عبدالله محمد

به سکوت عادت کنیم دوستان. به فضای خالی بین شنیدن و خواندن و دیدن. از سکوت نباید گریخت چون اگر شنیدن و دیدن سهم اثرگذاری دیگران باشد، سکوت، سهم ذهن ما برای اثرگذاری بر روی داده است. اطلاعات بسیار ما را دانا نخواهد کرد اگر فرصتی برای تعمّق و درک نداشته باشیم.

از فضاهای خالی نگریزیم و به محتوای آرام عادت کنیم. این با تمرین و حذف عوامل اثرگذار ممکن است. به شدت از ویدیوی کوتاه و موسیقی دوری کنید. این‌ها دشمن فضاهای خالی است. کتاب زندگی باید حاشیه‌ای هم برای نوشتن تو داشته باشد. اجازه نده تولید دیوانه‌وار داده و اطلاعات و بدتر از آن، سرگرمی، باعث شود تو تماشا کنندهٔ منفعل دیگران باشی.

قرآن را به ترتیل بخوان، کتاب را با تامل بخوان، صداها را همیشه با سرعت دو ایکس گوش نده. وقت‌هایی بدون گوشی قدم بزن یا یک پادکست بگذار بدون آنکه جایی را حذف کنی یا جلو ببری. منشاوی گوش بده اما نه این نسخه‌های جدید که سکوت بین آیات را حذف کرده‌اند. در دوران فَوَران محتوای سرگرم کننده و اطلاعات فوری، سکوت با ارزش‌تر می‌شود.

بگذار از کودکی نسل خودمان بگویم که برای خرید رُمان باید پول جمع می‌کردیم و با هر خط هر رمان زندگی می‌کردیم و چند شب بعد از پایانش خواب شخصیت‌هایش را می‌دیدیم و به شدت منتظر فرصت کتاب بعدی می‌ماندیم. اما اکنون، این سرعت اجازه نمی‌دهد ما در یک داستان غرق شویم. همهٔ داستان‌ها سریع می‌آیند و سریع فراموش می‌شوند چون داستان هست، اما تو نیستی، من نیستم! در این سرعت دیوانه‌وار، عامل اصلی که خود انسان است حذف می‌شود.

سعی کن در یک آن چند کار انجام ندهی. اگر پادکست و درس صوتی گوش می‌دهی در توییتر نچرخ. اگر کتاب می‌خوانی فقط کتاب بخوان و صداها را حذف کن. موسیقی را کاملا کنار بگذار. گوشت را به سکوت و صدای جهان عادت بده. سکوت، صفحهٔ سفید ذهن است، اجازه نده دیگران این صفحه را خط خطی کنند. و در کل به تصویر عادت نکن. تصویر، بازگشت انسان به دوران ناپختگی است. اغراق در تصویر، ذهن را تنبل می‌کند و تصور را از بین می‌برد.

تمرین مهم دوران ما همین است. عادت به سکوت و تنها شدن با خود، نه این تنهایی‌هایی که از عروسی‌های قدیم هم شلوغ‌تر است. با صدای درونت مانند آن کودکی رفتار نکن که پدر و مادرش در مهمانی‌ها به او اجازهٔ حرف زدن نمی‌دادند. آن کودک هیچ‌گاه بزرگ نمی‌شود.

www.tgoop.com/akseMahtab/2190

18K viewsedited  Jul 9 at 08:26

به سکوت عادت کنیم دوستان. به فضای خالی بین شنیدن و خواندن و دیدن. از سکوت نباید گریخت چون اگر شنیدن و دیدن سهم اثرگذاری دیگران باشد، سکوت، سهم ذهن ما برای اثرگذاری بر روی داده است. اطلاعات بسیار ما را دانا نخواهد کرد اگر فرصتی برای تعمّق و درک نداشته باشیم.

از فضاهای خالی نگریزیم و به محتوای آرام عادت کنیم. این با تمرین و حذف عوامل اثرگذار ممکن است. به شدت از ویدیوی کوتاه و موسیقی دوری کنید. این‌ها دشمن فضاهای خالی است. کتاب زندگی باید حاشیه‌ای هم برای نوشتن تو داشته باشد. اجازه نده تولید دیوانه‌وار داده و اطلاعات و بدتر از آن، سرگرمی، باعث شود تو تماشا کنندهٔ منفعل دیگران باشی.

قرآن را به ترتیل بخوان، کتاب را با تامل بخوان، صداها را همیشه با سرعت دو ایکس گوش نده. وقت‌هایی بدون گوشی قدم بزن یا یک پادکست بگذار بدون آنکه جایی را حذف کنی یا جلو ببری. منشاوی گوش بده اما نه این نسخه‌های جدید که سکوت بین آیات را حذف کرده‌اند. در دوران فَوَران محتوای سرگرم کننده و اطلاعات فوری، سکوت با ارزش‌تر می‌شود.

بگذار از کودکی نسل خودمان بگویم که برای خرید رُمان باید پول جمع می‌کردیم و با هر خط هر رمان زندگی می‌کردیم و چند شب بعد از پایانش خواب شخصیت‌هایش را می‌دیدیم و به شدت منتظر فرصت کتاب بعدی می‌ماندیم. اما اکنون، این سرعت اجازه نمی‌دهد ما در یک داستان غرق شویم. همهٔ داستان‌ها سریع می‌آیند و سریع فراموش می‌شوند چون داستان هست، اما تو نیستی، من نیستم! در این سرعت دیوانه‌وار، عامل اصلی که خود انسان است حذف می‌شود.

سعی کن در یک آن چند کار انجام ندهی. اگر پادکست و درس صوتی گوش می‌دهی در توییتر نچرخ. اگر کتاب می‌خوانی فقط کتاب بخوان و صداها را حذف کن. موسیقی را کاملا کنار بگذار. گوشت را به سکوت و صدای جهان عادت بده. سکوت، صفحهٔ سفید ذهن است، اجازه نده دیگران این صفحه را خط خطی کنند. و در کل به تصویر عادت نکن. تصویر، بازگشت انسان به دوران ناپختگی است. اغراق در تصویر، ذهن را تنبل می‌کند و تصور را از بین می‌برد.

تمرین مهم دوران ما همین است. عادت به سکوت و تنها شدن با خود، نه این تنهایی‌هایی که از عروسی‌های قدیم هم شلوغ‌تر است. با صدای درونت مانند آن کودکی رفتار نکن که پدر و مادرش در مهمانی‌ها به او اجازهٔ حرف زدن نمی‌دادند. آن کودک هیچ‌گاه بزرگ نمی‌شود.

BY عبدالله محمد