دوات پایگاه خبری_تحلیلی فرهنگی،هنری و ادبی Davat News-Analytical Base Cultural, Artistic, and Literary

دو دیدگاه
ماهیت روزمرگی و زیباشناسی زبان
[ موضوع را در چهار پست زیر دم‌باله‌ گیرید: ]
/یکم:

دوات، تحلیلی_خبری(فرهنگی_هنری)،
چالش:
ماهیت روزمرگی و زیباشناسی زبان
در این بزنگاه دو متن از دیدگاه
دکتر سینا جهان‌دیده ،شاعر، منتقد ادبی و مدرس ادبیات و عباس‌گلستانی، شاعر ، منتقد و پژوهنده‌ی زبان‌گیلکی را از نظر می‌گذرانید:
🔹نشانه‌های اضطرار در زبان
✍سینا جهاندیده

زبان خودکار بر عکس زبان ادبی،  زبانی است که زبانیت خود را در هنگام ارتباط به رخ کاربران خود نمی‌کشد. به همین دلیل یاکوبسن در تعریف زبان ادبی می‌گفت که جهت‌گیری این نوع زبان به سوی خود او است.
   هر گاه زبان قوم یا ملتی، زبانیت خود را به یاد کاربرانش بیاورد، آن زبان در حالت اضطرار و حتی مرگ قرار دارد؛ یعنی زبان زنده‌ی عصر خود نیست، چنانکه کاربران آن زبان، آن را به‌مثابه‌ی نمود زیبایی‌شناختی تجربه می‌کنند.
زبان بیهقی برای کاربران زبان فارسی اکنون به مثابه‌ی زبان خودکار درک نمی‌شود، به همین دلیل زبانیت زبان بیهقی به رخ مخاطبان این نثر کشیده می‌شود. و همچنین می‌تواند به  عنوان یک زبان زیبایی‌شناختی در خدمت شعر معاصر قرار گیرد.
اتفاقی که اکنون برای زبان گیلکی افتاده است این است که زبانیت این زبان به رخ بسیاری از کاربران جوان این زبان کشید می‌شود. چنانکه برخی از جوانان گیلک‌زبان  با تکرار لغات قدیمی و کم کاربرد این زبان آن را چون شیء زیبایی‌شناختی توام با نوستالژی دریافت می‌کنند و حتی برخی از شاعران گیلک‌سرا برای عمق بخشیدن به ساختار شعر خود از کلمات کم کاربرد گیلکی استفاده می‌کنند تا مخاطب با شنیدن این کلمات غریب اصالت شعرشان را تأیید کند. جالب است که هنر برخی از شاعران گیلک سرا جز این نیست که کلمات فراموش شده‌ی گیلکی را به نظم کشند. آنها در واقع نمی‌دانند تجربه‌ی زیبایی‌شناسی شعرشان از کلمات عتیق برمی‌خیزد نه از هنر شعرشان. زیرا مخاطب گیلک با شنیدن کلمات فراموش شده دچار نوستالژی زیبایی‌شناختی می‌شود.
اکنون در همه‌ی خانه‌های مردم گیلان یک مسابقه مدام تکرار می‌شود که یکی از دیگری معنای یک لغت غریب گیلکی می‌پرسد تا به طنز ثابت کنند که چه کسی گیلکی کمتر می‌داند.
@tabarshenasi_ketab

https://www.tgoop.com/davat1394/17895

www.tgoop.com/davat1394/17895

58 viewsedited  Aug 9 at 20:08

دو دیدگاه
ماهیت روزمرگی و زیباشناسی زبان
[ موضوع را در چهار پست زیر دم‌باله‌ گیرید: ]
/یکم:

دوات، تحلیلی_خبری(فرهنگی_هنری)،
چالش:
ماهیت روزمرگی و زیباشناسی زبان
در این بزنگاه دو متن از دیدگاه
دکتر سینا جهان‌دیده ،شاعر، منتقد ادبی و مدرس ادبیات و عباس‌گلستانی، شاعر ، منتقد و پژوهنده‌ی زبان‌گیلکی را از نظر می‌گذرانید:
🔹نشانه‌های اضطرار در زبان
✍سینا جهاندیده

زبان خودکار بر عکس زبان ادبی،  زبانی است که زبانیت خود را در هنگام ارتباط به رخ کاربران خود نمی‌کشد. به همین دلیل یاکوبسن در تعریف زبان ادبی می‌گفت که جهت‌گیری این نوع زبان به سوی خود او است.
   هر گاه زبان قوم یا ملتی، زبانیت خود را به یاد کاربرانش بیاورد، آن زبان در حالت اضطرار و حتی مرگ قرار دارد؛ یعنی زبان زنده‌ی عصر خود نیست، چنانکه کاربران آن زبان، آن را به‌مثابه‌ی نمود زیبایی‌شناختی تجربه می‌کنند.
زبان بیهقی برای کاربران زبان فارسی اکنون به مثابه‌ی زبان خودکار درک نمی‌شود، به همین دلیل زبانیت زبان بیهقی به رخ مخاطبان این نثر کشیده می‌شود. و همچنین می‌تواند به  عنوان یک زبان زیبایی‌شناختی در خدمت شعر معاصر قرار گیرد.
اتفاقی که اکنون برای زبان گیلکی افتاده است این است که زبانیت این زبان به رخ بسیاری از کاربران جوان این زبان کشید می‌شود. چنانکه برخی از جوانان گیلک‌زبان  با تکرار لغات قدیمی و کم کاربرد این زبان آن را چون شیء زیبایی‌شناختی توام با نوستالژی دریافت می‌کنند و حتی برخی از شاعران گیلک‌سرا برای عمق بخشیدن به ساختار شعر خود از کلمات کم کاربرد گیلکی استفاده می‌کنند تا مخاطب با شنیدن این کلمات غریب اصالت شعرشان را تأیید کند. جالب است که هنر برخی از شاعران گیلک سرا جز این نیست که کلمات فراموش شده‌ی گیلکی را به نظم کشند. آنها در واقع نمی‌دانند تجربه‌ی زیبایی‌شناسی شعرشان از کلمات عتیق برمی‌خیزد نه از هنر شعرشان. زیرا مخاطب گیلک با شنیدن کلمات فراموش شده دچار نوستالژی زیبایی‌شناختی می‌شود.
اکنون در همه‌ی خانه‌های مردم گیلان یک مسابقه مدام تکرار می‌شود که یکی از دیگری معنای یک لغت غریب گیلکی می‌پرسد تا به طنز ثابت کنند که چه کسی گیلکی کمتر می‌داند.
@tabarshenasi_ketab

https://www.tgoop.com/davat1394/17895

BY دوات پایگاه خبری_تحلیلی فرهنگی،هنری و ادبی Davat News-Analytical Base Cultural, Artistic, and Literary