tgoop.com/Jaryaann/6967
Last Update:
🔗 باهمسازی
مراقبت مشارکتی در حلقۀ امن دوستان و یاران
کارکرد اصلی «حلقۀ امن و مراقبتی یاران» (حامی)، #باهمسازی (خلق فضایی مشارکتی برای مراقبت و زندگی‌‌خواهی) است. جایی که قابلیت «جمع» پدیدار شده و با هم‌افزایی، توانی بیش از مجموع نیروی تک‌تک اعضا، برای مراقبت از خوبی، خوشی و ارزشمندی زندگی خود و دیگری زاده می‌شود.
۱. مراقبت جمعی از خود (باهمزیستی):
پایۀ شکل‌گیری و دوام «حامی» مراقبت از خود (هم به معنای هر عضو و هم به معنای خودِ حامی یعنی پیوند اعضا با یکدیگر) است. انجام هر کاری برای مراقبت از خود به همراه دوستان (خودمراقبتی با همراهی جمع) امکان و انگیزۀ استمرار مراقبت را بیشتر می‌کند. این کنش‌های مشترک، با محوریت «خوشی» به دنبال توان‌افزایی، معناسازی و بهبود زیست جمعی در کنار هم است.
۲. مراقبت جمعی از دیگری (باهمیاری):
بیشترین احساس‌های ناخوشایندی که ما این روزها در کنار احساس ناامنی تجربه می‌کنیم خشم، درماندگی، ناامیدی و پوچی است. خشم، ناشی از فاصلۀ ناموجه وضع موجود با وضع مطلوب، درماندگی، ناشی از احساس ناتوانی از تغییر این وضع، ناامیدی، ناشی از نداشتن چشم‌اندازی از بهبود، و احساس پوچی پیامد نهایی این وضعیت است. بدون حل بحران‌های ساختاری کنونی، امکان تحولی معنادار، خروج از این چرخه و گریز از بسیاری رنج‌ها پیش روی ما نیست. مگرآن‌که تهدید (انبوه رنج دیگران) را دست‌مایۀ فرصت (تلاش برای کاستن از رنج دیگران و در پی آن کاهش احساس ناتوانی خود از تغییر و دگرگونی رنج خود) کرد. «باهمیاری» امکانی برای تاب‌آوری از طریق معنا/ارزش‌بخشی به زندگی خود است، اگر، «خشم و نارضایتی بزرگ» را تبدیل به «کارهای جمعی دیگردوستانۀ کوچک اما موثر» برای پاسبانی از «زندگی» (به معنای وسیع آن) در پیرامون کرد. با ناامیدی از تغییر توسط نیروهای سیاسی، می‌توان سراغ نیروی «خود» (جمع خود) رفت و آن را صرف اقدامات بهبودبخش پیوسته، گسترده و پرشمار در جهت مراقبت از جامعه، فرهنگ و محیط‌زیست کرد؛ کنش‌ّهایی که بایستگی، امکان و شیوۀ انجام‌شان از باهم‌اندیشی بیرون می‌آید.
ما به تنهایی و در پراکندگی نمی‌توانیم بحران‌ها و فشارهای کنونی را تاب بیاوریم و برای گذار کم‌آسیب‌تر از آن‌ها نیاز به پشتیبانی همدیگر داریم. از سویی ما در صورت عدم مراقبت از خود، نه تنها شرایط یاری به دیگران را نداریم که احتمال آسیب‌رساندن‌مان به دیگران نیز افزایش می‌یابد.
این نوشته دعوتی‌ست برای جمع شدن با اطرافیان همراه و همدل و ساختن یک نهاد دوستانه: حلقۀ امن و مراقبتی یاران(حامی)؛ محفلی امن برای همزیستی در دل آشوب و بستری پویا که در آن اعضا، با ذهن و آغوشی گشوده، برای باهمسازی پیمان می‌بندند و با گفت‌وگو، امکان‌های همیاری برای مراقبت از دیگری را می‌یابند و می‌آفرینند، تا خوبی، خوشی و ارزشمندی زندگی را به بیرون حلقه تسری دهند و هم خود دگرگون شوند و هم فضای بینابین و پیرامون خود را دگرگون کنند.
✍🏼 #کاوه_گرایلی
🔻پی‌نوشت:
۱. این ایده مبتنی بر آن چارچوب فلسفی است که زندگی مطلوب را دارای سه وجه می‌داند: خوشی (خوددوستی: درد و رنج کمتر، لذت و شادی بیشتر) / خوبی (دیگردوستی: کاستن از درد و رنج و افزودن بر شادی دیگری) / ارزشمندی (معناداری زندگی)
۲. هر چه تعداد «حامی» در جامعه بیشتر شود و هرچه با همرسانی تجارب حامی‌ها بر امکان یادگیری و انگیزه دیگران افزوده شود، دگرگونی فضای بینابین و پیرامون گسترده‌تر و ملموس‌تر خواهد شد.
۳. منظور از کنش‌های مشترک در باهمزیستی در واقع متعهد کردن خود به انجام منظم و گروهی کارهایی‌ست که بسیاری از ما اکنون هم در راستای شادی، آگاهی، تندرستی، آرامش و امنیت خود انجام می‌دهیم؛ کارهایی مانند فعالیت‌های ورزشی، بازی‌های دورهمی، طبیعت‌گردی، تشکیل حلقه‌های مطالعاتی، فیلم‌بینی، گفت‌وگو و برگزاری دوره‌های آموزشی یا مشارکت در کلاس‌های گوناگون، برگزاری نشست‌های مراقبه و طراحی راه‌کارهایی برای ایجاد امنیت اقتصادی و روانی، مانند راه‌اندازی صندوق وام دوستانه.
۴. سه ضرورت برای استمرار باهمزیستی در حامی، مراقبت از خلوت شخصی خود، حفظ حریم خصوصی و احترام به فردیت اعضاست. «با هم بودن» به معنای «در هم بودن» نیست.
۵. هر فرد ممکن است در حلقه‌های گوناگون فعالیت‌های متفاوتی داشته باشد. اما چیزی که جمعی را، «حامی» می‌کند، مراقبت از دیگری (باهمیاری) است.
۶. مراقبت در «حامی» از «خود» آغاز می‌شود اما به آن ختم نمی‌شود و چون مراقبت بر بستر سرزمین شکل می‌گیرد در واقع به‌نوعی مراقبت از ایران (در مقیاسی خرد در برابر حجم و سرعت فرسایش) نیز خواهد بود.
۷. امیدوارم بتوانم به زودی این ایده را بیشتر توضیح و گسترش دهم.
🔗 منبع
⬅ یادداشت ۱
⬅ یادداشت ۲
#حامی #تاب‌آوری #اخلاق_مراقبت
@Jaryaann
BY جریانـ
Share with your friend now:
tgoop.com/Jaryaann/6967