Telegram Web
Прададзены ў 2021 годзе за адну базавую велічыню мураваны будынак у в. Завячэлле Ушацкага раёна, у якім раней размяшчалася школа і бібліятэка, зноў выстаўлены на аўкцыён за 42 рублі.

Гісторыя будынка дакладна невядомая, пры вёсцы існаваў як фальварак, так і царкоўна-прыхадская школа, пабудаваная ў 1886 годзе пры мясцовай царкве (знішчана), якімі можа з'яўляцца дадзены будынак.

Фота
#Завячэлле #аўкцыёны #гістарычнаязабудова
😭27🙏6😢1
Роспісы скляпенняў пад капліцай Святога Феліцыяна ў архікафедральным саборы Мінска.

Фота
#Мінск #роспісы #інтэр'еры #касцёлы
34👍12🙏3💯1
Спадчына
Лекцыя краязнаўца Вадзіма Зелянкова на тэму «Мінск. Два стагоддзі добраўпарадкавання». Як змянялася знешняе аблічча горада на працягу XIX – XX стст. #мінск #паркі #добраўпарадкаванне https://www.youtube.com/watch?v=kgfbn0zKrLs&list=WL&index=6
З цікавага: аказваецца, што ліпы для азелянення Мінска былі выбраны не таму, што горад вызвалілі ў ліпені.


— Шмат гадоў задавалася пытаннем, хто быў тым паваенным рамантыкам, які так дакладна вызначыў час цвіцення галоўнага дрэва Мінска.
— Ніякай рамантыкі, — разупэўніў пры сустрэчы Васіль Шарапаў. —Гадавальнікаў і пародзістых саджанцаў тады не было, даволі дарослыя дрэвы прывозілі са спаленых вёсак, разбураных сядзібаў, з лесу, вядома.
Лепш за ўсё ў горадзе прыжываліся ліпы. Яны ўсім падабаліся формай кроны, багатым ценем, учэпістасцю каранёвай сістэмы. І толькі праз некалькі гадоў заўважылі, што ліпы ўхутваюцца духмянымі кветкавымі карункамі сапраўды да Дня вызвалення Мінска. Быццам сам лёс прывёў гэтае дрэва сюды.


А цяпер усё здохла на вуліцах ад солі.

#мінск #азеляненне
👍26😢10🔥31🥴1
Ці ведалі вы, што архітэктары напэўна з'яўляюцца самымі даўгавечнымі людзьмі на Зямлі?

І я не пра Калатраву, Гаўдзі, Ле Карбюзье, якія працавалі пасля 70 гадоў.

* Вальтэр Гропіус (1883-1969). Заснавальнік Баухауса. Пражыў 86 гадоў, што даволі незвычайна для немца у той час. Праектаваў да самай смерці.
* Рэнца Піяна (нар. 1937). Аўтар цэнтра Пампіду ў Парыжы. Пражыў 87 гадоў. Усё яшчэ праектуе.
* Норман Фостэр (нар. 1935). Аўтар лонданскага Агурка, моста Міленіума і двара Брытанскага музея. Праз месяц яму спаўняецца 90 гадоў. Усё яшчэ праектуе.
* Гюстаў Эйфель (1832-1923). Эйфелева вежа ў Парыжы. Пражыў 91 год.
* Фрэнк Лойд Райт (1867 -1959). Дом над вадападам і музей Саламона Гугенхайма. Пражыў 91 год.
* Іван Жалтоўскі (1867-1959). Беларускі шляхціц, які прыдумаў савецкі ампір. Перажыў рэвалюцыю, дзве вайны і сталінскія рэпрэсіі. Пражыў 91 год.
* Фрэнк Гэры (нар. 1929). Музей Гугенхайма ў Більбаа і канцэртная зала імя Уолта Дыснея. Пражыў 96 гадоў. Усё яшчэ праектуе.
* Філіп Джонсан (1906-2005). Хрустальны сабор і Брама Еўропы ў Мадрыдзе. Пражыў 98 гадоў.
Бэй Юймін (1917-2019). Піраміда Луўра. Пражыў 102 гады.
* Оскар Німеер (1907-2012). Забудова Бразіліі, новай сталіцыі Бразіліі. Пражыў 104 года.

