درس گریزی!
نوشته ی: راشدانصاری

یک بار مراسمی دعوت بودم که بیشتر مدعوین را دانش آموزان مقطع ابتدایی تشکیل می دادند.(البته نه کلاس اولی هایی که معمولاً روزهای نخست مدرسه دل تنگ والدین و ....هستند.) ردیف اول هم تعدادی از مسوولان استانی از جمله مدیران و معاونین آموزش و پرورش و....حضور داشتند.
مجری محترم مراسم پس از سلام و علیک مختصری رو به بچه ها کرده و گفت:" بچه ها، الان که تازه مدرسه هاتون باز شده ، دوست داشتید کجا بودید؟". همه یک صدا گفتند:" خونه!". مجری برنامه که لابد دوست داشت بچه ها جلوی مسوولین بگویند، مدرسه! برای رفع و رجوع ِ قضیه گفت:" آهان، منظور بچه ها اینه که امروز به جای این که این جا باشن، دوست داشتن توی خونه هاشون می موندن؟". بچه ها با حالتی متعجبانه گفتند:" نه!". در این لحظه مجری گفت:" من واقعا موندم توش، اجازه می خوام پرسشم رو این طوری مطرح کنم؛ بچه های گلم ، عزیزان دلم شما مدرسه رو بیشتر دوست دارین یا خونه؟". همه با صدای بلند گفتند:" خونه" و کف و جیغ مرتبی زدند...
با دیدن این صحنه، در دل گفتم:" عجب سیستم آموزشی ِ معرکه ای داریم که بچه های به اصطلاح صفرکیلومتر، به جای این که با شور و علاقه و با عشق جذب مدرسه بشن،این طوری از مدرسه فراری هستن!".
جای شما خالی تشریف نداشتید مسوولان محترم آموزش و پرورش و مربیان و معلم های عزیز ِ حاضر در سالن را ببینید که با لب و لوچه ای آویزان مجبور بودند همراه با بچه ها دست بزنند. در این جا به یاد شعر معروفی افتادم که شاعر می فرماید:" درس معلم ار بُوَد زمزمه ی محبتی/ جمعه به مکتب آورد طفل گریز پای را....!"
#خالوراشد

@rashedansari

زمان جنگ تحمیلی کجا بودی چه می‌کردی
به غیر از اینکه پشت جبهه ها بودی چه می‌کردی

کسی از نسل امروزی نمی داند درآن تاریخ
کدامین نقطه ی جغرافیا بودی چه می‌کردی

چرا بک قطره خون از بینی ات حتی نشدجاری
ولی با آنکه اصل ماجرا بودی چه می‌کردی

دم از جمهوری و جمع و جماعت میزنی اما
همیشه از صف ملت جدا بودی چه می‌کردی

به حکم کدخدایی کفر ملت را در آوردی
خدا داند اگر روزی خدا بودی چه می‌کردی

بدون هیچ آگاهی شتر را میخوری با بار
اگر با کامپیوتر آشنا بودی چه می‌کردی

تو که یک روضه ی عباس مجانی نمی خوانی
نمی دانم اگر در کربلا بودی چه می‌کردی

غم تحریم وبیم قحط و جریانی چنین حاکم
برادر جان شما شاعر ،شما بودی چه می‌کردی

مسلم حسنشاهی راویز

بادمجانیه ۲
تقدیم به «خالوراشد» و صفحه ی طنز بادم جانش!

چو می‌خواهد ز من جای لبو دلدار بادمجان
 به گوشم می‌کند هر روز و شب تکرار بادمجان

 چنان با کشک می‌چسبد که حتّی سیر اگر باشی
 تو را تا عرش اعلا می‌بَرَد انگار بادمجان

"شب عید است و یار از من چغندر پخته می‌خواهد"
 گمانم مقصد و منظورِ او این بار، بادمجان ...

 رقابت می‌کند با موز و از این موز بالاتر
 که دارد بهتر از هر میوه‌ای بازار بادمجان

"چنانش دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد"
 شوم دلگیر و او دلتنگِ من بسیار بادمجان

نه تنها در بم و جیرفت و کرمان مشتری دارد
که پیدا می‌شود در قوطیِ عطّار بادمجان

اگر سرخش کنی انگار جانی تازه می‌گیرد
چو منصوری که دارد می‌رود بر دار بادمجان

 شفابخش است و می‌باشد مُلَیّن دوستداران را
که دکتر می‌دهد دارو به هر بیمار بادمجان

"من از آن حُسن روز افزون که یوسف داشت دانستم"
که آخر می‌کَنَد از دست او افسار بادمجان

 شنیدم شیخِ ما می‌گفت بعد از روسری، قطعاً-
در آرَد عاقبت از پایمان شلوار بادمجان

 اگر رامش کنی در دست تو چون موم خواهد شد
رها چون می‌شود، سردسته ی اشرار، بادمجان

خر از آن کُرّه گی جو می‌خورَد، اُشتر ولی لُپ لُپ
 ولی انسان دانا می‌کند نشخوار بادمجان

