قلم به سختی بر کاغذ می لغزد .اشک پرده می کشد بر چشم .
بهت زده و گیجم .این روز را باور نداشتم و ندارم .
تمام جلدهای شاهنامه پیش روی من است .
هر صفحه ای حاشیه ای بر بیتی .
ردِ او همه جا هست .
کتابخانه ام با کتاب هایی که دست خط او بر آن است .تقدیم به ...
چه حضور پر رنگی ...!! همه جا هست و اکنون وجود نازنینش را ندارم .
ده سال شاگردی " مردی که با تمام افق های باز نسبت داشت "
کلمات نمی چرخند .
با عصا ،عصایی که بیشتر از زمین و کمک حال ،زیر بغل بود و باری بر تن .
تنی که ناتوانی را تن می زد .
در پایان هر کلاس پیش از ما می گفت : " خیلی هم ممنون. " شرمنده می کرد ودرس می داد .درس سخاوت ،نجابت ،اصالت .اصل بود ،اصل .و من اصیل ترین لحظات زندگیم را در کنار او تجربه کردم .در کنارش آدم بهتری می شدم .انسان می شدم .سلوک داشتم .
بله او " مسیر نبض عناصر را به ما نشان می داد ،هوای صاف سخاوت را ورق می زد و مهربانی را به سمت ما می کوچاند "
سهراب مدد کرد تا همین چند خط را بنویسم ...وگرنه درد که حرف نیست ،درداست و جگر می سوزاند .
یاران سوگوار،همراهان عزیز، شرط شاگردی را به جا می آوریم و نمی گذاریم آتش و شوری که استاد در دلمان روشن کرده اند خاموش شود و باور داریم که نکونام نمیرد هرگز . روحشان شاد ودر آرامش باد .

شاگرد شما، افسانه محراب زاده

@dr_rashed_moamadreza

نباشد کسی در جهان پایدار
همه، نام نیکی بود یادگار

خبر دردناک و تأسف بار پرواز اندیشمند فرزانه و استاد کم نظیر «دکتر راشد محصل» عزیز و گرامی را نا باورانه شنیدم و عمیقأ متألم شدم.
او به حق دردانه ای فراخور اقلیم خراسان بود و چه کارها که در جهت ارتقا و تعالی ایران و خراسان کرد تا خاک و نام و فرهنگ و تمدن و شاهنامه و فردوسیٍ خراسان را همیشه فریاد کند و به همه بشناساند.
او در آگاهی از فرهنگ و ادب و ادبیات حماسی ایران برای همه حجت بود.
دکتر راشد محصل همه را با مهر و لبخند می نواخت اما آن جا که گمان نا راستی می برد بر می آشفت و با شجاعت حق را پاس می داشت.
در مدت نسبتا طولانی آشنایی و همکاری در مرکز خراسان شناسی، کتاب پاژ و خرد سرای فردوسی و محافل و مجالس دیدار و گفتارش همیشه نوید بخش و راهنما بود و شجاعت و حق جویی و نیک منشی و راستگویی اش از او مرادی و ملجایی مورد وثوق جهت مشورت و درد دل برای دوستانش ساخته بود .
فقدان اندوه بارش را به اصحاب فرهنگ و ادب و خانواده و فرزندان، بویژه همسر فرهیخته و فاضله اش تسلیت عرض می کنم و برایشان شکیبایی آرزو مندم.

