توئیت ۴ سال پیش.
این ستاد‌ِ پرنفوذ و قدرتمند را معرفی و حذف کنید حال ایران بهتر می‌شود.
🖋️ @ehsanmohammadi95
این ستاد‌ِ پرنفوذ و قدرتمند را معرفی و حذف کنید حال ایران بهتر می‌شود.
🖋️ @ehsanmohammadi95
Forwarded from نشر وزن دنیا
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
آبی آنتیک؛ از تاج تا استقلال منتشر شد
«آبی آنتیک» روایت ابراهیم افشار از تاریخ هشتاد ساله‌ی باشگاه‌های تاج و استقلال تهران توسط نشر وزن‌دنیا منتشر شد.
کتاب «آبی آنتیک؛ از تاج تا استقلال» نوشته‌ی ابراهیم افشار، روزنامه‌نگار کهنه‌کار و پژوهشگر تاریخ ورزش ایران است که در فرمی متفاوت به روایت لحظه‌های درخشان تاریخ باشگاه آبی‌پوش پایتخت از زمان شکل‌گیری تا امروز می‌پردازد.
این کتاب در ۱۰ فصل و ۷۳۶ صفحه، خواننده را با رویدادهای مهم و چهره‌های تاثیرگذار باشگاه آشنا می‌کند. قلم سحرانگیز ابراهیم افشار در کتاب آبی آنتیک راوی تریلوژی دوچرخه‌سواران، تاج و استقلال است و نویسنده از قهرمانانی می‌گوید که در ۸دهه‌ی اخیر عضو کلوپ آبی ایران بوده‌اند.
کتاب آبی آنتیک، در هشتادمین سال تاسیس باشگاه فوتبال تاج-استقلال، به صورت تمام رنگی با جلد گالینگور و در قطع وزیری، با قیمت ۲میلیون تومان از سوی نشر وزن‌دنیا به بازار کتاب عرضه شده و در کتاب‌فروشی‌های معتبر و فروشگاه‌های آنلاین خرید کتاب قابل تهیه است.
برای خرید روی لینک زیر کلیک کنید👇
لینک خرید مستقیم کتاب با تخفیف
@vaznedonyabooks
«آبی آنتیک» روایت ابراهیم افشار از تاریخ هشتاد ساله‌ی باشگاه‌های تاج و استقلال تهران توسط نشر وزن‌دنیا منتشر شد.
کتاب «آبی آنتیک؛ از تاج تا استقلال» نوشته‌ی ابراهیم افشار، روزنامه‌نگار کهنه‌کار و پژوهشگر تاریخ ورزش ایران است که در فرمی متفاوت به روایت لحظه‌های درخشان تاریخ باشگاه آبی‌پوش پایتخت از زمان شکل‌گیری تا امروز می‌پردازد.
این کتاب در ۱۰ فصل و ۷۳۶ صفحه، خواننده را با رویدادهای مهم و چهره‌های تاثیرگذار باشگاه آشنا می‌کند. قلم سحرانگیز ابراهیم افشار در کتاب آبی آنتیک راوی تریلوژی دوچرخه‌سواران، تاج و استقلال است و نویسنده از قهرمانانی می‌گوید که در ۸دهه‌ی اخیر عضو کلوپ آبی ایران بوده‌اند.
کتاب آبی آنتیک، در هشتادمین سال تاسیس باشگاه فوتبال تاج-استقلال، به صورت تمام رنگی با جلد گالینگور و در قطع وزیری، با قیمت ۲میلیون تومان از سوی نشر وزن‌دنیا به بازار کتاب عرضه شده و در کتاب‌فروشی‌های معتبر و فروشگاه‌های آنلاین خرید کتاب قابل تهیه است.
برای خرید روی لینک زیر کلیک کنید👇
لینک خرید مستقیم کتاب با تخفیف
@vaznedonyabooks
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
📺 شبکه نسیم، برنامه ققنوس، ۱۲ تیر ۱۴۰۴
🖋️ @ehsanmohammadi95
🖋️ @ehsanmohammadi95
Forwarded from روزنوشت‌های احسان محمدی
🌘 ماه حقیقت و ابر فریب...
✍ احسان محمدی
▪️از امشب که هیات‌ها سنج و زنجیر و طبل هایشان را جمع می‌کنند برای خیلی‌ها امام حسین (ع) بایگانی می‌شود تا سال دیگر.
خطا اینجاست که آزادگی و شرافت و کرامت انسان را فصلی کنیم و چیزی از آن نیاموزیم.
▪️می‌گویند وقتی قبیله ها از کشتن امام حسین فارغ شدند با افتخار به شام و کوفه و ...برگشتند، هر گروه برای خودش لقبی برگزید. از جمله #بنوالسرج!
▪️آنها فرزندان کسانی بودند که بر پیکر بی‌جان حسین اسب تاختند. آنها #نعل اسبان شان را بر سر در خانه‌های‌شان آویزان کردند و به آن فخر می فروختند و جماعتی به آنها غبطه می خوردند که چه سعادتی نصیب شان شده.
▪️حتی برخی که رشک می‌بردند نعل‌های دروغین بر در خانه خود می‌بستند!
▪️یک بار دیگر بخوانید! کسانی برای اینکه از این پیروزی بزرگ جا مانده بودند نعل جعلی می‌زدند تا به دیگران بگویند ما هم بر پیکر حسین بن علی که علیه #امیرالمومنین_یزید فتنه کرد اسب تاختیم!
▪️قدرت تبلیغات را می‌بینید که چطور روایت خودش را به خورد قوم جاهل می‌دهد؟ چطور جای حق و باطل را عوض می‌کند؟
▪️هزارسال بعد هیچکس نمی‌خواهد کسی یادش بیاید که یکی از فرزندان اهل کوفه است چه رسد بر آنها که علیه امام حسین لشکر کشیدند!
▪️می‌گویند تاریخ را قوم پیروز می‌نویسد پس هر جور دلش می‌خواهد می‌نویسد.
🌙 اما ماه حقیقت تا ابد پشت ابر فریب پنهان شدنی نیست، نیست، نیست.
#محرم
🖋 @ehsanmohammadi95
✍ احسان محمدی
▪️از امشب که هیات‌ها سنج و زنجیر و طبل هایشان را جمع می‌کنند برای خیلی‌ها امام حسین (ع) بایگانی می‌شود تا سال دیگر.
خطا اینجاست که آزادگی و شرافت و کرامت انسان را فصلی کنیم و چیزی از آن نیاموزیم.
▪️می‌گویند وقتی قبیله ها از کشتن امام حسین فارغ شدند با افتخار به شام و کوفه و ...برگشتند، هر گروه برای خودش لقبی برگزید. از جمله #بنوالسرج!
▪️آنها فرزندان کسانی بودند که بر پیکر بی‌جان حسین اسب تاختند. آنها #نعل اسبان شان را بر سر در خانه‌های‌شان آویزان کردند و به آن فخر می فروختند و جماعتی به آنها غبطه می خوردند که چه سعادتی نصیب شان شده.
▪️حتی برخی که رشک می‌بردند نعل‌های دروغین بر در خانه خود می‌بستند!
▪️یک بار دیگر بخوانید! کسانی برای اینکه از این پیروزی بزرگ جا مانده بودند نعل جعلی می‌زدند تا به دیگران بگویند ما هم بر پیکر حسین بن علی که علیه #امیرالمومنین_یزید فتنه کرد اسب تاختیم!
▪️قدرت تبلیغات را می‌بینید که چطور روایت خودش را به خورد قوم جاهل می‌دهد؟ چطور جای حق و باطل را عوض می‌کند؟
▪️هزارسال بعد هیچکس نمی‌خواهد کسی یادش بیاید که یکی از فرزندان اهل کوفه است چه رسد بر آنها که علیه امام حسین لشکر کشیدند!
▪️می‌گویند تاریخ را قوم پیروز می‌نویسد پس هر جور دلش می‌خواهد می‌نویسد.
🌙 اما ماه حقیقت تا ابد پشت ابر فریب پنهان شدنی نیست، نیست، نیست.
#محرم
🖋 @ehsanmohammadi95
🛜 شما هم به این بیماری شیک و مدرن FOMO مبتلا هستید؟
✍ احسان محمدی
🛜 بیماری FOMO یک بیماری مدرن و شیک است. از آن‌هایی که نه آزمایش خون می‌خواهد، نه سرفه و تب دارد، ولی مثل خوره به جان آدم می‌افتد و از درون آدم را می‌خراشد.
