دوات پایگاه خبری_تحلیلی فرهنگی،هنری و ادبی Davat News-Analytical Base Cultural, Artistic, and Literary

/سوم:
بقیه از پست بالا
دیدگاه عباس گلستانی
زیبایی‌شناختی تجربه می‌کنند." و در جایی دیگر می‏نویسد:
"اتفاقی که اکنون برای زبان گیلکی افتاده است این است که زبانیت این زبان به رخ بسیاری از کاربران جوان این زبان کشید می‌شود. چنانکه برخی از جوانان گیلک‌زبان  با تکرار لغات قدیمی و کم کاربرد این زبان آن را چون شیء زیبایی‌شناختی توام با نوستالژی دریافت می‌کنند و حتی برخی از شاعران گیلک‌سرا برای عمق بخشیدن به ساختار شعر خود از کلمات کم کاربرد گیلکی استفاده می‌کنند تا مخاطب با شنیدن این کلمات غریب اصالت شعرشان را تأیید کند. جالب است که هنر برخی از شاعران گیلک سرا جز این نیست که کلمات فراموش شده‌ی گیلکی را به نظم کشند. آنها در واقع نمی‌دانند تجربه‌ی زیبایی‌شناسی شعرشان از کلمات عتیق برمی‌خیزد نه از هنر شعرشان. زیرا مخاطب گیلک با شنیدن کلمات فراموش شده دچار نوستالژی زیبایی‌شناختی می‌شود."
قبل از همه مکرر بنویسم که "زیبایی‏شناختی" در تعریف ساده یعنی چه. نمود و آنچه که در یک پدیده مثل شعر و یا هر اثر هنری دیگر به عنوان زیبا، دل‏نشین و به عنوان یک اتفاق نو دریافت شود، به عنوان نمود زیباشناختی تعریف می‏شود. حالا رابطه‏ی زبان گیلکی که آقای جهاندیده آن را مرده یا در حال مرگ تلقی می‏کند، با این تعریف از زیبایی شناختی چه ارتباطی دارد؟!  حالا فرض را هم بر این مبنا می‏گذارم که گذشته‏ی زبان گیلکی زیبایی‏هایی هم داشته و جوان گیلک دلتنگ آن هم می‏شود، اتفاقا اگر این دلتنگی وجود داشت خود مقوله‏ای می‏شود از علاقه گیلکان جوان به زبان آرکاییک و در نهایت به تولید  پویش و تلاشی می‏انجامد برای زنده نگهداشتن زبان گیلکی و فرار از حالت اضطرار و درمان درماندگی زبان گیلکی.
من نمی‏دانم دکتر جهاندیده با تکیه به کدام آمار می‏نویسد که "جوانان گیلک‌زبان  با تکرار لغات قدیمی و کم کاربرد این زبان، آن را چون شیء زیبایی‌شناختی توام با نوستالژی دریافت می‌کنند" که این اتفاق خوب را ما نیز پی‏گیرش باشیم. حتی اگر برخی از شاعران به نوشته‏ی شما  "برای عمق بخشیدن به ساختار شعر خود از کلمات کم کاربرد گیلکی استفاده می‌کنند تا مخاطب با شنیدن این کلمات غریب اصالت شعرشان را تأیید کند. جالب است که هنر برخی از شاعران گیلک سرا جز این نیست که کلمات فراموش شده‌ی گیلکی را به نظم کشند. آنها در واقع نمی‌دانند تجربه‌ی زیبایی‌شناسی شعرشان از کلمات عتیق برمی‌خیزد نه از هنر شعرشان." به عبارتی به باور استاد جهاندیده این برخی از شاعران و خوانندگان شعر آنها، آن‏قدر بی اطلاع از امور هنری و زیبایی شناختی هستند که به خواننده‏ بی اطلاع‏تر از خود گنجشک رنگ کرده به عوض قناری بفروشند. نویسنده‏ی عزیز ما در پایان نوشته‏ی خود با تاکید تمام می‏نویسد:
" اکنون در همه‌ی خانه‌های مردم گیلان یک مسابقه مدام تکرار می‌شود که یکی از دیگری معنای یک لغت غریب گیلکی می‌پرسد تا به طنز ثابت کنند که چه کسی گیلکی کمتر می‌داند."
نمی‏دانم با این یقین نهفته در نقل مستقیم فوق که متکی به هیچ آماری نیست، باید خوشحال باشیم یا متاثر؟! به گمانم باید متاثر باشیم، زیرا جذابیت این پرسش و  پاسخ برای دکتر جهاندیده در "چه کسی کمتر می‏داند" است نه در چه کسی بیشتر می‏داند، تا دوره‏ی اضطرار و درماندگی در زبان گیلکی را نشان بدهد.  با این استدلال‌ همه زبان‌های رسمی دنیا باید در حالت اضطرار باشند. چون بلاخره هر زبانی یک گذشته‌ای دارد با دستگاه واژگانی وابسته به آن و گویشورانی که در دوره اکنونی با آن زبان تکلم دارند. پس آیا واقعا همه‌ی زبان‌های دنیا با کشف ادبیت و زبانیت زبان گذشته، در حالت اضطرار و درماندگی هستند؟!
من و گیلک‌زبانان شاعر و نویسنده‌ی پیرامون ما، هنوز واقعا به چنین دریافتی از زبانیت زبان گیلکی که زبان گیلکان را در احتضار و اضطرار و درماندگی ببیند، نرسیده‌ایم و برعکس، از این زبانیت و ادبیتِ زبان گیلکی در کارهای خوب ارائه‌ شده لذت هم می‌بریم واین لذت فقط در انحصار واژگان گذشته‌ی زبان گیلکی نیست و این از کارافتادگی واژگان متروک نیز حتما دلیلی داشته که باید آن را در حوزه‌های مختلف اقتصادی، مناسبات فرهنگی اقوام و ملت‌ها، انقلابات صنعتی و خصلت اسفنجی زبان جستجو کرد.
https://www.tgoop.com/davat1394/17895

