دکتر محمدرضا راشد محصّل

چون به بی‌رنگی رسی کان داشتی: در سوک استاد راشد محصل

دردی است غیر مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن؟

دکتر محمدرضا راشد محصل هم گذر کرد و درگذشت. خوبی و مهربانی استادنا باعث این چند سطر عشق‌بازی شاگردانه با نام اوست.

نگاه و داوری ما نسبت به موضوعات از چنبره‌ی وجود خودمان می‌گذرد مگر که به بی‌رنگی کامل رسیده باشیم. ارتباط من با استاد از سال ۷۲ در دوره لیسانس با گذراندن درس "حدیقه‌الحقیقه‌ی سنایی" آغاز و با "تحقیق در شاهنامه‌" کارشناسی ارشد در سال ۸۷ ادامه یافت. دوره‌ی ارشدم در حال اتمام بود که دکتری پذیرفته شدم و رسم بود که توصیه‌نامه‌ای علمی_اخلاقی از استادان دوره ارشد بگیری. من هم از ایشان چند خطی مختصر و مفید به یادگار گرفتم.

بین دوره‌ی کارشناسی و کارشناسی ارشدم یک دهه اشتغال به معلمی فاصله بود و این به معنای ندیدن دکتر راشد در این سال‌ها بود اما استاد، همان معلمِ منظم ده سال قبل بود. همانگونه که سروقت پله‌های ساختمان جدید دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه فردوسی را در چهارراه دکترای مشهد بالا می‌آمد با همان نظم و علاقمندی پله‌های دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه بیرجند را هم در شوکت‌آباد می‌پیمود و در نود دقیقه‌ی کلاسش وفادار به متن بود و جز سخن مفید و مرتبط از او نمی‌شنیدی. پرسش‌های آزمون پایانی درس شاهنامه‌ی او از معدود برگه‌‌‌های امتحانی بود که نشانی از وصف واژه‌ی "تحقیق " در عنوان درس داشت.

راشدِ محصل هم راشد بود و هم محصل. هم راست‌رو بود و هم پژوهنده و اهل تحصیل. استادان بزرگی در یاد دارم که از راشد نامدارتر و پرتالیف‌ترند اما اگر بخواهم چیزکی برایشان بنویسم بخشی از ذهنم درگیر بخشی از وجود ایشان خواهد شد و قلم به لرزه و تردید خواهد آمد اما راشد محصل چنان از "خود" تهی بود که اندک ملال و خدشه‌ای در ذهنم نمی‌یابم که بخواهد ردپایی بر این مختصر شاگردانه بگذارد. معلمی و بی‌رنگی و پاک‌دلی، مهمترین خصایل آن استاد از نگاه شاگرد است.

"عاقبت خیر باد چون نامش" و البته خیر بود.

علی اکبر رضادوست
۲۰ مهر ۱۴۰۲

#محمد_رضا_راشد_محصل
#بیرجند
#دانشگاه_فردوسی_مشهد
#دانشگاه_بیرجند


@dr_rashed_moamadreza

www.tgoop.com/dr_rashed_moamadreza/219

473 viewsOct 12, 2023 at 16:34

چون به بی‌رنگی رسی کان داشتی: در سوک استاد راشد محصل

دردی است غیر مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن؟

دکتر محمدرضا راشد محصل هم گذر کرد و درگذشت. خوبی و مهربانی استادنا باعث این چند سطر عشق‌بازی شاگردانه با نام اوست.

نگاه و داوری ما نسبت به موضوعات از چنبره‌ی وجود خودمان می‌گذرد مگر که به بی‌رنگی کامل رسیده باشیم. ارتباط من با استاد از سال ۷۲ در دوره لیسانس با گذراندن درس "حدیقه‌الحقیقه‌ی سنایی" آغاز و با "تحقیق در شاهنامه‌" کارشناسی ارشد در سال ۸۷ ادامه یافت. دوره‌ی ارشدم در حال اتمام بود که دکتری پذیرفته شدم و رسم بود که توصیه‌نامه‌ای علمی_اخلاقی از استادان دوره ارشد بگیری. من هم از ایشان چند خطی مختصر و مفید به یادگار گرفتم.

بین دوره‌ی کارشناسی و کارشناسی ارشدم یک دهه اشتغال به معلمی فاصله بود و این به معنای ندیدن دکتر راشد در این سال‌ها بود اما استاد، همان معلمِ منظم ده سال قبل بود. همانگونه که سروقت پله‌های ساختمان جدید دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه فردوسی را در چهارراه دکترای مشهد بالا می‌آمد با همان نظم و علاقمندی پله‌های دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه بیرجند را هم در شوکت‌آباد می‌پیمود و در نود دقیقه‌ی کلاسش وفادار به متن بود و جز سخن مفید و مرتبط از او نمی‌شنیدی. پرسش‌های آزمون پایانی درس شاهنامه‌ی او از معدود برگه‌‌‌های امتحانی بود که نشانی از وصف واژه‌ی "تحقیق " در عنوان درس داشت.

راشدِ محصل هم راشد بود و هم محصل. هم راست‌رو بود و هم پژوهنده و اهل تحصیل. استادان بزرگی در یاد دارم که از راشد نامدارتر و پرتالیف‌ترند اما اگر بخواهم چیزکی برایشان بنویسم بخشی از ذهنم درگیر بخشی از وجود ایشان خواهد شد و قلم به لرزه و تردید خواهد آمد اما راشد محصل چنان از "خود" تهی بود که اندک ملال و خدشه‌ای در ذهنم نمی‌یابم که بخواهد ردپایی بر این مختصر شاگردانه بگذارد. معلمی و بی‌رنگی و پاک‌دلی، مهمترین خصایل آن استاد از نگاه شاگرد است.

"عاقبت خیر باد چون نامش" و البته خیر بود.

علی اکبر رضادوست
۲۰ مهر ۱۴۰۲

#محمد_رضا_راشد_محصل
#بیرجند
#دانشگاه_فردوسی_مشهد
#دانشگاه_بیرجند


@dr_rashed_moamadreza

BY دکتر محمدرضا راشد محصّل