نه به عوام فریبی

بیشتر از این خودمان را فریب ندهیم


چندی پیش، یکی از کنشگران حوزه تولید عنوان کرد که سود تولید فلان صنعت در ایران با ۳۷ درصد از سود تولید این صنعت در امریکا و اروپا بیشتر است و...

شاید این مضحک ترین ادعایی بود که من در عمرم شنیده ام.

زیرا در کشوری که رقابت وجود ندارد و با تعرفه های چند صد درصدی و یا انحصارات و خرید اجباری و... صنعتی پا برجا می ماند، نه اعداد قابل قبول هستند و نه ادعاها و توفیق ها و نه ارقام و ته ماجرا به انجا می رسد که گزارشات محمل تحویل مقامات شود.

هر وقت در یک فضای رقابتی و در بستری شفاف با احترام به حق انتخاب مشتری و در حضور رقبای بین المللی صنعتی پا برجا ماند، می شود صحبت از توفیق کرد وگرنه انچه ادعا می شود شارلاتانیزمی است که فرصت ها را از یک ملت می گیرد و سراب را نثار حاکمیت می کند.

صنعت کشور ما دیر یا زود به همان صخره ای برخورد خواهد کرد که اتحاد جماهیر شوروی و کلا بلوک شرق سابق برخورد کرده است، همان ضربه ای که سال ۱۹۹۱ هند را از حماقت بیدار کرد و در کورس رقابت جهانی قرار داد و همان شوکی که چین مائو را دگرگون کرد و متوجه شدند چه بلایی بر سر آنها آمده است.

دولت ها موظف هستند با ایجاد امنیت اقتصادی و ثبات محیط کسب و کار و ثبات سیاسی و تضامین لازم در این حوزه ها و در نهایت تامین نقدینگی، صنعت را سرپا نگه دارند، حتی حق ندارند اموال و سرمایه های ملی، مثل منابع طبیعی را به بهانه تولید دست افراد و نهادها بسپرند.
نمی شود با رانت کارآفرین تولید کرد، کارآفرینی در ژنوم افراد است و کارآفرین امنیت و احترام می خواهد تا قهرمان یک ملت باشد. باید مسیرش هموار شود، کارافرین عروسک خیمه شب بازی نیست که دولت با طناب و انگشت آن را بچرخاند.

کارآفرین و کارآفرینی و صنعت وقتی پا می گیرد که هر کس و هر سازمانی که به هر شکلی از دولت بودجه می گیرد پایش را از اقتصاد بیرون بکشد، این مسیر قطعی و آزموده شده دنیاست و هرکس جز این مسیر انتخاب کرد، جز پرتگاه و ویرانی نثارش نشده. بارها به من گفته شده است که به فلان توفیق و فلان دست اورد رسیده ایم و عرض کردم که دست بر دارید از این امار سازی های بیهوده و مزخرف، این امارها در شوروی زیاد عرضه می شد اما در نهایت مسخره دنیا شدند، در این گیتی و در سپهر اقتصاد دنیا هیچ پیشرفتی و هیچ دست اوردی بدون رقابت تمام عیار حاصل نشده است. امارها در جایی که رقابت نیست، همگی دروغ و فریب است و با زور و ظلم و تضییع حق مردم و با ستم به دست امده است، و لقمه ای که می برند، حاصل زدن نان به خون مردم و چپاول سفره مردم است و نه کارآفرینی، اگر حمایت دولت در حد ده الی بیست درصد هم تعرفه روی واردات باشد باز هم قابل قبول است، ولی اگر صنعت برای روی پا ایستادن نیازمند غارت نفت و گاز و تحمیل خرید اجباری مردم و منع واردات و.. شد، دیگر اسمش صنعت نیست، بلکه سیستم چپاول و غارت و قتل و کشتار و توزیع رانت است و انتهای مسیرش هم قطعا ضعیف شدن روز به روز کشور در برابر تهدیدات اقتصادی و اجتماعی و امنیتی است.


