل درست کنی؟! می خوام بندازم گردنم..چیزی نگفتم میخواستم به طرف زمین و چیدن گل برم که ناگهان فکری به ذهنم رسید و گفتم: به یه شرط، یه دسته گل و سینه ریز گل قشششنگ برات درست می کنم...مرجان چشماش برقی زد و گفت: چه شرطی؟!از اون بالا خونه را نشون دادم و‌گفتم: برو نزدیک خونه و کشیک بده، امروز قراره خانم معلم بیاد خونه، برو هر وقت دیدی خانم معلم نزدیک خونه شد بیا به من خبر بده، منم قول میدم از همین الان شروع کنم یه چیز خیلی قشنگ برات درست می کنم.مرجان چند دقیقه ای ساکت شد و یکهو از جا بلند شد و همانطور که چکمه های پلاستیکی قرمز رنگش را می پوشید گفت: باشه ....من میرم، یواشکی هم میرم توخونه ببینم از اون کپوها هست بیارم یانه، اگر نبود نون تازه میارم، من نون داغ خیلی دوست دارم.لبخندی زدم و گفتم: شکمو....اول فکر ماموریتی که بر عهده ات گذاشتم باش بعد برو اینجا و اونجا سرک بکش.
مرجان به طرف خانه حرکت کرد و منم مشغول چیدن گل شدم.دسته ای از گلهای زرد و قرمز و بنفش و سفید چیده بودم و داخل دامن لباسم ریختم، نگاهی به گله کردم، همه چی در امن و امان بود، وسط چمن ها نشستم، دستانم تند تند گلها را بهم گره میزد اما ذهنم فقط و فقط دور و بر خانه دور دور میزد.یک ساعتی از رفتن مرجان می گذشت که بادی وزیدن گرفت و ابرهای آسمان یکجا جمع شد، هوای بوی بارندگی میداد و من دعا می کردم ببارد که همین بهانه برگشتنم به خانه شود.حلقه گلم تمام شد و مشغول درست کردن تاج گل بودم که صدای فریاد مرجان را شنیدم که از کمی دورتر بلند بود:منیررررره، خانم معلم اومد..هراسان از جا بلند شدم و بی هوا از تپه ای که زمین چمن در انجا بود پایین آمدم،مرجان پایین تپه روی زانوهایش خم شده بود و نفس نفس میزد.نزدیکش شدم و همانطور دو طرف شانه هایش را می گرفتم گفتم:چی شد مرجان؟! واقعا خانم معلم اومد؟!مرجان سرش را تند تند تکان داد وگفت: آره، من توی آشپزخونه بودم، البته کسی متوجه ورود من نشده بود، آخه در خونه باز بود وقتی رفتم.توی اشپزخونه مشغول گشتن کمد بودم که متوجه شدم مامان و بابا دارن بلند بلند با کسی صحبت می کنن و از روی کفش های جلوی در اتاق فهمیدم خانم معلم هست، دیگه اومدم همون موقع بیرون بیام، بابا که عصبانی شده بود اومد تو حیاط و من نمی تونستم از آشپزخانه بیام بیرون و بعد از چند دقیقه بابا سیگاری کشید و رفت داخل منم فوری پریدم بیرون و.اب دهنم را قورت دادم و همانطور که چوبدستی ام را به مرجان میدادم گفتم برو رو تپه مواظب گله باش، من میرم یه سرو گوشی آب میدم و بر میگردم.مرجان دو دستی دستم را چسپید و گفت منیره من تنهایی نمی تونم، نرو بابا عصبانی میشه، بعدم من تنها میترسم.چشمهام را به طرف مرجان از هم باز کردم و گفتم برررو رو تپه، من هم سن تو بودم این کارهای روزانه ام بود، تو و مارال خیلی ناز نازی شدین، میگم زود برمیگردم نمیرم که همونجا بمونم، بعدشم برو رو تپه دو تا حلقه گل خوشگل برات درست کردم یکی بزار روسرت و یکی هم بنداز دورگردنت.مرجان که از شنیدن این حرف ذوق زده شده بود گفت: باشه، ولی قول بده زود برگردی هاااباشه ای گفتم و به سرعت باد حرکت کردم،نزدیک خانه شدم، ترجیح میدادم از دیوار پشتی و زیر پنجره اتاق برم نگاه کنم، یاد چند سال پیش افتادم، چند تا سنگ رو هم سوار کردم رویشان وایستادم و به پنجره رسیدم و به راحتی داخل اتاق را میدیدم، اما هر چی نگاه کردم کسی داخل اتاق نبود.از رو سنگ پریدم پایین و به طرف در خانه رفتم، در حیاط نیمه باز بود،جلوی اتاق را نگاه کردم هیچ کفشی نبود در همین حین آسمان غرشی کرد و یکدفعه .
#ادامه_دارد...الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤1👍1
🥊⛳️🥊⛳️🥊⛳️🥊⛳️🥊⛳️🥊
🥊⛳️🥊⛳️
#برشی_از_یک_زندگی
ه꧂ ᪣ #صبر_تلخ_39 ᪣ ꧁ه
قسمت سی و نهم
باران شدیدی شروع به باریدن کرد.هول شده بودم، می خواستم همانطور که بیصدا آمدم، بیصدا هم به طرف زمین چمن برم، با این باران ناگهانی الان حتما مرجان خیلی ترسیده بود و گوسفندها هم پراکنده شده بودند، باید خودم را زودتر به زمین چمن میرساندم.در حیاط را باز کردم که پدرم در حالیکه کلاهش را روی سرش میکشید جلویم ظاهر شد و با دیدن من با تعجب گفت: منیره؟!! جونم مرگ شده مگه تو پی گوسفندا نبودی؟! گوسفندا را توی این رگبار ول کردی کجا اومدی هاا بعد در حالیکه با سرعت به سمت زمین چمن میرفت بلند بلند گفت: وای به حالت گوسفندا طوریشون بشه در ضمن این پنبه هم از گوشت بیرون بیار، تو قرار نیست جایی بری و دیگه درس بخونی،میمونی ور دل مادرت تا ترشیت بریزه و دیگه وکیل وصی هم برای وساطتت پیش من نفرست، این تو بمیری از اون تو بمیری ها نیست منیره خانم.با این حرف پدرم دیگه فهمیدم راه چانه زدن نیست و من باید در آرزوی ادامه تحصیل بمانم که بمانم..کلاس ششم هم تمام شد، به تابستان رسیدیم و دوباره پاییز..زندگی ام تکراری اندر تکراری بود، از صبح پا میشدم و مثل یک آدم آهنی کار می کردم، شیر گوسفندا را می دوشیدم، نان می پختم، ظرف می شستم،جارو میکردم، سر زمین میرفتیم درو و هر وقت هم کمی کارمان سبک میشد رو به سوی کوه میبردیم و سبدی به پشتمان می بستیم تا سبزی کوهی بچینیم.اصلا روزهای روستا جوریست با اینکه سحرگاه از خواب بیدار میشویم اما یک دقیقه هم بیکار نیستیم، از این کار به آن کار، کارهایی که بزرگسالان را خسته می کند چه برسد به دختر بچه هایی اندازه من و مرجان و مارال و من از بین تمام این کارها دلم خوش بود که عصرها مثل یک معلم به درس مارال و مرجان میرسیدم، مارال به درس خیلی علاقه داشت و یه جورایی از درس خواندن لذت میبرد اما مرجان با وجود هوش زیاد، خیلی دل به درس نمیداد و بیشتر بازیگوشی میکرد، اما دوقلوها در کل سرشار از انرژی بودند و مدام در حال ورجه ورجه و کار کردن گاهی با خودم فکر می کردم اینها چیزی به نام خستگی نمی شناسند ولی سرشب هم به رختخواب میرفتند و سه سوته خوابشان میبرد.
