tgoop.com/solseghalam/2221
Last Update:
✍️ فراخوان جذب هیات علمی برای طراحی سازه روی ماه و مریخ
🔵 دانشگاه تگزاس در آستین (که یکی از بهترین دانشگاههای دنیا محسوب می شود و دارای رتبه بین المللی بسیار بالایی است) فراخوان زیر را برای جذب هیات علمی در گروه مهندسی سازه منتشر کرده است.
این را یکی از دوستان فرستاد. متن فراخوان را مطالعه کردم و گویی آه از نهاد انسان برمی خیزد. دانشگاه تگزاس به دنبال استخدام فردی است که در رشته مهندسی سازه در زمینه ساخت سازه ها و اسکان بر روی کره ماه و مریخ کار کرده باشد. مشخصا در فراخوان قید شده که چنین فردی باید دارای پژوهش و مطالعاتی در زمینه احداث سازه در محیطهای بیابانی و... بوده باشد و نشان دهد که توانایی علمی پژوهش در زمینه ساخت سازه در کره ماه و مریخ را داراست.
https://apply.interfolio.com/134172
...design and construction of sustainable and resilient infrastructure in some of the universe's most inhospitable environments...on the Moon or Mars!
🔵 یکبار دیگر فراخوان را خواندم. دستهایم را پیرامون سرم گرفته ام. بشر در حوزه علم و دانش و فن آوری به جایی رسیده که دیگر دغدغه ای برای طراحی و ساختِ سازه بر روی «کره زمین» ندارد و دارد فکر می کند که «مرزهای دانش» باید در زمینه طراحی سازه در کرات دیگر آسمان جابجا شود.
عملا انسان از «ساخت و ساز بر روی زمین» فارغ شده و به ساخت و ساز در آسمانها فکر می کند. در این میانه دانشگاه تگزاس با آن آزمایشگاه پیشرفته فرگوسن هم می گوید: ای ذهنهای برتر بفرمایید و تشریف بیاورید! همه ی این امکاناتِ فرگوسن در اختیار شماست. این گوی و این میدان...
اتفاقات این روزها و این حال و هوای تلخ این ایام باعث می شود که با دیدن این فراخوان جذب هیات علمی در بهت فرو بروم. انسان که به ساخت و ساز در کرات دیگر «آسمان» می اندیشد در «توسعه صلح در زمین» اینقدر فرومانده و وامانده است. برترین ذهنهای مهندسی و ریاضی، امروز به حل مسائلی فکر می کنند که به اندازه ذره ای ارتباطی به «گسترش صلح و امنیت روحی انسان» ندارد.
بهترین و برترین دانشجویان در برترین دانشگاههای دنیا همه به این می اندیشند که چگونه می شود در بهترین شرکتهای بین المللی استخدام شد؟ یا چگونه می توان در فراخوان های جذب هیات علمی موفق شد؟ ولی چند دانشجو و چند ذهن نخبه به موضوع «گسترش صلح» در این کرۀ خون آلود می اندیشند؟
🔵 هنوز یکسال نشده از اتفاقات تلخ آن روزهای مهسا امینی که به این روزهای تلخِ دیدن اخبار انفجار بیمارستان و دیدن چهره های خاک آلود و معصوم کودکان بیگناه رسیده ایم. به جای بازی کودکانه در این احوالند. این چه حس تلخی است که کاری از دست ما بر نمی آید در این ماجراها؟
و این چه دلخوشی های حقیر و کوچکی است که به آن مشغولم؟ دلخوش به این که چند مقاله در فلان ژورنال بین المللی چاپ شد یا دلخوش به اینکه سازه ترمینال جدید فرودگاه شیکاگو را طراحی کردم؟ اساسا اینها به چه درد می خورد در دنیایی که انسان اینقدر در «رنج» است و هیچ کاری از دست ما بر نمی آید؟
🔵 بشر دارد به ساخت سازه در آسمانها می اندیشد در حالی که بر روی زمین کسی اهتمام به توسعه مهربانی ندارد. کسی به «آیین گفتگو» و گسترش همدلی همت ندارد. ذهن های برتر و نخبه ها، یا به دنبال حل مساله های غامض مهندسی اند و یا به دنبال درآمدهای کلان پزشکی.
و من مانده ام که چرا و چگونه گفته: و لکم فی الارض مستقرٌ و متاعٌ الی حین.
این آخر چگونه استقراری است؟!
...
بروم مدارک پرونده فراخوان جذب هیات علمی را پر کنم. و بعد برای نشست مقاوم سازی در کنگره بین المللی(؟!) مهندسی عمران در دانشگاه علم و صنعت مقاله ای بنویسم. تلویزیون را خاموش کن! ...
محمدرضا اسلامی
www.tgoop.com/solseghalam
BY ارزیابی شتابزده
Share with your friend now:
tgoop.com/solseghalam/2221