www.tgoop.com/davat1394/17897

65 viewsedited  Aug 9 at 20:17

/سوم:
بقیه از پست بالا
دیدگاه عباس گلستانی
زیبایی‌شناختی تجربه می‌کنند." و در جایی دیگر می‏نویسد:
"اتفاقی که اکنون برای زبان گیلکی افتاده است این است که زبانیت این زبان به رخ بسیاری از کاربران جوان این زبان کشید می‌شود. چنانکه برخی از جوانان گیلک‌زبان  با تکرار لغات قدیمی و کم کاربرد این زبان آن را چون شیء زیبایی‌شناختی توام با نوستالژی دریافت می‌کنند و حتی برخی از شاعران گیلک‌سرا برای عمق بخشیدن به ساختار شعر خود از کلمات کم کاربرد گیلکی استفاده می‌کنند تا مخاطب با شنیدن این کلمات غریب اصالت شعرشان را تأیید کند. جالب است که هنر برخی از شاعران گیلک سرا جز این نیست که کلمات فراموش شده‌ی گیلکی را به نظم کشند. آنها در واقع نمی‌دانند تجربه‌ی زیبایی‌شناسی شعرشان از کلمات عتیق برمی‌خیزد نه از هنر شعرشان. زیرا مخاطب گیلک با شنیدن کلمات فراموش شده دچار نوستالژی زیبایی‌شناختی می‌شود."
قبل از همه مکرر بنویسم که "زیبایی‏شناختی" در تعریف ساده یعنی چه. نمود و آنچه که در یک پدیده مثل شعر و یا هر اثر هنری دیگر به عنوان زیبا، دل‏نشین و به عنوان یک اتفاق نو دریافت شود، به عنوان نمود زیباشناختی تعریف می‏شود. حالا رابطه‏ی زبان گیلکی که آقای جهاندیده آن را مرده یا در حال مرگ تلقی می‏کند، با این تعریف از زیبایی شناختی چه ارتباطی دارد؟!  حالا فرض را هم بر این مبنا می‏گذارم که گذشته‏ی زبان گیلکی زیبایی‏هایی هم داشته و جوان گیلک دلتنگ آن هم می‏شود، اتفاقا اگر این دلتنگی وجود داشت خود مقوله‏ای می‏شود از علاقه گیلکان جوان به زبان آرکاییک و در نهایت به تولید  پویش و تلاشی می‏انجامد برای زنده نگهداشتن زبان گیلکی و فرار از حالت اضطرار و درمان درماندگی زبان گیلکی.
من نمی‏دانم دکتر جهاندیده با تکیه به کدام آمار می‏نویسد که "جوانان گیلک‌زبان  با تکرار لغات قدیمی و کم کاربرد این زبان، آن را چون شیء زیبایی‌شناختی توام با نوستالژی دریافت می‌کنند" که این اتفاق خوب را ما نیز پی‏گیرش باشیم. حتی اگر برخی از شاعران به نوشته‏ی شما  "برای عمق بخشیدن به ساختار شعر خود از کلمات کم کاربرد گیلکی استفاده می‌کنند