تازه پا به سن سیزده سالگی گذاشته بودم که باز زمزمه های خواستگارها به گوشم رسید، اما از آنجایی که داستان خودکشی چند وقت قبل، هنوز در ذهن پدر و مادرم بود،پدرم سعی می کرد با حرفهای درگوشی درباره زندگی من با مادرم حرف بزند و مادرم هم تمام قد برای اینکه من بر خلاف میلم ازدواج نکنم، جلوی تمام خواستگارها می ایستاد از پسر عمه و عمو و دایی، گرفته تا اقوام درجه دو و سه را که نظری روی من داشتند،سرجایشان نشانده بود به طوریکه توی دهان روستایی ها افتاده بود که منیره دختر اسحاق ادعای خانم دکتری دارد و کسی از پسرهای ده را آدم حساب نمی کند و در حد خود نمی بیند.من خوشحال بودم که مادرم اینقدر هوایم را دارد و همیشه ممنون این پشتیبانی بودم، اما مادرم هر چه بود یک زن بود و توی روستا حرف زنها خیلی خریداری نداشت و اگر من تابه حال به عقد کسی در نیامده بودم به خاطر همان خاطره بدی که از خودکشی ام در ذهن پدر مانده، بود.اما انگار اثرات این خاطره بد هم گاهی منقضی میشود، یادم است تابستان بعدی بود که داخل روستا عروسی پسر خان بود و ما هم دعوت بودیم، آن روز محبوبه با دوتا بچه اش به خانه ما آمده بود و می خواست با من و مامان و دوقلوها به عروسی بیاید، محبوبه دست پر آمده بود و کلی لوازم آرایشی رنگ و وارنگ همراهش آورده بود.
نمی دانم چرا؟ اما همه اش حس می کردم محبوبه مأموریتی دارد که من از آن بی خبرم، شایدم هم این یک سوظن بود، اما محبوبه تمام تلاشش را کرد تا من هم کمی از لوازم آرایشی استفاده کنم و به خیال خودش صفایی به صورتم بدهم.البته این را هم
بگویم، پدرم بر خلاف همیشه که خودش برای کل خانواده لباس می خرید و اغلب همه تکراری و پیراهن های دراز و ساده بودند که اندازه اش بر اساس حدس و گمان پدرم بود، اینبار مرا به مغازه پارچه فروشی مش عباس برد و با سلیقه خودم پارچه ای صورتی رنگ با نگین های درخشان گرفتم و پیش خیاط روستا بردیم و من برخلاف مدلهای قدیمی و ساده ای که همیشه میدوخت، مدلی ابدایی که در ذهنم بود خواستم و آنقدر پافشاری کردم تا خیاط مجبور شد همان کند که من می خواهم و البته این لباس خییلی قشنگ از کار در آمد و وقتی من لباس را پوشیدم،اینقدر به صورت و اندامم می آمد که برق تحسین را در چشمان همه اعضای خانواده ام دیدم، با همان لباس راهی عروسی شدم و اغراق نیست اگر بگویم در آن عروسی توجه خیلی ها به من جلب شده بود...مردها جلوی خانه کدخدا که فضای بازی بود دایره وار حلقه زده بودند و در وسط هم آتشی روشن کرده بودند و کنار آتش، طبال طبل میزد و یکی نی و دیگر شیپور که جزء ساز و آوازات مرسوم در عروسی روستا بود.
#ادامه_دارد.الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
🥊⛳️🥊⛳️
#برشی_از_یک_زندگی
ه꧂ ᪣ #صبر_تلخ_39 ᪣ ꧁ه
قسمت سی و نهم
باران شدیدی شروع به باریدن کرد.هول شده بودم، می خواستم همانطور که بیصدا آمدم، بیصدا هم به طرف زمین چمن برم، با این باران ناگهانی الان حتما مرجان خیلی ترسیده بود و گوسفندها هم پراکنده شده بودند، باید خودم را زودتر به زمین چمن میرساندم.در حیاط را باز کردم که پدرم در حالیکه کلاهش را روی سرش میکشید جلویم ظاهر شد و با دیدن من با تعجب گفت: منیره؟!! جونم مرگ شده مگه تو پی گوسفندا نبودی؟! گوسفندا را توی این رگبار ول کردی کجا اومدی هاا بعد در حالیکه با سرعت به سمت زمین چمن میرفت بلند بلند گفت: وای به حالت گوسفندا طوریشون بشه در ضمن این پنبه هم از گوشت بیرون بیار، تو قرار نیست جایی بری و دیگه درس بخونی،میمونی ور دل مادرت تا ترشیت بریزه و دیگه وکیل وصی هم برای وساطتت پیش من نفرست، این تو بمیری از اون تو بمیری ها نیست منیره خانم.با این حرف پدرم دیگه فهمیدم راه چانه زدن نیست و من باید در آرزوی ادامه تحصیل بمانم که بمانم..کلاس ششم هم تمام شد، به تابستان رسیدیم و دوباره پاییز..زندگی ام تکراری اندر تکراری بود، از صبح پا میشدم و مثل یک آدم آهنی کار می کردم، شیر گوسفندا را می دوشیدم، نان می پختم، ظرف می شستم،جارو میکردم، سر زمین میرفتیم درو و هر وقت هم کمی کارمان سبک میشد رو به سوی کوه میبردیم و سبدی به پشتمان می بستیم تا سبزی کوهی بچینیم.اصلا روزهای روستا جوریست با اینکه سحرگاه از خواب بیدار میشویم اما یک دقیقه هم بیکار نیستیم، از این کار به آن کار، کارهایی که بزرگسالان را خسته می کند چه برسد به دختر بچه هایی اندازه من و مرجان و مارال و من از بین تمام این کارها دلم خوش بود که عصرها مثل یک معلم به درس مارال و مرجان میرسیدم، مارال به درس خیلی علاقه داشت و یه جورایی از درس خواندن لذت میبرد اما مرجان با وجود هوش زیاد، خیلی دل به درس نمیداد و بیشتر بازیگوشی میکرد، اما دوقلوها در کل سرشار از انرژی بودند و مدام در حال ورجه ورجه و کار کردن گاهی با خودم فکر می کردم اینها چیزی به نام خستگی نمی شناسند ولی سرشب هم به رختخواب میرفتند و سه سوته خوابشان میبرد.
تازه پا به سن سیزده سالگی گذاشته بودم که باز زمزمه های خواستگارها به گوشم رسید، اما از آنجایی که داستان خودکشی چند وقت قبل، هنوز در ذهن پدر و مادرم بود،پدرم سعی می کرد با حرفهای درگوشی درباره زندگی من با مادرم حرف بزند و مادرم هم تمام قد برای اینکه من بر خلاف میلم ازدواج نکنم، جلوی تمام خواستگارها می ایستاد از پسر عمه و عمو و دایی، گرفته تا اقوام درجه دو و سه را که نظری روی من داشتند،سرجایشان نشانده بود به طوریکه توی دهان روستایی ها افتاده بود که منیره دختر اسحاق ادعای خانم دکتری دارد و کسی از پسرهای ده را آدم حساب نمی کند و در حد خود نمی بیند.من خوشحال بودم که مادرم اینقدر هوایم را دارد و همیشه ممنون این پشتیبانی بودم، اما مادرم هر چه بود یک زن بود و توی روستا حرف زنها خیلی خریداری نداشت و اگر من تابه حال به عقد کسی در نیامده بودم به خاطر همان خاطره بدی که از خودکشی ام در ذهن پدر مانده، بود.اما انگار اثرات این خاطره بد هم گاهی منقضی میشود، یادم است تابستان بعدی بود که داخل روستا عروسی پسر خان بود و ما هم دعوت بودیم، آن روز محبوبه با دوتا بچه اش به خانه ما آمده بود و می خواست با من و مامان و دوقلوها به عروسی بیاید، محبوبه دست پر آمده بود و کلی لوازم آرایشی رنگ و وارنگ همراهش آورده بود.
نمی دانم چرا؟ اما همه اش حس می کردم محبوبه مأموریتی دارد که من از آن بی خبرم، شایدم هم این یک سوظن بود، اما محبوبه تمام تلاشش را کرد تا من هم کمی از لوازم آرایشی استفاده کنم و به خیال خودش صفایی به صورتم بدهم.البته این را هم
بگویم، پدرم بر خلاف همیشه که خودش برای کل خانواده لباس می خرید و اغلب همه تکراری و پیراهن های دراز و ساده بودند که اندازه اش بر اساس حدس و گمان پدرم بود، اینبار مرا به مغازه پارچه فروشی مش عباس برد و با سلیقه خودم پارچه ای صورتی رنگ با نگین های درخشان گرفتم و پیش خیاط روستا بردیم و من برخلاف مدلهای قدیمی و ساده ای که همیشه میدوخت، مدلی ابدایی که در ذهنم بود خواستم و آنقدر پافشاری کردم تا خیاط مجبور شد همان کند که من می خواهم و البته این لباس خییلی قشنگ از کار در آمد و وقتی من لباس را پوشیدم،اینقدر به صورت و اندامم می آمد که برق تحسین را در چشمان همه اعضای خانواده ام دیدم، با همان لباس راهی عروسی شدم و اغراق نیست اگر بگویم در آن عروسی توجه خیلی ها به من جلب شده بود...مردها جلوی خانه کدخدا که فضای بازی بود دایره وار حلقه زده بودند و در وسط هم آتشی روشن کرده بودند و کنار آتش، طبال طبل میزد و یکی نی و دیگر شیپور که جزء ساز و آوازات مرسوم در عروسی روستا بود.
