tgoop.com/osiangar24/937
Last Update:
🔴 وقتی زندان، خانه می‌شود؛ پایان‌نامه‌ای برای استعمار داخلی
استعمار همیشه با زور سرنیزه آغاز نمی‌شود، گاهی با زمزمه‌ای پدرانه، یا با تصویری زیبا از وطن، یا با وعده‌هایی دلنشین از امنیت و رفاه. اما آن‌چه در نهایت باقی می‌ماند، سلطه است؛ سلطه‌ای که نه از بیرون، که از درون سر برمی‌آورد. این سلطه‌ی درونی، چنان در تار و پود زندگی ما تنیده شده که گاه دیگر آن را نمی‌بینیم. به آن عادت می‌کنیم. با آن زندگی می‌کنیم. و گاه، از آن دفاع هم می‌کنیم.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
وقتی استعمارگر دیگر خارجی نیست، بلکه از دل همین خاک برخاسته، زبان ما را می‌فهمد، سنت‌های ما را می‌شناسد، دردهایمان را می‌داند و دقیقاً از همین‌ها برای کنترل ما استفاده می‌کند، دیگر با یک دشمن بیرونی مواجه نیستیم؛ با یک زندان‌بان درونی مواجه‌ایم.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
مدرسه، به جای آنکه محل رشد و تفکر باشد، به کارخانه‌ی مطیع‌سازی تبدیل می‌شود. رسانه، حقیقت را نمی‌گوید، بلکه روایت ارباب را بازتولید می‌کند. دین، نه راه رهایی، که ابزار سرکوب می‌شود. فقر، نه از بی‌لیاقتی مردم، که از برنامه‌ی دقیق حاکمان می‌آید: فقیر کن و حکومت کن. و امنیت؟ امنیت همان نام رمز کنترل است، همان دلیلی که برای هر خفه‌کردن و سرکوبی ارائه می‌شود.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
اما استعمار داخلی، فقط با ساختارهای قدرت باقی نمی‌ماند. آرام‌آرام به روان آدم‌ها رسوخ می‌کند. انسانِ مستعمره، کم‌کم به وضعیت خود عادت می‌کند. تسلیم را با صلح اشتباه می‌گیرد. کنترل را با محبت، و استبداد را با هدایت. و این خطرناک‌ترین نوع استعمار است: وقتی که زندان، دیگر شبیه زندان نیست؛ وقتی که دیوارها رنگی شده‌اند و زندان‌بان، دوست‌داشتنی به‌نظر می‌رسد.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
در چنین جهانی، دیگر نیازی به نگهبان نیست. خودمان، مراقب خودمان خواهیم بود. خودسانسوری، تبدیل به فضیلت می‌شود. تردید، نشانه ضعف. پرسش، نشانه خیانت. و این‌گونه است که آزادی، نه با شلیک گلوله، که با لبخند، تلقین و تکرار می‌میرد.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
استعمار داخلی موفق است، چون ما را وادار می‌کند تا از بندگی‌مان دفاع کنیم. چون به جای زنجیر، به ما توجیه می‌دهد. به جای شکنجه، روایتی از عشق به وطن. به جای گلوله، یک پرچم. و در چنین فضایی، مبارزه دشوارتر است؛ چون دشمن را نمی‌بینی. چون دشمن، ممکن است بخشی از خودت شده باشد.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
اما حتی در دل این تاریکی، یک حقیقت کوچک زنده می‌ماند: اینکه وضع موجود، طبیعی نیست. اینکه انسان، موظف به اطاعت کورکورانه نیست. و اینکه رهایی، ممکن است؛ اگر دوباره شک کنیم، بپرسیم، بخوانیم، و از نو بفهمیم.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
این پست، پایان این سلسله است، اما نه پایان مسئله. استعمار داخلی تا زمانی که در ذهن و زیست ما جا خوش کرده، ادامه دارد. راه پایان دادن به آن، آغاز یک فرایند درونی‌ست: بازسازی ذهنی، بازیابی کرامت، و بازپس‌گیری حقیقت.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
🟥 #سیاست
#استعمار
#استعمار_داخلی
#ج_ا_یعنی_جنگ
✅ #عصیانگر | OSIANGAR ✅
BY عصیانگر
Share with your friend now:
tgoop.com/osiangar24/937