 گران شد این پنیر و طالبِ آن نیست روباهی
 که دارد زاغک بیچاره بر منقار بادمجان

 تناول می‌کند گویا که قبل از خواب معمولاً
 به جای تَمر هندی میثمِ تمّار بادمجان

 گران شد این پیاز و اشک او را می‌کند جاری
 که دارد می‌خورَد با نان جو صفّار بادمجان

اگر نادر به چشمم میله‌ای می‌کرد در مشهد
به کرمان کرده امّا خواجه ی قاجار بادمجان

به فهرج یا به زابل میله‌اش برجاست، این یعنی –
 به هر تَل می‌گذارد نادرِ افشار بادمجان

سگ اصحاب کهف انگار قبل از خوابِ طولانی
 بَرَد با خود به جای استخوان در غار بادمجان

که از هم خوابه هایش گر کسی بیدار شد، فوراً
به او گوید: بفرما، خدمت سرکار بادمجان

به غیر از زیر چشمِ بنده می‌کارند دهقانان
 ز قم تا مشهد و تا بندر و تا لار بادمجان

 کدو تنبل که شد، در مملکت مسئول می‌گردد
شود با او و یا امثال او همکار بادمجان

گمانم می‌کند بحث حجاب و غیره را مجلس
که بالا می‌رود چون شاخصِ آمار بادمجان

 به خلوت می‌کند آن کار دیگر را اگر واعظ
پس از آن کار دیگر می‌کشد سیگار بادمجان

 گشاید گر دهانش را ندارد چاکی و بستی
 بگوید بس که این استادمان لیچار بادمجان

دعا کردم شود گر اندکی من آبرو دارم
 به جای سیب سرخی قسمت کفتار بادمجان ...

 سحر می‌آید از تدبیر بر بالین من، امّا
 به دستم می‌دهد این دولت بیدار بادمجان

به بیلاخِ بزرگی می‌کند مهمانمان هر شب
 نشانم می‌دهد در هشت و سی اخبار بادمجان

اگر قاضی دهد حُکمش به بطری، نیست تردیدی
 کند با شرمساری متهم اظهار: بادمجان 

به این ترفند می‌آید مُقُر هر نامسلمانی
 بگیرد در سه سود از متهم اقرار بادمجان

تعجب نیست با این شعر نافرمی که من گفتم-
 رود روزی اگر بر سینه ی دیوار بادمجان

 برای شاعران گاهی قلم یا گُرز رستم، او
 برای کاسه لیسان آلت و ابزار بادمجان

 خطا کردیم و داور چون هوای بنده را دارد
 به جای زرد و قرمز می‌دهد اخطار بادمجان 

ندارم من به آسانی قبول اما خطایم را
 نشانم می‌دهد با اینکه وی آی آر،  بادمجان ...

ندارد هیچ ایهامی به جدم یا شباهت را
کمی تا قسمتی، با این که شد کشدار بادمجان

 اگر از قبل می‌گفتی، به هر ترتیب می‌کردم
 ردیفش از برایت در همین اشعار بادمجان


حمید نیک نفس - کرمان
#خالوراشد
@rashedansari

بداهه ای برای نکوداشت احمد عزیز اکبرپور
سروده ی: راشدانصاری
۱۴ مهر ۱۴۰۲

تو احمد و‌ اکبری و پوری
البته نگفته ای چه جوری ...

حقّا که ستوده و بزرگی
چون شیر و پلنگ ضد گرگی

پوری که بُوَد تو را به دنبال
گویای شکوه هست و اقبال

یعنی که تو بی مثال باشی
شایسته چو پورِ زال باشی

زالی که نسب ز سام دارد
هر جا که بُوَد مقام دارد

در چشم من و هزار چون من
هستی به مثابه ی تهمتن

با این که تو ریزه ای و میزه
اهرام ثلاثه ای به جیزه! (۱)

چشمان تو میشی است و خوشگل
مهرت به خدا نشسته بر دل

چون عرض تو می شود شناور
در خدمت توست دُّبِ اکبر

شیرین سخن معاصری تو
شاعر نه که عینِ ساحری تو

در نثر اگر کنی خدایی
طولت نه همین که می نمایی

نیم دگرت که کفر دین است
البته که زیرِ این زمین است

باید که به کشف آن کمر بست
تا بلکه توان رَهِ ضرر بست

چون زیره که می بری به کرمان
نثرت شکر است و باب دندان

شیرین عسل است و چون کُلمبه(۲)
بر روحِ کسی نسوده سُمبه

یعنی که همیشه دلنشین است
بر حلقه ی عشق چون نگین است

آن هم چه نگین ز جنس یاقوت
طبع همه راست آب یا، قوت

ای شادی و شورِ این دقایق
از طنزِ تو روده بُر خلایق

آن کس که نبوده است اُطروش(۳)
نیشش شده باز تا بناگوش!