رجبعلی لباف خانیکی

@dr_rashed_moamadreza

سلام آقای معلم !
آه...ببخشید باید خداحافظی کنم آقای معلم.
چون شما رفته اید!
چرا نگفتید قصد سفر دارید ؟
شما معلمِ معلمِ شاهنامه ی من بودید!
شما معلمِ من هم بودید.
یعنی شما معلم چند نسل بودید ؟
سه نسل آقای معلم...
شما ساده، زیبا بودید !
لباس های شیک می پوشیدید،
کراوات می زدید و روی سرتان مو نداشتید!
آقای معلم
آدم های دوست داشتنی همین شکلی اند!
کتابفروشند...یا کتاب می خوانند...
کتاب می نویسند...روی سرشان مو ندارند، چهارخانه می پوشند و قطعا معلم هستند.
دست هایشان به باغچه آب داده...
کتاب ورق زده...
کتاب نوشته...
شبیه دست های شما آقای معلم!
شما خالقِ جمله های بلورین...
میوه های رسیده... درخت های بلند و
معلم های شاهنامه بودید!
شما روشن و سبز...
آقای معلم...
شما همسایه ی ما نبودید که من وقتی توی کوچه با پسر بچه ها شیشه ی مردم را می شکستم، دوچرخه سوار می شدم یا فوتبال بازی می کردم شما را ببینم که کتاب زیر بغل دارید و بعد من بنشینم به تماشای شما!
که شاید سرم بخورد به سنگ و من هم بشوم:«محصل»
شما اما همشانه ی من بودید...
شما همشانه ی تک تک ما بودید...
شما با کتاب های آبی...شعر های سبز...
شما با باغچه ی کلمات!
آقای معلم!
آخرین بار به بابا گفتم آدم چقدر بزرگ می شود وقتی واژه ی «معلم» می نشیند کنارِ نامِ روشنش؟
معلم ها بزرگند...معلم ها باغبانانِ عرصه ی آفرینش اند!
معلم ها دست های مهربانی دارند.
دست هایشان خاک های زیادی را گل کرده!
و گل های زیادی را پرورانده و عاشقان زیادی را آفریده! و از کلمات به قلب های زیادی دمیده!
آقای معلم!
شما هنرمند هم بودید!
من وقتی نقاشی ی صورتتان را می کشیدند نشسته بودم و تماشا می کردم.‌..چشم های شما هنرمند بود. بوم نقاشی چشم هایتان را دوست داشت...
شما هربار کتاب ورق زده بودید یک تار از موهای گندمی‌تان را گذاشته بودید روی کلمات...
آقای معلم !
حالا اجتماع گچ های رنگی،
تخته سیاه،
تصاویر صامت روی دیوار،
کتاب ها و کلمات ،
وقتی که شما نیستید دلشان برایتان تنگ می شود...
چون شما وفادار ترین، بی ریا ترین، فروتن ترین...با تقوا ترین...و عاشق ترین معلم دنیا بودید!
شما نماد تواضع و مهر بودید.
شما نویدی مهری ها را پرورانده بودید.
شما آنقدر مهربان بودید که گندم زاران از دست هایتان جوانه می زدند و کتاب ها توی دست های شما تازه می ماندند.
آقای معلم!
شما گفته بودید اگر مهربانویتان نبودند خانه نداشتید! چون هر آنچه داشته اید را کتاب خریده اید!
شما در قلب های ما،
شما روی تک‌تک کلماتِ ما،
خانه داشتید.
خودتان خانه هارا ساخته بودید...
نه یک خانه...شما توی هر خیابان این شهر یک خانه داشتید...
شما برای همه ی ما هم یک خانه ساختید آقای معلم...
با خشتِ مهر و آگاهی!
آقای معلم!
آه...آقای معلم...
قلب من را شاید کلماتتان تسکین باشد،
اما بی قراریِ اجتماع گچ های رنگی را
بعد از شما چه کنیم ؟

کیانا رجائی فرد
برای آقای معلم!
«دکتر محمدرضا راشد محصل»

@kinrjiifrd

@dr_rashed_moamadreza

چون به بی‌رنگی رسی کان داشتی: در سوک استاد راشد محصل

دردی است غیر مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن؟

دکتر محمدرضا راشد محصل هم گذر کرد و درگذشت. خوبی و مهربانی استادنا باعث این چند سطر عشق‌بازی شاگردانه با نام اوست.