مخفف «Fear of Missing Out»؛ ترس از جا ماندن. ترسِ تجربه نکردن، نچشیدن، نرفتن، ندیدن ...
🛜 اجداد غارنشین ما ترس‌های دیگری داشتند. ترس خورده شدن توسط حیوانات وحشی، ترس از زخمی که عفونت کرده، ترس مُردن از گرسنگی، ترس طرد از قبیله ...
اما ما به محض باز کردن چشم در رختخواب و دست گرفتن گوشی، ترس جدیدی را تجربه می‌کنیم، اینکه فلانی در حال خوردن صبحانه‌ی سلامت در فلورانس است، آن یکی در حال دویدن در پارک با لباس اسپرتِ برند، سومی تعداد فالوور و لایکش از ما جلو زده و چهارمی عکس‌های پارتی دیشب را منتشر کرده و زیرش نوشته: «ترکوندیم! علی برکت الله!»
🛜 و ما مدام در حال ترسیدن از جا ماندنیم. ترس از اینکه دنیا یک مهمانی بزرگ است و ما حتی توی لیست رزرو هم نیستیم. ترس از اینکه همه دارند یک جای هیجان‌انگیز زندگی می‌کنند، جز ما. ترس از اینکه بقیه وسط جلسه‌ی سرنوشت‌ساز زندگی‌شان‌اند و ما هنوز دنبال جوراب دوممان می‌گردیم!
و بعد این سوال به روان آدم چنگ می‌اندازد: "یعنی من واقعاً جا موندم؟"
🛜 مواجهه مداوم با تصویرهای موفقیت‌آمیز دیگران در شبکه‌های اجتماعی، به کاهش رضایت از زندگی، افزایش اضطراب و احساس ناکامی می‌انجامد. این احساس، اغلب نه به دلیل فقر واقعی یا شکست واقعی، بلکه به واسطه‌ی مقایسه‌ی خود با «نمایش بیرونی» دیگران است. در واقع آنقدر که فکر می‌کنیم بقیه جلو نرفته‌اند.
تحقیقات روان‌شناسی اجتماعی نشان می‌دهد که شبکه‌های اجتماعی «واقعیت تقطیرشده» را نمایش می‌دهند؛ یعنی فقط لحظات براق و بی‌خط‌و‌خش! بی‌هیچ نشانی از اضطراب، ضعف یا شکست.
🛜 اینکه فلانی هر روز عکس قهوه با کتاب و پنجره‌ی بارانی می‌گذارد دلیل نمی‌شود زندگی‌ا‌ش خیلی شیرین‌تر از ما باشد، آن فنجان دلربای قهوه شاید هشتمین عکس از زوایای مختلف باشد که خوب در آمده! آن کتاب؟ شاید فقط جلدش باشد و طرف حتی پنح صفحه‌اش را نخوانده. تازه شاید دست خود شما برسد هم حوصله نکنید 5 خطش را بخوانید!
باید کار کنیم، بدویم و به سمت بهتر شدن پیش برویم اما فراموش نکنیم که واقعیت پشت فیلترها گم شده، آدم‌ها بلد شده‌اند خوب نشان بدهند، نه لزوماً خوب زندگی کنند.
تو فکر می‌کنی بقیه به تاخت رفته‌اند و جا مانده‌ای، ولی همه‌مان داریم یه‌جوری ادا در‌می‌آوریم که انگار همه‌چیز خوب است و احمق مردا و زنا که باور کند!
❌ خبری نیست ... دستکم آنقدرها که فکر می‌کنید خبری نیست! هر وقت با دیدن موفقیت‌های دیگران در شبکه‌های اجتماعی حس کردید خیلی جامانده‌اید، مکث کنید، دوباره فکر کنید، شاید خبری نیست و شما به FOMO مبتلا شده‌اید!
🖋 @ehsanmohammadi95
✍ احسان محمدی
🛜 بیماری FOMO یک بیماری مدرن و شیک است. از آن‌هایی که نه آزمایش خون می‌خواهد، نه سرفه و تب دارد، ولی مثل خوره به جان آدم می‌افتد و از درون آدم را می‌خراشد.
مخفف «Fear of Missing Out»؛ ترس از جا ماندن. ترسِ تجربه نکردن، نچشیدن، نرفتن، ندیدن ...
🛜 اجداد غارنشین ما ترس‌های دیگری داشتند. ترس خورده شدن توسط حیوانات وحشی، ترس از زخمی که عفونت کرده، ترس مُردن از گرسنگی، ترس طرد از قبیله ...
اما ما به محض باز کردن چشم در رختخواب و دست گرفتن گوشی، ترس جدیدی را تجربه می‌کنیم، اینکه فلانی در حال خوردن صبحانه‌ی سلامت در فلورانس است، آن یکی در حال دویدن در پارک با لباس اسپرتِ برند، سومی تعداد فالوور و لایکش از ما جلو زده و چهارمی عکس‌های پارتی دیشب را منتشر کرده و زیرش نوشته: «ترکوندیم! علی برکت الله!»
🛜 و ما مدام در حال ترسیدن از جا ماندنیم. ترس از اینکه دنیا یک مهمانی بزرگ است و ما حتی توی لیست رزرو هم نیستیم. ترس از اینکه همه دارند یک جای هیجان‌انگیز زندگی می‌کنند، جز ما. ترس از اینکه بقیه وسط جلسه‌ی سرنوشت‌ساز زندگی‌شان‌اند و ما هنوز دنبال جوراب دوممان می‌گردیم!
و بعد این سوال به روان آدم چنگ می‌اندازد: "یعنی من واقعاً جا موندم؟"
🛜 مواجهه مداوم با تصویرهای موفقیت‌آمیز دیگران در شبکه‌های اجتماعی، به کاهش رضایت از زندگی، افزایش اضطراب و احساس ناکامی می‌انجامد. این احساس، اغلب نه به دلیل فقر واقعی یا شکست واقعی، بلکه به واسطه‌ی مقایسه‌ی خود با «نمایش بیرونی» دیگران است. در واقع آنقدر که فکر می‌کنیم بقیه جلو نرفته‌اند.
تحقیقات روان‌شناسی اجتماعی نشان می‌دهد که شبکه‌های اجتماعی «واقعیت تقطیرشده» را نمایش می‌دهند؛ یعنی فقط لحظات براق و بی‌خط‌و‌خش! بی‌هیچ نشانی از اضطراب، ضعف یا شکست.
🛜 اینکه فلانی هر روز عکس قهوه با کتاب و پنجره‌ی بارانی می‌گذارد دلیل نمی‌شود زندگی‌ا‌ش خیلی شیرین‌تر از ما باشد، آن فنجان دلربای قهوه شاید هشتمین عکس از زوایای مختلف باشد که خوب در آمده! آن کتاب؟ شاید فقط جلدش باشد و طرف حتی پنح صفحه‌اش را نخوانده. تازه شاید دست خود شما برسد هم حوصله نکنید 5 خطش را بخوانید!
باید کار کنیم، بدویم و به سمت بهتر شدن پیش برویم اما فراموش نکنیم که واقعیت پشت فیلترها گم شده، آدم‌ها بلد شده‌اند خوب نشان بدهند، نه لزوماً خوب زندگی کنند.
تو فکر می‌کنی بقیه به تاخت رفته‌اند و جا مانده‌ای، ولی همه‌مان داریم یه‌جوری ادا در‌می‌آوریم که انگار همه‌چیز خوب است و احمق مردا و زنا که باور کند!
❌ خبری نیست ... دستکم آنقدرها که فکر می‌کنید خبری نیست! هر وقت با دیدن موفقیت‌های دیگران در شبکه‌های اجتماعی حس کردید خیلی جامانده‌اید، مکث کنید، دوباره فکر کنید، شاید خبری نیست و شما به FOMO مبتلا شده‌اید!
