Aa Sed Javad

Aa Sed Javad

ما در طبابت به واسطه‌ی دخالت کردن در فرایند‌های بدن بیمار، سعی می کنیم نتیجه‌ای رقم بزنیم که مجموعا به نفع بیمار باشه. مثلا با تجویز دارو، پروسه‌هایی که به صورت طبیعی در بدن فرد اتفاق میفته رو دستکاری می کنیم تا نتیجه‌ی دلخواهمون رو به دست بیاریم. یا در جراحی،…

اولین chest tube َم را گذاشتم.

برای چه کسی؟ خانم ۳۶ ساله‌ای که از سه سال قبل سرطان روده‌ی بزرگی گرفته که به ریه‌اش سرایت کرده. و حالا بعد از گذراندن ۳۶ سال، دیگر نمی‌تواند خودش نفس بکشد و در کشیک خودم اینتوبه شده (یعنی به کمک دستگاه ونتیلاتور نفس می‌کشد)

قاعدتا باید این اولین‌ها در انسان احساس خوبی ایجاد کند. اما نکرد. شاید به این خاطر که وقتی اولین برش را روی پوستش ایجاد می‌کردم، تمام هوش و حواسم پیش مادرش بود که داشت برای اولین زخم های کودکی او پشت در اتاق اشک می‌ریخت. وقتی انگشتم را بین دنده‌های بیمار، از بین چند لایه‌ی مختلف عبور می‌دادم به این فکر می‌کردم که دختر ۷ ساله‌ی او چطور می‌خواهد از حالا به بعد را بدون مادرش دوام بیاورد... و وقتی آبِ خونیِ دور ریه‌اش از همان فضا به بیرون فواره میزد خدا خدا می‌کردم که همسرش این صحنه‌ی زجر آور را نبیند...

چست تیوب را گذاشتم اما میدانم کمک زیادی به او نمی‌کند... او به زودی می‌میرد.

فقط شاید این زمان کمی که برای او خریدیم بتواند همراهانش را آماده‌تر کند...

شاید رسالتمان گاهی این باشد که زمان کافی را برای پذیرش این فقدان در اختیار همراهان بگذاریم...

اردیبهشت ۱۴۰۴

www.tgoop.com/AaSedJavad/507

4.8K viewsMay 9 at 12:25

اولین chest tube َم را گذاشتم.

برای چه کسی؟ خانم ۳۶ ساله‌ای که از سه سال قبل سرطان روده‌ی بزرگی گرفته که به ریه‌اش سرایت کرده. و حالا بعد از گذراندن ۳۶ سال، دیگر نمی‌تواند خودش نفس بکشد و در کشیک خودم اینتوبه شده (یعنی به کمک دستگاه ونتیلاتور نفس می‌کشد)

قاعدتا باید این اولین‌ها در انسان احساس خوبی ایجاد کند. اما نکرد. شاید به این خاطر که وقتی اولین برش را روی پوستش ایجاد می‌کردم، تمام هوش و حواسم پیش مادرش بود که داشت برای اولین زخم های کودکی او پشت در اتاق اشک می‌ریخت. وقتی انگشتم را بین دنده‌های بیمار، از بین چند لایه‌ی مختلف عبور می‌دادم به این فکر می‌کردم که دختر ۷ ساله‌ی او چطور می‌خواهد از حالا به بعد را بدون مادرش دوام بیاورد... و وقتی آبِ خونیِ دور ریه‌اش از همان فضا به بیرون فواره میزد خدا خدا می‌کردم که همسرش این صحنه‌ی زجر آور را نبیند...

چست تیوب را گذاشتم اما میدانم کمک زیادی به او نمی‌کند... او به زودی می‌میرد.

فقط شاید این زمان کمی که برای او خریدیم بتواند همراهانش را آماده‌تر کند...

شاید رسالتمان گاهی این باشد که زمان کافی را برای پذیرش این فقدان در اختیار همراهان بگذاریم...

اردیبهشت ۱۴۰۴

BY Aa Sed Javad