روزنوشت‌های احسان محمدی

◼️ آخرین چیزها ...

✍️ احسان محمدی

گاهی به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم
که مرگ در آن رخ می‌دهد!

همیشه به این شعر کوتاه #غلامرضا_بروسان فکر می‌کنم. به اینکه آخرین چیزها معمولاً شبیه روزهای معمولی‌ هستند، نه موزیک خاصی دارند، نه آفتاب متفاوتی. همه چیز مثل روزهای قبل است که خواب ماندی، که بی‌حوصله دوش گرفتی، که رفتی سراغ کمد و پیراهنی انتخاب کردی، که پیراهن نویی که داشتی را نپوشیدی و با خودت گفتی اینو میذاریم برای یه مهمونی!

کسی نمی‌گوید این آخرین باری است که از توی یخچال پنیر برمی‌داری، این آخرین باری است که کلید را توی قفل می‌چرخانی و دیگر هیچ‌وقت برنمیگردی. حتی خبر نداری کتابی که خریدی و روی میز است را هیچ‌وقت تمام نمی‌کنی. هیچ‌وقت ...

همه چیز عادی است. هیچ‌کس نمی‌داند «آخرین»‌ها کدام‌اند.
آخرین میس‌کال. همان که گفتی “الان حال ندارم، بعداً زنگ می‌زنم.”
آخرین لبخند مادر، آخرین فحش دوستت توی چت، آخرین قولی که جدی نگرفتی و گفتی: «حالا هماهنگ می‌کنیم همو ببینیم!»

آخرین بوسه، آخرین نگاه، آخرین باری که کسی نام کوچکت را صدا می‌زند، آخرین بار که جلوی ترکیدن بغضت را گرفتی چون فکر کردی هنوز فرصت هست که قوی باشی، آخرین باری که #شجریان گوش دادی یا ترانه‌ای از #محسن_چاوشی را برای کسی فوروارد کردی، آخرین باری که جلوی آینه به چشمهایت نگاه می‌کنی، آخرین گله‌ها، آخرین حسودی کردن‌ها، آخرین ویدیویی که در اینستاگرام برای کسی فرستادی، آخرین ایموجی‌ها، آخرین خداحافظی ...

زندگی مثل یک فیلم نیمه‌کاره است که ناگهان دوربین خاموش می‌شود، بدون خداحافظی، بدون کات. تقریباً هیچ‌کس خبر ندارد که آخرین پیراهنی که می‌پوشد کدام است؟ آخرین پیراهنی که الان در کمد همه‌مان کمین کرده که بغلمان کند.

ما آن‌قدر با اطمینان سرگرم آینده‌ایم که نمی‌بینیم همین حالا داریم آخرین‌هایمان را پشت سر می‌گذاریم ...

این پست فاقد هرگونه پایان‌بندی انگیزشی است! خوشبختانه هیچکدام‌تان معطل این نیستید که من نصیحت‌تان کنم، عمرتان دراز ولی من:

گاهی به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم
که مرگ در آن رخ می‌دهد!
🖋️ @ehsanmohammadi95

www.tgoop.com/ehsanmohammadi95/9483

11.9K viewsJul 30 at 07:38

◼️ آخرین چیزها ...

✍️ احسان محمدی

گاهی به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم
که مرگ در آن رخ می‌دهد!

همیشه به این شعر کوتاه #غلامرضا_بروسان فکر می‌کنم. به اینکه آخرین چیزها معمولاً شبیه روزهای معمولی‌ هستند، نه موزیک خاصی دارند، نه آفتاب متفاوتی. همه چیز مثل روزهای قبل است که خواب ماندی، که بی‌حوصله دوش گرفتی، که رفتی سراغ کمد و پیراهنی انتخاب کردی، که پیراهن نویی که داشتی را نپوشیدی و با خودت گفتی اینو میذاریم برای یه مهمونی!

کسی نمی‌گوید این آخرین باری است که از توی یخچال پنیر برمی‌داری، این آخرین باری است که کلید را توی قفل می‌چرخانی و دیگر هیچ‌وقت برنمیگردی. حتی خبر نداری کتابی که خریدی و روی میز است را هیچ‌وقت تمام نمی‌کنی. هیچ‌وقت ...

همه چیز عادی است. هیچ‌کس نمی‌داند «آخرین»‌ها کدام‌اند.
آخرین میس‌کال. همان که گفتی “الان حال ندارم، بعداً زنگ می‌زنم.”
آخرین لبخند مادر، آخرین فحش دوستت توی چت، آخرین قولی که جدی نگرفتی و گفتی: «حالا هماهنگ می‌کنیم همو ببینیم!»

آخرین بوسه، آخرین نگاه، آخرین باری که کسی نام کوچکت را صدا می‌زند، آخرین بار که جلوی ترکیدن بغضت را گرفتی چون فکر کردی هنوز فرصت هست که قوی باشی، آخرین باری که #شجریان گوش دادی یا ترانه‌ای از #محسن_چاوشی را برای کسی فوروارد کردی، آخرین باری که جلوی آینه به چشمهایت نگاه می‌کنی، آخرین گله‌ها، آخرین حسودی کردن‌ها، آخرین ویدیویی که در اینستاگرام برای کسی فرستادی، آخرین ایموجی‌ها، آخرین خداحافظی ...

زندگی مثل یک فیلم نیمه‌کاره است که ناگهان دوربین خاموش می‌شود، بدون خداحافظی، بدون کات. تقریباً هیچ‌کس خبر ندارد که آخرین پیراهنی که می‌پوشد کدام است؟ آخرین پیراهنی که الان در کمد همه‌مان کمین کرده که بغلمان کند.

ما آن‌قدر با اطمینان سرگرم آینده‌ایم که نمی‌بینیم همین حالا داریم آخرین‌هایمان را پشت سر می‌گذاریم ...

این پست فاقد هرگونه پایان‌بندی انگیزشی است! خوشبختانه هیچکدام‌تان معطل این نیستید که من نصیحت‌تان کنم، عمرتان دراز ولی من:

گاهی به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم
که مرگ در آن رخ می‌دهد!
🖋️ @ehsanmohammadi95

BY روزنوشت‌های احسان محمدی