این فیلم نیست. کاملا واقعی است.

https://www.tgoop.com/mokatebat2

گاهی بیا به قصد تعامُل بگو بخند
حتّی بدونِ فکر و تأمُّل بگو بخند

حق می دهم اگر بنویسی که سختم است
امّا کمی به رسم تساهُل بگو بخند

وقتی غزل بهانه به دست تو می دهد
یعنی که تو به حالِ تغزُّل بگو بخند

در لهجه ات هبوط انار است و زعفران
پشتِ نقاب ، دختر کابل ! بگو بخند

از نرگسای مستِ نگاه تو فاش شد
رازی که راه بُرده به الکل  بگو بخند

ابری شبیهِ ناله ی نی  شرحه شرحه ام
باران ! بزن به سبزه به سُنبل بگو بخند

ای سر به زیر ! مثل قنات از دل کویر
رد که شدی به خاطر یک گل بگو بخند

محمدحسین افشار

https://www.tgoop.com/mokatebat2

‌﷽
امشب تنور قافیه را داغ می‌کنم
با آتش لبت غزلی چاق می‌کنم

هم تند می‌کنم ضربان ستاره را
هم ماه را به پنجره سنجاق می‌کنم

طوری به شعر می‌کشم آن چشم مست را
هر واژه را به زمزمه مشتاق می‌کنم

آیینه را ، اگر به نگاه تو خیره ماند  ...
می‌بخشم و به خاطرت ارفاق می‌کنم

لب تر کنی اگر به تمنای کوچکی
جان را به کف گرفته و انفاق می‌کنم

یک مستی عجیب و گواراست در تنم
شاید گمان‌کنی که من اغراق‌‌ می‌‌کنم ...

اما قسم به حرمت میخانه تا ابد
در گوشه‌ی خیال تو اتراق می‌کنم

#پروین_نوروزی

https://www.tgoop.com/mokatebat2

" ثَبات - ثُبات - ثِبات "

این واژ‌ه‌های سه‌گانه عربی هستند و معناهای جداگانه‌ای دارند.

«ثَبات»:پایداری،استمرار بر چیزی و به حقیقت پیوستن.

«ثُبات»: بیماری‌ای که بیمار را از حرکت بازدارد.

«ثِبات»: تسمه‌ای که با آن باری بسته می‌شود، بندهای روبنده.

✍اسماعیل ملّاعبّاس زاده

https://www.tgoop.com/mokatebat2

گوشه‌ ی ابرو که با چشمت تبانی می‌کند
این دل خاموش را آتش فشانی می‌کند

عاشقت نصف جهان هستند، اما آخرش
لهجه‌ ات آن نصفه را هم اصفهانی می‌کند

چای را بی پولکی خوردن صفا دارد، اگر
حبه قندی مثل تو شیرین زبانی می‌کند

گاه می‌ خواهد قلم در شعر تصویرت کند
عفو کن او را اگر گاهی جوانی می‌کند

روی زردی دارم اما کس نمی‌داند درست
آنچه با من عطر شالی ارغوانی می‌کند

عاشق چشمت شدم، فرقی ندارد بعد از این
مهربانی می‌کند، نامهربانی می‌کند

ماه من! شعرم زمینی بود اما آخرش
عشق تو یک روز ما را آسمانی می‌کند

قاسم صرافان

https://www.tgoop.com/mokatebat2

یادداشتی منتشر شده در روزنامه ی همشهری به قلم استاد اسماعیل امینی روزنامه نگار و عضو کمپین مبارزه با نشر جعلیات

حکمت جعلی و مشتریان رمّالان و فالگیران

حکمت جعلی، جملاتی است که به نظر می‌آید اندیشۀ عمیقی را بیان می‌کند. گاهی به نثر و گاهی به نظم.