#ادامه_دارد.الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤2
✧ دلنوشته‌ای برای قلبِ بی‌قرارت ✧
امروز هم مثل برگِ پاییزی
بینِ زمین و هوا معلقم...
نه میتوانم بگویم چه می‌خواهم،
نه می‌دانم کدام راه را باید بروم.
فقط می‌دانم که نفس میکشم،
و همین برای امروز کافیست.
✧
گاهی زندگی آنقدر سنگین میشود
که حتی اشک‌ها هم جراتِ جاری شدن ندارند...
اما صبر کن!
فردا صبح،
خورشید دوباره از همان افقی طلوع می‌کند
که امروز در آن غروب کرد.
✧
به خودت اجازه بده:
- گاهی کوچک باشی
- گاهی گم شده باشی
- گاهی فقط "باشی" بدونِ هیچ دلیلی
✧
دلم برای چیزهایی تنگ شده
که شاید هرگز نبوده‌اند...
برای کلماتی که هرگز گفته نشدند،
برای راه‌هایی که هرگز نرفتم.
✧
اما همین امروز،
یک معجزه اتفاق افتاده:
تو هنوز اینجایی!
با همهٔ شکسته‌ها و ترس‌ها و آرزوهایت...
و این یعنی دنیا هنوز برایت امید دارد.
✧
(گاهی باید زمین بخوری
تا دست‌هایت را به سوی آسمان دراز کنی...
و چه کسی بهتر از خدا
می‌تواند تو را از زمین بلند کندالله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
امروز هم مثل برگِ پاییزی
بینِ زمین و هوا معلقم...
نه میتوانم بگویم چه می‌خواهم،
نه می‌دانم کدام راه را باید بروم.
فقط می‌دانم که نفس میکشم،
و همین برای امروز کافیست.
✧
گاهی زندگی آنقدر سنگین میشود
که حتی اشک‌ها هم جراتِ جاری شدن ندارند...
اما صبر کن!
فردا صبح،
خورشید دوباره از همان افقی طلوع می‌کند
که امروز در آن غروب کرد.
✧
به خودت اجازه بده:
- گاهی کوچک باشی
- گاهی گم شده باشی
- گاهی فقط "باشی" بدونِ هیچ دلیلی
✧
دلم برای چیزهایی تنگ شده
که شاید هرگز نبوده‌اند...
برای کلماتی که هرگز گفته نشدند،
برای راه‌هایی که هرگز نرفتم.
✧
اما همین امروز،
یک معجزه اتفاق افتاده:
تو هنوز اینجایی!
با همهٔ شکسته‌ها و ترس‌ها و آرزوهایت...
و این یعنی دنیا هنوز برایت امید دارد.
✧
(گاهی باید زمین بخوری
تا دست‌هایت را به سوی آسمان دراز کنی...
و چه کسی بهتر از خدا
می‌تواند تو را از زمین بلند کندالله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
👍1
در حدیث نبوی آمده است ڪه رسول اللّه ﷺ فرمودند:
هر ڪس مردم را به ڪَناهـے و انحرافـےدعوت دهد ، برایش ڪَناهـے همانند ڪَناه مرتڪب شوندڪَان نوشته میشود آن هم بدون آنڪه از ڪَناه شان چیزی ڪاسته شود.الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
هر ڪس مردم را به ڪَناهـے و انحرافـےدعوت دهد ، برایش ڪَناهـے همانند ڪَناه مرتڪب شوندڪَان نوشته میشود آن هم بدون آنڪه از ڪَناه شان چیزی ڪاسته شود.الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤2
#دوقسمت دویست وسی وپنج ودویست وسی وشش
📖سرگذشت کوثر
زندگی ما با همه خوبی‌ها و بدی‌هاش میگذشت آرامش زیادی پیدا کرده بودیم
دیگه کسی نبود که بابتش حرص بخوریم نه یونسی بودنه لادنی همین باعث خوشحالیمون بود همین که پسرم سالم و راحت بود برام بس بودیونس میخواست از دبی بره آلمان داشت کارهاشو انجام میداد که هرچه زودتر بره از اون طرف هم خبردار شدم که لادن دنبال کارهای طلاقشه میخواست با پول پارتی پدرش هرچی زودتر از یونس جدا بشه
اینا رو همیشه راحله بهم میگفت .میگفت تو فامیل میشینه پا میشه میگه که دارم از این زندگی راحت میشم به همه گفته که آدم نباید با آدم بی‌پول ازدواج کنه فقط بایدمرد پولدار ازدواج کنه که اینجوری نگذارتش بره راحله میگفت همه بهش می‌خندن و پشت سرش حرف میزنن همه میدونن.که این عفریته خانم با یه مرد رابطه داره گفتم راحله جان اون آقا متاهله مجرد گفت اگه اونی که من فکرشو میکنم قبلاً مجرد بود تا یک سال پیش ولی همه میگفتن که با لادن رابطه داره ولی نمی تونستن ثابت کنن به هر حال هرچی بود بنده خدا از حدوداً ۸ ماه پیش زنشو با دو تا بچه طلاق دادزنش واقعا زن خوب و خانومی بودش ولی خوب قدرشو ندونست گفتم ایشالا که بهترین بخت نصیب زنش بشه با یه آدم خیلی خوب آشنا شه ازدواج کنه ایشالا منم همچین دعایی دارم ایشالا لادن و اون مرد هیچ وقت خیر نبینن یک سال و سه ماه بعد بودش که فهمیدم لادن و یونس از هم جدا شدن لادن بالاخره تونسته بود طلاق غیابیشو بگیره و به آرزوش برسه خودش بهم زنگ زد و گفت من از پسرت جدا شدم از شر پسرت راحت شدم من هم تنها حرفی که بهش زدم گفتم ایشالا که خوشبخت بشی هیچ چیز دیگه از خدا نمیخوام تو هم لایق خوشبختی شاید کم کاری از پسر من بوده نمیدونم شما دوتا از اول برای هم نبودین اشتباه کردین پسر من از اول هم نباید با تو ازدواج میکرد لقمه گنده‌تر از دهنش برداشت تو گلوش گیر کردباید با یکی مثل خودش ازدواج میکرد تو هم باید با یکی مثل خودت ازدواج میکردی نه اینکه دو تا بچه رو هم بدبخت کردین حرفی نزد سکوت کرد
بدون خداحافظی قطع کرد دلم واسه پسرم سوخت گفتم بمیرم برات مادرکه زندگیت به همین راحتی از بین رفته نابود شد ای کاش بودی شاید اگه بودی میتونستی لادن و آروم کنی که ازت طلاق نگیره چهار ماه بعد لادن به من زنگ زدبهم گفتش میخوام بیام خونتون ببینمت گفتم چیکارم داری گفت یه کار خیلی مهم باهات دارم باید تور ببینم خیلی عجله دارم خیلی کارا دارم که باید انجام بدم وقتی اومده هیچ کسی خونه نبود مهدی که ساعت کارش بود یاسینم که خونه نبود راحله و بچه هاش و صدا کردم گفتم بیان پایین لادن میخواد بیاد اینجالادن خیلی خوشتیپ وخوش قیافه اومده بود انگار نه انگار که از شوهرش جدا شده بود خیلی هم حالش خوب بودلباس گرون قیمت تنش کرده بود و بوی عطرش همه جا پیچیده بود با فخرو غرور خاصی ما را نگاه میکرد هی در دیوار نگاه میکرد راحله بهش گفت چیزی شده لادن جون از این طرفا تو که قسم خورده بودی هیچ وقت خونه مادر شوهرت نیای میگفتی برای من و خونوادم افت داره پامو تو این خونه بگذرم لادن بهم گفت میشه برای من یه قهوه درست کنین من قهوه میخوام گفتم والا ما اینجا قهوه نمیخوریم ولی اگه شما میخواین برم براتون بخرم گفت چقدر بی‌کلاسی تو همه خونه‌ها دیگه یه قهوه پیدا میشه الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
📖سرگذشت کوثر
زندگی ما با همه خوبی‌ها و بدی‌هاش میگذشت آرامش زیادی پیدا کرده بودیم
دیگه کسی نبود که بابتش حرص بخوریم نه یونسی بودنه لادنی همین باعث خوشحالیمون بود همین که پسرم سالم و راحت بود برام بس بودیونس میخواست از دبی بره آلمان داشت کارهاشو انجام میداد که هرچه زودتر بره از اون طرف هم خبردار شدم که لادن دنبال کارهای طلاقشه میخواست با پول پارتی پدرش هرچی زودتر از یونس جدا بشه