نگاه و داوری ما نسبت به موضوعات از چنبره‌ی وجود خودمان می‌گذرد مگر که به بی‌رنگی کامل رسیده باشیم. ارتباط من با استاد از سال ۷۲ در دوره لیسانس با گذراندن درس "حدیقه‌الحقیقه‌ی سنایی" آغاز و با "تحقیق در شاهنامه‌" کارشناسی ارشد در سال ۸۷ ادامه یافت. دوره‌ی ارشدم در حال اتمام بود که دکتری پذیرفته شدم و رسم بود که توصیه‌نامه‌ای علمی_اخلاقی از استادان دوره ارشد بگیری. من هم از ایشان چند خطی مختصر و مفید به یادگار گرفتم.

بین دوره‌ی کارشناسی و کارشناسی ارشدم یک دهه اشتغال به معلمی فاصله بود و این به معنای ندیدن دکتر راشد در این سال‌ها بود اما استاد، همان معلمِ منظم ده سال قبل بود. همانگونه که سروقت پله‌های ساختمان جدید دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه فردوسی را در چهارراه دکترای مشهد بالا می‌آمد با همان نظم و علاقمندی پله‌های دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه بیرجند را هم در شوکت‌آباد می‌پیمود و در نود دقیقه‌ی کلاسش وفادار به متن بود و جز سخن مفید و مرتبط از او نمی‌شنیدی. پرسش‌های آزمون پایانی درس شاهنامه‌ی او از معدود برگه‌‌‌های امتحانی بود که نشانی از وصف واژه‌ی "تحقیق " در عنوان درس داشت.

راشدِ محصل هم راشد بود و هم محصل. هم راست‌رو بود و هم پژوهنده و اهل تحصیل. استادان بزرگی در یاد دارم که از راشد نامدارتر و پرتالیف‌ترند اما اگر بخواهم چیزکی برایشان بنویسم بخشی از ذهنم درگیر بخشی از وجود ایشان خواهد شد و قلم به لرزه و تردید خواهد آمد اما راشد محصل چنان از "خود" تهی بود که اندک ملال و خدشه‌ای در ذهنم نمی‌یابم که بخواهد ردپایی بر این مختصر شاگردانه بگذارد. معلمی و بی‌رنگی و پاک‌دلی، مهمترین خصایل آن استاد از نگاه شاگرد است.

"عاقبت خیر باد چون نامش" و البته خیر بود.

علی اکبر رضادوست
۲۰ مهر ۱۴۰۲

#محمد_رضا_راشد_محصل
#بیرجند
#دانشگاه_فردوسی_مشهد
#دانشگاه_بیرجند


@dr_rashed_moamadreza

دریغ‌یاد
استاد زنده‌یاد دکتر محمدرضا راشد محصل
رئیس هیأت مدیرهٔ خردسرای فردوسی

۱۴۰۲/۰۷/۲۰


@kheradsarayeferdowsi

با اندوه فراوان،
ضایعهٔ درگذشت دکتر محمدرضا راشدمحصل رئیس هیئت مدیرهٔ خردسرای فردوسی، استاد تمام دانشگاه فردوسی مشهد، پژوهشگر و آموزگار بزرگ ادبیات و شاهنامه را به جامعهٔ ادبی، فرهنگی و هنری ایران تسلیت عرض می‌کنیم.

مؤسسهٔ فرهنگی شکوه شاهنامه

@kheradsarayeferdowsi

پیام تسلیت دکتر اکبر ایرانی، مدیر عامل مؤسسهٔ پژوهشی میراث مکتوب در پی درگذشت استاد دکتر محمدرضا راشد محصل

درگذشت استاد فرهیخته و ادیب فروتن استاد دکتر محمدرضا راشد محصل را به جامعه ادبی کشور تسلیت می‌گویم.
وی یکی از یادگارهای آخرین نسل استادان متضلع زبان و ادب فارسی بود که دانشگاه فردوسی مشهد افتخار حضور او را داشت. تألیفات گونه‌گون او، از مقاله و کتاب، نمودار گویایی از آگاهی او در حوزه‌های متفاوت ادب فارسی، از ادب حماسی تا عرفانی است. بخش قابل ملاحظه‌ای از تحقیقات او به شاهنامه اختصاص یافته و او را می‌توان از شاهنامه‌پژوهان معاصر به شمار آورد. در کنار تألیف و تحقیق به امر آموزش اهتمام ویژه داشت و سال‌های طولانی وقت و توان خود را صرف پرورش شاگردان کرد و جز دانش و تحقیق، برای آنان معلم درستی و اخلاق نیز بود. نه شاگردان و نه همکاران وی از او چیزی جز نیکی و راستی به یاد ندارند و این یاد نیک، در کنار تألیفات ارزشمند او، نام او را بر صفحۀ روزگار جاودانه خواهد کرد.
یادش گرامی و نامش بلند باد.