🖋 @ehsanmohammadi95
Forwarded from آوای قلم
🔹مسابقه‌ای برای پاسداشت ایستادگی؛
📚فراخوان مسابقه روایت‌نویسی «به نام وطن» منتشر شد
خانه کتاب و ادبیات ایران فراخوان مسابقه روایت‌نویسی «به نام وطن» را به منظور بازتاب روایت‌ها و تجربه‌های واقعی و انسانی از جنگ ۱۲روزه تحمیلی منتشر کرد.
https://ketab.ir/News/32723
#خانه_کتاب_و_ادبیات_ایران
#به_نام_وطن
@AvayeQalam
📚فراخوان مسابقه روایت‌نویسی «به نام وطن» منتشر شد
خانه کتاب و ادبیات ایران فراخوان مسابقه روایت‌نویسی «به نام وطن» را به منظور بازتاب روایت‌ها و تجربه‌های واقعی و انسانی از جنگ ۱۲روزه تحمیلی منتشر کرد.
https://ketab.ir/News/32723
#خانه_کتاب_و_ادبیات_ایران
#به_نام_وطن
@AvayeQalam
◼️ «کم آوردن» حق مسلّم ماست!
✍️ احسان محمدی
◼️ما موجودات نحیفی هستیم؛ با ۳۲ دندان، ۲۰۶ قطعه استخوان، چند لیتر خون و یک مشت عصب و عضله!
تا قبل از کشف آتش و اسلحه هم یکی از خوشمزه‌ترین و آسان‌ترین طعمه‌ها برای خرس غارنشین، ببر دندان‌خنجری و شیرها بودیم.
نه سرعت زیادی داشتیم، نه پوست خشکی، نه می‌توانستیم استتار کنیم و نه حتی دندان و ناخنی که بتوانیم با آن دفاع کرد!
◼️بعد از هزاران سال، به واسطه خوردن قند و چربی بیش از حد، چاق، تنبل و ضعیف‌تر هم شده‌ایم، مهارت‌های شکار و زندگی در شرایط سخت را از دست داده‌ایم و با وجود همه پیشرفت‌های پزشکی، ویروسی مثل کرونا داشت منقرض‌مان می‌کرد!
❌ اما این فقط بخشی از داستان است.
ما در این گوشه دنیا، به خاطر زندگی در جغرافیایی ناامن، اقتصادی متزلزل، آینده‌ای نامعلوم و تاریخی پر درد، هر روز اضطراب و استرس زیادی را تحمل می‌کنیم.
◼️ در زندگی شخص گاهی از جنگ‌هایی زخمی هستیم که نه آن را شروع کردهایم و نه حتی در آنها شرکت کردهایم. حتی در شبکه‌های اجتماعی از کسانی زخم می‌خوریم که هرگز آنها را ندیده‌ایم و فرصت بدی کردن به آنها را هم نداشته‌ایم، اما هر لحظه که اراده می‌کنند می‌توانند خنجر کینه و نفرت‌شان را به شکل کامنت تا دسته درون قلبمان فرو کنند!
◼️ مغز و روان ما برای تحمل این همه فشار مدرن، برای این همه مسابقه روزانه، برای این همه جنگِ دقیقه به دقیقه و اخبار بد از تغییرات اقلیمی تا دیدن استوری‌های خوش‌اندام و پولدار شدن کسی که از او بدمان می‌آید، آمادگی ندارد. تازه مدام به ما نصحیت می‌کنند که «قوی باش!» و ما هم در حالیکه خودمان جان نداریم به دیگران توصیه می‌کنیم «طاقت بیار!»
◼️ ما در عصر تلاطم زندگی می‌کنیم، عصر فشارهای ناجوانمردانه و توقعات بیش از حد. برای همین حق داریم گاهی کم بیاوریم، تسلیم شویم، زار بزنیم، قرص بخوریم، سپر بیندازیم، پتو را روی سرمان بکشیم و بخوابیم!
گاهی، گاهی...
کم آوردن در این عصر حق مسلم ماست. نه خودمان را سرزنش کنیم و نه کسی دیگر را بابت «گاهی» ضعیف شدن. زور زیاد است، زور زندگی، زور غم، فشار مسابقه و رقابت!
در گذشته هم رنج بوده، که حافظ سروده:
«اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد
من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم»
اما در گذر زمان، «ساقی سیم‌ساق» میکده‌ها که غم را ناک اوت می‌کرد، جای خودش را به موتوری‌های ساقی حواشی پارک‌ها داده که عرق سگی را در مشما به خلق می‌دهند و نه تنها «بنیاد غم» کَکَش نمی‌گزد، بلکه سالی چند هزار نفر هم کور می‌شوند!
البته منظور حافظ حتماً «ساقی آسمانی» بوده که «مِی آسمانی» به «جام آسمانی» می‌ریخته تا پدر «غم زمینی» را در بیاورد، ولی در عصر شک، همین را هم کم داریم؛ یعنی بیشترمان نه ایمان درست و حسابی داریم که دلمان قرص شود، نه توان و نایی برای جنگیدن با این همه غم و رنج! به همین خاطر لشکر غم می‌زند شل و پل‌مان می‌کند، یکسری می‌رویم پیش تراپیست، یکسری فحش می‌دهیم و بعضی‌هایمان هم دریچه را نگاه می‌کنیم و آه می‌کشیم! همین!
◼️در چنین روزگار و جغرافیای ناسازگاری به جای اینکه چشم انتظار نجات‌دهنده‌ای باشیم، لازم است با خودمان مهربان باشیم، دو دستی خودمان را در آغوش بگیریم و پناه خودمان شویم که خیلی وقت است پناهگاه‌ها را به زیرگذر و فروشگاه تبدیل کرده‌اند!
🖋️ @ehsanmohammadi95
✍️ احسان محمدی
◼️ما موجودات نحیفی هستیم؛ با ۳۲ دندان، ۲۰۶ قطعه استخوان، چند لیتر خون و یک مشت عصب و عضله!
تا قبل از کشف آتش و اسلحه هم یکی از خوشمزه‌ترین و آسان‌ترین طعمه‌ها برای خرس غارنشین، ببر دندان‌خنجری و شیرها بودیم.
نه سرعت زیادی داشتیم، نه پوست خشکی، نه می‌توانستیم استتار کنیم و نه حتی دندان و ناخنی که بتوانیم با آن دفاع کرد!
◼️بعد از هزاران سال، به واسطه خوردن قند و چربی بیش از حد، چاق، تنبل و ضعیف‌تر هم شده‌ایم، مهارت‌های شکار و زندگی در شرایط سخت را از دست داده‌ایم و با وجود همه پیشرفت‌های پزشکی، ویروسی مثل کرونا داشت منقرض‌مان می‌کرد!
❌ اما این فقط بخشی از داستان است.
ما در این گوشه دنیا، به خاطر زندگی در جغرافیایی ناامن، اقتصادی متزلزل، آینده‌ای نامعلوم و تاریخی پر درد، هر روز اضطراب و استرس زیادی را تحمل می‌کنیم.
◼️ در زندگی شخص گاهی از جنگ‌هایی زخمی هستیم که نه آن را شروع کردهایم و نه حتی در آنها شرکت کردهایم. حتی در شبکه‌های اجتماعی از کسانی زخم می‌خوریم که هرگز آنها را ندیده‌ایم و فرصت بدی کردن به آنها را هم نداشته‌ایم، اما هر لحظه که اراده می‌کنند می‌توانند خنجر کینه و نفرت‌شان را به شکل کامنت تا دسته درون قلبمان فرو کنند!
◼️ مغز و روان ما برای تحمل این همه فشار مدرن، برای این همه مسابقه روزانه، برای این همه جنگِ دقیقه به دقیقه و اخبار بد از تغییرات اقلیمی تا دیدن استوری‌های خوش‌اندام و پولدار شدن کسی که از او بدمان می‌آید، آمادگی ندارد. تازه مدام به ما نصحیت می‌کنند که «قوی باش!» و ما هم در حالیکه خودمان جان نداریم به دیگران توصیه می‌کنیم «طاقت بیار!»
◼️ ما در عصر تلاطم زندگی می‌کنیم، عصر فشارهای ناجوانمردانه و توقعات بیش از حد. برای همین حق داریم گاهی کم بیاوریم، تسلیم شویم، زار بزنیم، قرص بخوریم، سپر بیندازیم، پتو را روی سرمان بکشیم و بخوابیم!
گاهی، گاهی...
کم آوردن در این عصر حق مسلم ماست. نه خودمان را سرزنش کنیم و نه کسی دیگر را بابت «گاهی» ضعیف شدن. زور زیاد است، زور زندگی، زور غم، فشار مسابقه و رقابت!
