🔹ردّ ابو الفتح کراجکی (د. ۴۴۹ق) بر عقیده اهل ارتفاع🔹

«... وأعلمهم كثيرا من الغائبات والأمور المستقبلات ولم يعطهم من ذلك إلا ما قارن وجها يعلمه من اللطف والصلاح وليسوا عارفين بجميع الضمائر والغائبات على الدوام ولا يحيطون بالعلم بكل ما علمه الله تعالى ...»

📚 كنز الفوائد، ج۱، ص۲۴۵، چاپ دار الذخائر، ۱۴۱۰ق

و [خداوند] بسیاری از پنهانی‌ها و امور آینده را به آن‌ها [یعنی ائمه (ع)] خبر داده و تنها چیزی از آن [علم] به ایشان داده که با وجهی از لطف و مصلحت -که خدا آن را می‌داند- همراه باشد؛ و پیوسته و دائماً به همه ضمائر (درون افراد) و همه امور پنهان آگاه نیستند و به علم همه آن چه خداوند متعال می‌داند، احاطه ندارند.

#علم_غیب
@gholow2

سبک استدلال غلات

«وقال بعض عوام الناصبة: معاوية ليس بمخلوق، فقيل: كيف؟ قال: لأنه كاتب الوحي والوحي ليس بمخلوق وكاتبه منه.»

📗محاضرات الأدباء ومحاورات الشعراء والبلغاء، ۲/ ۵۰۰

یکی از عوام نواصب گفت: معاویه مخلوق نیست! گفته شد: چطور؟ گفت: زیرا او کاتب وحی است و وحی مخلوق نیست [۱] و کاتبش نیز از او است!

............
[۱] اهل سنت بر پایه مغالطات سست، وحی را قدیم دانسته‌اند (نمونه: مغالطه محمد بن اسماعیل بخاری)

@Gholow2

🔹جایگاه حجج الهی (نقد غلو)، جلسه ٧🔹

🎙سید محسن هندی

0:00 مرور بر مباحث پیشین - دو مرتبه از غلو
4:41 عقاید صحیح درباره علم امام
8:45 اصطلاح علم الغیب
9:33 قلّت ذاتی علم مخلوق
11:00 معنای عالم الغیب - خالق - رازق - مالک - حمد - استعانه - عبادت
14:20 توافق المشیئتین و دعا
15:10 توضیح دوباره استبعاد و استحاله - مثال مورچه - هوش مصنوعی - دوربین فیلم‌برداری - نامتناهی بودن علم به آن چه اگر بود چگونه بود؟ - محال بودن علم تفصیلی بالفعل به آینده ابدی ـ پاسخ شبهه علم خداوند به آینده ابدی ـ قید ذاتی اطلاع بر غیب
28:28 تعلیمات ائمه (ع) درباره علم غیب
29:38 موضع ضعیف در برابر اهل سنت
30:57 اشکالات استناد به شأن قضاوت برای اثبات علم مطلق امام
34:38 حرکت و وظایف و معجزات انبیاء و اوصیاء به امر و علم و قدرت خدا است نه علم تفصیلی خودشان
36:48 علمی که خلق نشده است - حساسیت نادرست بر لفظ ندانستن
40:58 احادیثی درباره ادب زیارت و شیوه درخواست حاجات

#علم_غیب
#توافق_المشیئتین

https://www.tgoop.com/eategadat

🎞 الگوی حدیث‌سازی «رجب‌ برسی» (جلسه اول)

بررسی شواهد جعل و تحریف احادیث در مشارق أنوار الیقین، مشارق الأمان و الألفینِ بُرسی.

محتوا: ذکر ۱۰ شاهد بر دروغگویی و حدیث‌سازی برسی

جلسه دوم
جلسه سوم

#برسی
@Gholow2

علم امامان (ع) در اصول کافی

(گفتار دوم از کتاب «سه گفتار در غلوپژوهی»)

✍ جویا جهانبخش

مقاله‌ای خواندنی درباره خاستگاه صوفیانه و غالیانه مطلق‌انگاری علم امامان (ع)

#علم_غیب

@Gholow2

بزرگواری امام صادق (ع)

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ قَالَ: كَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا أَعْتَمَ‏ وَ ذَهَبَ مِنَ اللَّيْلِ شَطْرُهُ أَخَذَ جِرَاباً فِيهِ خُبْزٌ وَ لَحْمٌ وَ الدَّرَاهِمُ فَحَمَلَهُ عَلَى عُنُقِهِ ثُمَّ ذَهَبَ بِهِ إِلَى أَهْلِ الْحَاجَةِ مِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ فَقَسَمَهُ فِيهِمْ وَ لَا يَعْرِفُونَهُ فَلَمَّا مَضَى أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَدُوا ذَلِكَ فَعَلِمُوا أَنَّهُ كَانَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع. (الكافي، ج‏۴، ص۸)