تا مخاطب با شنیدن این کلمات غریب اصالت شعرشان را تأیید کند. جالب است که هنر برخی از شاعران گیلک سرا جز این نیست که کلمات فراموش شده‌ی گیلکی را به نظم کشند. آنها در واقع نمی‌دانند تجربه‌ی زیبایی‌شناسی شعرشان از کلمات عتیق برمی‌خیزد نه از هنر شعرشان." به عبارتی به باور استاد جهاندیده این برخی از شاعران و خوانندگان شعر آنها، آن‏قدر بی اطلاع از امور هنری و زیبایی شناختی هستند که به خواننده‏ بی اطلاع‏تر از خود گنجشک رنگ کرده به عوض قناری بفروشند. نویسنده‏ی عزیز ما در پایان نوشته‏ی خود با تاکید تمام می‏نویسد:
" اکنون در همه‌ی خانه‌های مردم گیلان یک مسابقه مدام تکرار می‌شود که یکی از دیگری معنای یک لغت غریب گیلکی می‌پرسد تا به طنز ثابت کنند که چه کسی گیلکی کمتر می‌داند."
نمی‏دانم با این یقین نهفته در نقل مستقیم فوق که متکی به هیچ آماری نیست، باید خوشحال باشیم یا متاثر؟! به گمانم باید متاثر باشیم، زیرا جذابیت این پرسش و  پاسخ برای دکتر جهاندیده در "چه کسی کمتر می‏داند" است نه در چه کسی بیشتر می‏داند، تا دوره‏ی اضطرار و درماندگی در زبان گیلکی را نشان بدهد.  با این استدلال‌ همه زبان‌های رسمی دنیا باید در حالت اضطرار باشند. چون بلاخره هر زبانی یک گذشته‌ای دارد با دستگاه واژگانی وابسته به آن و گویشورانی که در دوره اکنونی با آن زبان تکلم دارند. پس آیا واقعا همه‌ی زبان‌های دنیا با کشف ادبیت و زبانیت زبان گذشته، در حالت اضطرار و درماندگی هستند؟!
من و گیلک‌زبانان شاعر و نویسنده‌ی پیرامون ما، هنوز واقعا به چنین دریافتی از زبانیت زبان گیلکی که زبان گیلکان را در احتضار و اضطرار و درماندگی ببیند، نرسیده‌ایم و برعکس، از این زبانیت و ادبیتِ زبان گیلکی در کارهای خوب ارائه‌ شده لذت هم می‌بریم واین لذت فقط در انحصار واژگان گذشته‌ی زبان گیلکی نیست و این از کارافتادگی واژگان متروک نیز حتما دلیلی داشته که باید آن را در حوزه‌های مختلف اقتصادی، مناسبات فرهنگی اقوام و ملت‌ها، انقلابات صنعتی و خصلت اسفنجی زبان جستجو کرد.
https://www.tgoop.com/davat1394/17895

BY دوات پایگاه خبری_تحلیلی فرهنگی،هنری و ادبی Davat News-Analytical Base Cultural, Artistic, and Literary