چون جلوه کنی به روی منبر
جز روده نبُر تو جای دیگر ...!

دیدم به مسیر سنگلاخی
یک تاااابلویی(۴) به این فراخی!

بر تابلوی نئون نوشته
در عهدِ عمو «نِرون» نوشته

آنان که مقیم «چاهورز»ند
هر یک به جماعتی بیرزند

لامرد که هست جای مردان
بیند ز تو ارتقای مردان...

چون پیله کنی به چاهورزی
به زانکه کنی گناه ورزی

ای مردِ رشید(۵) و ای دلاور
ای قُل قُلِ آب در سماور

شاید که سماورم تو باشی
مانند برادرم تو باشی

من خود چه کَسم؟ شکسته سنگاب
از بس که زده ست سنگم ارباب

القصه برادر صمیمی
ای طُرفه سماور قدیمی!

شیرِ تو حواله داوران را
بوده ست، ولی نه یاوران را

ساکن شده ای به شهر سعدی
تا کی بروی به شهر بعدی

حالا که زدی به راه و رفتی
بپّا نشوی دوباره نفتی

باران که نزد، بدون قایق
برگرد و بیا به این مناطق

آن دَم که تو در کنارِ مایی
خرم گُلِ نوبهارِ مایی

این قصه سر دراز دارد
لامرد به تو نیاز دارد

بی چک زدن و بدون چانه
برگرد و بیا به سوی خانه

پی نوشت:
۱- جیزه سومین شهر بزرگ کشور مصر است.
هرم بزرگ جیزه در اصل همان هرم خوفو بزرگ‌ترین هرم از اهرام سه‌گانهٔ مصر است.
۲-همان کُلمپه محصول استان کرمان است که در جاهایی کلبمه هم ذکر شده. می گویید نه، در گوگل سرچ کنید!
۳- اُطروش همان کَر است
۴- لطفاً در هنگام خوانش تابلوها را بکشید. نگاه مثل من(تاااااابلویی)!!
۵- رشید هم به معنای شجاع و دلیر منظورمان است نه بلندی قامت و.... نه حتی آقای قدرت‌الله ایزدی مشهور به آقا رشید کمدین و هنرپیشه ی اصفهانی!
چاهورز هم که زادگاه حضرت احمداکبرپور است

#خالوراشد
@rashedansari
https://chat.whatsapp.com/JNhA2F6MWwy1nNe2fH3HMA

به میز و چسب رازی دل نبندید!
سروده ی: راشدانصاری(خالو راشد)

میان سینه غم بسیار دارم
بیا بنشین کنارم کار دارم!

منم آن شاعرِ شوخِ جنوبی
که مشهورم به طنازی و خوبی

به ظاهر گر شگفت انگیزناکم
ولی مانند باران پاک ِ پاکم

دلی دارم تهی از بغض و کینه
که داراییِ من تنها (همینه!)

به حزبی و جناحی دل نبستم
همیشه من همین هستم که هستم

اگر چه کارِ بنده طنز بافی ست
دلم لبریز غم های اضافی ست

کسی با ما سرِ یاری ندارد
به کارِ ما کسی کاری ندارد

بساط بی هنرها جور باشد
هنر همچون عروسِ کور باشد

بیا دریاب حالِ این هنرمند
همین «خالو!»همین کوه دماوند

مرا گرچه هنر در تار و پود است
نصیبم از شمایان زَقنبود است!

به میز و چسب رازی دل نبندید
به این اسباب بازی دل نبندید

من ِ شاعر در این دور و زمانه
فقط در خواب بینم پنبه دانه!

اگر چه هم عریض و هم طویلم
اگر چه آدمی هم وزن فیلم!!

شبیه مور با خود می زنم زور
شود تا نان ِ توی سفره ام جور

کسی این درد بی پایان نفهمد
مدیرِ ارشد استان نفهمد

نگیر از حرف بنده خشم دکتر
هنر امروزه یعنی پشم ، دکتر!

#خالوراشد
@rashedansari

https://chat.whatsapp.com/JNhA2F6MWwy1nNe2fH3HMA

حافظ و برجام!
نوشته ی: راشدانصاری


به این بیت لسان الغیب توجه فرمایید:
«هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی/ کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را....»
یکی نیست به حضرت حافظ بفرماید آقا جان، مگر می شود بعد از خروج ترامپ لعنتی از برجام در عیش بکوشیم و زبانم لال مستی کنیم؟!