این گونه نوشته‌ها شبیه جملات بزرگان است اما، ساختگی است و بیش از آن که حرف تازه‌ای رابیان کند، چیزهایی را می‌گوید که دل خواننده را خوش کند به نحوی که خواننده تصور کند تصورات و اندیشه‌هایی که او در ذهنش داشته، چه قدر شبیه این حرف‌هاست. مثل رمال‌ها و فالگیرها که حرف‌ تازه‌ای برای گفتن ندارند و فقط بلدند باب دل مشتری حرف بزنند. مثلا به عروس‌های جوان می‌گویند کسی قدر هنر وسلیقۀ تو را نمی‌داند غیر از مادر مهربانت. یک نفر از اطرافیانت هست که به تو حسودی می‌کند، احتمالاً زنی جوان است که روی صورتش خال دارد.

عروس بی‌نوا هم با این حرف‌ها احساس می‌کند که فالگیر، حرف دل او را زده است .

اگربه شعرها و نوشته‌هایی که بیانگر حکمت جعلی هستند نگاه کنید بسادگی می‌توانید، تشخیص بدهید که هر کدام از آن‌ها برای چه نوع سلیقه‌ای نوشته شده است. برخی از مخاطبان پرشمار این نوع آثار، عبارتند از:

- پیرانِ پر حوصله‌ای که به یاد گذشتۀ طلایی، آه می‌کشند و به جوانان می‌گویند که زمان آن‌ها با پولی که امروز یک جفت کفش می‌خرید، می‌توانستی یک خانۀ صد متری بخری. یعنی کسانی که در تونل زمان زندگی می‌کنند.

- جوانان و نوجوانانی که تجربۀ دوستی‌ها و دلدادگی‌های ناخوشایند داشته‌اند و سرخورده‌اند و دوست دارند به زمین و زمان و عشق و عاشق و به ویژه به معشوق، فحش بدهند.

- تازه به دوران رسیده‌هایی که پول و ماشین گران قیمت و لباس خارجی دارند و بعضی‌شان حتی تحصیلات دانشگاهی دارند، دکتر و مهندس و مدیر کل و استاد دانشگاه هستند اما اهل مطالعه نیستند. پس تلاش می‌کنند که فقرمطالعه و دانش عمومی خود را به نحوی، جبران کنند. آن‌ها از فلسفه و عرفان و شعر حرف می‌زنند؛ از فردوسی و مولوی و حافظ و نیما و فروغ و شاملو حرف می‌زنند. پس باید از این بزرگان چیزی خوانده باشند. تهیه کنندگان حکمت جعلی، لقمۀ آمادۀ مورد نیاز این جماعت را با شعرهای سطحی و ساده لوحانه، تدارک دیده‌اند. و به راحتی زیر این شعرهای سطحی می‌نویسند: شاهکاری از مولوی! حتما بخوانید. شعری جنجالی از سیمین بهبهانی که به خاطر آن نام سیمین از فهرست شاعران معاصر سانسور شد! شعری جدید و بسیار زیبا از فروغ فرخزاد!

مثلاً یکی از شاهکارهای تازه یافتۀ فردوسی!!  که در هیچ نسخه‌ای از شاهنامۀ او نیست و به قلم فردوسی‌های جعلی معاصر، اخیراً نوشته شده است این سطرهای سست و ناتندرست است:

چـــــو ناکس به ده کدخــــــدایی کند
کشـــــاورز بایـــــد گدایـــــی کنـــــد

به یـــــزدان که گـــــر ما خرد داشتیم
کجـــــا این سر انجــــام بد داشتیم

بســـــوزد در آتش گرت جـــــان و تـن
بـــــه از زندگی کـــــردن و زیستـــن

اگـــــر مایه زندگی بنــــــــدگی است
دو صد بار مردن به از زنــدگی است

بیـــــا تا بکوشیـــــم و جنگ آوریـــــم
بـــــرون سر از این بار ننـــــگ آوریـم

#اسماعیل_امینی



منبع: کتابخانه دبیران ادبیات کشور

https://www.tgoop.com/mokatebat2

کسانی که مهارت خواندن ندارند مهارت اندیشیدن هم ندارند

کاتبی را تصور کنید که بعد از اختراع ماشین چاپ، مشغول نوشتن متنی بود که تا به حال بارها و بارها آن را نوشته بود. چه احساسی داشت؟ احتمالاً با خودش فکر می‌کرد «مشغول چه کار بیهوده‌ای هستم!» امروزه خیلی از آدم‌ها وقتی مجبور می‌شوند متنی بنویسند که طولانی‌تر از سی کلمه است، همچین حسی پیدا می‌کنند. به خودشان می‌گویند: چه کسی متنی چنین طولانی را خواهد خواند؟ نکتۀ تلخ ماجرا این است که چندان اشتباه فکر نمی‌کنند. انسان‌ها در خواندن متن‌های طولانی به مشکل خورده‌اند.

مجموعه‌ای از ناشران، محققان، کتابداران و نویسندگان سراسر جهان، ماه پیش، با انتشار «مانیفست خواندنِ لیوبلینا» اعلام کردند: خواندنِ دیجیتال در حال تخریب عادتِ «خواندن عمیق» در میان ماست.

دستگاه‌های دیجیتال باعث شده‌اند انسان‌های امروزی، «بیشتر» از هر دورۀ دیگری در تاریخ بشریت بخوانند. اما آن‌ها دیگر مثل قبل نمی‌خوانند. خواندنِ دیجیتال، به شکلی روزافزون، به تجربه‌ای تکه‌تکه، کوتاه‌مدت، سطحی و گذرا تبدیل شده است. بنابراین شاید تعداد کلمات خیلی زیادی در روز بخوانیم، ولی همۀ آن‌ها در قالب متن‌های چند کلمه‌ای یا نهایتاً چند خطی است. حال اگر بخواهیم همان تعداد کلمه را در قالبِ یک متن واحد بخوانیم، با دشواری بسیاری مواجه می‌شویم. زیرا درک متنی طولانی نیازمند مهارت‌های «خواندن عمیق» است.

خواندن عمیق نقشی حیاتی در تمدن بشری داشته است. استیون پینگر، روان‌شناس و نویسندۀ آمریکایی، با رواج خواندنِ متن‌های طولانی در بین عموم مردم از اواخر قرن هفدهم، توانایی «همدردی» کردن با دیگران در میان انسان‌ها افزایش یافت.

مردم با خواندنِ متن‌های مفصل دربارۀ زندگیِ دیگر انسان‌ها، توانستند دنیا را از چشم آن‌ها ببینند و این توانایی تأثیر بسیار مهمی در نگرش آن‌ها دربارۀ موضوعاتی مثل برده‌داری، شکنجه، ساحره‌سوزی، استبداد و دیگر چیزها گذاشت. از نظر استیون پینکر، خواندنِ عمیق باعث «انقلاب نوع‌دوستانه»ای شد که بعدتر به رویدادهای دوران‌سازی مثل انقلاب آمریکا و انقلاب فرانسه منتهی گردید. آنچه خواندنِ متن‌های تکه‌پاره و کوتاه دیجیتال ما را از آن محروم می‌کند، دقیقاً همین توانایی دیدن دنیا از چشم دیگران است.

  ماریان وولف، محقق آمریکایی، می‌نویسد: ما در دنیای آنلاین دائماً در حال اسکرول‌کردن، نصفه‌نیمه خواندن یا ذخیره‌کردن متن‌هاییم تا در آینده‌ای نامعلوم آن‌ها را بخوانیم، چون این رسانه برای خواندنِ عمیق طراحی نشده است.

خواندن دیجیتال از دلایل مهم رواج «ساده‌گرایی» در دنیای امروز است. ساده‌گرایی یعنی تمایل به ساده‌کردن هر چیز پیچیده‌. اظهار‌نظرها و موضع‌گیری‌های یک‌خطی، شفاف و سرراست و فرارکردن از درک عمیق و چندوجهی مسائل. سایمون کوپر می‌گوید: استادِ ساده‌گراهای جهان، دونالد ترامپ است؛ کسی که هیچکس حتی توقع «همدلی» کردن را از او ندارد. اما ظهور این نوع سیاست‌مداران زنگ خطری برای جهان است. پینکر می‌گوید: «هر وقت سیاستمداران شروع می‌کنند به ساده حرف زدن، منتظر جنگ باشید».


