#اینجا_هیچ_چیز_عادی_نیست.

خون با هیچی پاک نمیشه...

🪐 #زن_زندگی_آزادی
➖ #اینجا_هیچ_چیز_عادی_نیست.
شعر ✍🏻 #عدنان_یوجل
اجرا 👤 حیدر اترم
مراسم خاکسپاری شاعر تُرک زبان (یاشار کمال)


آن‌ نبرد به پایان نرسیده و ادامه دارد
و ادامه خواهد داشت،
تا چهره زمین سراسر عشق گردد.


💫 @ThinkOfficialPage 👈🏻

هر روز با خودش تکرار می‌کند: «تو در میانه راه هستی». می‌داند چیزهای زیادی مانده برای تجربه شدن، می‌داند زندگی به او خیلی بدهکار است. اما پس از چند تکرار انگار بی‌اعتقاد می‌شود، سِر می‌شود. هر خبری که می‌خواند، هر گرانی، هر حبس، هر مرگ از درون خالی‌تر می‌شود. بی‌اعتقادی چاقوی کندش را روی گردنش فشار می‌دهد. به او می‌گویند از ایران برو، آن‌جا شاید همه‌چیز بهتر است. شب با دوستی حرف می‌زند از آن‌ور آب. دوست را تصویری می‌بیند، چهره‌اش را، حالتِ چهره‌اش را، تکان دادنِ دست‌هایش را، وقتی صادقانه از شرایطش می‌گوید. این‌که گاهی باید از صفر شروع کرد، این‌که گاهی چاره‌ای نیست. دست‌های دوستش را نگاه می‌کند، مثل دست‌های خودش بی‌اعتقادند. صدای دوستش وقتی از رنج و لذتِ دوباره ساختن می‌گوید، گاهی فروکش می‌کند، بعضی جمله‌هایش بدون فعل می‌مانند. لب‌هایش وقتی می‌جُنبند، وقتی از زندگی می‌گویند، ردِ رنج دارند. می‌گوید شرکتِ جدید بد نیست، عالی هم نیست. از زبانی می‌گوید که باید کلمه‌ها را در آن مثلِ خودشان ادا کنی. فکرهایت را که باید شبیه غریبه‌هایی بکنی. دنیای جدید را با کلمه‌های جدید بسازی. باید دل بِکَنی. باید تکرار کنی: «تو در میانه زندگی هستی». حس می‌کند خانه‌ای گرفته در مجاورت ایستگاه قطار، صدا و فکرها هم در سرش می‌پیچند، بی‌آنکه مقصدشان را بداند. فکر می‌کند او و دوستش، این روزها، هر دو مسافرند، با مقصدی نامعلوم. نه از شهری به شهری دیگر. نه از کشوری به کشورِ دیگر. از میانه رنجی به یک ناکجا.
@sugarffrree

#صدای_دوست
سالِ نو.
🌹

✍ #هیچ 🗣 #ناشناس

اگه چیزی رو تغییر ندی
یعنی بازم انتخابش کردی.

🗿 @ThinkOfficialPage 👈

🗣 #شعر_خوانی
🗣 #صدای_دوست
👤 #حافظ

خوش تر از نقشِ تو در عالم تصویر نبود...

🗿 @ThinkOfficialPage 👈

درباره کارگر و simit sarayi

نخست. از فانتزی‌های تولید شده توسط مارکسیزم یکی تصویر کردن کارگران به عنوان مردان سیبیل‌کلفتِ پتک به دست بود. این تصویر نه در مبداش روسیه آن دوران و نه در هیچ جغرافیا و زمانِ دیگری واقعیت ندارد. امروز واضح شده داس و چکشِ پرولتاریا توهمی بیش نبوده و واقعیتِ تلخ این است که کارگران با شغل و مزدشان کنترل می‌شوند و اگر تصمیم به اعتراض یا تغییر بگیرند، سیستم می‌تواند با قطع معاش زیستن را هم از آنها سلب کند، چه برسد به امکان برای کوفتنِ پتک بر پایه‌های سرمایه‌داری.