اینا رو همیشه راحله بهم میگفت .میگفت تو فامیل میشینه پا میشه میگه که دارم از این زندگی راحت میشم به همه گفته که آدم نباید با آدم بی‌پول ازدواج کنه فقط بایدمرد پولدار ازدواج کنه که اینجوری نگذارتش بره راحله میگفت همه بهش می‌خندن و پشت سرش حرف میزنن همه میدونن.که این عفریته خانم با یه مرد رابطه داره گفتم راحله جان اون آقا متاهله مجرد گفت اگه اونی که من فکرشو میکنم قبلاً مجرد بود تا یک سال پیش ولی همه میگفتن که با لادن رابطه داره ولی نمی تونستن ثابت کنن به هر حال هرچی بود بنده خدا از حدوداً ۸ ماه پیش زنشو با دو تا بچه طلاق دادزنش واقعا زن خوب و خانومی بودش ولی خوب قدرشو ندونست گفتم ایشالا که بهترین بخت نصیب زنش بشه با یه آدم خیلی خوب آشنا شه ازدواج کنه ایشالا منم همچین دعایی دارم ایشالا لادن و اون مرد هیچ وقت خیر نبینن یک سال و سه ماه بعد بودش که فهمیدم لادن و یونس از هم جدا شدن لادن بالاخره تونسته بود طلاق غیابیشو بگیره و به آرزوش برسه خودش بهم زنگ زد و گفت من از پسرت جدا شدم از شر پسرت راحت شدم من هم تنها حرفی که بهش زدم گفتم ایشالا که خوشبخت بشی هیچ چیز دیگه از خدا نمیخوام تو هم لایق خوشبختی شاید کم کاری از پسر من بوده نمیدونم شما دوتا از اول برای هم نبودین اشتباه کردین پسر من از اول هم نباید با تو ازدواج میکرد لقمه گنده‌تر از دهنش برداشت تو گلوش گیر کردباید با یکی مثل خودش ازدواج میکرد تو هم باید با یکی مثل خودت ازدواج میکردی نه اینکه دو تا بچه رو هم بدبخت کردین حرفی نزد سکوت کرد
بدون خداحافظی قطع کرد دلم واسه پسرم سوخت گفتم بمیرم برات مادرکه زندگیت به همین راحتی از بین رفته نابود شد ای کاش بودی شاید اگه بودی میتونستی لادن و آروم کنی که ازت طلاق نگیره چهار ماه بعد لادن به من زنگ زدبهم گفتش میخوام بیام خونتون ببینمت گفتم چیکارم داری گفت یه کار خیلی مهم باهات دارم باید تور ببینم خیلی عجله دارم خیلی کارا دارم که باید انجام بدم وقتی اومده هیچ کسی خونه نبود مهدی که ساعت کارش بود یاسینم که خونه نبود راحله و بچه هاش و صدا کردم گفتم بیان پایین لادن میخواد بیاد اینجالادن خیلی خوشتیپ وخوش قیافه اومده بود انگار نه انگار که از شوهرش جدا شده بود خیلی هم حالش خوب بودلباس گرون قیمت تنش کرده بود و بوی عطرش همه جا پیچیده بود با فخرو غرور خاصی ما را نگاه میکرد هی در دیوار نگاه میکرد راحله بهش گفت چیزی شده لادن جون از این طرفا تو که قسم خورده بودی هیچ وقت خونه مادر شوهرت نیای میگفتی برای من و خونوادم افت داره پامو تو این خونه بگذرم لادن بهم گفت میشه برای من یه قهوه درست کنین من قهوه میخوام گفتم والا ما اینجا قهوه نمیخوریم ولی اگه شما میخواین برم براتون بخرم گفت چقدر بی‌کلاسی تو همه خونه‌ها دیگه یه قهوه پیدا میشه الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤2👍1
#سرگذشت
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_صدویکم
بعد از پذیرایی کردن،رو به حنیفه گفتم
- حنیفه جان خیلی خوشحالم که بعد از چند سال میبینمتون،چی شد که بعد از این همه مدت یاد من کردین ؟!حنیفه خواست شروع کنه به حرف زدن که رحمت سرفه ای کرد و گفت
- به اینکه چی شد و چه اتفاقی برام افتادتا یاد شما و بچه ها افتادم مهم نیست،ولی وقتی به گذشته فکر میکنم خودم از خودم خجالت میکشم و روزی هزار بار آرزوی مرگ میکنم که چرانتونستم عین یه مرد و برادر کنارتون باشم،زمانی که آذر مریض بود و تو دست تنها دوره افتاده بودی تو بیمارستان‌ها منِ گردن کلفت پا رو پا گذاشته بودم و نون و پلو میخوردم،چرا نتونستم کمک حالت باشم،چرا تنها گاوتونُ از دستتون درآوردم.رحمت بغضش اجازه نمیداد حرف بزنه بالاخره قطره اشکی از چشمانش برروی محاسنش چکید و حرفشُ نیمه تمام رها کرد،حنیفه که دید رحمت نمیتونه حرف بزنه با پرِ چادرش اشکشُ پاک کردُ گفت
- فعلا از اینکه خونت پیدا کردیم خیلی خوشحالیم حرف های بد بدُ بزاریم واسه بعد،تو از خودت بگو از شوهرت اززندگیت.وقتی دیدم رحمت و حنیفه با چه سختی آدرسم پیدا کردن تا فقط کنارم باشن و حلالیت بطلبن خوشحال شدم انگار منم قوم و خویش دار شدم پشت و پناه گیر آوردم شروع کردم از اول اتفاقاتُ براشون گفتن، گفتم از هوو،از بچه ای که سقط شد از برادر های بی وفام از مهری،آذر، حسین و حتی ثریا،اونقدر گفتم تا آروم شدمُ حس آرامش پیدا کردم.رحمت سر به زیر تند تند اشک هاش پاک میکرد،بالاخره به حرف آمد و گفت کاش زودتر پیداتون کرده بودم.سرمُ پایین انداختم،و به این فکر کردم اگه رحمت بعد از فوت حکیم دست حمایتشُ از روی سرمون بر نداشته بود شاید منم هیچوقت این همه سختی رو تحمل نمیکردم،زن علی نمیشدم تا اینهمه حقارت نکشم هنوزم که هست خانواده علی منو به عنوان عروسشون قبول ندارن
و چه طعنه و کنایه هایی که بارم نمیکنن.حتی اگه رحمت از اول بود شاید سرنوشت حسینم در کنار مادرش بهتر از الان میشد و ثریا چنین سرنوشتی پیدا نمیکرد شاید...لبخندی زدم و گفتم ظهر شد ناهارتون آماده نکردم ببخشید تو رو به خدا،همون لحظه صدای در آمد که علی وارد حیاط شد علی که آمد وقتی گفتم چه کسانی برای دیدنم آمدن کلی خوشحال شد و بعد از حال و احوال به بازار رفت
و گوشت خریدُ بساط کباب رو به راه انداخت. از اونورم به احمد و آذر سپردبیان خونه واسه ی شام،چون مهری رفته بودپیش آذر قرار شد شب همگی بیان خونه ما .با حنیفه هندوانه هایی که داخل حوض بودن رو بیرون آوردیم و قاچ کردیم،قلیون چاق کردیم تخمه و مغز بادوم بو دادیم و یه پلوی زعفرانی واسه کباب‌ها دم دادیم و حیاط روآب پاشی کردیم،انگار یه دفعه زندگی و حال و هوای خوب به خونمون آمده بود،علی که کلا سرش میرفت واسه مهمونی و الانم که تازه با رحمت آشنا شده بود از هیچ چیزی دریغ نمیکرد و حسابی سنگ تموم گذاشت.نزدیک غروب بچه ها هم آمدن آذر با دیدن رحمت بغضش ترکید و خودشُ پرت کرد تو بغلش و با اشکش اشک ما رو هم درآورد،رحمت رو سرش رو اینقدر بوسید که صدای مهری هم بلند شد که
- عه داداش پس من چی؟!!رحمت با خنده و چشمان مهربون گفت
- قربون تو هم میرم عزیزمن،درد و بلای همتون به جونم.دور هم کلی بهمون خوش گذشت، رحمت و حنیفه تا چهار روز پیشمون موندن بعد رفتن، هنوز کمی شک داشتم که شاید نقشه‌ای پشت این مهربونی‌ها باشه اما بعد از چند سری رفت و آمد فهمیدم نه آدم ها دو دسته اند یه دسته هیچ وقت متوجه اشتباهاتشون نمیشن و مثلا مثل جیران نکرده با کوله باری ازگناه وارد اون دنیا میشن و دسته دوم مثل رحمت همین دنیا به هر طریقی جبران میکنن.یه بار که آذر دچار یه بیماری سختی شد و پانزده روز توبیمارستان بستری شد رحمت هر پانزده شبانه روزُ تو محوطه ی بیمارستان سر کرد
تا آذر مرخص شد،چون مرد تو بخش راه نمیدادن و من هر چی میگفتم برو نیازی نیست اینجا باشی قبول نکرد و یه شب که بیرون بخش رفتم دیدم رحمت گوشه ی حیاط کفش هاش درآورده و زیر سرش گذاشتهُ خوابیده،اون شب از ته دلم حلالش کردم و از خدا عمر طولانی براش خواستم چرا که حتی پدر آدم چنین کاری واسه بچه اش نمیکنه اما رحمت بدون منت کنارمون موند.روزهای خوبمون یکی پس از دیگری در حال گذر بودن و من هر لحظه به لحظه اشُ به یاد خدا بودم و دائم تشکر از خدا و یادش از زبون و قلبم نمیفتاد.
الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_صدویکم
بعد از پذیرایی کردن،رو به حنیفه گفتم
- حنیفه جان خیلی خوشحالم که بعد از چند سال میبینمتون،چی شد که بعد از این همه مدت یاد من کردین ؟!حنیفه خواست شروع کنه به حرف زدن که رحمت سرفه ای کرد و گفت
- به اینکه چی شد و چه اتفاقی برام افتادتا یاد شما و بچه ها افتادم مهم نیست،ولی وقتی به گذشته فکر میکنم خودم از خودم خجالت میکشم و روزی هزار بار آرزوی مرگ میکنم که چرانتونستم عین یه مرد و برادر کنارتون باشم،زمانی که آذر مریض بود و تو دست تنها دوره افتاده بودی تو بیمارستان‌ها منِ گردن کلفت پا رو پا گذاشته بودم و نون و پلو میخوردم،چرا نتونستم کمک حالت باشم،چرا تنها گاوتونُ از دستتون درآوردم.رحمت بغضش اجازه نمیداد حرف بزنه بالاخره قطره اشکی از چشمانش برروی محاسنش چکید و حرفشُ نیمه تمام رها کرد،حنیفه که دید رحمت نمیتونه حرف بزنه با پرِ چادرش اشکشُ پاک کردُ گفت
- فعلا از اینکه خونت پیدا کردیم خیلی خوشحالیم حرف های بد بدُ بزاریم واسه بعد،تو از خودت بگو از شوهرت اززندگیت.وقتی دیدم رحمت و حنیفه با چه سختی آدرسم پیدا کردن تا فقط کنارم باشن و حلالیت بطلبن خوشحال شدم انگار منم قوم و خویش دار شدم پشت و پناه گیر آوردم شروع کردم از اول اتفاقاتُ براشون گفتن، گفتم از هوو،از بچه ای که سقط شد از برادر های بی وفام از مهری،آذر، حسین و حتی ثریا،اونقدر گفتم تا آروم شدمُ حس آرامش پیدا کردم.رحمت سر به زیر تند تند اشک هاش پاک میکرد،بالاخره به حرف آمد و گفت کاش زودتر پیداتون کرده بودم.سرمُ پایین انداختم،و به این فکر کردم اگه رحمت بعد از فوت حکیم دست حمایتشُ از روی سرمون بر نداشته بود شاید منم هیچوقت این همه سختی رو تحمل نمیکردم،زن علی نمیشدم تا اینهمه حقارت نکشم هنوزم که هست خانواده علی منو به عنوان عروسشون قبول ندارن
و چه طعنه و کنایه هایی که بارم نمیکنن.حتی اگه رحمت از اول بود شاید سرنوشت حسینم در کنار مادرش بهتر از الان میشد و ثریا چنین سرنوشتی پیدا نمیکرد شاید...لبخندی زدم و گفتم ظهر شد ناهارتون آماده نکردم ببخشید تو رو به خدا،همون لحظه صدای در آمد که علی وارد حیاط شد علی که آمد وقتی گفتم چه کسانی برای دیدنم آمدن کلی خوشحال شد و بعد از حال و احوال به بازار رفت
و گوشت خریدُ بساط کباب رو به راه انداخت. از اونورم به احمد و آذر سپردبیان خونه واسه ی شام،چون مهری رفته بودپیش آذر قرار شد شب همگی بیان خونه ما .با حنیفه هندوانه هایی که داخل حوض بودن رو بیرون آوردیم و قاچ کردیم،قلیون چاق کردیم تخمه و مغز بادوم بو دادیم و یه پلوی زعفرانی واسه کباب‌ها دم دادیم و حیاط روآب پاشی کردیم،انگار یه دفعه زندگی و حال و هوای خوب به خونمون آمده بود،علی که کلا سرش میرفت واسه مهمونی و الانم که تازه با رحمت آشنا شده بود از هیچ چیزی دریغ نمیکرد و حسابی سنگ تموم گذاشت.نزدیک غروب بچه ها هم آمدن آذر با دیدن رحمت بغضش ترکید و خودشُ پرت کرد تو بغلش و با اشکش اشک ما رو هم درآورد،رحمت رو سرش رو اینقدر بوسید که صدای مهری هم بلند شد که
- عه داداش پس من چی؟!!رحمت با خنده و چشمان مهربون گفت
- قربون تو هم میرم عزیزمن،درد و بلای همتون به جونم.دور هم کلی بهمون خوش گذشت، رحمت و حنیفه تا چهار روز پیشمون موندن بعد رفتن، هنوز کمی شک داشتم که شاید نقشه‌ای پشت این مهربونی‌ها باشه اما بعد از چند سری رفت و آمد فهمیدم نه آدم ها دو دسته اند یه دسته هیچ وقت متوجه اشتباهاتشون نمیشن و مثلا مثل جیران نکرده با کوله باری ازگناه وارد اون دنیا میشن و دسته دوم مثل رحمت همین دنیا به هر طریقی جبران میکنن.یه بار که آذر دچار یه بیماری سختی شد و پانزده روز توبیمارستان بستری شد رحمت هر پانزده شبانه روزُ تو محوطه ی بیمارستان سر کرد
تا آذر مرخص شد،چون مرد تو بخش راه نمیدادن و من هر چی میگفتم برو نیازی نیست اینجا باشی قبول نکرد و یه شب که بیرون بخش رفتم دیدم رحمت گوشه ی حیاط کفش هاش درآورده و زیر سرش گذاشتهُ خوابیده،اون شب از ته دلم حلالش کردم و از خدا عمر طولانی براش خواستم چرا که حتی پدر آدم چنین کاری واسه بچه اش نمیکنه اما رحمت بدون منت کنارمون موند.روزهای خوبمون یکی پس از دیگری در حال گذر بودن و من هر لحظه به لحظه اشُ به یاد خدا بودم و دائم تشکر از خدا و یادش از زبون و قلبم نمیفتاد.
الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
❤2👍1
#سرگذشت
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_صدودوم
امیر اجباریش رو تموم کرد و خیلی زود ازم خواست در فکر جشن عروسیشون باشم،از اون طرفم به عباس گفت تا از خونه‌اش پا شه و خودش بشینه که عباس قلدر بازی درآورده بود و هی امیر بیچاره رو اذیت میکرد، امیر کلافه و عصبی رو بهم گفت
- عمه من چکار کنم واقعا؟ اینه جواب خوبیم،اینه جواب لطف و محبتم،آمد پیشم که خونه ندارم تا خونه ای دست و پا میکنم بزار تو خونه ات زندگی کنم گفتم چشم کی بهتر از برادرِ آدم،من که استفاده‌ایی ازش نمیکنم تو برو استفاده کن ولی الان که خودش خونه و زمین داره
حاضر نمیشه خونمُ خالی کنه با اینکه خیلی از دست عباس ناراحت شده بودم گفتم
- شاید میخواد سر به سرت بزاره من خودم باهاش امروز حرف میزنم تو ناراحت نباش.امیر چشمی گفت و به دنبال کار خودش رفت،عصر لباس پوشیدم و حسین رو به مهری سپردم و به طرف نانوایی عباس حرکت کردم، ازشانس سرش خلوت بود، منو که دید سلامی کرد و تعارف کرد روی چهارپایه ی گوشه ی مغازه اش بشینم.
- خوب عمه جان چی شده افتخار دادی به مغازه من اومدی ؟!نفسی کشیدمُ گفتم
- عباس جان، تو برادر بزرگِ امیری، هم پدرشی هم مادر دستش بگیر و کمک حالش باش ...عباس با غرور کاذبش گفت من نوکرشم هستم برادرمه گیر گرفتاریش،گرفتاریِ منم هست.لبخندی زدم و گفتم: خوب الحمدالله که پشت هم خالی نمیکنین، راستی به زودی مراسم عروسیشون برگزار میشه تو هنوز نرفتی خونه ی خودت ؟عباس چونه ی خمیری که تو دستش بودُ پرت کرد تو تشت خمیری و گفت
- پس همینه عمه یاد من کرده! کدوم خونه، خونه خودم نشستم کجا برم.اخم هام تو کشیدم و گفتم
- تا جایی من میدونم تو زمینت فروختی نانوایی خریدی بعدشم ازخودت اینجور شنیدم زمین خریدی و اتاق ساختی روش، چرا خون به دل این بی پدر میکنی،از تو توقع نداشتم.نخیر عمه خانم هر دو زمین مال منن، من بزرگتر بودم جور کارها رو میکشیدمُ عرق ریختم،پولی که صاحبکارمون بهمون میداد فقط بخاطر من بود. عجب برادری واقعاپاک اعصابم خورد شده بود، تشر زدم
- حالا که اینجوریه آژان خبر میکنم،فکر کردی عمت خره! نه جانم از این خبرها نیست،من بنچاق زمین که به اسم امیره رو دارم میرم با آژان میام در خونت، فقط سه روز بهت بخاطر عمه برادرزاده ایی فرصت میدم تا اسباب کشی کنی اگه بعد از سه روز کلید تحویلم ندادی با مامور و آژان میام پیشت، خدانگهدارت.دیدم که چطور جا خورد فکر میکرد میزارم حق این بی پدر ضایع بشه .هر دوشون برام عزیز بودن ولی باید حق به حق دار میرسید،امیر شب ازم پرسید
- چکار کردی عمه جان؟لبخندی زدمُ گفتم نگران نباش قراره تا سه روز دیگه کلید خونتُ تحویل بده امیر کلی خوشحال شد
که برادرش اون آدمی که فکر میکرده نیست و مشکل حل شده،خبر نداشت از ترس آبروش حاضر شده از خونه پا بشه.خیلی زود روز عروسی مهری و امیر رسید، تمومِ آدابُ تمام و کمال براشون به جا آوردم تا حسرتی به دل نداشته باشن
وامیر فکر نکنه چون پدر و مادرش زنده نیستن کَسی رو نداره، همه رو دعوت کردم،بیشتر از همه رحمت و حنیفه زحمت میکشیدن و رحمت چند تا گوسفند پیشکشِ عروسی کرد و گوشتِ شام و ناهار رو متقبل شد، خداروشکر که وضعیتش عالی شده بود و مشکلی نداشت،خانواده خودمم خبر کردم مراسم بنداندازی، حموم برون،حنابندون، ....همه یکی یکی پشت سر هم انجام شد تو خونه فقط صدای هلهله و بوی دود اسپند بودکه همه جا شنیده میشد،با لباس چین دارِ ابریشمیم دستمال به دست روی سرمهری و امیر میرقصیدم و کل می‌کشیدم و گاهی قطره اشکی از سر ذوق از چشمانم میچکید که علی فوری اخم میکرد و اشاره میکرد صورتت پاک کن بچه‌ام ببینه ناراحت میشه.سال هزار و سیصد و پنجاه و هفت مهری عروسی کرد و به خونه خودش رفت و دو سال بعد حامله شد،وقتی خبربارداریشُ بهم داد اونقدر خوشحال شدم که حد نداشت و لبخند از روی لب هام پاک نمیشد و دقیقا سال ۱۳۶۰اولین بچه اش که پسر بود به دنیا آمد،اما شش ماه بعدش با اتفاقی که برامون افتاد تموم.... خوشی‌هامون پَر کشید و از بین رفت. انگار که قرار بود تا وقتی زنده ام هر خوشی که میبینم بعدش از جونم دَربیاد.جوشانده‌ی دست سازمُ رو به مهری گرفتم و با نگرانی گفتم
اینم بخور دخترم خدا بزرگه شاید جواب داد و بهتر شدی!...مهری با صورتی سرخ و ملتهب که ناشی از تحملِ درد زیادی بودکه میکشید گفت
- مادر جان این هزارمین جوشانده ایی هست که تو این مدت چند ماه بهم دادی ولی دیدی که هیچ افاقه‌ای نکردن، اینم مثل همون‌ها، هر چند وقتی تمومِ پزشک‌ها نمیدونن و نمیتونن دردمُ درمون کنن از تو چه توقع همون لحظه فریادی از درد کشید و دو طرف سرشُ رو محکم فشار داد.
الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_صدودوم
امیر اجباریش رو تموم کرد و خیلی زود ازم خواست در فکر جشن عروسیشون باشم،از اون طرفم به عباس گفت تا از خونه‌اش پا شه و خودش بشینه که عباس قلدر بازی درآورده بود و هی امیر بیچاره رو اذیت میکرد، امیر کلافه و عصبی رو بهم گفت
- عمه من چکار کنم واقعا؟ اینه جواب خوبیم،اینه جواب لطف و محبتم،آمد پیشم که خونه ندارم تا خونه ای دست و پا میکنم بزار تو خونه ات زندگی کنم گفتم چشم کی بهتر از برادرِ آدم،من که استفاده‌ایی ازش نمیکنم تو برو استفاده کن ولی الان که خودش خونه و زمین داره
حاضر نمیشه خونمُ خالی کنه با اینکه خیلی از دست عباس ناراحت شده بودم گفتم
- شاید میخواد سر به سرت بزاره من خودم باهاش امروز حرف میزنم تو ناراحت نباش.امیر چشمی گفت و به دنبال کار خودش رفت،عصر لباس پوشیدم و حسین رو به مهری سپردم و به طرف نانوایی عباس حرکت کردم، ازشانس سرش خلوت بود، منو که دید سلامی کرد و تعارف کرد روی چهارپایه ی گوشه ی مغازه اش بشینم.