البته شاید هم بشود، به شرط این که آمار اختلاس، دزدی، رشوه، زیرمیزی، روی میزی، بغل میزی! و...و....کاهش پیدا کند.
#خالوراشد

@rashedansari

https://chat.whatsapp.com/JNhA2F6MWwy1nNe2fH3HMA

بداهه ای(جدی) برای سالگرد پرواز دوست نازنینم زنده یاد: صلاح الدین شجاعی

«در مسیر بی کران»
سروده ی: راشد انصاری


در «بیکران های خیالِ» من بمان ای دوست
دلتنگِ دلتنگم، بیا شعری بخوان ای دوست

باران که می گیرد، در این خورشید می بینم
عکس تو را در خنده ی رنگین کمان ای دوست

اهل جنوبی گرچه، اما شعر سرسبزت
دارد هوای جنگلِ مازندران ای دوست

سرشارم اینک از شراب شعرِ پُرشورت
دادی به دست شعر من تا استکان ای دوست

این روزها مانند من دلگیری از دنیا
از این همه بغضِ گلوی عاشقان ای دوست

ما هر دو دردی مشترک در سینه ها داریم
من با تو شاعر می شوم، با من بمان ای دوست

دریای طوفانی، بزن بر صخره جانت را
تا تازه گردد شور و حالِ این جهان ای دوست

جانِ منی با اینکه جانم را رها کردی
ای جانِ جان ،ای جانِ جان ، ای جانِ جان ای دوست

در این زمین همواره یادت سبز می ماند
در عرش اعلا گرچه داری آشیان ای دوست

تو زنده ای و هیچ کس حتی نخواهد برد
نام تو را در سرزمینِ رفتگان ای دوست

موجی که خاموشی نمی گیرد صدایت را
ای رودِ جاری در مسیر بیکران ای دوست

در آسمان، دلتنگیِ ما را پذیرا باش
بادا گوارایت بهشتِ جاودان ای دوست!
پی نوشت:
۱- در بیکرانه های خیال ، عنوان یکی از کتاب های مرحوم شجاعی است
#خالوراشد

@rashedansari

زلزله!

بداهه هایی طنزآمیز در راستای زلزله های اخیر هرمزگان تقدیم به راشدانصاری

هر قدر بگویی به خدا می ارزد
عشق است که هی به این و آن می ورزد

انگار تکان خورد ز جایش «خالو»
چون زلزله دارد به خودش می لرزد

فخرالدین زارعی نژاد - مرودشت

*

سی چربی و هفتاد هنر «خالو» جان
کوهیست شده شکل بشر خالو جان

شد زلزله آن لحظه که از یک پهلو
غلتید به پهلوی دگر خالو جان

محمدتقی منفرد - اشکنان

*

با زلزله؛ بی زلزله؛ خالو شاد است
در رقص و فنون بندری؛ آزاد است

هر وقت؛ زمین لرزه بیاید بندر
از لرزش اندام خودِ استاد است

قباد ابونصری - کازرون

#خالوراشد

@rashedansari

مسوولان محترم، خدا بگم چکارتون کنه!
نوشته ی: راشدانصاری

مراسمی دعوت بودم و طبق معمول مسوولان بلندپایه استان دیر کرده بودند. در این مدت تعدادی دختر و پسر نوجوان که عضو آموزشگاه موسیقی بودند، فرصت را غنیمت شمرده و سرود جمهوری اسلامی ایران را تمرین می کردند. این بچه های خوش ذوق قرار بود سرود را به صورت زنده اجرا کنند‌. به همین دلیل تا قبل از آغاز مراسم بارها و بارهاتمرین کردند. جالب است پیرمردی حدوداً هفتاد هشتادساله که ردیف اول کنار بنده نشسته بود، با هر بار نواخته شدن سرود؛ با کمال احترام و با زحمت فراوان از جای خود بلند می شد و با علاقه ای وصف ناپذیر گروه را همراهی می کرد. سرود کامل از حفظ نبود، اما سعی می کرد همراه با بچه ها لب خوانی کند.
بار اول درجا بلند شد و تا پایان، در حالی که سرود را زیر لب زمزمه می کرد، چنان از خود بی خود شد که حواسش به اطرافیان نبود. بار دوم کمی این طرف و آن طرف را نگاه کرد و با کمی تأخیر بلند شد. بار سوم باز هم به محض نواخته شدن سرود، فوری بلند شد ولی بعد متوجه شد که نباید بلند می شده! و با تعجب به پشت سری ها و به من نگاه کرد. بار چهارم با کمی تردید و دو دلی نیم خیز شد، اما هنگامی که دید کسی به جز خودش بلند نمی شود،بلافاصله سرجایش نشست!
طفلکی! از این حرکتش مشخص بود که مقداری خجالت کشید.
یک بار هم همین که بلند شد، مربی بچه ها سرود را قطع کرد که نکته ای را به اعضا گوشزد کند.... در این هنگام پیرمردِ بی چاره (در وضعیتی بین نشستن و بلند شدن) مجدداً خم شد که روی صندلی اش بنشیند، ولی بلافاصله مربی دستور ادامه ی کار را داد. پیرمرد درست شبیه ماشینی شده بود که در دست اندازی خاموش می کند و درحالی که دنده یک است راننده استارت می زند، هی عقب و جلو می رفت!
گفتم:" پدرجان اینا مشغول تمرین هستن و نیازی نیست هر بار بلند شین."
پیرمرد نشست و پس از دقایقی مراسم تقریباً با یک ساعت تأخیر آغاز شد. این تاخیرها متأسفانه در مملکت ما طبیعی است.
این بار به محض نواخته شدن سرود توسط گروه موسیقی، همه ی حضار بلند شدند به جز پیرمرد که دیگر به گروه موزیک و به حاضران در سالن اعتمادی نداشت!
به نقطه ای در سقف خیره شده بود.
نمی دانم ، شاید هم کمر و پاهایش دیگر همراهی اش نمی کردند...شاید هم به گوش هایش اعتماد نمی کرد. شاید به چشم هایش. خدا می داند!
در دل گفتم ای مسوولین،خدا بگویم چکارتان کند که با بی نظمی های تان پیرمرد را دیوانه کردید!
چه می شد اگر به موقع می آمدید...