تصویرِ مردِ سیبیلو و ظاهرا نرینه امّا اخته پرولتاریا عملا شد بهانه‌ای برای روان‌پریش‌هایی مثل جوزف مک‌کارتی که هر کسی از لزومِ نان خوردن بگوید، انگ کمونیست بودن به او بچسبانند و زندگی‌‌اش را دود کنند. و بامزه این‌که کارگر نه در سرمایه‌داری آمریکایی و نه کمونیسم روسی آن تصویرِ خشن و زمخت ساخته‌شده در تبلیغاتِ آبکی نبود. کارگرِ واقعی موجودی بود رنجور، در خود فرورفته، نگرانِ نان و فردا. بسیاری کارگران نه مردهای قلچماقِ سیبیلو که زنان و کودکان بودند، کارگر بیشتر شبیه به چاپلین در عصر جدید بود گیرافتاده لایِ چرخ‌دنده‌ها.


بعد. یکی از تصاویرِ ذهنی‌ام از استانبول نانی است سفت، که بسیار کم-شیرین است و رویش کنجد می‌پاشند، به نام سیمیت که دانه‌ای فقط ۱ لیر قیمت دارد. اگر پولت نرسد قهوه یا چای بخری، می‌شود با ۷۵ قروش یک بطری آب بخری و با سیمیت بخوری تا از گرسنگی نمرده باشی.
یک قنادیِ زنجیره‌ای هم هست با نامِ سیمیت سارایی “simit sarayi” که از این نان و چند نوع شیرینی و ساندویچ دیگر می‌فروشد. وقتی داخل می‌شوی، فوج کارگرانی که اغلب زن هستند، در حال دویدن کار می‌کنند. ظرف‌ها یک‌بار مصرف، مواد غذایی استفاده شده اقتصادی و قندها پیچیده در کاغذ. منطق چرخش سرمایه دویدنِ کارگر برای سیرکردنِ کارگر.
به چهره خسته کارگران سیمیت‌سارایی فکر می‌کنم، به دیگرانی که مثلا در کلانا یا لمیز در تهران کار می‌کنند، به کارگر رنجور ایران‌خودرو یا داروگر. هیچ‌کدام نه پتک دارند، نه سیبیل و نه هیکل.

-فردا روز جهانی کارگر است.

@sugarffrree

👷🏻‍♂ #کارگر
فیلم 🎬Charlie Chaplin - Factory Work (Modern Times, 1936)

💫 @ThinkOfficialPage 👈🏻

👤 فریدریش #نیچه
📚 #فراسوی_نیک_و_بد

آن که با هیولا می ستیزد باید بپاید که خود در این میانه هیولا نشود. اگر دیرزمانی در مَغاکی چشم بدوزی، آن مَغاک نیز در تو چشم خواهد دوخت.

🗿 @ThinkOfficialPage 👈🏻

🗣 #دکلمه (صدای شاعر)
👤 #احمدرضا_احمدی
۳۰ اردیبهشت ۱۳۱۹ - ۲۰ تیر ۱۴۰۲ (۸۳ سال)

مرا بکارید...