- خوب عمه جان چی شده افتخار دادی به مغازه من اومدی ؟!نفسی کشیدمُ گفتم
- عباس جان، تو برادر بزرگِ امیری، هم پدرشی هم مادر دستش بگیر و کمک حالش باش ...عباس با غرور کاذبش گفت من نوکرشم هستم برادرمه گیر گرفتاریش،گرفتاریِ منم هست.لبخندی زدم و گفتم: خوب الحمدالله که پشت هم خالی نمیکنین، راستی به زودی مراسم عروسیشون برگزار میشه تو هنوز نرفتی خونه ی خودت ؟عباس چونه ی خمیری که تو دستش بودُ پرت کرد تو تشت خمیری و گفت
- پس همینه عمه یاد من کرده! کدوم خونه، خونه خودم نشستم کجا برم.اخم هام تو کشیدم و گفتم
- تا جایی من میدونم تو زمینت فروختی نانوایی خریدی بعدشم ازخودت اینجور شنیدم زمین خریدی و اتاق ساختی روش، چرا خون به دل این بی پدر میکنی،از تو توقع نداشتم.نخیر عمه خانم هر دو زمین مال منن، من بزرگتر بودم جور کارها رو میکشیدمُ عرق ریختم،پولی که صاحبکارمون بهمون میداد فقط بخاطر من بود. عجب برادری واقعاپاک اعصابم خورد شده بود، تشر زدم
- حالا که اینجوریه آژان خبر میکنم،فکر کردی عمت خره! نه جانم از این خبرها نیست،من بنچاق زمین که به اسم امیره رو دارم میرم با آژان میام در خونت، فقط سه روز بهت بخاطر عمه برادرزاده ایی فرصت میدم تا اسباب کشی کنی اگه بعد از سه روز کلید تحویلم ندادی با مامور و آژان میام پیشت، خدانگهدارت.دیدم که چطور جا خورد فکر میکرد میزارم حق این بی پدر ضایع بشه .هر دوشون برام عزیز بودن ولی باید حق به حق دار میرسید،امیر شب ازم پرسید
- چکار کردی عمه جان؟لبخندی زدمُ گفتم نگران نباش قراره تا سه روز دیگه کلید خونتُ تحویل بده امیر کلی خوشحال شد
که برادرش اون آدمی که فکر میکرده نیست و مشکل حل شده،خبر نداشت از ترس آبروش حاضر شده از خونه پا بشه.خیلی زود روز عروسی مهری و امیر رسید، تمومِ آدابُ تمام و کمال براشون به جا آوردم تا حسرتی به دل نداشته باشن
وامیر فکر نکنه چون پدر و مادرش زنده نیستن کَسی رو نداره، همه رو دعوت کردم،بیشتر از همه رحمت و حنیفه زحمت میکشیدن و رحمت چند تا گوسفند پیشکشِ عروسی کرد و گوشتِ شام و ناهار رو متقبل شد، خداروشکر که وضعیتش عالی شده بود و مشکلی نداشت،خانواده خودمم خبر کردم مراسم بنداندازی، حموم برون،حنابندون، ....همه یکی یکی پشت سر هم انجام شد تو خونه فقط صدای هلهله و بوی دود اسپند بودکه همه جا شنیده میشد،با لباس چین دارِ ابریشمیم دستمال به دست روی سرمهری و امیر میرقصیدم و کل می‌کشیدم و گاهی قطره اشکی از سر ذوق از چشمانم میچکید که علی فوری اخم میکرد و اشاره میکرد صورتت پاک کن بچه‌ام ببینه ناراحت میشه.سال هزار و سیصد و پنجاه و هفت مهری عروسی کرد و به خونه خودش رفت و دو سال بعد حامله شد،وقتی خبربارداریشُ بهم داد اونقدر خوشحال شدم که حد نداشت و لبخند از روی لب هام پاک نمیشد و دقیقا سال ۱۳۶۰اولین بچه اش که پسر بود به دنیا آمد،اما شش ماه بعدش با اتفاقی که برامون افتاد تموم.... خوشی‌هامون پَر کشید و از بین رفت. انگار که قرار بود تا وقتی زنده ام هر خوشی که میبینم بعدش از جونم دَربیاد.جوشانده‌ی دست سازمُ رو به مهری گرفتم و با نگرانی گفتم
اینم بخور دخترم خدا بزرگه شاید جواب داد و بهتر شدی!...مهری با صورتی سرخ و ملتهب که ناشی از تحملِ درد زیادی بودکه میکشید گفت
- مادر جان این هزارمین جوشانده ایی هست که تو این مدت چند ماه بهم دادی ولی دیدی که هیچ افاقه‌ای نکردن، اینم مثل همون‌ها، هر چند وقتی تمومِ پزشک‌ها نمیدونن و نمیتونن دردمُ درمون کنن از تو چه توقع همون لحظه فریادی از درد کشید و دو طرف سرشُ رو محکم فشار داد.
الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
😢1👌1
#سرگذشت
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_صدوسوم
مهری دادمیزد- آخخخ مادر، آیییی سرم داره منفجر میشه! خدایا راحتم کن بکُشم ایییی خدااا...اشک‌هام میریختن و کاری از دستم برنمی‌اومد، چند ماه بعد از تولد محمدعلی یه دفعه سردرد هاش شروع شد، اوایل کم بود اما به مرور زمان بد و بدتر شدن طوری که وقتی سردرد هاش شروع میشن اونقدر فریاد میزنه تا بیهوش و بی حال میفته زمین، بمیرم برای بچه ام که جلوی چشمم آب میشه و نمیتونم کاری کنم.امیر در حالی که محمد علی رو بغل گرفته بود با چشمانی قرمز داخل اتاق آمد و گفت: باز سر دردش شروع شد،خاک به سر من که نمیتونم کاری برای خانمم کنم.ناراحت رو به امیری که این چند وقت به هر دری واسه‌ی مهری زده بود گفتم خدابزرگه، ناامیدی از درگاه خداوند خودش کفره ..امیر، محمد علی زمین گذاشت و خودشم زمین نشستُ گفت
- شنبه از یه پزشکی که خیلی معروفه و کارشم درسته وقت گرفتم از چند وقت پیش تو نوبت بودم تا شنبه شد یه نوبت بگیرم، با مهری میریم پیشش تا ببینیم چی میگه...
- منم میام همراهتون هم محمد علی میگیرم و هم اینکه میخوام ببینم این پزشک چی میگه ...
- باشه عمه.چشم به دهان پزشک دوخته بودیم تا ببینیم چی میگه که گفت
- باید از سریع از جمجمعه‌اش عکس برداری بشه این نامه رو ببرین بیمارستان.اونجا کارتون تموم شد فردا جوابش برام بیارین.کاری که پزشک خواست رو انجام دادیم و روز بعد عکس و جواب آزمایش ها رو براش بردیم، چند دقیقه ای با دقت مشغول دیدنشون شد،عینکش درآورد و رو بهمون گفت:چطور تا الان متوجه نشدن نگران گفتم چی شده لطفا بهمون بگین.پزشک نگاهی به چهره ی نگرانمون کرد و گفت متاسفانه ....رو به مهری ادامه دادایشون یه تومور مغزی خیلی بدخیم دارن که به شدت در حال پیشرفته ...تا الانم خیلی پیشرفت کرده ...اون لحظه بدترین حس تموم عالم به جون و بدنم سرازیر شدامیر اصلا نمیتونست حرف بزنه بدتر از هممون حال مهری بود که دست هاش شروع به لرزش کرد و به محمد علی که تو بغل من بازی میکرد نگاه میکرد و حالش بدتر میشد،پزشک سریع پرستاری صدا زد و مهریُ به اتاقی بردن و آمپول آرام بخشیُ بهش تزریق کردن، رو به پزشک گفتم
- حالا چه خاکی باید به سرمون بریزیم طفلی دخترم با شنیدن این خبر نابود شد.رو به آسمون جیغ کشیدم
- خدایااا بسههه،هر بلایی خواستی سرم آوردی، قلبُ روحُ جسممُ بار ها تو این چند سالی که عمرم دادی منو روسوزوندی
اما یه بارم گله و شکایت نکردم ولی این یه بار ازت میخوام به عنوان یه مادر!بچمُ به هر راهی خودت بهتر از منِ نادون میدونی بهم برگردونی صدای فریادم علی و امیرُ به داخل اتاق کشوند، با کمک هم با اتولی که جدیدا علی خریده بود سریع به بیمارستان رسوندیم، نمیدونم چقدر منتظر بودیم اما پرستار رو که با لبخند دیدیم نفسی از آسودگی کشیدیم، پرستار گفت
- دخترتون بهوش آمده ولی خوب،متاسفانه زیاد وضعیتشون خوب نیست.با حالی نزار و غمگین گفتم
- بله میدونم متاسفانه ولی چکار کنیم چاره ای نداریم .پرستار که زنی خوش چهره بود با لبخند گفت
- توکلتون به خدا باشه همیشه امید و راهی هست، یه پروفسور به فامیل مِهینی هست که بیشتر معجزه گره تا پزشک هفته دیگه از خارج کشور به بیمارستان ما میاد با ریس بیمارستان صحبت کنیدشاید نوبتی بهتون داددستشُ نوازش گر به بازوم کشید و رد شد، با حرف های خانم پرستار نور امیدی در دلمون جوانه زد،سه تایی پیش رییس بیمارستان که فردی با محاسن سفید و خوش چهره بود رفتیم و حرف زدیم و با اشک و آه شرایط وخیمِ مهریُ براش شرح دادیم و ازش خواستیم محض رضای خدا برای مهری نوبتی بده،اول که قبول نکرد و گفت همه نوبت ها از ماه ها قبل رزرو شده و اصلا جای خالی نداریم ولی اونقدر گریه کردم تا دلش به رحم بیاد که چشمه ی اشکم خشک شد، از پزشکِ مهری پرونده اش گرفتم و بهش دادم تا مطالعه کنه و ببینه
چقدر وضعش خطرناکه!از اونجایی که ذاتا آدم خوش قلبی بود و وضع مهری هم خطرناک،نوبتی بهمون داد. دو هفته بعد با مهری پیش پروفسور رفتیم پس از انجام چندین عکس و نمونه برداری گفت عملش میکنم ولی نمیتونم صد در صد تضمین کنم که عمل موفقیت آمیزی باشه، ولی وقتی که مبلغِ هزینه ی عملُ گفت نزدیک بود سکته بزنیم اینقدر زیاد بود که اگه هر چی داشتیم و نداشتیمم میفروختیم نمیتونستیم اون پول و تهیه کنیم.مهری که پاک امیدش از دست داداما من به زور لبانم به خنده کش دادم
و گفتم
- مشکلی نیس نوبت رزرو کنین حتما جورش میکنیم.مهری بعد از بیرون آمدن از بیمارستان ناراحت بود و دعوام کرد که چرا قبول کردی به آرامش دعوتش کردم و گفتم
- توکل کن به خدا انشاالله که جور میشه.شبِ بعدش همه حتی رحمت و حنیفه دور هم جمع شدیم و هر کی هر چی داشت وسط گذاشت.