#خالوراشد

@rashedansari

با این امید که در پی چاپ این مطلب شوخ طبعانه، پیامک اخطار و احضار برای ما نیاید!

شما را ما داریم، زیر نظر البته!

مسافر گرامی!
ورود شما را به فرودگاه شهرِ..... گرامی می داریم. پیشاپیش از این که قانون را رعایت نموده و به هنجارهای جامعه در خصوص حجاب و عفاف و پوشش متعارف پایبند می‌باشید، سپاسگزاریم. برای احترام به خود و دیگران، تقاضا داریم قانون و مقررات را پاس بدارید.»
***
خوانندگان عزیز، شاید تاکنون از این پیامک های خوب و بهداشتی، برای شما نیز ارسال شده باشد. اما بین خودمان باشد، روزی که این پیامک برای بنده ارسال شد، نه حجاب را رعایت کرده بودم و نه به هنجارهای جامعه در خصوص حجاب و عفاف و پوشش متعارف پایبند بودم. چرا که بنده تک و تنها پشت فرمان نشسته بودم و خبری از خانوادۀ معظم یا مسافری محترم هم نبود که زبانم لال، یک وقت بحث بی حجابی و.... مطرح باشد.
خب، حالا اگر فرض بگیریم که هدف اصلی ارسال کنندگان دلسوزناک این پیامک هدایتگر و ارشادکننده، به گونه ای در راستای توجه به همان مثل معروف و قدیمی«کار از محکم کاری عیب نمی کند» باشد؛ خب صد البته که درست است و حتی مو لای درز آن هم نمی رود. و حتی اگر دست بنده بود، به زودی یک همچو پیامک هایی نیز برای مالکان خودرو ارسال می کردم از این قرار:
۱- حجاب مصونیت است، محدودیت نیست، اما به هر حال ما شما را زیر نظر داریم. وگرنه چطور می فهمیدیم که شما الان از مقابل فرودگاه شهرمان عبور کردید؟
۲- مسافر گرامی! ورود سرافرازانۀ شما را به هتل مهمانپرور شهرمان خیر مقدم عرض می نماییم. لطفاً مقداری روسری تان را بکشید جلو.
۳- هموطن عزیز! ورود شما را به آشپزخانۀ خودتان گرامی می داریم، اما خواهر من، این چه وضعشه؟ چرا با این شکل و شمایل فجیع؟!
۴- مسافر گرامی! اگر یک بار، فقط یک بار دیگر در شهر ما بدون رعایت کردن حجاب دیده شوید، خودتان می دانید و بس.... از ما گفتن و تذکر دادن!
۵- مسافر گرامی! اینجا پاساژ است. طویله که نیست همین طوری سرِ بدون روسری ات را انداختی پایین و وارد شدی!
۶- خواهر گرامی! چشم مان روشن، جلوی نامحرم مشغول جویدن آدامس هستی؟....

۷- هموطن گرامی! این درست که به حساب خودت شیشۀ ماشین را دودی کرده ای، اما بدان و آگاه باش این که چیزی نیست، ما به پیشرفته ترین دوربین های دید در شب مجهزّیم!
۸- مالک محترم خودروی فلان، به شمارۀ پلاک ..... چرا برای خانمِ آن طرف خیابان بوق زدید؟ آن هم نه یک بار، بلکه دو بار!
۹- شهروند گرامی! چقدر می خوابی؟.... بلند شو که نماز صبح ات قضا شد.
۱۰- مسافر گرامی، خجالت هم خوب چیزی است. همین!

نوشته ی: راشدانصاری


#خالوراشد
@rashedansari

https://chat.whatsapp.com/JNhA2F6MWwy1nNe2fH3HMA

کلیپ شعرخوانی راشدانصاری

خوش باور(۱)
سروده: راشدانصاری(خالوراشد)

هر کسی چیزی بگوید زود بـاور می کند
دست کم چیزی که دارد سود باور می کند!