اکبر ایرانی
مدیرعامل مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب

@mirasmaktoob
@kheradsarayeferdowsi

خبر در گذشت بزرگ مرد عرصه ادب و عرفان جناب دکتر محمدرضا راشدمحصل، استاد دانشگاه فردوسی و از بنیان‌گذاران خردسرای فردوسی مشهد را در ناباوری شنیدیم.
ما از او بسیار آموختیم، چه شاهنامه و چه مثنوی و چه دیوان عطار را.
او نمونه‌ای از عشق به ایران و فرهنگ اصیل ایرانشهری بود. او به ما آموخت و نشان داد معنی مهربانی و متانت در رفتار و گفتار را.
فقدان این ادیب دانا و خردمدار را به خانواده و اعضای محترم خردسرای فردوسی مشهد و ‌استادان و دانشجویان آن عزیز تسلیت می‌گوییم.

گروه شاهنامه‌خوانی خردسرای فردوسی واشنگتن

@kheradsarayeferdowsi

🏴 روانش کهن شد به دیگر سرای🏴

اگرچه واژگان هیچ‌گاه نتوانستند گویای احساسات ناشی از فقدان وجود ارزشمند ابر مردان ادیب و اندیشمند باشند ولیکن نشانگر تاثر سوزناک ما از کوچ این درگذشتگان والامقام هستند. متأسفانه باخبر شدیم استاد بزرگوار و گران ارج، دکتر محمدرضا راشدمحصل سرای ابدی را بر این سراچه فانی برگزید و تمامی دوستداران خویش و نیز اهالی ادب و فرهنگ ایران زمین را به سوگ نشاند. #هیئت_مدیره_خردسرای_فردوسی، #پژوهشکده_گیلانشناسی، #انجمن_ترویج_و_زبان_ادبیات_فارسی_ #انجمن_آثار_و_مفاخر_فرهنگی و بی‌تردید تمامی دوستداران فرهنگ و ادب گیلان، این ضایعهٔ تلخ را به خانوادهٔ محترم ایشان و اعضای خردسرای فردوسی به‌ویژه مدیر خردسرای فردوسی، جناب آقای دکتر محمدجعفر یاحقی، تسلیت عرض نموده و برای روح آن استاد ارجمند تازه درگذشته، آرامش و بازماندگانشان صبوری آرزومند است.
نباید که از مرگ گویی سخن
خردمند گشته است اینک، کهن

خردسرای فردوسی گیلان

@kheradsarayeferdowsi

فردا تو می روی
ومن طوماری از عجز را در خودم زمزمه میکنم
ایا دوباره بهار تو را خواهد دید
ایا دوباره ماه مهربوی تو را با خودخواهد اورد
وایا دوباره زیر باران پاییز قدم خواهی زد
دریغا که طومارم را باد با خودش خواهد برد ومن تنها عجز را به اغوش خواهم کشید

استاد عزیزم روحت شاد وثبت باد بر جریده عالم دوام تو

افسون خودی /بیستم مهر۱۴۰۲

@dr_rashed_moamadreza

یارم به یک لا پیرهن، خوابیده زیر نسترن
ترسم که بوی نسترن، مست است و هوشیارش کند

پیراهنی از برگ گل، از بهر یارم دوختم
از بس لطیف است آن بدن، ترسم که آزارش کند

ای آفتاب آهسته نِه، پا در حریم یار من!
ترسم صدای پای تو، خواب است و بیدارش کند

پروانه امشب پر نزن، اندر حریم یار من!  
ترسم صدای شه‌پَرَت، قدری دل آزارش کند....