مهدی اسفندیار

کانال "نه به عوام فرببی"

@nabeavamfaribi

www.tgoop.com/nabeavamfaribi/6668

1.8K viewsقلم, edited  May 23 at 09:57

بیشتر از این خودمان را فریب ندهیم


چندی پیش، یکی از کنشگران حوزه تولید عنوان کرد که سود تولید فلان صنعت در ایران با ۳۷ درصد از سود تولید این صنعت در امریکا و اروپا بیشتر است و...

شاید این مضحک ترین ادعایی بود که من در عمرم شنیده ام.

زیرا در کشوری که رقابت وجود ندارد و با تعرفه های چند صد درصدی و یا انحصارات و خرید اجباری و... صنعتی پا برجا می ماند، نه اعداد قابل قبول هستند و نه ادعاها و توفیق ها و نه ارقام و ته ماجرا به انجا می رسد که گزارشات محمل تحویل مقامات شود.

هر وقت در یک فضای رقابتی و در بستری شفاف با احترام به حق انتخاب مشتری و در حضور رقبای بین المللی صنعتی پا برجا ماند، می شود صحبت از توفیق کرد وگرنه انچه ادعا می شود شارلاتانیزمی است که فرصت ها را از یک ملت می گیرد و سراب را نثار حاکمیت می کند.

صنعت کشور ما دیر یا زود به همان صخره ای برخورد خواهد کرد که اتحاد جماهیر شوروی و کلا بلوک شرق سابق برخورد کرده است، همان ضربه ای که سال ۱۹۹۱ هند را از حماقت بیدار کرد و در کورس رقابت جهانی قرار داد و همان شوکی که چین مائو را دگرگون کرد و متوجه شدند چه بلایی بر سر آنها آمده است.

دولت ها موظف هستند با ایجاد امنیت اقتصادی و ثبات محیط کسب و کار و ثبات سیاسی و تضامین لازم در این حوزه ها و در نهایت تامین نقدینگی، صنعت را سرپا نگه دارند، حتی حق ندارند اموال و سرمایه های ملی، مثل منابع طبیعی را به بهانه تولید دست افراد و نهادها بسپرند.
نمی شود با رانت کارآفرین تولید کرد، کارآفرینی در ژنوم افراد است و کارآفرین امنیت و احترام می خواهد تا قهرمان یک ملت باشد. باید مسیرش هموار شود، کارافرین عروسک خیمه شب بازی نیست که دولت با طناب و انگشت آن را بچرخاند.

کارآفرین و کارآفرینی و صنعت وقتی پا می گیرد که هر کس و هر سازمانی که به هر شکلی از دولت بودجه می گیرد پایش را از اقتصاد بیرون بکشد، این مسیر قطعی و آزموده شده دنیاست و هرکس جز این مسیر انتخاب کرد، جز پرتگاه و ویرانی نثارش نشده. بارها به من گفته شده است که به فلان توفیق و فلان دست اورد رسیده ایم و عرض کردم که دست بر دارید از این امار سازی های بیهوده و مزخرف، این امارها در شوروی زیاد عرضه می شد اما در نهایت مسخره دنیا شدند، در این گیتی و در سپهر اقتصاد دنیا هیچ پیشرفتی و هیچ دست اوردی بدون رقابت تمام عیار حاصل نشده است. امارها در جایی که رقابت نیست، همگی دروغ و فریب است و با زور و ظلم و تضییع حق مردم و با ستم به دست امده است، و لقمه ای که می برند، حاصل زدن نان به خون مردم و چپاول سفره مردم است و نه کارآفرینی، اگر حمایت دولت در حد ده الی بیست درصد هم تعرفه روی واردات باشد باز هم قابل قبول است، ولی اگر صنعت برای روی پا ایستادن نیازمند غارت نفت و گاز و تحمیل خرید اجباری مردم و منع واردات و.. شد، دیگر اسمش صنعت نیست، بلکه سیستم چپاول و غارت و قتل و کشتار و توزیع رانت است و انتهای مسیرش هم قطعا ضعیف شدن روز به روز کشور در برابر تهدیدات اقتصادی و اجتماعی و امنیتی است.


مهدی اسفندیار

کانال "نه به عوام فرببی"

@nabeavamfaribi

BY نه به عوام فریبی