در گذشته هم رنج بوده، که حافظ سروده:
«اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد
من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم»
اما در گذر زمان، «ساقی سیم‌ساق» میکده‌ها که غم را ناک اوت می‌کرد، جای خودش را به موتوری‌های ساقی حواشی پارک‌ها داده که عرق سگی را در مشما به خلق می‌دهند و نه تنها «بنیاد غم» کَکَش نمی‌گزد، بلکه سالی چند هزار نفر هم کور می‌شوند!
البته منظور حافظ حتماً «ساقی آسمانی» بوده که «مِی آسمانی» به «جام آسمانی» می‌ریخته تا پدر «غم زمینی» را در بیاورد، ولی در عصر شک، همین را هم کم داریم؛ یعنی بیشترمان نه ایمان درست و حسابی داریم که دلمان قرص شود، نه توان و نایی برای جنگیدن با این همه غم و رنج! به همین خاطر لشکر غم می‌زند شل و پل‌مان می‌کند، یکسری می‌رویم پیش تراپیست، یکسری فحش می‌دهیم و بعضی‌هایمان هم دریچه را نگاه می‌کنیم و آه می‌کشیم! همین!
◼️در چنین روزگار و جغرافیای ناسازگاری به جای اینکه چشم انتظار نجات‌دهنده‌ای باشیم، لازم است با خودمان مهربان باشیم، دو دستی خودمان را در آغوش بگیریم و پناه خودمان شویم که خیلی وقت است پناهگاه‌ها را به زیرگذر و فروشگاه تبدیل کرده‌اند!
🖋️ @ehsanmohammadi95
↙️ بچه‌های «گلاره» و «نقره» در جنگ با هایپررئالیتی!
✍️ احسان محمدی
گلاره و نقره دو دختر دم‌بخت روستای کوچک ما بودند. آنها برای اینکه دل از چهار پسر خواستگارشان ببرند لازم نبود کنکور قبول شوند، لازم نبود صبح زود بروند بدوند، بعد عکسشان را با لباس ورزشی و لبخند مصنوعی توی اینستاگرام آپلود کنند، حتی نیاز نداشتند برای داشتن هیکل ساعت شنی؛ «عدس بزنن، آب کرفس بزنن!». لازم نبود آیلتس داشته باشند اصلاً کسی از آنها انتظار نداشت دختر مستقل باشند، اتفاقاً اینکه زیر سایه پدر و مادر بودند امتیاز داشت!
همین که آشپزی و کمی خانه‌داری بلد بودند کفایت می‌کرد تا دختر برگزیده بودند.
پسرهای مشتاق آنها هم لازم نبود سیکس‌پک داشته باشند، ایربگ هم قبول بود. کسی به پسرها نمی‌گفت: «قد زیر ۱۸۰ کنسله»! در روستایی که کسی نیسان نداشت، دخترها از مرد آینده انتظار شاسی بلند نداشتند. لازم نبود بلد باشند در مورد کافکا و نیچه حرف بزنند، کسی از پسری که دنبال گله جزغاله شده بود انتظار نداشت پوست سفیدبرنزه و ته‌ریش داشته باشد. نه دنبال تراپیست بودند نه با کمونیست کار داشتند.
همین که چوپانی و کشاورزی بلد بودند کافی بود.
این داستان در خیلی از شهرها و روستاها تا همین ۵۰ سال پیش همینطور بود. ۵۰ سال برای تغییر دادن چیزی که هزاران سال به شکل یک روتین ثابت وجود داشته یک پلک زدن است، از نظر روانی تقریباً غیرممکن است و تبعات عمیقی دارد.
الان دخترها و پسرهای گلاره و نقره هر روز در شبکه‌های اجتماعی و در بیلبوردهای خیابان گزینه‌های جدید می‌بینند. انتظاراتشان فرق دارد، این یک عصر جدید است. عصری که پسر و دختر برای انتخاب شدن باید همه چیز داشته باشند. دختر باید هم باسن جنیفر لوپز داشته باشد، هم دینداری حضرت مریم را، هم مهارت برنامه‌نویسی، هم صدای نازک، هم پوست کره‌ای داشته باشد هم روی توسعه فردی‌اش کار کند! پسر باید ترکیبی باشد از راننده‌ی فرمول یک، روان‌درمانگر ساکت، بدنساز حرفهای. یک حضرت یوسفِ پولدار! یک سوپرمن چندکاره و ترکیبی از محمدرضا گلزار، نجم‌الدین شریعتی، شهاب حسینی و بابک زنجانی!
❌ می‌دانم و می‌فهمم که بازگشت به عصر گلاره و نقره غیرممکن است، جهان دنده عقب نمی‌رود اما ماجرا در مورد فشارهای عصر حاضر است که عدم درک آن خطرناک است.
در دنیای امروز، «معمولی بودن» شبیه ناسزا شده. فشارِ شبیهِ بهترین‌ها شدن، استخوان‌ها را می‌ترکاند. استانداردها آنقدر بالا رفته‌اند که آدم‌ها فقط با فتوشاپِ روح و جسم می‌توانند از این فیلترها رد شوند.
فیلسوف فرانسوی «ژان بودریار» از هایپرریالیتی (Hyperreality) یا فراواقعیت می‌گفت. اینکه در دنیای امروز، ما دیگر مستقیماً با واقعیت سروکار نداریم، بلکه با نسخه‌های اغراق‌شده‌ای از واقعیت روبرو هستیم که از طریق رسانه‌ها، تبلیغات، شبکه‌های اجتماعی و فرهنگ مصرفی ساخته شده‌اند.
مثلاً وقتی تصویر یک زندگی ایده‌آل شده، بارها و بارها در اینستاگرام، فیلم‌ها و تبلیغات دیده می‌شود، این تصویر دیگر به‌جای خود واقعیت، معیار سنجش زندگی ما می‌شود.
در چنین شرایطی، واقعیت جای خود را به «فراواقعیت» می‌دهد. یعنی تصویری که واقعی‌تر از خود واقعیت به نظر می‌رسد و مردم آن را به‌عنوان معیار اصلی می‌پذیرند.
در چنین عصری ممکن است پیشرفت کنیم اما به قیمت فشار روانی و فرسودگی زودرس نسلی که دیگر حتی فرصت ساده زیستن را هم ندارد و کسی نیست حتی به او بگوید عیبی ندارد اگر حالت از این مسابقه به هم می‌خورد، گناهی نداری اگر مدال طلا نمی‌گیری!
این فقط یک تغییر سلیقه نیست، شبکه‌های اجتماعی با مقایسه‌های دائمی و بمباران تصویری، «ارزش انسانی» را گره زده‌اند به «دیده شدن»، نه «بودن».
نتیجه‌اش؟ افزایش اختلال اضطراب اجتماعی، افسردگی، احساس ناکافی بودن دائمی و «فرسودگی زیبایی‌شناختی». یعنی خستگی از تلاش بی‌پایان برای شبیه شدن به نسخه‌هایی که خودشان هم از خودشان خسته‌اند!
❌ می‌دانم که نمی‌شود برگردیم به روزگار گلاره و نقره، دنیا به سمت جلو می‌رود اما لازم است آگاه شویم که بخشی از رنجی که می‌کشیم ریشه در چه چیزهایی دارد. ما در حال تجربه کردن یکی از بدترین انواع تنهایی هستیم: بی‌رحمانه نادیده ماندن در عصر شلوغی‌ها!
اگر این روزها حالت بد است یکی از دلایلش این است که بدن تو برای دوام آوردن زیر آوارِ مقایسه‌های شبانه‌روزی و فیلترهای براقِ شبکه‌های اجتماعی هنوز سازگاری کافی پیدا نکرده است.
شاید نیازمند نوع دیگری از «تکامل» هستیم، این بار نه از دریا به خشکی، از خشکی به خشکی!