روانت شاد و مینوی حضرت استاد و پدر فاضل خردسرای فردوسی...😭❤️🖤

@dr_rashed_moamadreza

مراسم تشییع و خاکسپاری استاد زنده‌یاد دکتر محمدرضا راشدمحصل

۱۴۰۲/۰۷/۲۱


@kheradsarayeferdowsi

@dr_rashed_moamadreza

آن چنان ماهی نهان شد زیر میغ

امروز به بدرقه اش رفتیم. می خواست برود و بر نگردد. خیلی ها امده بودند، خویشان، دوستان، شاگردان و شاگردان شاگردان. آمد، نشسته بر مرکب چوبین با صد قافله دل مشایعت کننده. با همان  مهربانی و فروتنی و بزرگواری که وارد کلاس می شد، وارد دالان ادمها شد. آهسته گام برمی داشت. آنجا پا بر زمین و اینجا بر سر دلها اما این بار گویا قصد برگشتن نداشت. پشت سرش حرکت کردیم. برزمینش گذاشتند. ماایستادیم. بر آسمانش برداشتند، ما گریستیم. رفت، رفت که برای همیشه آرام بگیرد در  «مزار اباد شهر بی تپش» و چه آرامشی! روزهای آخر گفته بود تنگی نفس مهم نیست، تنگی قفس مهم است. گاهی ادم به جایی می رسد که بدن برایش قفس می شود. من هیچگاه این را درک نکرده ام. شاید باید روحت به عظمت راشد محصل برسد که تنگی قفس را حس کنی. او را گذاشتیم و بازگشتیم.  «آن چنان ماهی نهان شد زیر میغ». روزهای فراوانی با او بر خاک بودیم و بر خوان کرمش نشسته و از رهاورد سفرهایش جرعه ها نوشیده بودیم اما اینک ما هنوز  «بر خاک» بودیم و او  «در خاک» و از این چه چاره که به تعبیر بیهقی سرانجام کار آدمی مرگ است. اما معلمی پایان ندارد و نهایتش پیروزی بر خاک است نه گرفتاری در خاک. خاک، سردی است و فراموشی و معلم چون در  ذهن شاگردانش و شاگردان شاگردانش و شاگردان شاگردان شاگردانش زندگی می کند، بر خاک پیروز می شود، گرمی حیاتش بر سردی خاک و تولدش در ذهن و زبان شاگردانش بر فراموشی چیره می شود. معلم آمده تا ادامه داشته باشد نیامده تا تمام شود. ادامه او و ادامه زندگی اش را باید در آثارش پی گرفت؛ آثاری که چونان دانه ای در زمین ذهن و روان خوانندگان کاشته می شود و گلها و میوه ها می دهد. راشد محصل را در خاک گذاشتیم اما راشد محصل دیگری از خاک برآمد که نه تنگی نفس دارد نه تنگی قفس. خاک برای او قفس است و او پیش از گرفتاری در آن، با انتخاب شغل معلمی راه رهایی را یافته بود. معلمی مثل دریاست، می توانی به گنجایش کوزه ای از ان بر بگیری و بروی یا به گنجای حوضی یا دریا دریا شوی جاری در قرون و اعصار، چنانکه

