ارزیابی شتابزده

✍️بهرام بیضایی و سلیکن ولی
(از باشو تا روز واقعه)

دیروز سالروز تولد بهرام بیضایی بود اما سوالی که مطرح است اینکه جایِ بهرام بیضائی مگر در «سلیکن ولی» است؟ زمینِ منطقۀ پالو آتو در مجاورتِ دانشگاه استنفورد جایی است که سالهای طولانی میزبان محققین و دانشمندان ارجمندی بوده (دانشمندانی که خدمات مهمی به بشریت عرضه داشتند. کسانی که "یکی از آنها" مریم میرزاخانی بود) ولی آن زمین و آن فضا، چه سنخیتی دارد با کسی که قلمش ریشه در اعصار دارد؟

بیضایی را جایگاه نباید آنجا می شُد و این دریغ تا همیشه با ما هست. خواهد بود.
این نام آنقدر نفیس است و آن «قلم» آنقدر پر وزن، که دریغِ بودنِ چنینِ ارجمندی در #استنفورد نه مایه خوشحالی و خرسندی، که مایه شرم است.
در ایام شروع کرونا «باشو غریبه کوچک» را با پسرم نگاه کردیم. میخ کوب به تصویر بود و محوِ ماجرایِ قصّه... برای او جدید بود و برای من هم "باز بعد از بارها"، جدید بود! چطور می شود که یک قلم "باشو" بنویسد، باشو بسازد، و «از باشو تا روزِ واقعه» سیرِ حرکتِ او بوده باشد، آنگاه سلیکن ولی «میزبان» و «پذیرایِ او» باشد؟
حافظ این حالِ عجب با که توان گفت؟!
شیراز با حافظ مهربان نبود و خاکِ شیراز و مردمانش اسبابِ #تغابن بودند در دلِ لعلِ #حافظ. آنهمه سال بعد، آیا گوشه ای از خاکِ ایران نیست که با این یکی فرزندش مهربان باشد؟ و از آنهمه سرمایه ها که در کشور هست آنقدر «ارج» و «توجه» موجود نیست که نویسندۀ روز واقعه باید در پالو آتو («Cubberley Community Center») کارگاهِ فیلم نامه نویسی برگزار کند؟
حافظِ شیراز در میان گلایه هایش از خاکِ شیراز در جایی گفته:
بدین شـعرِ تَرِ شـیرین، زِ شاهـنشَه عـجَـب دارم
که ســـر تا پایِ حــافظ را ، چـــرا در زَر نمی گـیرد؟!

بله عجب است و عجب دارد که چرا سـرتـا پایِ حافظ را به زر نگرفتند اجدادِ من در آن روز و آن وقت که آن صاحبِ شعرِ تر، صاحبِ خاطرِ حزین شده بود (و یک نکته از این معنی می گفت)؛ و ما هم، فرزندِ همان اجدادیم و همان نیاکان.

برای حافظِ شیراز این «عَجَب» و احساسِ «تغابن» تا آخر باقی ماند، و برای حافظِ کوتاه گو و قصه گویِ رندِ سینمایِ ایران هم این تغابن باقی خواهد ماند. چرا که او در هشتاد و سه سالگی است و ما هم فرزندان همان نیاکان.

عقربه های ساعت در گردشند و روزگار نیز هم.


#مجلس_قربانی_سنمار

🖊محمدرضا اسلامی
https://www.youtube.com/watch?v=cQ2TgDrnVNw
▪️▪️▪️
*دیدار با استاد، یادداشت سه سال و نیم پیش🔻
www.tgoop.com/solseghalam

YouTube

پیام بیضایی به مناسبت ۱۰ سالگی حضورش در استنفورد

حضور بهرام بیضایی، ادیب، پژوهشگر، نویسنده و کارگردان شهیر ایرانی در مرکز پژوهش‌های ایران‌شناسی دانشگاه استنفورد آمریکا از ۱۰ سال گذشت و در آستانه رسیدن به ۱۱ سال است.
Originally published at - https://www.radiofarda.com/a/31393516.html

