ارزیابی شتابزده

✍️ احمد توکلی درگذشت
اما مزه زندگی‌ را نچشید

محمدرضا اسلامی

احمد توکلی روی در نقاب خاک کشید. او به نحوی نماد و سمبل یک نسل بود. او بخشی از نسلی بود که آرمان‌خواه بود ولی کوشید که آلوده نشود و بر سر آرمان‌هایش باقی بماند. این وجهِ مثبت احمد توکلی بود ولی وجود یک وجه مثبت، دلیل نمی‌شود که فرد به سایر خطاهای راهبردی در زیست فردی‌اش مبتلا نشود. احمد توکلی هرگز موسیقی را نچشید، هرگز سینما را نفهمید، هرگز با اقیانوس ادبیات فارسی انس نیافت، هرگز مثل یک توریست ساده سفر نرفت… و بجز سیاست و «به غیر از سیاست» درباره چیز دیگری حرف نزد و سخن نگفت.

احمد توکلی زندگی‌اش را در عالم سیاست گذراند و فقط در سپهر سیاسی تنفس کرد ولی سیاست او را از سایر وجوهِ زیست انسان غافل کرد. و چه پریشان نسلی بود این نسل آرمان‌خواه ۵۷.

🔵 فرصت محدود عمر، یک “مهلت” است برای تجربه کردن، برای آموختن و برای کشف خود.
اما برای امثال احمد توکلی، زندگی صرفا یک مهلت بود برای دنبال کردنِ پروژه‌های سیاسی. هرگز از احمد توکلی چیزی به غیر از سیاست نشنیدیم. هرگز سخنی از او درباره هنر، انسان، فلسفه، فنآوری، سینما و… نشنیدیم.

🔵 احمد توکلی یک نماد و سمبل بود. از هم‌نسلان احمد توکلی جوانان بسیاری بودند که با «آرمان‌خواهی» وارد عرصه سیاست شدند ولی «در طول مسیر» آلوده شدند و از آرمان‌های اولیه فاصله گرفتند؛ ولی توکلی آلوده نشد. خویشتن‌داری داشت و در زیست فردی‌اش از آرمان‌های جوانی «فاصله» نگرفت. این امر اگر چه امری تحسین‌شده است ولی نافی یک واقعیت نیست: عدم شکوفایی در سایر عرصه‌های زیست انسانی.

زیستن در وادی سیاست و عادت‌کردن به آن باعث می‌شود که فرد از بسیاری «جزئیات زندگی» غافل شود. این نسل، نسلی بود که مزه زندگی را نچشیدند. هرگز شانس تجربه یک ذهن آرام و «فارغ از غوغا» را نیافتند. همیشه در اندیشهٔ تغییر کشور/تغییر جهان بودند حال آنکه هر بهار و هر اردیبهشت از شکوفه‌های بهار نارنج غافل بودند و هر مرداد، رسیدن زردآلوها بر شاخه‌های درختان را نادیده گرفتند.
هرگز کوه نرفتند مگر اینکه در مسیر کوهپیمایی نیز از سیاست سخن می‌گفتند و هرگز به کنسرت نرفتند مگر اینکه در طول زمان کنسرت هم به سیاست و حکمرانی فکر می کردند… . واقعا نچشیدند؛ ذره ای مزه زندگی و جزئیات ساده‌اش را اینها نچشیدند.

🔵پروژه ای را که احمد توکلی آغاز کرد (زدن هاشمی رفسنجانی) محمود احمدی نژاد به جهد بلیغ ادامه داد. شاید در آن روزگار، احمد توکلیِ آرمان‌خواه هرگز گمان نمی‌کرد که بعد از رفسنجانی کشور به چنان احمدی‌نژادی مبتلا شود که «سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور» را یک‌شبه و با یک برگ کاغذ تعطیل کند! و انبوهی کارشناس خبره بودجه را فله‌ای بیرون بریزد.

آرمان‌خواهی احمد توکلی و همفکرانش یک‌جور آرمان‌خواهی جزم‌اندیشانه بود. هرگز منعطف/نسبی
(Relative)
فکر نکرد.

نسبی فکر کردن در عالم سیاست یک ضرورت است. ولی این نسل همه چیز را
Perfect
می‌خواست. کلمه پرفکت از آن جهت استفاده می‌شود که کلمه «کامل» (یا کمال‌گرایی) هم نمی‌رساند آنچه را که اینها از زندگی می‌خواستند. پرفکت. بله پرفکت!

با کمال‌گرایی وارد عرصه سیاست شدند، و این کمال‌گرایی هرگز نگذاشت که نسبی فکر کنند، تجربه کنند، و بیرون از عالم سیاست سایر ساحت‌های زندگی فردی را تجربه نمایند. سیاست زندگی آنها را بلعید.

خدایش رحمت کناد.