پس از صد سال اگر پرسی کجا او
ز هر بیتی ندا آید که ها او

در برابر دیدگان حیرت زده من راشد محصل دیگری از خاک برآمد رها از قفس تن و قفس جغرافیا و قفس تاریخ. از خاک بر آمد و بر افق ایستاد نظاره گر مشایعت کنندگانش. ما چونان شاگردان سالهای دور و دیر از او پرسان که  «خانه دوست کجایست?». یاد شعر سهراب افتادم و  «رهگذر» آن شعر که  «شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید». انگار می خواست بگوید معلمی اگر آب و نان ندارد، راه روشنی است که تو را به پای فواره جاوید اساطیر زمین می رساند تا  در صمیمیت سیال فضا، خش خش کنان خودت را به کاج بلندی برسانی و  «جوجه برداری از لانه نور». اینطور وقتها شده که بارها به خود نگریسته ام و از خود با تردید پرسیده ام آیا تو شایسته چنین مقامی هستی، مقام بلند معلمی؟ اگر معیار دکتر راشد محصل باشد، پس از سی سال کار بی ذره ای تردید باید بگویم نه! و این بزرگ ترین و وحشتناک ترین  «نه» زندگی من است. وقتی برمی گشتیم او هم با ما آمد؛ همچنان ایستاده بر افق و نظاره گر شاگردانش و شاگردان شاگردانش و شاگردان شاگردان شاگردانش. انگار این بار تصمیم گرفته در کلاس حافظ معلمی کند و این بیت را شرح دهد:

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما

https://www.tgoop.com/smzarghani

@dr_rashed_moamadreza

پیام تسلیت فرهنگستان زبان و ادب فارسی به مناسبت درگذشت شادروان دکتر محمدرضا راشد محصل


در پی درگذشت دکتر محمدرضا راشد محصل، استاد بازنشستۀ دانشگاه فردوسی مشهد، غلامعلی حداد عادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، در پیامی، درگذشت این استاد باسابقۀ دانشگاه را تسلیت گفت.
به گزارش روابط‌عمومی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، در این پیام آمده است:

باسمه تعالی
با تأسف بسیار درگذشت استاد محترم مرحوم دکتر محمدرضا راشد محصل، استاد پیشکسوت زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد را که علاوه‌بر مراتب علمی از سجایای اخلاقی والا نیز برخوردار بودند به خاندان دانش‌پرور و بازماندگان محترم ایشان به‌ویژه به حضور برادر ارجمندشان جناب آقای دکتر محمدتقی راشد محصل و شاگردان و دوستدارانشان تسلیت می‌گوییم و برای آن مرحوم از خداوند کریم طلب آمرزش می‌کنیم.

غلامعلی حداد عادل

🌐 https://apll.ir/?p=13546

@mafakherferdowsi


@dr_rashed_moamadreza

🏴دریغا راشد محصل ، آن نفس با شکوه...!
دکتر محمد رضا راشد محصل ، آن نادره کار فضل و اندیشه ، هم رفت تا درد و اندوه ما را در این زمانه ی نامرادِ بی مایه،افزون کند.استادی از قافله ی دانایی و عشق.او فقط معلم درس نبود بل جلوه ی زیبای یک نفس باشکوه بود.هنوز طنین صدای رسا و زلالش را در گوش جان دارم.به یادش که می آورم همان طعمِ خوشِ شور و شادی دوران دانشجویی جانم را به وجد می آورد و در وجودم شوق را جاری می سازد. تازگی و روشنی صدایش از پسِ سال ها ، نتیجه ی عشق پاکی است که همواره جانش را فروزان و مشتعل نگاه داشته بود.
اگر چه مرگ حقیقتی است بس عریان و قاطع و آن را چاره ای نیست و تنها می بایست پذیرایش شد اما شنیدن خبر درگذشت فرزانگان و آزادگان بسیار هراسنده و هولناک است نه فقط به خاطر این که استادی عزیز از میان مان رفته است بل بیشتر به خاطر ایران ،این مادر دردمند و سوگوار، که گویا غم و اندوهش را پایانی نیست.مادری که هر روز ، صبور و ساکت و سنگین ، شاهد مرگ فرزندان عزیزی است گنجینه داران معانی و آزادگی هستند و به ناگزیر آن را به ماران می سپارند و رهسپار وادی رفتگان می شوند:
"فریاد که گنجینه طرازان معانی
گنجینه نهادند به ماران همه رفتند"
درگذشت این استاد فرزانه را به ایران نازنین و فرزانگان و دانشگاهیان تسلیت می گویم.آرامش ابدی را برای آن عزیز و شکیبایی و تندرستی را برای خانواده ی ارجمندش آرزومندم.