🖋️ @ehsanmohammadi95
✍️ احسان محمدی
گلاره و نقره دو دختر دم‌بخت روستای کوچک ما بودند. آنها برای اینکه دل از چهار پسر خواستگارشان ببرند لازم نبود کنکور قبول شوند، لازم نبود صبح زود بروند بدوند، بعد عکسشان را با لباس ورزشی و لبخند مصنوعی توی اینستاگرام آپلود کنند، حتی نیاز نداشتند برای داشتن هیکل ساعت شنی؛ «عدس بزنن، آب کرفس بزنن!». لازم نبود آیلتس داشته باشند اصلاً کسی از آنها انتظار نداشت دختر مستقل باشند، اتفاقاً اینکه زیر سایه پدر و مادر بودند امتیاز داشت!
همین که آشپزی و کمی خانه‌داری بلد بودند کفایت می‌کرد تا دختر برگزیده بودند.
پسرهای مشتاق آنها هم لازم نبود سیکس‌پک داشته باشند، ایربگ هم قبول بود. کسی به پسرها نمی‌گفت: «قد زیر ۱۸۰ کنسله»! در روستایی که کسی نیسان نداشت، دخترها از مرد آینده انتظار شاسی بلند نداشتند. لازم نبود بلد باشند در مورد کافکا و نیچه حرف بزنند، کسی از پسری که دنبال گله جزغاله شده بود انتظار نداشت پوست سفیدبرنزه و ته‌ریش داشته باشد. نه دنبال تراپیست بودند نه با کمونیست کار داشتند.
همین که چوپانی و کشاورزی بلد بودند کافی بود.
این داستان در خیلی از شهرها و روستاها تا همین ۵۰ سال پیش همینطور بود. ۵۰ سال برای تغییر دادن چیزی که هزاران سال به شکل یک روتین ثابت وجود داشته یک پلک زدن است، از نظر روانی تقریباً غیرممکن است و تبعات عمیقی دارد.
الان دخترها و پسرهای گلاره و نقره هر روز در شبکه‌های اجتماعی و در بیلبوردهای خیابان گزینه‌های جدید می‌بینند. انتظاراتشان فرق دارد، این یک عصر جدید است. عصری که پسر و دختر برای انتخاب شدن باید همه چیز داشته باشند. دختر باید هم باسن جنیفر لوپز داشته باشد، هم دینداری حضرت مریم را، هم مهارت برنامه‌نویسی، هم صدای نازک، هم پوست کره‌ای داشته باشد هم روی توسعه فردی‌اش کار کند! پسر باید ترکیبی باشد از راننده‌ی فرمول یک، روان‌درمانگر ساکت، بدنساز حرفهای. یک حضرت یوسفِ پولدار! یک سوپرمن چندکاره و ترکیبی از محمدرضا گلزار، نجم‌الدین شریعتی، شهاب حسینی و بابک زنجانی!
❌ می‌دانم و می‌فهمم که بازگشت به عصر گلاره و نقره غیرممکن است، جهان دنده عقب نمی‌رود اما ماجرا در مورد فشارهای عصر حاضر است که عدم درک آن خطرناک است.
در دنیای امروز، «معمولی بودن» شبیه ناسزا شده. فشارِ شبیهِ بهترین‌ها شدن، استخوان‌ها را می‌ترکاند. استانداردها آنقدر بالا رفته‌اند که آدم‌ها فقط با فتوشاپِ روح و جسم می‌توانند از این فیلترها رد شوند.
فیلسوف فرانسوی «ژان بودریار» از هایپرریالیتی (Hyperreality) یا فراواقعیت می‌گفت. اینکه در دنیای امروز، ما دیگر مستقیماً با واقعیت سروکار نداریم، بلکه با نسخه‌های اغراق‌شده‌ای از واقعیت روبرو هستیم که از طریق رسانه‌ها، تبلیغات، شبکه‌های اجتماعی و فرهنگ مصرفی ساخته شده‌اند.
مثلاً وقتی تصویر یک زندگی ایده‌آل شده، بارها و بارها در اینستاگرام، فیلم‌ها و تبلیغات دیده می‌شود، این تصویر دیگر به‌جای خود واقعیت، معیار سنجش زندگی ما می‌شود.
در چنین شرایطی، واقعیت جای خود را به «فراواقعیت» می‌دهد. یعنی تصویری که واقعی‌تر از خود واقعیت به نظر می‌رسد و مردم آن را به‌عنوان معیار اصلی می‌پذیرند.
در چنین عصری ممکن است پیشرفت کنیم اما به قیمت فشار روانی و فرسودگی زودرس نسلی که دیگر حتی فرصت ساده زیستن را هم ندارد و کسی نیست حتی به او بگوید عیبی ندارد اگر حالت از این مسابقه به هم می‌خورد، گناهی نداری اگر مدال طلا نمی‌گیری!
این فقط یک تغییر سلیقه نیست، شبکه‌های اجتماعی با مقایسه‌های دائمی و بمباران تصویری، «ارزش انسانی» را گره زده‌اند به «دیده شدن»، نه «بودن».
نتیجه‌اش؟ افزایش اختلال اضطراب اجتماعی، افسردگی، احساس ناکافی بودن دائمی و «فرسودگی زیبایی‌شناختی». یعنی خستگی از تلاش بی‌پایان برای شبیه شدن به نسخه‌هایی که خودشان هم از خودشان خسته‌اند!
❌ می‌دانم که نمی‌شود برگردیم به روزگار گلاره و نقره، دنیا به سمت جلو می‌رود اما لازم است آگاه شویم که بخشی از رنجی که می‌کشیم ریشه در چه چیزهایی دارد. ما در حال تجربه کردن یکی از بدترین انواع تنهایی هستیم: بی‌رحمانه نادیده ماندن در عصر شلوغی‌ها!
اگر این روزها حالت بد است یکی از دلایلش این است که بدن تو برای دوام آوردن زیر آوارِ مقایسه‌های شبانه‌روزی و فیلترهای براقِ شبکه‌های اجتماعی هنوز سازگاری کافی پیدا نکرده است.
شاید نیازمند نوع دیگری از «تکامل» هستیم، این بار نه از دریا به خشکی، از خشکی به خشکی!
🖋️ @ehsanmohammadi95
🏔️ لگن برای فاتح اورست!
✍️ احسان محمدی
🏔️ #احسان_عبدی‌پور رفته بود نپال. داشت داستان #کانچا را تعریف می‌کرد. آخرین شرپای زنده مانده از اولین گروهی که #اورست را فتح کردند.
شرپاها، محلی‌هایی هستند که بار کوهنوردان را روی کول می‌گذارند، برایشان قهوه درست می‌کنند، آنها را تا نوک قله می‌برند تا کوهنوردان عکس یادگاری بگیرند و بگویند اورست را فتح کرده‌اند. بدون اینکه از شرپایی که کار سخت‌تر را انجام داده یاد کنند!
انگار آفریده شده‌اند که برای موفقیت یک نفر دیگر بجنگند اما خودشان توی قاب افتخار نباشند! نه راهشان می‌دهند به قاب و نه خودشان هم توقعی دارند!
🧗♂️ عبدی‌پور می‌گفت: «توی اتاقش بوی چیزی می‌آمد. چشم چرخاندم دیدم لگنی زیر تختش است! بشر این است، وقتی دارد از چنگ زدن به اورست باهات حرف می‌زند، جون تا سنگ توالت رفتن را ندارد! پنج بار قله ۸۸۴۸ متری اورست را فتح کرد اما حالا پیر شده و نمی‌تواند فاصله ۶ متری از اتاق تا دستشویی را برود، لگن می‌گذارد زیرش!»
یک‌بار دیگر بخوانید! پنج بار در حالیکه بارهای سنگینی روی کولش بوده ۸۸۴۸ متر را رو به آسمان رفته، از صخره‌ها، دیواره‌های یخی و مسیرهای خطرناک بالا رفته، بادهایی که ریه را در سینه به تکه یخی تبدیل می‌کند شکست داده و همین مسیر را برگشته اما حالا ۶ متر روی زمین صاف را نمی‌تواند برود!
◼️زندگی و همه چیزهایی که داریم تا این اندازه بی‌اعتبار هستند، ممکن است اورست را فتح کنی اما زندگی بلایی سرت می‌آورد که تا دستشویی نتوانی بروی و باید لگن زیرت بگذارند!
نردبان این جهان ما و منی است
عاقبت این نردبان افتادنی است
لاجرم آن کس که بالاتر نشست
استخوانش سخت‌تر خواهد شکست
#مولانا
🖋️ @ehsanmohammadi95
✍️ احسان محمدی
🏔️ #احسان_عبدی‌پور رفته بود نپال. داشت داستان #کانچا را تعریف می‌کرد. آخرین شرپای زنده مانده از اولین گروهی که #اورست را فتح کردند.