امام صادق (ع) وقتی هوا تاریک می‌شد و نیمی از شب می‌گذشت، کیسه‌ای پر از نان و گوشت و سکه‌های نقره برمی‌داشت؛ بر دوش می‌کشید و به صورت ناشناس نزد نیازمندان مدینه می‌رفت و میانشان تقسیم می‌کرد. وقتی امام صادق (ع) از دنیا رفت، این بخشش‌ها را از دست دادند و فهمیدند که آن مرد امام صادق (ع) بوده است.

مشابه این سیره از امام سجاد (ع) نیز روایت شده است (علل الشرائع، ج‏۱، ص۲۳۲).

#حدیث
@Alasar_1

واکنش دو گونه رهبر در برابر غلوّ هواداران

۱. رهبر دوزخی

در اواخر دهه سوم یا آغاز دهه چهارمِ قرن دوم، گروهی اعتقاد به الوهیتِ خلیفه عباسی منصور دوانیقی -لعنه الله- را اظهار کردند. این گروه تا زمانی که برای حکومت دردسری نداشتند، آزاد بودند؛ اما زمانی که علمِ مخالفت برافراشتند سرکوب شدند.
از ابوبکر هذلی روایت شده است که گفت: «من بر درگاه خلیفه، منصور دوانیقی -لعنه الله- ایستاده بودم که خلیفه سر رسید. مردی در کنار من گفت: به خدا سوگند این شخص ربّ العزّة است! این همان خدایی است که به ما غذا می‌خوراند و شراب می‌نوشاند! وقتی منصور بازگشت و مردم بر او وارد شدند، من نیز وارد شدم. هنگامی که مجلس خلوت شد، به او گفتم امروز سخن عجیبی شنیدم و ماجرا را نقل کردم. منصور -لعنه الله- سر به زیر افکند و گفت: ای هذلی!
«یدخلهم الله النار في طاعتنا ويعتلهم، أحب إلي من أن يدخلهم الجنة بمعصيتنا»
این که خدا آن‌ها را در اطاعتِ ما وارد دوزخ کند و به قهر و عذاب، سخت بکشاند، برای من دوست‌داشتنی‌تر از آن است که خدا آن‌ها را با نافرمانی ما وارد بهشت کند! (طبری، التاریخ، ج۷، ص۵۰۷)

۲. رهبر بهشتی

حمدويه، قال حدثنا يعقوب، عن ابن أبي عمير، عن عبد الصمد بن بشير، عن مصادف قالَ: لَمّا لَبَّى القَومُ الَّذينَ لَبَّوا بِالكوفَةِ: دَخَلتُ عَلَى أَبي عَبدِ اللَّهِ (ع) فاخبَرتُهُ بِذَلِكَ، فَخَرَّ ساجِداً وَ أَلزَقَ جُؤجُؤَهُ بِالأَرضِ وَ بَكَى، وَ أَقبَلَ يَلوذُ بِإِصبَعِهِ وَ يَقولُ: بَل عَبدٌ الله [لِلَّهِ‏] قِنٌّ داخِرٌ مِراراً كَثيرَةً، ثُمَّ رَفَعَ راسَهُ وَ دُموعُهُ تَسيلُ عَلَى لِحيَتِهِ فَنَدِمتُ عَلَى إِخباري إياهُ، فَقُلتُ جُعِلتُ فِداكَ وَ ما عَلَيكَ أَنتَ مِن ذا! فَقالَ: يا مُصادِفُ إِنَّ عيسَى لَو سَكَتَ عَمّا قالَتِ‏ النَّصارَى فيهِ لَكانَ حَقّاً عَلَى اللَّهِ أَن يُصِمَّ سَمعَهُ وَ يُعمِىَ بَصَرَهُ، وَ لَو سَكَتُّ عَمّا قالَ في أَبو الخَطّابِ لَكانَ حَقّاً عَلَى اللَّهِ أَن يُصِمَّ سَمعي وَ يُعمي بَصَري. (رجال الكشي، ص198)