محمود قراول

کم ترین ارادتمند و دانش آموز استاد ، راشد محصل
۱۴۰۲/۷/۲۰

@dr_rashed_moamadreza

آخرین وداع شاگردان و دوستداران استاد دکتر محمد رضا راشد محصل ، دانشمند فرزانه و عارف نام آشنا
روحش شاد و فردوس برین جایش باد
تقدیم به همه ی علاقمندان و شاگردان استاد راشد🌱🕊🕊

@dr_rashed_moamadreza

دلنوشته ای برای بزرگ استادم دکتر راشد محصل

چه بی رحمندصیادان مرگ،ای داد
وفریادا ، چه بیهوده است این فریاد
ولی دردا!دریغا اوچرا خاموش؟
چرا درخاک؟
رند آفاق اخوان ثالث

سال۶۷ دانشگاه وکلاسهای پر رونق استاد.
از جنوب آمده بود.اما هنرمند هر جا رود قدر بیند وبر صدر دلهایمان نشست.وما به او لقب لودر دادیم چون هیچ سوالی در مقابلش یارای مقاومت نداشت پاسخش زیبا وبا طمانینه بود.درسهایی که از کلاسش آموختم هیچگاه از خاطرم نمی رود.هیچ وقت عصبانیش ندیدم .سینه اش دریایی بود به وسعت خزر اما بسیار آرام وبی موج.حس آرامشی که در کلامش وکلاسش یافتم جای دیگری نیافتم.
دوران ارشد از لونی دیگر بود.هر درسی را که تدریس می کرد چه شعر وچه نثر به زیبایی وتوانایی از عهده اش بر می آمد ارتباط بیشتر من با بزرگ استاد افتخاری بود که در پایان نامه نصیبم شد .راهنمایی پایان نامه را عهده دار شد واین بر ارادتم افزود.مهربانیش را بیشتر درک کردم،راهنماییهایش را با گوش جان شنیدم ومهرش هر روز افزون شد.تا امروز که استاد رفت.
آرزویم هماره این است:
راهش جاودان ورهروانش پایدار

یوسف تیموری

@dr_rashed_moamadreza

" جزیاددوست هرچه کنی عمر ضایع است
جزسرِّ "عشق" هرچه بگویی بطالت است" سعدی

درمحضر استادگرانقدر،
فرهیخته ی عاشق،  دکتربزرگوار راشدمحصل،
ازکتاب "تمهیدات عین القضات"
بخش"حقیقت وحالات عشق "را
چندصباحی درمحضرش نشستم و محصلی کردم وآموختم
بسیارازخردمندی هاوفیضش برخوردارشدم،
کم نظیربودوگرانمایه ،
کلاس اندک بودوکوتاه ،
(تعطیل شد،به علت کرونا)
امامطلب وگفتارش اقیانوسی بود ازدرگرانبهای عشق و حالاتش،
مجموعه ای از تضادها،..
وصال وهجران ،
همیشه تاکید داشتند ،
خداوندفیض عام است مثل نور خورشید،او با شماست هرجاکه باشید،
کلامش،نگاهش،رفتارش وکردارش برای خدابودنتیجه اش شد" آرامش".
که الحق ،حقیقت آنرا درسخاوت،نجابت وسلوکش مشاهده کردم،
دوام پاک حیات رادروجودش می دیدم،" یحبهم و یحبونه"
  ایشان اگرچه حضورفیزیکی ندارنداما همیشه برای اهل دانش و دوستداران علم و ادبیات زنده و جاویدهستند و متصل به منبع نور،
امیدکه ماهم رادر آموختن وآگاهی وشناخت واتصال به منابع ارزشمند قابلیت های انسانی ادامه راهشان باشیم،
" مازنده به آنیم که آرام نگیریم "
بیکرا ن افسوس ازفقدانشان،
جزتسلیم واندوه وبردباری چاره ای نیست، 🖤
یادونامشان گرامی وجاودانه باد
ودربهشت ابدی درآرامش وسرور.

طاهره شریفی
از شاگردان استاد راشد در کلاس تمهیدات عین القضات

@dr_rashed_moamadreza