شرپاها، محلی‌هایی هستند که بار کوهنوردان را روی کول می‌گذارند، برایشان قهوه درست می‌کنند، آنها را تا نوک قله می‌برند تا کوهنوردان عکس یادگاری بگیرند و بگویند اورست را فتح کرده‌اند. بدون اینکه از شرپایی که کار سخت‌تر را انجام داده یاد کنند!
انگار آفریده شده‌اند که برای موفقیت یک نفر دیگر بجنگند اما خودشان توی قاب افتخار نباشند! نه راهشان می‌دهند به قاب و نه خودشان هم توقعی دارند!
🧗♂️ عبدی‌پور می‌گفت: «توی اتاقش بوی چیزی می‌آمد. چشم چرخاندم دیدم لگنی زیر تختش است! بشر این است، وقتی دارد از چنگ زدن به اورست باهات حرف می‌زند، جون تا سنگ توالت رفتن را ندارد! پنج بار قله ۸۸۴۸ متری اورست را فتح کرد اما حالا پیر شده و نمی‌تواند فاصله ۶ متری از اتاق تا دستشویی را برود، لگن می‌گذارد زیرش!»
یک‌بار دیگر بخوانید! پنج بار در حالیکه بارهای سنگینی روی کولش بوده ۸۸۴۸ متر را رو به آسمان رفته، از صخره‌ها، دیواره‌های یخی و مسیرهای خطرناک بالا رفته، بادهایی که ریه را در سینه به تکه یخی تبدیل می‌کند شکست داده و همین مسیر را برگشته اما حالا ۶ متر روی زمین صاف را نمی‌تواند برود!
◼️زندگی و همه چیزهایی که داریم تا این اندازه بی‌اعتبار هستند، ممکن است اورست را فتح کنی اما زندگی بلایی سرت می‌آورد که تا دستشویی نتوانی بروی و باید لگن زیرت بگذارند!
نردبان این جهان ما و منی است
عاقبت این نردبان افتادنی است
لاجرم آن کس که بالاتر نشست
استخوانش سخت‌تر خواهد شکست
#مولانا
🖋️ @ehsanmohammadi95
🗞️ اخبار لحظه به لحظه فوتسال ایران را اینجا ببینید 👇
🇮🇷 @iranfutsalorganization
🇮🇷 @iranfutsalorganization
◼️ آخرین چیزها ...
✍️ احسان محمدی
گاهی به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم
که مرگ در آن رخ می‌دهد!
همیشه به این شعر کوتاه #غلامرضا_بروسان فکر می‌کنم. به اینکه آخرین چیزها معمولاً شبیه روزهای معمولی هستند، نه موزیک خاصی دارند، نه آفتاب متفاوتی. همه چیز مثل روزهای قبل است که خواب ماندی، که بی‌حوصله دوش گرفتی، که رفتی سراغ کمد و پیراهنی انتخاب کردی، که پیراهن نویی که داشتی را نپوشیدی و با خودت گفتی اینو میذاریم برای یه مهمونی!
کسی نمی‌گوید این آخرین باری است که از توی یخچال پنیر برمی‌داری، این آخرین باری است که کلید را توی قفل می‌چرخانی و دیگر هیچ‌وقت برنمیگردی. حتی خبر نداری کتابی که خریدی و روی میز است را هیچ‌وقت تمام نمی‌کنی. هیچ‌وقت ...
همه چیز عادی است. هیچکس نمی‌داند «آخرین»ها کدام‌اند.
آخرین میس‌کال. همان که گفتی “الان حال ندارم، بعداً زنگ می‌زنم.”
آخرین لبخند مادر، آخرین فحش دوستت توی چت، آخرین قولی که جدی نگرفتی و گفتی: «حالا هماهنگ می‌کنیم همو ببینیم!»
آخرین بوسه، آخرین نگاه، آخرین باری که کسی نام کوچکت را صدا می‌زند، آخرین بار که جلوی ترکیدن بغضت را گرفتی چون فکر کردی هنوز فرصت هست که قوی باشی، آخرین باری که #شجریان گوش دادی یا ترانه‌ای از #محسن_چاوشی را برای کسی فوروارد کردی، آخرین باری که جلوی آینه به چشمهایت نگاه می‌کنی، آخرین گله‌ها، آخرین حسودی کردن‌ها، آخرین ویدیویی که در اینستاگرام برای کسی فرستادی، آخرین ایموجی‌ها، آخرین خداحافظی ...
زندگی مثل یک فیلم نیمه‌کاره است که ناگهان دوربین خاموش می‌شود، بدون خداحافظی، بدون کات. تقریباً هیچکس خبر ندارد که آخرین پیراهنی که می‌پوشد کدام است؟ آخرین پیراهنی که الان در کمد همه‌مان کمین کرده که بغلمان کند.
ما آنقدر با اطمینان سرگرم آینده‌ایم که نمی‌بینیم همین حالا داریم آخرین‌هایمان را پشت سر می‌گذاریم ...
این پست فاقد هرگونه پایان‌بندی انگیزشی است! خوشبختانه هیچکدام‌تان معطل این نیستید که من نصیحت‌تان کنم، عمرتان دراز ولی من:
گاهی به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم
که مرگ در آن رخ می‌دهد!
🖋️ @ehsanmohammadi95
✍️ احسان محمدی
گاهی به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم
که مرگ در آن رخ می‌دهد!
همیشه به این شعر کوتاه #غلامرضا_بروسان فکر می‌کنم. به اینکه آخرین چیزها معمولاً شبیه روزهای معمولی هستند، نه موزیک خاصی دارند، نه آفتاب متفاوتی. همه چیز مثل روزهای قبل است که خواب ماندی، که بی‌حوصله دوش گرفتی، که رفتی سراغ کمد و پیراهنی انتخاب کردی، که پیراهن نویی که داشتی را نپوشیدی و با خودت گفتی اینو میذاریم برای یه مهمونی!
کسی نمی‌گوید این آخرین باری است که از توی یخچال پنیر برمی‌داری، این آخرین باری است که کلید را توی قفل می‌چرخانی و دیگر هیچ‌وقت برنمیگردی. حتی خبر نداری کتابی که خریدی و روی میز است را هیچ‌وقت تمام نمی‌کنی. هیچ‌وقت ...
همه چیز عادی است. هیچکس نمی‌داند «آخرین»ها کدام‌اند.
آخرین میس‌کال. همان که گفتی “الان حال ندارم، بعداً زنگ می‌زنم.”
آخرین لبخند مادر، آخرین فحش دوستت توی چت، آخرین قولی که جدی نگرفتی و گفتی: «حالا هماهنگ می‌کنیم همو ببینیم!»
آخرین بوسه، آخرین نگاه، آخرین باری که کسی نام کوچکت را صدا می‌زند، آخرین بار که جلوی ترکیدن بغضت را گرفتی چون فکر کردی هنوز فرصت هست که قوی باشی، آخرین باری که #شجریان گوش دادی یا ترانه‌ای از #محسن_چاوشی را برای کسی فوروارد کردی، آخرین باری که جلوی آینه به چشمهایت نگاه می‌کنی، آخرین گله‌ها، آخرین حسودی کردن‌ها، آخرین ویدیویی که در اینستاگرام برای کسی فرستادی، آخرین ایموجی‌ها، آخرین خداحافظی ...
زندگی مثل یک فیلم نیمه‌کاره است که ناگهان دوربین خاموش می‌شود، بدون خداحافظی، بدون کات. تقریباً هیچکس خبر ندارد که آخرین پیراهنی که می‌پوشد کدام است؟ آخرین پیراهنی که الان در کمد همه‌مان کمین کرده که بغلمان کند.
ما آنقدر با اطمینان سرگرم آینده‌ایم که نمی‌بینیم همین حالا داریم آخرین‌هایمان را پشت سر می‌گذاریم ...
این پست فاقد هرگونه پایان‌بندی انگیزشی است! خوشبختانه هیچکدام‌تان معطل این نیستید که من نصیحت‌تان کنم، عمرتان دراز ولی من:
گاهی به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم
که مرگ در آن رخ می‌دهد!
