tgoop.com/Jaryaann/6379
Last Update:
▫️در روزگار سخت کنونی، از نیروی «جمع» و قدرت #دوستی نباید غافل شد. یک پناه قابل اتکا در این روزها، هم‌افزایی این دو، و ساختن نهادی با عنوان «حلقۀ امن و مراقبتی یاران» (به‌اختصار #حامی) است که با پیشنهاد هر فرد به نزدیکان خود شکل می‌گیرد.
نخستین کارکرد «حامی» ایجاد احساس امنیت و مقابله با احساس بی‌پناهی در برابر فشار همه‌جانبه و طاقت‌فرسای کنونی و افزایش تاب‌آوری اعضاء با مراقبت از خود و یکدیگر است. (البته فشار اقتصادی و دغدغه‌های معیشتی برای بخشی از جامعه امکانی برای پرداختن به خویش و پروای خود و دیگران را داشتن نگذاشته و این‌جا یاری و مراقبت دیگران معنا و ضرورت می‌یابد.)
شرط لازم شکل‌گیری حامی و عضویت در آن این است که اعضاء با یکدیگر هم‌پیمان به مراقبت از خود و از دیگری در دو سطح «فردی» و «جمعی» شوند.
مراقبت در سطح فردی:
۱. مراقبت از خود:
پیش‌شرط هر کنش فردی یا جمعی در اوضاع کنونی، مراقبت هر شخص از «بدن»، «ذهن» و «روان» خود است.
ما باید خود را کمتر در معرض عوامل آسیب‌زا و آشفتگی‌های بیرونی بگذاریم و از هر چیزی که جسم و جان ما را می‌فرساید، پرهیز و دوری کنیم: از اسراف در مصرف اخبار و غرق شدن و مستهلک کردن زمان، توان و روان خود در رسانه‌های اجتماعی تا رابطه با کسانی که به واسطۀ حال بدشان به خود حق می‌دهند که به ما آسیب بزنند یا با توقعات بیش از حد و ناموجه، بار بیش از توانمان را به ما تحمیل کنند. در سوی دیگر برخی کارها مانند ورزش، مراقبه، تمرینات حال‌آگاهی (ذهن‌آگاهی) مشاوره با روان‌درمانگر کارآزموده، آموختن هنر یا مهارتی تازه و تعریف پروژه‌های شخصی هنری یا مطالعاتی، تاب‌آوری ما را افزایش می‌دهد.
۲. مراقبت از دیگری:
ما با عضویت در حامی پیمان می‌بندیم که هر یک، در حد توانمان (و نه بیش از آن) هم مراقب یکدیگر و هم مراقب افراد و هر چیزی در پیرامون‌مان (خارج از حامی) باشیم.
گفت‌وگوی جمعی:
در حالی‌که در وضع کنونی از ضروری‌ترین کارها برای جلوگیری از فروپاشی روانی و اجتماعی، گفت‌وگو و درک یکدیگر در جامعه است، پیچیدگی اوضاع، افزایش خشم و ناامیدی، پایین آمدن آستانۀ تحمل افراد و جایگزینی بحث‌های رو در رو با اعلام مواضع در فضای مجازی، امکان فهم یکدیگر و رسیدن به توافق را کمتر از همیشه کرده و ما با خطر «امتناع گفت‌وگو» و حتی «ناممکنیِ گفت‌وگو» مواجهیم.
شرط لازم استمرار حامی، گفت‌وگوی جمعی است. قرارهای گفت‌وگو در حامی اگر از درد و رنج ما نکاهد و تمام مشکلات ما را برطرف نکند، دست کم با افزایش آگاهی‌مان از احوال هم و درک یکدیگر می‌تواند احساس همدلی، همبستگی و پیوند را در ما زنده نگه دارد و حس پناه داشتن در این شرایط دشوار را در ما تقویت کند، مانع تحمیل درد و رنج بی‌مورد ما به یکدیگر شود و چه بسا کمک کند از دل این هم‌فکری‌ها به امکان‌های نو برای بهبود وضعیت نیز برسیم.
#گفت‌وگو در واقع عامل پیش‌برندۀ حامی، از طریق هم‌اندیشی برای فهم مسائل و مشکلات مشترک و تلاش برای یافتن راه‌حل و امکان‌هایی برای بهینه کردن مراقبت در سطوح گوناگون است. ضمن آن‌که گفت‌وگو از آن‌جا که تمرین گوش دادن به یکدیگر است خود یک کنش مراقبتی جمعی است.
گفت‌وگوی هدف‌مند و سودمند باید مطابق قواعدی ساده و پیرامون یک پرسش کلیدی باشد. به‌عنوان مثال اینکه «در شرایط کنونی چگونه می‌توانیم مراقب خود باشیم؟» و هر عضوی باید فرصت داشته باشد تا پاسخ خود به این پرسش را با دیگران به اشتراک بگذارد و دیدگاه دیگران را نیز بشنود.
نشست‌های منظم گفت‌وگو در حامی را باید ادامه داد اما به آن بسنده نکرد و هر فردی در هر جایی که می‌تواند باید فضایی برای گفت‌وگو بیافریند و خود حامی نیز باید به دنبال هم‌اندیشی با افرادی خارج از حامی و ورود اندیشه‌های تازه باشد.
✍🏼 #کاوه_گرایلی
🔗 منبع
⬅ بخش نخست یادداشت
بخش پایانی یادداشت به زودی همرسان می‌شود.
#تاب‌آوری #اخلاق_مراقبت #خودمراقبتی
@Jaryaann
BY جریانـ
Share with your friend now:
tgoop.com/Jaryaann/6379