🗿 @ThinkOfficialPage 👈🏻

در حالی که به حرف‌هایش گوش می‌دادم حس کردم چیزی در او منجمد شده، چیزی داخلش گیر کرده و پیش نمی‌رود. او داشت «زِر می‌زد» یا به عبارتی «یاوه» می‌گفت. این خوب یا بد نبود، فقط ساکن یا بسیار کند بود. بعدتر به تعریف یاوه فکر کردم و به این رسیدم: یاوه کارکردی از زبان است که معطوف به موضوع نیست، معطوف به آفرینش هنری نیز نیست، هیچ چیز را بیش‌تر از «ابراز وجود گوینده» هدف نگرفته.
یاوه اِخبار نیست، هر چند گاه ظاهری اِخباری داشته باشد، همان شوآف است. همان که محتوایش چیزی است شبیه «هر چند، ولی به هر حال، با توجه به بورس، در قالب بحثی هرمنوتیکی، در این هوای آلوده، و آب چیزی نیست مگر آ و ب». تلاشی فقط برای گرفتن توجه به گوینده.
درصد بالایی از گفتار روزمره، پست‌های اینستاگرامی، حرف‌های داخل تخت‌خواب، سخنرانی‌های سیاسی، نطق‌های رسمی خصوصا در مراسم روتین مانند افتتاح و ختم و رونمایی و سالگرد و... یاوه است. یاوه کمک می‌کند مغز «هیچ» را پردازش کند و کم‌تر انرژی مصرف کند. در عین حال، یاوه این تردید را دامن می‌زند که «ای بسا همه‌ی گفته‌ها همین قدر بی‌محتوا باشند». حذف کامل یاوه غیرممکن و البته غیرضروری است، با این وجود دانستنِ تعریفش شاید مفید باشد.
@sugarffrree

آدم‌های شرور وجود دارند، ولی تعدادشان آن‌قدر زیاد نیست که خطری عمده باشند. و این‌که آن‌ها معمولا بی‌دلیل به تو آسیب نمی‌زنند. خطرناک‌تر خایه‌مال‌ها هستند. تعدادشان زیاد است و همیشه آماده‌اند به تو به جای حقیقت آن‌چه را بگویند که دوست داری بشنوی.
@sugarffrree

اولین‌بار که این عکس از کاوه کاظمی را دیدم تصورم این بود که مردها و زن‌های انقلابی در «فردای پس از انقلاب» هم را ملاقات کرده و شادمانه قراره است صبحانه‌ی پیروزی را با هم بخورند. بعدها وقتی واقعیت جاری در عکس را متوجه شدم تکان‌ خوردم. این‌جا پاستور است روبه‌روی نخست‌وزیری و آن مردهای انقلابی در حال تمسخر زن معترض. به چهره‌ی بشاش مرد نگاه کنید؛ چه خشونتی در این چهره‌ی مهربان نهفته که در نگاه ابتدایی پنهان است و فریبنده. زنِ معترضْ فخری گلستان است؛ مترجم و مادر یکی از مهم‌ترین عکاسان تاریخ ایران، کاوه گلستان.
این عکس فی‌الواقع بدل به پارودیِ خودش شده؛ چرا که به قول نظریه‌پرداز تصویر، ویلیام میچل، نباید ميلِ تصوير را با میلِ هنرمند یا حتی خودِ تاریخ اشتباه بگیریم. چيزي که تصاوير مي‌خواهند با پيامي که ارسال مي‌کنند يا اثري که ايجاد مي‌کنند، يکسان نيست. حتي به چيزي که آن‌ عکس‌ها روایت می‌کنند شباهتی ندارد. درست همانند مردم، تصاوير هم نمي‌دانند که چه مي‌خواهند. مي‌توان هر روزه بر آن‌ها شورید و با اين‌حال کماکان در پايان روز همه‌چيز تقريباً کمافی‌سابق باقي بماند»
کانال تصویر و زندگی

تقدیم به زنان آزاده‌ی سرزمینم که در خط اوّل جنبش "زن زندگی آزادی" دلیرانه می‌درخشند.
‌
تهیه، تنظیم موسیقی و کارگردانی: مهدی یراحی
#زن_زندگی_آزادی
#مهسا_امینی
@mehdiyarrahi
۳ شهریور ۱۴۰۲

روسریتو…

تقدیم به زنان آزاده‌ی سرزمینم که در خط اوّل جنبش "زن زندگی آزادی" دلیرانه می‌درخشند.
‌
#روسریتو
#زن_زندگی_آزادی
#مهسا_امینی