🖋️ @ehsanmohammadi95
❌ توجه! توجه! این نوشتار در مورد «همه زنان» نیست.
✅ توجه‌خواهی یا توجه‌خواری زنانه!
آیا این پیچک مدرن دارد عشق را می‌بلعد؟
✍️ احسان محمدی
◾یه روز خانمی از شوهرش میپرسه: «شما مردا وقتی با هم تنها میشید در مورد چی حرف میزنید؟»
شوهرش میگه: «هیچی! در مورد همین چیزا که شما خانما حرف میزنید!»
زنش با تعجب میگه: «واااا! خاک تو سرم! شما مردا چقدر بی‌ادبید!»
◾این یکی از جوک‌هایی بود که حمید ماهی‌صفت تعریف می‌کرد. در عصر CD و ویدیو. من از دنیای زنانه خیلی خبر ندارم که در جمع‌هایشان در مورد چه چیزی حرف میزنند اما معمولاً موضوعاتی که در گفت‌و‌گوهای یک گروه، تکرار می‌شوند، دغدغه‌های فکری آن جامعه به شمار می‌آیند. هر چیزی که باشند. از عرفان و غذا تا مسائل خاکبرسری و پول و پله!
❌ مردها در خلوتشان در مورد چه چیزهایی حرف میزنند؟
در جمع مردهایی که زندگی متاهلی دارند یا درگیر یک رابطه عاطفی هستند «یکی» از بحث‌ها گله از اصرار عجیب همسر/پارتنرشان بر «توجه‌خواهی» است. اینکه «به من توجه کن و خیلی هم توجه کن!» یا «تو اندازه کافی به من توجه نمی‌کنی»! یا «اگر به من توجه می‌کردی از حالت چشمام متوجه می‌شدی که از چی ناراحتم!»
این توجه‌خواهی (Attention‑Seeking Behavior) احتمالاً ریشه‌های عمیقی دارد، خاص این نسل هم نیست اما در این دوره به واسطه شبکه‌های اجتماعی به شکل اغراق‌آمیزی رشد کرده و مثل یک پیچک رونده در حال خفه کردن خیلی از مردها و سرد کردن خیلی از رابطه‌هاست!
✅ زن‌ها حتماً دلایل خودشان را دارند، شاید دیدن هر روزه ویدیوها و فیلم‌هایی با موضوع عشق فانتزی، سورپرایزهای نمایشی، تعدد رقیب و نگرانی برای جایگزین شدن، ترس از تنها ماندن در رابطه، وحشت از دوست‌داشتنی نبودن در عصری که همه در شبکه‌های اجتماعی می‌خواهند «معشوقه بودن» خودشان را نمایش دهند و ... باعث می‌شود آنها هر روز توجه بیشتری بخواهند و این را به یک «مکانیسم کنترلی» تبدیل کنند.
برخی زن‌ها نه فقط از راه مثبت (مثلاً موفقیت‌ها یا مهربانی) بلکه از شیوه منفی (غر زدن، دعوا کردن، قربانی‌نمایی، تظاهر به بیماری و ...) تلاش می‌کنند توجه بیشتری از مرد در رابطه بگیرند.
می‌دانم زیر همین پست زن‌هایی کامنت می‌گذارند که اینطور نیست و «کمی» توجه در رابطه حق مسلم است یا «شما داری برای بی‌توجهی آقایون بهانه درست می‌کنی» و ... اما واقعیت این است که هر طرف نگاه می‌کنی زنی در حال شکایت از شریک عاطفی‌اش است که او «قدر من را نمی‌داند، دوستم ندارد و به من توجه نمی‌کند!»
حتی زن‌هایی که چیزی نمی‌گویند هم ته دلشان همین جملات را تکرار می‌کنند!
🟥 توجه‌خواهی البته تک‌جنسی نیست، مردها هم تمایل دارند مورد توجه شریک عاطفی‌شان قرار بگیرند ولی کمتر آن را به زبان می‌آورند. حتی یک پژوهش جامع با تحلیل بیش از ۵۰ مطالعه، نشان داده که رابطه‌ها برای مردان اهمیت روان‌شناختی بیشتری دارند: مردان وابسته‌تر به حمایت عاطفی از شریک زندگی هستند و از جدایی عاطفی بیشتر آسیب می‌بینند.
شاید شبیه دهن‌لقی و لو دادن یک راز درون گروهی باشد اما واقعیت این است که عموم مردها از این اصرار بر «به من توجه کن» بیزارند حتی اگر نشان نمی‌دهند، کلافه‌اند حتی اگر پشت یک لبخند ملیح آن را پنهان می‌کنند. این سبک توجه‌طلبی افراطی به شدت بین زوجین فاصله می‌اندازد، حداقل از طرف مردها، حتی اگر وانمود کنند که چنین چیزی نیست!
می‌دانم گفتن یا نگفتن این موضوع سرسوزنی تاثیر ندارد و کلی دشمن برای خودم خریدم ولی ... باز هر جور صلاح می‌دانید!
🖋️ @ehsanmohammadi95
✅ توجه‌خواهی یا توجه‌خواری زنانه!
آیا این پیچک مدرن دارد عشق را می‌بلعد؟
✍️ احسان محمدی
◾یه روز خانمی از شوهرش میپرسه: «شما مردا وقتی با هم تنها میشید در مورد چی حرف میزنید؟»
شوهرش میگه: «هیچی! در مورد همین چیزا که شما خانما حرف میزنید!»
زنش با تعجب میگه: «واااا! خاک تو سرم! شما مردا چقدر بی‌ادبید!»
◾این یکی از جوک‌هایی بود که حمید ماهی‌صفت تعریف می‌کرد. در عصر CD و ویدیو. من از دنیای زنانه خیلی خبر ندارم که در جمع‌هایشان در مورد چه چیزی حرف میزنند اما معمولاً موضوعاتی که در گفت‌و‌گوهای یک گروه، تکرار می‌شوند، دغدغه‌های فکری آن جامعه به شمار می‌آیند. هر چیزی که باشند. از عرفان و غذا تا مسائل خاکبرسری و پول و پله!
❌ مردها در خلوتشان در مورد چه چیزهایی حرف میزنند؟
در جمع مردهایی که زندگی متاهلی دارند یا درگیر یک رابطه عاطفی هستند «یکی» از بحث‌ها گله از اصرار عجیب همسر/پارتنرشان بر «توجه‌خواهی» است. اینکه «به من توجه کن و خیلی هم توجه کن!» یا «تو اندازه کافی به من توجه نمی‌کنی»! یا «اگر به من توجه می‌کردی از حالت چشمام متوجه می‌شدی که از چی ناراحتم!»
این توجه‌خواهی (Attention‑Seeking Behavior) احتمالاً ریشه‌های عمیقی دارد، خاص این نسل هم نیست اما در این دوره به واسطه شبکه‌های اجتماعی به شکل اغراق‌آمیزی رشد کرده و مثل یک پیچک رونده در حال خفه کردن خیلی از مردها و سرد کردن خیلی از رابطه‌هاست!
✅ زن‌ها حتماً دلایل خودشان را دارند، شاید دیدن هر روزه ویدیوها و فیلم‌هایی با موضوع عشق فانتزی، سورپرایزهای نمایشی، تعدد رقیب و نگرانی برای جایگزین شدن، ترس از تنها ماندن در رابطه، وحشت از دوست‌داشتنی نبودن در عصری که همه در شبکه‌های اجتماعی می‌خواهند «معشوقه بودن» خودشان را نمایش دهند و ... باعث می‌شود آنها هر روز توجه بیشتری بخواهند و این را به یک «مکانیسم کنترلی» تبدیل کنند.
برخی زن‌ها نه فقط از راه مثبت (مثلاً موفقیت‌ها یا مهربانی) بلکه از شیوه منفی (غر زدن، دعوا کردن، قربانی‌نمایی، تظاهر به بیماری و ...) تلاش می‌کنند توجه بیشتری از مرد در رابطه بگیرند.
می‌دانم زیر همین پست زن‌هایی کامنت می‌گذارند که اینطور نیست و «کمی» توجه در رابطه حق مسلم است یا «شما داری برای بی‌توجهی آقایون بهانه درست می‌کنی» و ... اما واقعیت این است که هر طرف نگاه می‌کنی زنی در حال شکایت از شریک عاطفی‌اش است که او «قدر من را نمی‌داند، دوستم ندارد و به من توجه نمی‌کند!»
حتی زن‌هایی که چیزی نمی‌گویند هم ته دلشان همین جملات را تکرار می‌کنند!
🟥 توجه‌خواهی البته تک‌جنسی نیست، مردها هم تمایل دارند مورد توجه شریک عاطفی‌شان قرار بگیرند ولی کمتر آن را به زبان می‌آورند. حتی یک پژوهش جامع با تحلیل بیش از ۵۰ مطالعه، نشان داده که رابطه‌ها برای مردان اهمیت روان‌شناختی بیشتری دارند: مردان وابسته‌تر به حمایت عاطفی از شریک زندگی هستند و از جدایی عاطفی بیشتر آسیب می‌بینند.
شاید شبیه دهن‌لقی و لو دادن یک راز درون گروهی باشد اما واقعیت این است که عموم مردها از این اصرار بر «به من توجه کن» بیزارند حتی اگر نشان نمی‌دهند، کلافه‌اند حتی اگر پشت یک لبخند ملیح آن را پنهان می‌کنند. این سبک توجه‌طلبی افراطی به شدت بین زوجین فاصله می‌اندازد، حداقل از طرف مردها، حتی اگر وانمود کنند که چنین چیزی نیست!
می‌دانم گفتن یا نگفتن این موضوع سرسوزنی تاثیر ندارد و کلی دشمن برای خودم خریدم ولی ... باز هر جور صلاح می‌دانید!
🖋️ @ehsanmohammadi95
📺 از «قطر به سفر» تا گروگینگاری!
چرا مهمانان، مجری‌ها و سخنرانان گاف می‌دهند؟
✍️ احسان محمدی
دبیر ستاد اربعین استان گیلان در یک برنامه تلویزیونی تعداد زائران اربعین از گیلان در سال ۱۴۰۴ را حدود ۳۰ میلیون نفر عنوان کرد، او صبح روز بعد جلوی دوربین آمد و گفت: «دیشب با موتور آمده بودم، آمار اشتباه دادم... آمار درست ۳۱ میلیون نفره!».توضیحی که نه‌تنها اشتباه قبلی را اصلاح نکرد، بلکه یک پله آن را ارتقاء داد گرچه با راهنمایی مجری بالاخره به عدد تقریبی نزدیک شد اما چرا مهمانان، مجری‌ها و سخنرانان گاف می‌دهند؟
1️⃣ اگر حس لیز خوردن قطره عرق از پشت گردن تا روی ستون فقرات را تجربه نکرده‌اید، احتمالاً هنوز در یک برنامه زنده روبروی دوربین نبوده‌اید!
استرس! حتی مجری‌های حرفهای هم به صورت کامل به این شرایط عادت نمی‌کنند چه رسد به مهمان کم‌تجربه!
ترس از سوتی دادن، خودش باعث سوتی دادن می‌شود. به محض روشن شدن دوربین ضربان قلب مهمان کم‌تجربه می‌رود روی هزار! او فکر می‌کند الان همه مردم جهان دارند برنامه را می‌بینند و اگر گاف بدهد چطور سرش را بالا بگیرد ... همین خودش مغز را به سمت اشتباه کردن می‌برد!
2️⃣ بیشتر گاف‌های آماری و عدد ریشه در مدرسه دارد. همان حرفهای عامه‌پسند که: «ریاضی مهم نیست مثلاً مشتق و انتگرال کجای زندگی به درد میخوره!»
وقتی بحث آمار و درصد پیش می‌آید بیشتر مدیران ریاضی خوبی ندارند، از قبل عددی که کسی به آنها داده را حفظ می‌کنند، مغز روی این عدد قفل می‌شود و در لحظه قرار گرفتن زیر فشار دوربین و پروژکتور قادر به تحلیل نیست حتی وقتی مجری خطایش را اصلاح می‌کند باز نمی‌پذیرد در نتیجه حماسه خلق می‌شود.
3️⃣ بعضی‌ها فکر می‌کنند عدد باید بزرگ باشد تا نشان بدهد آنها خیلی زحمت کشیده‌اند ...
ادامه را اینجا بخوانید
https://www.asriran.com/fa/news/1083773/
🖋️ @ehsanmohammadi95
چرا مهمانان، مجری‌ها و سخنرانان گاف می‌دهند؟
✍️ احسان محمدی
دبیر ستاد اربعین استان گیلان در یک برنامه تلویزیونی تعداد زائران اربعین از گیلان در سال ۱۴۰۴ را حدود ۳۰ میلیون نفر عنوان کرد، او صبح روز بعد جلوی دوربین آمد و گفت: «دیشب با موتور آمده بودم، آمار اشتباه دادم... آمار درست ۳۱ میلیون نفره!».توضیحی که نه‌تنها اشتباه قبلی را اصلاح نکرد، بلکه یک پله آن را ارتقاء داد گرچه با راهنمایی مجری بالاخره به عدد تقریبی نزدیک شد اما چرا مهمانان، مجری‌ها و سخنرانان گاف می‌دهند؟
1️⃣ اگر حس لیز خوردن قطره عرق از پشت گردن تا روی ستون فقرات را تجربه نکرده‌اید، احتمالاً هنوز در یک برنامه زنده روبروی دوربین نبوده‌اید!
استرس! حتی مجری‌های حرفهای هم به صورت کامل به این شرایط عادت نمی‌کنند چه رسد به مهمان کم‌تجربه!
ترس از سوتی دادن، خودش باعث سوتی دادن می‌شود. به محض روشن شدن دوربین ضربان قلب مهمان کم‌تجربه می‌رود روی هزار! او فکر می‌کند الان همه مردم جهان دارند برنامه را می‌بینند و اگر گاف بدهد چطور سرش را بالا بگیرد ... همین خودش مغز را به سمت اشتباه کردن می‌برد!
2️⃣ بیشتر گاف‌های آماری و عدد ریشه در مدرسه دارد. همان حرفهای عامه‌پسند که: «ریاضی مهم نیست مثلاً مشتق و انتگرال کجای زندگی به درد میخوره!»
وقتی بحث آمار و درصد پیش می‌آید بیشتر مدیران ریاضی خوبی ندارند، از قبل عددی که کسی به آنها داده را حفظ می‌کنند، مغز روی این عدد قفل می‌شود و در لحظه قرار گرفتن زیر فشار دوربین و پروژکتور قادر به تحلیل نیست حتی وقتی مجری خطایش را اصلاح می‌کند باز نمی‌پذیرد در نتیجه حماسه خلق می‌شود.
3️⃣ بعضی‌ها فکر می‌کنند عدد باید بزرگ باشد تا نشان بدهد آنها خیلی زحمت کشیده‌اند ...
ادامه را اینجا بخوانید
https://www.asriran.com/fa/news/1083773/
🖋️ @ehsanmohammadi95
عصر ایران
از «قطر به سفر» تا گروگینگاری!/ چرا مهمانان، مجری‌ها و سخنرانان گاف می‌دهند؟
اگر حس لیز خوردن قطره عرق از پشت گردن تا روی ستون فقرات را تجربه نکرده‌اید، احتمالاً هنوز در یک برنامه زنده روبروی دوربین نبوده‌اید
Forwarded from عصر ایران (M)
قصه‌های نان و نمک : دلیل عاشقانه‌ی تشنگی بعد از خوردن ماهی!
✍️ احسان محمدی - عصرایران
🔹 چند روز پیش داشتم پادکستی از رشید کاکاوند گوش می‌دادم. در مورد شاعرهای کمتر شناخته شده. این بیت از غنی کشمیری شاعر قرن یازدهم هجری قمری را خواند: عاشق به فنا سیر ز معشوق نگردد/ ماهی طلب آب کُند گر چه غذا شد!
👇👇👇
asriran.com/004Xxp
@MyAsriran
✍️ احسان محمدی - عصرایران
🔹 چند روز پیش داشتم پادکستی از رشید کاکاوند گوش می‌دادم. در مورد شاعرهای کمتر شناخته شده. این بیت از غنی کشمیری شاعر قرن یازدهم هجری قمری را خواند: عاشق به فنا سیر ز معشوق نگردد/ ماهی طلب آب کُند گر چه غذا شد!
👇👇👇
asriran.com/004Xxp
@MyAsriran