فی المثل یخچال اگر می خواست اصلا شک نکن
"آزمایش" را بگو kenwood باور می کند!

فرق جنـس ماده و نر را نمی داند ، لـذا
نام دخـتر را بگـو داوود بــاور می کـند

یا اگر گفتی به زودی ریشه ی ظلم و سـتم،
می شـود از بیخ و بن نابود! باور می کند

طفلکی از بس که خوب و سر به راه و ساده است
هر چه را مقبول یا مردود ، باور می کند

بارها گفتم که ای خنـگ خدا باور نکن
جن و آل و هر چه نامشهود! باور می کند

قصه ی جن و پری و آل امری عادی است
هرکسی چیزی بر آن افزود باور می کند

بندری باشـی خودت را اهل تهران جا کنی
یا بگویی اهل گرمارود، باور می کـند

بر همیـن منوال اگر گفتند اهل .......ن،
دست و دلبازند و اهل جود ، باور می کـند!

تا بگـویی کـاروان زندگی بـی سـاربان
رفته تا سرمنزل مقصود ، باور می کند

گر که پنهان باده می نوشد فقط از سادگی است
آن چه می گویند چنگ و عود، باور می کند (۲)

او جناح راست یا چپ را نمی داند کجاست
هر که هر فرمایشی فرمود ، باور می کند

گرچه او حتی به چشـم خود ندارد اعتماد
هر چه می گوید عمو "محمود" باور می کند!

یا اگر شخصی بگوید طبـق قانون جـدید
روز روشن می شوی مفقود ، باور می کند!

نفت و گاز و معدن ما را که می بیند ، ولی
بازهم این قحطی و کمبود... باور می کند!

شاعر و سیگار و افیون ، هر سه همزاد همند
شـعر را تنـها به ضرب دود باور می کند

قافیه تنگ است! ناچارم بگویم دوسـتان
دوستی دارم که خیلی good باور می کند!
پی نوشت:
۱- باهمکاری فخرالدین زارعی
۲-دانی که چنگ و عود چه تقریر می کنند/ پنهان خورید باده که تعزیر می کنند

https://chat.whatsapp.com/JNhA2F6MWwy1nNe2fH3HMA

#خالوراشد
@rashedansari

شعر خیلی قدیمی «پول و پارتی» به گویش دیده بانی سروده ی: راشد انصاری فروردین ۱۳۷۴
اما کلیپ صوتی تقریباً جدید است

سخن نخست
شعر و نثر در دوران مشروطیت و نیمایی
من و حافظ
جورکش و جاودانگی
شاعر هفت هنر
هزاران قرن گریه‌ی نیلوفر،‌صبحی به نام شاپور جورکش
شاپور جورکش، شاعر نویسنده‌ای که هماره با چراغ خاموش راه می‌رفت
مرگینگی و احمدرضا احمدی
در جوار دوست
شاعرانه جستارها
ادبیات داستانی زنان از آغاز تا کنون
راه و بی‌راه
واگویه‌های یک آدم مرده
چیزهایی که یک آدم زنده بایستی بداند
در حریم امنِ نوشتن
شهرزاد، دختر ایران
دمی با شاعران جوان


همکاران ما در این شماره:
هرمز علی‌پور
احمد سپاسدار
ایرج زبردست
ایرج صف‌شکن
جواد اسحاقیان
علی داریا
مهناز معصومی
فرزاد کریمی
محمدحسین مؤمنی
راشد انصاری
علی‌اکبر نورعلی
علی دهقان

صاحب امتیاز نشریه : انتشارات حس هفتم
مدیر اجرایی :یاسمین شعبان زاده
دبیر ادبی:فیض شریفی
با همکاری: دکتر حسین رضوی فرد
ویراستار: لیلا صبوری زاده
گرافیک و صفحه آرا: مریم تقدیری