آنچه خواندید مروری است بر یادداشت اخیر سایمون کوپر در فایننشال تایمز با عنوان «نگاه انداختن، اسکن کردن، اسکرول کردن: دوران خواندن عمیق به پایان رسیده است» (Skimming, scanning, scrolling — the age of deep reading is over). این مطلب در تاریخ ۱۹ اکتبر ۲۰۲۳ به انتشار رسیده است...

منبع: کانال مدرسه علوم انسانی

https://www.tgoop.com/mokatebat2

......ای کوه غمت پشت و پناه دل فرزند
ای حضرت بابای من! ای کوه دماوند

بر عکس تو در قاب لب پنجره سوگند
دست و سر و چشم و دل و اندیشه به تلخند

دارند نظر بر شب گیسوی تو هر پنج

سنگینی اندوه توام  ساخته ویران
رفتی و مرا مانده به دل حسرت باران

رویای تو پنهان‌شده در گوشه ی ایوان
دیوار و در و خانه و آیینه و گلدان

خالی شده اند از اثر بوی تو هر پنج

داغی که خلیده است پدر جان، جگرم را
باید که چنین سخت درآرد پدرم را

بنشین به تماشا سخن دربه درم  را
دست و دل چشم و دهن و پا و سرم را

کرده است به صد شیوه دعاگوی تو هر پنج......

روز پدر به همه ی پدران سرزمینم مبارک
برای پدران در قید حیات
و برای پدران سفر کرده
و پدر آسمانی من😔

#زهرا_وهاب_ساقی

https://www.tgoop.com/mokatebat2

منطق رستم برای کُشتن سهراب
#برای_ایران

https://www.tgoop.com/mokatebat2

محسن چاوشی 😍

گر فاش شود عیوبِ پنهانیِ ما
ای وای به خجلت و پریشانیِ ما

ما غرّه به دین‌داری و شاد از اسلام
گبران متنفر از مسلمانیِ ما

#هاتف_اصفهانی

https://www.tgoop.com/mokatebat2

#نکته_نگارشی

توی زبان فارسی، بعضی از آوا‌ها چند شکل نوشتار دارن، مثل صدای "ز" که با چند نشانه مثل "ز ذ ظ ض" نوشته میشه و اگر شکل های حروف رو رعایت نکنیم، ممکنه معنای کلمه به کل تغییر بکنه!
●ما‌ها معمولا "ذ و ز" رو اشتباه می‌کنیم و به‌جای هم به کارشون می‌بریم؛ امّا خب بالاخره کجا باید دال ذال بذاریم و کجا ر ز؟

ز:
وقتی می‌خوایم فعل یا کلمه‌ای رو به معنای به‌جا آوردن یا ادا کردن یا انجام دادن یا تعبیر کردن یا تفسیر کردن به کار ببریم، مثلِ [سپاس‌گزار: کسی که به‌جا آورده‌ی سپاس است] یا [خواب‌گزار، کارگزار، خبرگزار: که یعنی کسی که خواب را تعبیر میکنه یا کار رو به‌جا میاره و و خبر رو بیان میکنه- ادا میکنه]
توی این کلمات باید از ز استفاده کنیم.

ذ:
اما وقتی کلمه‌ای که به کار می‌بریم معنای نهادن، قرار دادن، برپا کردن، اجازه دادن، وضع کردن بده، باید از دال ذال استفاده کنیم، مثلِ [بنیان‌گذار: نهادن یا وضع کردن یک بنیاد] یا [بذار برم: اجازه دادن] یا [بیا یه قرار با هم بذاریم: وضع کنیم]
باید از ذ استفاده کنیم.

https://www.tgoop.com/mokatebat2