👍3

www.tgoop.com/solseghalam/1887

3.6K viewsMohammadreza Eslami, edited  Dec 27, 2021 at 11:35

✍️بهرام بیضایی و سلیکن ولی
(از باشو تا روز واقعه)

دیروز سالروز تولد بهرام بیضایی بود اما سوالی که مطرح است اینکه جایِ بهرام بیضائی مگر در «سلیکن ولی» است؟ زمینِ منطقۀ پالو آتو در مجاورتِ دانشگاه استنفورد جایی است که سالهای طولانی میزبان محققین و دانشمندان ارجمندی بوده (دانشمندانی که خدمات مهمی به بشریت عرضه داشتند. کسانی که "یکی از آنها" مریم میرزاخانی بود) ولی آن زمین و آن فضا، چه سنخیتی دارد با کسی که قلمش ریشه در اعصار دارد؟

بیضایی را جایگاه نباید آنجا می شُد و این دریغ تا همیشه با ما هست. خواهد بود.
این نام آنقدر نفیس است و آن «قلم» آنقدر پر وزن، که دریغِ بودنِ چنینِ ارجمندی در #استنفورد نه مایه خوشحالی و خرسندی، که مایه شرم است.
در ایام شروع کرونا «باشو غریبه کوچک» را با پسرم نگاه کردیم. میخ کوب به تصویر بود و محوِ ماجرایِ قصّه... برای او جدید بود و برای من هم "باز بعد از بارها"، جدید بود! چطور می شود که یک قلم "باشو" بنویسد، باشو بسازد، و «از باشو تا روزِ واقعه» سیرِ حرکتِ او بوده باشد، آنگاه سلیکن ولی «میزبان» و «پذیرایِ او» باشد؟
حافظ این حالِ عجب با که توان گفت؟!
شیراز با حافظ مهربان نبود و خاکِ شیراز و مردمانش اسبابِ #تغابن بودند در دلِ لعلِ #حافظ. آنهمه سال بعد، آیا گوشه ای از خاکِ ایران نیست که با این یکی فرزندش مهربان باشد؟ و از آنهمه سرمایه ها که در کشور هست آنقدر «ارج» و «توجه» موجود نیست که نویسندۀ روز واقعه باید در پالو آتو («Cubberley Community Center») کارگاهِ فیلم نامه نویسی برگزار کند؟
حافظِ شیراز در میان گلایه هایش از خاکِ شیراز در جایی گفته:
بدین شـعرِ تَرِ شـیرین، زِ شاهـنشَه عـجَـب دارم
که ســـر تا پایِ حــافظ را ، چـــرا در زَر نمی گـیرد؟!

بله عجب است و عجب دارد که چرا سـرتـا پایِ حافظ را به زر نگرفتند اجدادِ من در آن روز و آن وقت که آن صاحبِ شعرِ تر، صاحبِ خاطرِ حزین شده بود (و یک نکته از این معنی می گفت)؛ و ما هم، فرزندِ همان اجدادیم و همان نیاکان.

برای حافظِ شیراز این «عَجَب» و احساسِ «تغابن» تا آخر باقی ماند، و برای حافظِ کوتاه گو و قصه گویِ رندِ سینمایِ ایران هم این تغابن باقی خواهد ماند. چرا که او در هشتاد و سه سالگی است و ما هم فرزندان همان نیاکان.

عقربه های ساعت در گردشند و روزگار نیز هم.


#مجلس_قربانی_سنمار

🖊محمدرضا اسلامی
https://www.youtube.com/watch?v=cQ2TgDrnVNw
▪️▪️▪️
*دیدار با استاد، یادداشت سه سال و نیم پیش🔻
www.tgoop.com/solseghalam

BY ارزیابی شتابزده