چاپ مطلبی طنزآمیز از راشد انصاری در روزنامه ی اطلاعات☝️ضمیمه ی ادبی

چیزهایی که یک آدم زنده بایستی بداند!
نوشته ی: راشدانصاری

قبل از هرچیز بگویم که بنده از لوکیشن و اسنپ و این چیزهای امروزی به شدت سردرنمی آورم. یعنی باور بفرمایید هنوز از همان شیوه ی قدیمی و سیستم سنتی «دربستی» و «آقا یا خانم ، عذر می خوام خیابون فلان کجاست؟!» استفاده می کنم.
در ضمن بین خودمان باشد هر کاری می کنم کار با دستشویی فرنگی برایم بسیار مشکل و پیچیده است. و باعث آبروریزی و بی ادبی است اگر بگویم چگونه بارها و بارها تمرین کرده ام، و چه بلایی به سرم آمده است!
از طرفی جا به جایی پول و پرداخت قبوض را از طریق گوشی بالکل نمی دانم. کار با اینستا و ارتباط برقرارکردن با آن برایم از کوه کندن سخت تر است. لایو و...که حرفش را نزنید.
وارد سایتی شدن و ثبت نام کردن برای چیزی حتی اگر آن چیز وام باشد، عمراً اگر یاد بگیرم.
جالب تر و خنده دارتر از همه ی این ها، این که اگر دَه ساعت وقت در اختیارم گذاشته شود، نمی توانم یک چادر مسافرتی را ببندم، حالا بماند که با باز کردنش هم تا حدودی مشکل دارم. زیرا این لعنتی در هنگام باز شدن نیز بس که بالا و پایین می پرد سیخ و میخ هایش به چش و چارم می خورد. دلیلش هم این است که وقتی باز شد فکر می کنم قصد فرار دارد و مثل شیر می پرم روی آن تا بگیرمش....اما هر بار که تلاش می کنم جمع اش کنم، یا به زور شبیه بقچه ای می پیچانمش که بلافاصله مثل کره اسبی وحشی دو متر از جا می پرد هوا و باز می شود یا بایستی با زور بشکانمش و جمع اش کنم...
مدت ها زحمت کشیدم تا پیامک معمولی را یاد گرفتم، اما از شانس بدِ من تلگرام و واتس آپ لعنتی سر و کله شان پیدا شد. با هزار گرفتاری تلگرام و واتس اپ را یاد گرفتم ولی نمی دانم چرا باز چیزهای جدیدتری به خاطر پیشرفت تکنولوژی مُد شده است، مثل اینستا و....
فیس بوک و یوتیوپ و ... که هیچ!
در خصوص تنظیمات و .... گوشی همراه نیز، آن قدر واردم که یک نجار در خلبانی. حتی شماره کسی را اگر بخواهم وارد حافظه ی گوشی کنم، دست به دامان دختر هفت ساله ام یسنا خانم می شوم.
و حالا نوبتی هم که باشد نوبت ورزش است.(عذر خواهی می کنم، همه اش تقصیر صفحه آرای روزنامه است که هم می گوید سریع بنویس و هم کِشش نده که جا نداریم!)چرا که هیچ چیزی در زندگی مثل ورزش برای سلامتی مفید نیست. خب، شما را نمی دانم، ولی بنده که واقعاً سال هاست در نحوه ی امتیاز گیری ورزش «اسکواش» گیج و سردرگم مانده ام و کسی هم نیست که راهنمایی ام کند....
در حقیقت از هر طرف که حساب می کنم به والله سردرنمی آورم. حاضرم پیچیده ترین فرمول های ریاضی را حل کنم، اما کسی ازم نپرسد بازی اسکواشی را که دارید از تلویزیون می بینید، نحوه ی امتیازگیری آن چگونه است؟
همیشه فکر می کنم آن دو نفری که داخل هستند، آن قدر توپ بی زبان را به در و دیوار می کوبند تا....تا.....این که از فرط خستگی یکی از ورزشکارها بیفتد زمین و فوت کند و در نهایت آن یکی که زنده مانده است، برنده ی مسابقه اعلام شود.
و اما....چون بحث سلامتی و....شد، اجازه می خواهم سری نیز به بیمه تأمین اجتماعی بزنم. من هنوز که هنوز است نمی دانم در خصوص خدمات بیمه و پرداخت هزینه های عینک سازی و کارهای مربوط به دندان و دهان انسان، بیمه چه کاره است؟! البته می دانم که دهان آدم را سرویس می کنند، اما از نحوه ی خدمات دهی بیمه ی تامین اجتماعی در این دو زمینه چیزی نمی دانم و اگر کسی می داند بنده را از این نادانی نجات دهد!
راستی از همه مهم تر، گره زدن کراوات بود که داشت یادم می رفت خدمت تان عرض کنم.(اگر چه صفحه آرا مجدداً تذکر دادند که زودتر...!) باور بفرمایید اگر گره زدن کراوات در مملکت ما مثل ممالک دیگر رسم بود تا حالا خودم را از بین برده بودم. خودم که چه عرض کنم دست به کشتار دسته جمعی زده بودم. توجه بفرمایید: یک بار داماد بخت برگشته ای گفت، گره کراوات بلدی؟ گفتم بله. شب اول عروسی اش چنان آویزان شدم به گردنش و آن قدر بستم و باز کردم و کشیدم و ....که نزدیک بود خفه اش کنم! شانس آورد که از خیر کراوات زدن گذشت، چون هیچ رقمه حاضر نبودم به کس دیگری بگوید....
خب، آن بالا عرض کرده بودم، قبل از هر چیز بگویم که بنده.....و بعد می خواستم مطلبی را خدمت تان عرض کنم؛ اما به نظر شما واقعاً کسی که در دنیای مدرن امروزی این چیزها را بلد نباشد، آیا مطلب دیگری باقی می ماند که بخواهد بگوید؟!
#خالوراشد