مصادف نقل كرد وقتى در كوفه (پيروان ابوالخطاب) لبيك گفتند (يعنى به جاى تعبیر حج اللهمّ لبيك، لبّيك جعفر بن محمّد را به نیت الوهیت امام) بر امام صادق (ع) وارد شدم و او را از ماجرا خبر دادم.
امام به سجده افتاد و سینه مبارک خود را به زمین چسباند و گریست و در حالی که انگشتش را به حالت التجاء می‌جنباند؛ فرمود: «بلکه بنده خدا؛ بنده ای که پدر و مادرش نیز بنده بودند؛ بنده‌ای خوار [هستم]» و این سخن را چندین بار تکرار کرد. سپس سرش را بلند کرد؛ در حالی که اشک چشمانش بر محاسن مبارک جاری بود. از این که به امام، چنین خبری دادم، پشیمان شدم. گفتم: فدایت شوم؛ مگر گناه آن ها بر گردن تو است؟! فرمود: ای مصادف! اگر عیسی در برابر آن چه مسیحیان درباره‌اش گفتند، سکوت می کرد؛ بر خدا بود که گوش او را کر، و چشمش را کور کند؛ و اگر من نیز در برابر آن چه ابوالخطاب درباره من گفته است، دم فرو بندم؛ بر خدا است که گوشم را کر و چشمم را کور سازد.

نمونه‌های مشابه دیگر از امام صادق (ع): كشي، ص۵۲۹، ۴۰۰؛ المقالات والفرق، ص۵۵؛ کافی، ج۸ ص۲۲۵؛ مستندات علم غیب و تألیه.

در روایت دیگری، وقتی غلو خطابیان در حق امام صادق (ع) به گوش ایشان رسید، اشک از چشمان مبارکش سرازیر شد و گفت:
«رَبِّ بَرِئتُ إلَيْكَ مِمّا ادَّعَى فِيَّ الأجدَعُ عَبدُ بَني أسَدٍ، خَشَعَ لَكَ شَعرِي وَ بَشَرِي، عَبْدٌ لَكَ، ابنُ عَبدٍ لَكَ، خاضِعٌ، ذَلِيل»
خدایا من به سوی تو بیزاری می‌جویم از آن چه اجدع [شیطان/ دماغ‌بریده] غلام بنی اسد، درباره من ادعا کرده است. مو و پوست من برای تو خاشع است. من بنده تو و فرزند بنده توام و در برابر تو خاضع و ذلیلم!
سپس امام لحظاتی سر به زیر انداخت گویی با خدا مناجات می‌کند؛ سپس سرش را بلند کرد و فرمود:
«أجَل أجَل، عَبدٌ خاضِعٌ خاشِعٌ ذَليلٌ لِرَبِّهِ، صاغِرٌ راغِمٌ مِن رَبِّهِ، خَائِفٌ وَجِلٌ، لِي- وَ اللَّهِ رَبٌّ أعْبُدُهُ لَا أُشْرِكُ بِهِ شَيْئاً، مَا لَهُ- خَزَاهُ وَ أرْعَبَهُ، وَ لا آمن رَوْعَتَهُ يَوم القیامة»
آری! آری! من بنده‌ای خاضع، خاشع و ذلیل در برابر پروردگارم. در برابر خدا کوچک و خوار و از او ترسانم. به خدا سوگند، ربّی دارم که او را می‌پرستم و برای او شریکی قرار نمی‌دهم. وای بر ابوالخطاب! خدا خوارش کند و او را به رعب و وحشت بیافکند و او را از دلهره روز قیامت، آرام نگرداند... (الاصول الستة عشر، اصل زید النرسی، ط دار الحدیث، ص۱۹۲)

ابوالخطّاب و پیروانش تلبیه حجّ را تغییر داده و «لبیک یا جعفر بن محمّد لبیک لبیک لا شریک لک لبیک» را شعار خود قرار داده بودند. (نک: الأغاني، ج‏۱۷، ص۱۷؛ تاريخ مدينة دمشق، ج۴۸، ص۱۴؛ تثبيت دلائل النبوة، ج‏۲، ص۵۵۲؛ الفصل في الملل والأهواء والنحل، ج‏۳، ص۱۲۲؛ مسائل الإمامة، ص۱۹۹، البدء والتاريخ، ج‏۵، ص۱۳۲، و…)

@zecra
@gholow2

السيدة أم البنين (س) بين الواقع التاريخي والمخيال الشعبي

✍ أحمد حسين المطلق، ١٤٤١

كتابٌ ماتعٌ يتناول بسردٍ رصينٍ سيرة السيّدة الجليلة أمّ البنين (عليها السلام)، ويُسلّط الضوء على أثر المخيّلة الشعبيّة في نشأة الطقوس وبناء السرديّات الدينيّة.

@Gholow2