ادامه دارد...
الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
#برشی_از_یک_زندگی
#صنم
#قسمت_صدوسوم
مهری دادمیزد- آخخخ مادر، آیییی سرم داره منفجر میشه! خدایا راحتم کن بکُشم ایییی خدااا...اشک‌هام میریختن و کاری از دستم برنمی‌اومد، چند ماه بعد از تولد محمدعلی یه دفعه سردرد هاش شروع شد، اوایل کم بود اما به مرور زمان بد و بدتر شدن طوری که وقتی سردرد هاش شروع میشن اونقدر فریاد میزنه تا بیهوش و بی حال میفته زمین، بمیرم برای بچه ام که جلوی چشمم آب میشه و نمیتونم کاری کنم.امیر در حالی که محمد علی رو بغل گرفته بود با چشمانی قرمز داخل اتاق آمد و گفت: باز سر دردش شروع شد،خاک به سر من که نمیتونم کاری برای خانمم کنم.ناراحت رو به امیری که این چند وقت به هر دری واسه‌ی مهری زده بود گفتم خدابزرگه، ناامیدی از درگاه خداوند خودش کفره ..امیر، محمد علی زمین گذاشت و خودشم زمین نشستُ گفت
- شنبه از یه پزشکی که خیلی معروفه و کارشم درسته وقت گرفتم از چند وقت پیش تو نوبت بودم تا شنبه شد یه نوبت بگیرم، با مهری میریم پیشش تا ببینیم چی میگه...
- منم میام همراهتون هم محمد علی میگیرم و هم اینکه میخوام ببینم این پزشک چی میگه ...
- باشه عمه.چشم به دهان پزشک دوخته بودیم تا ببینیم چی میگه که گفت
- باید از سریع از جمجمعه‌اش عکس برداری بشه این نامه رو ببرین بیمارستان.اونجا کارتون تموم شد فردا جوابش برام بیارین.کاری که پزشک خواست رو انجام دادیم و روز بعد عکس و جواب آزمایش ها رو براش بردیم، چند دقیقه ای با دقت مشغول دیدنشون شد،عینکش درآورد و رو بهمون گفت:چطور تا الان متوجه نشدن نگران گفتم چی شده لطفا بهمون بگین.پزشک نگاهی به چهره ی نگرانمون کرد و گفت متاسفانه ....رو به مهری ادامه دادایشون یه تومور مغزی خیلی بدخیم دارن که به شدت در حال پیشرفته ...تا الانم خیلی پیشرفت کرده ...اون لحظه بدترین حس تموم عالم به جون و بدنم سرازیر شدامیر اصلا نمیتونست حرف بزنه بدتر از هممون حال مهری بود که دست هاش شروع به لرزش کرد و به محمد علی که تو بغل من بازی میکرد نگاه میکرد و حالش بدتر میشد،پزشک سریع پرستاری صدا زد و مهریُ به اتاقی بردن و آمپول آرام بخشیُ بهش تزریق کردن، رو به پزشک گفتم
- حالا چه خاکی باید به سرمون بریزیم طفلی دخترم با شنیدن این خبر نابود شد.رو به آسمون جیغ کشیدم
- خدایااا بسههه،هر بلایی خواستی سرم آوردی، قلبُ روحُ جسممُ بار ها تو این چند سالی که عمرم دادی منو روسوزوندی
اما یه بارم گله و شکایت نکردم ولی این یه بار ازت میخوام به عنوان یه مادر!بچمُ به هر راهی خودت بهتر از منِ نادون میدونی بهم برگردونی صدای فریادم علی و امیرُ به داخل اتاق کشوند، با کمک هم با اتولی که جدیدا علی خریده بود سریع به بیمارستان رسوندیم، نمیدونم چقدر منتظر بودیم اما پرستار رو که با لبخند دیدیم نفسی از آسودگی کشیدیم، پرستار گفت
- دخترتون بهوش آمده ولی خوب،متاسفانه زیاد وضعیتشون خوب نیست.با حالی نزار و غمگین گفتم
- بله میدونم متاسفانه ولی چکار کنیم چاره ای نداریم .پرستار که زنی خوش چهره بود با لبخند گفت
- توکلتون به خدا باشه همیشه امید و راهی هست، یه پروفسور به فامیل مِهینی هست که بیشتر معجزه گره تا پزشک هفته دیگه از خارج کشور به بیمارستان ما میاد با ریس بیمارستان صحبت کنیدشاید نوبتی بهتون داددستشُ نوازش گر به بازوم کشید و رد شد، با حرف های خانم پرستار نور امیدی در دلمون جوانه زد،سه تایی پیش رییس بیمارستان که فردی با محاسن سفید و خوش چهره بود رفتیم و حرف زدیم و با اشک و آه شرایط وخیمِ مهریُ براش شرح دادیم و ازش خواستیم محض رضای خدا برای مهری نوبتی بده،اول که قبول نکرد و گفت همه نوبت ها از ماه ها قبل رزرو شده و اصلا جای خالی نداریم ولی اونقدر گریه کردم تا دلش به رحم بیاد که چشمه ی اشکم خشک شد، از پزشکِ مهری پرونده اش گرفتم و بهش دادم تا مطالعه کنه و ببینه
چقدر وضعش خطرناکه!از اونجایی که ذاتا آدم خوش قلبی بود و وضع مهری هم خطرناک،نوبتی بهمون داد. دو هفته بعد با مهری پیش پروفسور رفتیم پس از انجام چندین عکس و نمونه برداری گفت عملش میکنم ولی نمیتونم صد در صد تضمین کنم که عمل موفقیت آمیزی باشه، ولی وقتی که مبلغِ هزینه ی عملُ گفت نزدیک بود سکته بزنیم اینقدر زیاد بود که اگه هر چی داشتیم و نداشتیمم میفروختیم نمیتونستیم اون پول و تهیه کنیم.مهری که پاک امیدش از دست داداما من به زور لبانم به خنده کش دادم
و گفتم
- مشکلی نیس نوبت رزرو کنین حتما جورش میکنیم.مهری بعد از بیرون آمدن از بیمارستان ناراحت بود و دعوام کرد که چرا قبول کردی به آرامش دعوتش کردم و گفتم
- توکل کن به خدا انشاالله که جور میشه.شبِ بعدش همه حتی رحمت و حنیفه دور هم جمع شدیم و هر کی هر چی داشت وسط گذاشت.
ادامه دارد...
الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9
👍2😭1