І гэта не тое, каб я адбіраў нейкіх ноўнэймаў праз іх узрост. Не, гэта ўсё зоркі першай велічыні ў архітэктуры, імёны якіх знаёмыя не толькі студэнтам-архітэктарам, але і многіх абывацелям. Я толькі пра Юйміна не ведаў, чамусьці быў упэўнены, што піраміда Луўра твор еўрапейскіх архітэктараў.

Чаму архітэктары так доўга жывуць?

Па-першае, гэта дастатак і ўзровень жыцця. Натуральна, што ўсе пералічаныя людзі вельмі забяспечаныя. Праектаванне і імя заўсёды каштуе дорага. Ну акрамя Беларусі, дзе сказалі, што "архітэктары зажраліся" і парэзалі працэнты ад кошту аб'екта. Вынік палітыкі ўсе бачаць. Добрае харчаванне, добрая медыцына і г.д. твораць цуды.

Па-другое, інтэлектуальная дзейнасць. Архітэктура ахоплівае ўсе сферы жыцця, якім у праекце трэба надаць увагу. І кожны праект гэта абсалютна новае ўсё. І ва ўсім трэба разабрацца. Дэменцыі і іншым бедам з башкой няма месца. Увогуле навукоўцы жывуць даўжэй за іншых, але архітэктары тут, вядома, усіх пераплюнулі.

Па-трэцяе, праца на самога сябе. Я думаю многія назіралі, як яшчэ бадзёрага прыстарэлага выкладчыка ці навукоўца выпраўляюць на пенсію і ён вельмі хутка згасае і памірае. Усе гэтыя мэтры працуюць на сябе і іх ніхто не можа звольніць, бо яны аснова і імя бюро. Так, часта гэта даволі фармальная праца: прыйсці паразмаўляць з маладымі, распавесці байкі з жыцця маладым, падкрэсліць тоўстым алоўкам на раздрукаваных рэндарах. Але наяўнасць стваральнай працы гэта тое, што надае сэнс жыццю. Ну якая смерць, калі вы толькі выйгралі конкурс на пабудову музея ў сталіцы? Многія старыя на пенсіі пазбаўлены гэтага сэнсу, яны літаральна дажываюць.

Чацвёрты пункт. Памылка выжылага - лічыць, што ўсе мэтры дажываюць да глыбокай старасці. Хутчэй наадварот. Мы ведаем гэтых мэтраў, бо яны дажылі да глыбокай старасці. У архітэктуры слава адцягнутая, вам трэба жыць вееельмі доўга, каб урваць нейкі годны праект і зарабіць імя. Многія акцёры і музыкі становяцца вядомыя ў 20+ гадоў, першая кніга Роўлінг пра Гары Потэра выйшла, калі ёй было 31. Навукоўцам таксама прасцей - у прынцыпе да 40 гадоў ужо зразумелы ўзровень даследчыка.

А вось маладых архітэктараў ніхто не ведае - спачатку доўга вучышся, пасля працуеш на дзядзю, робіш розныя вузлы і рэндары. Бліжэй к 50 становіцца ясна, што з цябе атрымаецца, калі ты "вырасцеш"))) Ну і яшчэ гадоў 40-50 трэба на самарэалізацыю.

Уласна многія маладзейшыя архітэктары памерлі ў ценю гэтых мэтраў, працуючы без уласнага імя на іх. І мы пра іх не даведаемся. F
20👍7🤯7🤔6🫡2
За 15 гадоў народ, які "помнит и чтит свою историю и никому не позволит ее переписать", у Каралішчавічах пад Мінскам распіздзіў на металалом літую чыгунную агароджу XIX стагоддзя з магілы Антонія Доўнар-Запольскага і яго сына Гераніма, удзельніка паўстання 1863 года, які загінуў у Сібіры.

Вышэй здымкі 2010, 2023 і 2025 гадоў.

Засталося толькі спіздзіць крыж.
А галоўнае, што нейкія сукі працягваюць прымаць такі лом, хоць па ім жа бачна адкуль ён...