🔵 شاید روزی در این سرزمین نسلی از راه برسد که آرمان‌خواه باشد ولی جزم‌اندیش نباشد. به امید آن روز.

https://www.tgoop.com/solseghalam/2557

Telegram

ارزیابی شتابزده

👍104👎46❤40👌8🤔7😢2🙏1

www.tgoop.com/solseghalam/2558

14.3K viewsMohammadreza Eslami, edited  Jul 25 at 14:59

✍️ احمد توکلی درگذشت
اما مزه زندگی‌ را نچشید

محمدرضا اسلامی

احمد توکلی روی در نقاب خاک کشید. او به نحوی نماد و سمبل یک نسل بود. او بخشی از نسلی بود که آرمان‌خواه بود ولی کوشید که آلوده نشود و بر سر آرمان‌هایش باقی بماند. این وجهِ مثبت احمد توکلی بود ولی وجود یک وجه مثبت، دلیل نمی‌شود که فرد به سایر خطاهای راهبردی در زیست فردی‌اش مبتلا نشود. احمد توکلی هرگز موسیقی را نچشید، هرگز سینما را نفهمید، هرگز با اقیانوس ادبیات فارسی انس نیافت، هرگز مثل یک توریست ساده سفر نرفت… و بجز سیاست و «به غیر از سیاست» درباره چیز دیگری حرف نزد و سخن نگفت.

احمد توکلی زندگی‌اش را در عالم سیاست گذراند و فقط در سپهر سیاسی تنفس کرد ولی سیاست او را از سایر وجوهِ زیست انسان غافل کرد. و چه پریشان نسلی بود این نسل آرمان‌خواه ۵۷.

🔵 فرصت محدود عمر، یک “مهلت” است برای تجربه کردن، برای آموختن و برای کشف خود.
اما برای امثال احمد توکلی، زندگی صرفا یک مهلت بود برای دنبال کردنِ پروژه‌های سیاسی. هرگز از احمد توکلی چیزی به غیر از سیاست نشنیدیم. هرگز سخنی از او درباره هنر، انسان، فلسفه، فنآوری، سینما و… نشنیدیم.

🔵 احمد توکلی یک نماد و سمبل بود. از هم‌نسلان احمد توکلی جوانان بسیاری بودند که با «آرمان‌خواهی» وارد عرصه سیاست شدند ولی «در طول مسیر» آلوده شدند و از آرمان‌های اولیه فاصله گرفتند؛ ولی توکلی آلوده نشد. خویشتن‌داری داشت و در زیست فردی‌اش از آرمان‌های جوانی «فاصله» نگرفت. این امر اگر چه امری تحسین‌شده است ولی نافی یک واقعیت نیست: عدم شکوفایی در سایر عرصه‌های زیست انسانی.

زیستن در وادی سیاست و عادت‌کردن به آن باعث می‌شود که فرد از بسیاری «جزئیات زندگی» غافل شود. این نسل، نسلی بود که مزه زندگی را نچشیدند. هرگز شانس تجربه یک ذهن آرام و «فارغ از غوغا» را نیافتند. همیشه در اندیشهٔ تغییر کشور/تغییر جهان بودند حال آنکه هر بهار و هر اردیبهشت از شکوفه‌های بهار نارنج غافل بودند و هر مرداد، رسیدن زردآلوها بر شاخه‌های درختان را نادیده گرفتند.
هرگز کوه نرفتند مگر اینکه در مسیر کوهپیمایی نیز از سیاست سخن می‌گفتند و هرگز به کنسرت نرفتند مگر اینکه در طول زمان کنسرت هم به سیاست و حکمرانی فکر می کردند… . واقعا نچشیدند؛ ذره ای مزه زندگی و جزئیات ساده‌اش را اینها نچشیدند.

🔵پروژه ای را که احمد توکلی آغاز کرد (زدن هاشمی رفسنجانی) محمود احمدی نژاد به جهد بلیغ ادامه داد. شاید در آن روزگار، احمد توکلیِ آرمان‌خواه هرگز گمان نمی‌کرد که بعد از رفسنجانی کشور به چنان احمدی‌نژادی مبتلا شود که «سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور» را یک‌شبه و با یک برگ کاغذ تعطیل کند! و انبوهی کارشناس خبره بودجه را فله‌ای بیرون بریزد.

آرمان‌خواهی احمد توکلی و همفکرانش یک‌جور آرمان‌خواهی جزم‌اندیشانه بود. هرگز منعطف/نسبی
(Relative)
فکر نکرد.

نسبی فکر کردن در عالم سیاست یک ضرورت است. ولی این نسل همه چیز را
Perfect
می‌خواست. کلمه پرفکت از آن جهت استفاده می‌شود که کلمه «کامل» (یا کمال‌گرایی) هم نمی‌رساند آنچه را که اینها از زندگی می‌خواستند. پرفکت. بله پرفکت!

با کمال‌گرایی وارد عرصه سیاست شدند، و این کمال‌گرایی هرگز نگذاشت که نسبی فکر کنند، تجربه کنند، و بیرون از عالم سیاست سایر ساحت‌های زندگی فردی را تجربه نمایند. سیاست زندگی آنها را بلعید.

خدایش رحمت کناد.

🔵 شاید روزی در این سرزمین نسلی از راه برسد که آرمان‌خواه باشد ولی جزم‌اندیش نباشد. به امید آن روز.

https://www.tgoop.com/solseghalam/2557

BY ارزیابی شتابزده