tgoop.com/abdollah1400/60
Last Update:
شکنجه‌ی جوان‌های امروزی تنها بودنشان با خودشان است. خودشان اسمش را گذاشته‌اند: بی‌حوصلگی. منظورم تنها شدن با خود است. نه تنهایی با هدفون و گوشی و پلی استیشن و...
یعنی اینکه طرف اگر چند دقیقه با چیزی ور نرود به کما می‌رود. نشستن در کلاس درس. خواندن یک کتاب. تنها قدم زدن و فکر کردن. بله فکر کردن!
برایتان شرایط ایده‌آل شان را مثال می‌زنم:
یک تلویزیون (ترجیحا بالای چهل اینچ)، بازی دو تیم سطح یک اروپایی، مبل نرم، تنقلات، نوشیدنی... در حین بازی هم گوشی باید دم دست باشد که اگر تیممان گل زد بتوانیم به کل کل در واتس اپ، تلگرام، تویتر و... بپردازیم و همینطور استوری اینستاگرام.
متوجه شدید هیچ فضای خالی‌ای وجود ندارد؟ چشم و مغز درگیر یک مونیتور چهل و چند اینچی و یک مونیتور کوچکتر پنج اینچی (موبایل) و در عین حال دهان و شکم درگیر تنقلات و چیپس و نوشابه، و انگشتان در حال تایپ. هیچان، استرس، لذت. همه چیز در هم. همه چیز درگیر.
سلیقه‌ی دوران ما صحنه‌ای با فضای سفید را نمی‌پذیرد. همه‌ی جاهای خالی باید پر باشد. وگرنه حوصله‌ام سر می‌رود. بیچاره استادهای دانشگاه نسل بعد. شاید برای اینکه حوصله‌ی دانشجو سر نرود مجبور به خیلی کارها شوند 😅
قبلا درباره‌ی سلیقه‌ی «اغراق دوست» این نسل نوشتم. همان ساندویچ چرب و نوشابه‌ی اسیدی. این را هم بهش اضافه کنید: هیچ فضایی نباید خالی باشد. رنگ سفید ممنوع.
انگار از تنها شدن با خودشان می‌ترسند.
عبدالله محمد
BY عبدالله
Share with your friend now:
tgoop.com/abdollah1400/60