@rashedansari

https://chat.whatsapp.com/JNhA2F6MWwy1nNe2fH3HMA

برای راشدانصاری طنزپرداز جنوبی:

لبخند به لب به شاهواری داریم
گل بوسه به رسمِ یادگاری داریم

هرگز غم بی قراری دل نخوریم
تا "راشد انصاری لاری" داریم

منصور قاسمیان نسب

غزل مثنوی جِدی
سروده ی: راشدانصاری

از زبان اهالیِ شش بخش تشنه کام:
بیرم، خیرگو، صحرای باغ، چاهورز، علامرودشت، (فداغ و خلیلی)

شش بخشِ تشنه در دلِ صحرای سوخته
داغی نشسته است به رویای سوخته


ابری درون خاطره ی آفتاب نیست
هرمی مذاب مانده و گرمای سوخته


شد ارمغانِ مفرط فواره های مست
چشمان خاک خورده و پاهای سوخته


جز خون دل نمی چکد از چشم ناشکیب
جز آه برنخاسته از نای سوخته


با بغضِ بسته کودکِ بی آسمان نوشت
از انتظار آب در انشای سوخته


آبشخور کدام هیولا شد این دیار
کز آن نمانده غیر معمای سوخته


دانی چرا دعا به اجابت نمی رسد؟
دل بسته ایم چون که به دریای سوخته


ای شروه خوانِ نسل جوانِ جنوب فارس
آبی بریز بر تب دنیای سوخته


امروز را به حرمت باران دعا کنیم
ما را امید هست به فردای سوخته


این آسمان که تشنه ی یک ابرِ پا به ماست
شرمنده ی جماعت رنجور و بی نواست


صحبت ز رنج مردم و طوفان ماتم است
این جا بدون آب سرای جهنم است


این غم مرا به خاک مصیبت کشانده است
بالی دگر برای پریدن نمانده است


کو آدمی که از ته دل خنده بر لب است
دل ها ز درد و غصه در این جا لبالب است


وقتی که آبِ غصه گذشته است از سرم
آخر چگونه خنده به لب ها بیاورم؟


این جا کسی که از غم پائیز خسته است
عمری بهار را به تماشا نشسته است


از شش جهت عذاب کشیدیم و خسته ایم
از شش جهت بلاکشِ درهای بسته ایم


تا کی فقط نشسته و هر شب دعا کنید
فکری به حال مردم بی ادعا کنید


بار غم است مانده کنون روی شانه ها
باران ببار بر لب خشک جوانه ها

#خالوراشد

@rashedansari

اندر فواید ازدیاد جمعیت و محسنات مخفی آن!
سروده ی: راشدانصاری

ابر اگر شد حامله ، باران فراوان می شود
سبزه بعد از آن به کوهستان فراوان می شود

در زمستان گر ببارد برف تا بیخ گلو
روسیاهی های بادمجان فراوان می شود

لازم الذکر است اگر نوزاد هم افزون شود
در کنارش لاجرم مامان فراوان می شود

مرخصیِ بانوان را گر که افزایش دهند
مثل جوجه بچّه در ایران فراوان می شود

هر زمان تولید مثل مسلمین بالا رود
خود به خود هم حور و هم غلمان فراوان می شود

اولش دختر ، سپس کلی پسر می آورند
با چنین تکنیک فرزندان فراوان می شود

گرچه نان را می دهد آن کس که دندان داده است
نان ما هر لحظه کم ، دندان فراوان می شود

نان ما بی چاره ها هم گر که آجر شد چه باک؟
در عوض در شهر ما سیمان فراوان می شود!

آن چه افغانی است در بندر شوند اخراج اگر
بی گمان در کل استان نان فراوان می شود

داخل بازار وقتی مرغ می گردد زیاد
هست پیدا کاملاً که ران فراوان می شود

تو فقط تولید کن در فکر پوشاکش نباش
می رسد اجناس چین، تنبان فراوان می شود

مام میهن بس که زاییده است در قرن اخیر
شک نکن از این سبب انسان فراوان می شود

گر چه بین بچه هامان کم شده نام “خلیل”
مطمئنم بعد ازین، “جبران” فراوان می شود

بچه را گویم “فلان”، یارانه را “بهمان”! به رمز
تو بیاور هی فلان ،بهمان فراوان می شود

شاعری بعد از طلاق همسرش معتاد شد
از جدایی ها فقط قلیان فراوان می شود

هر چه در قزوین و رشت و انزلی کم می شود
بچه در استان هرمزگان فراوان می شود (۱)

هست هر آغاز را انجام و هر سر را تَهی
ابتدا خیلی که شد ، پایان فراوان می شود
پی نوشت:
۱-اشاره ای شده است به خانواده های پر جمعیت جنوب که اسنادش نیز موجود است!

#خالوراشد
@rashedansari