#Каралішчавічы #могілкі #вандалізм
🤬74😭12💔2🫡21
Forwarded from 🏰 Hrodna History
📌 Камяніца пачатку XX ст. на вуліцы МОПРаўскай, 6.

Да верасня 2022 яна выглядала як на першых двух фота (зробленыя ў 2007 і 2013 гадах), цяпер выглядае так як на апошніх двух (зробленыя зусім нядаўна). Будынак разабралі цалкам, да ўзроўню падвалаў. Гэта было магчыма, бо ён - прыватная ўласнасць і не меў статусу гісторыка-культурнай каштоўнасці. Ён нават не быў вылучаны як шэраговая гістарычная забудова ў праекце зон аховы гісторыка-культурнай каштоўнасці «Гістарычны цэнтр Гродна». Дарэчы, тут жыла алімпійская чэмпіёнка Алена Валчэцкая.

🏚 Аднак, як казалі абазнаныя людзі, да нашага часу дом дайшоў у надта кепскім стане: з трэшчынамі на сценах, пашкоджаным падмуркам, шмат чаго і так давялося б перарабляць.

🤔 Што ў выніку? Новы будынак часткова нагадвае стары, выкарыстана арыгінальная цэгла. Ацэньваць такое можна па рознаму.

Што тычыцца таямнічай назвы “Мопраўская”, то МОПР расшыфроўваецца як Міжнародная арганізацыя дапамогі барацьбітам рэвалюцыі, або па-руску Международная организация помощи борцам революции.

Гэта была камуністычная міжнародная дабрачынная арганізацыя, створаная Камінтэрнам, такі аналаг Чырвонага Крыжа, але для камуністаў. У міжнародным фармаце яна дзейнічала да Другой сусветнай вайны, але савецкая секцыя існавала яшчэ да 1947 года.


А што вы думаеце пра такую рэканструкцыю? Стаўце адпаведныя рэакцыі!

Фота: oldgrodno.by, “Біяграфія гарадзенскіх вуліц”, instagram.com/vid_grodno

📸 Калі вас цікавіць гісторыя Гродна – падпішыцеся таксама на наш Instagram
🎥 Больш гісторый пра Гродна – на YouTube
☕️ Падтрымайце наш праект фінансава і дапамажыце папулярызаваць гісторыю горада: https://www.buymeacoffee.com/hrodna1127
🤔20👍17🤬8😭5🥴32
Разбураная ў час вайны Свята-Георгіеўская царква ў Нясвіжы, пабудаваная ў канцы XVI стагоддзя Радзівілам Сіроткай як касцёл Святой Кацярыны пры кляштары бернардзінцаў.

У 1950-я гады храм знесены савецкімі ўладамі.

Сеўрук у 1939 годзе пераехаў з Вільні ў Нясвіж, дзе пасяліўся ў будынку былой ратушы, дзе яму выдзелілі майстэрню. Усю вайну правёў у гэтым горадзе. Пасля вайны, вядома ў Заходняй Беларусі мастак, стараўся не адсвечваць савецкім уладам і на забылі аж да 1990-х гадоў.

Зараз у Нясвіжскім замку праходзіць выстаўка “Міхаіл Сеўрук. Дакрануцца да невядомага”.
https://www.tgoop.com/niasvizh_museum/3957
24👍11😭5🤔4😢1💔1
...
🗿16🤔132👍1😐1
7 мая ў Гродне з падпорнай сцяны чыгуначнага пуцеправода па Падольнай вуліцы адслаілася і абрынулася ўся тынкоўка. Пуцеправод, відаць, пабудаваны яшчэ ў 1860-я гады, калі пракладалі чыгунку цераз Нёман. У час Першай сусветнай вайны арка была разбурана і адноўлена зноў. Ніякага тынку на падпорнай сцяне не было.

#Гродна #інжынерныязбудаванні #разбурэнне #масты
https://www.tgoop.com/urbanhrodna/2390
😱17🤔3😢2👍1🌚1
2025/08/27 09:05:32
Back to Top
HTML Embed Code: