مكتوب

غزه: ملت معجزه!
سید عطاءالله  مهاجرانی
داستان مقاومت و فراتر استقامت ملت‌ها در جنگ‌ها شنیدنی و خواندنی است. چنانکه در جنگ دوم جهانی مقاومت مردم استالینگراد افسانه شده است. می‌توان کتاب‌های بسیاری یا فیلم‌های سینمایی و مستند درباره استالینگراد مشاهده کرد. نبرد استالینگراد دویست روز به طول انجامید. (از ۲۲ ماه اوت سال ۱۹۴۲ تا ۲ فوریه ۱۹۴۳) شهر بمباران می‌شد. مردم خانه به خانه می‌جنگیدند. نبرد استالینگراد را می‌توان نقطه عطفی در شکست آلمان تلقی کرد. وقتی «فیلد مارشال فریدریش پائولوس» فرمانده ارتش ششم آلمان تسلیم ارتش سرخ شد. هیبت ارتش آلمان فرو ریخت. هیتلر درمانده شد. ۹۱ هزار نفر از ارتش ششم آلمان اسیر شدند. آنها را به اردوگاه‌های کار اجباری طاقت‌سوز فرستادند. در ساخت ساختمان دانشگاه مسکو و ایستگاه‌های مترو نقش داشتند! از این تعداد حدود 5 هزار نفر در پایان جنگ به آلمان بازگشتند. بقیه در بیماری و گرسنگی و فشار کار جان سپردند. دق کردند. پیروزی ارتش سرخ نمادین هم بود!
اما غزه چیز دیگری است. هیچ ارتشی از مردم غزه جز فرزندانشان در تونل‌ها از مردم غزه حمایت نمی‌کرد. حتی کشورهایی مانند مصر و اردن حسابشان روشن بوده و هست. این زمان بگذار تا وقتی دگر!
«مروان عبدالعال» مسئول جبهه «شعبیه» در لبنان در مصاحبه با «المیادین» رساترین و البته درخشنده‌ترین تعبیر را برای مقاومت مردم غزه به کار برد. گفت: «شعب معجزه!» مردم اعجازگر!
 با شناخت جغرافیای غزه و مقاومتی که بیش از دو سال به درازا انجامیده است؛ تعبیر معجزه مبالغه نیست. «تغرید عبدالعال» مسئول مرکز تحقیقات فلسطین در جبهه شعبیه در روز ملاقات با پدرش مروان عبدالعال مرا به دفتر مرکز تحقیقات راهنمایی کرد. کتاب‌های متعددی منتشر کرده بودند. از جمله کتاب: «شهادة من جحیم الابادة» نوشته «وسام سعید». کتاب روایتی غریب و شهادتی تکان‌دهنده از مقاومت مردم عزیز غزه است. ماورای خیال و باور در غزه اتفاق افتاده است. گویی با ساحت و صحنه‌هایی از قیامت رویاروییم. اما در این جهنمی که آمریکا و اسرائیل و اروپا و برخی کشورهای عربی برای مردم غزه ساختند؛ استقامت کردند و تاب آوردند. بیش از هفتاد هزار شهید دادند. کودکان از گرسنگی شهید شدند. مادران برای کودکان خود شیر و غذا نداشتند. مادران علف‌های درختان و صحرا را جوشاندند و به جای غذا به فرزندان خود دادند. رنج‌ها و دردها و ناکامی‌ها را بین خود تقسیم کردند. آمریکا و اسرائیل پس از دو سال نتوانستند صدای مخالفت با مقاومت و حماس را از مردم غزه بشنوند. به محض اینکه خبر آتش‌بس البته به‌ظاهر اعلام شد، شاهد امواج مردم غزه بودیم که به خانه‌های ویران خود باز می‌گشتند. همان خانه‌هایی که سربازان ارتش اسرائیل با وسایل خانه عکس می‌گرفتند. تکه‌هایی را به عنوان غنیمت یا یادگاری می‌ربودند. سوار سه‌چرخه بچگانه کودکان فلسطینی می‌شدند و توی خانه آنها دور می‌زدند. قاه‌قاه می‌خندیدند. آمریکا و اسرائیل به هیچ یک از اهداف اعلام شده‌شان نرسیدند. کدام اهداف؟
 ترامپ و نتانیاهو از تعبیر «صلح با قدرت» مکرر استفاده کرده‌اند. یعنی طرف آمریکایی شرایط خود را با قدرت بر مردم فلسطین تحمیل می‌کند. چنانکه در جنگ دوم جهانی بر آلمان و ژاپن تحمیل کردند. چنانکه آمریکا بعد از اشغال عراق ترتیبی داده است که بر درآمدهای نفتی عراق و آسمان عراق نظارت می‌کند. تصمیم می‌گیرد. گمان می‌کردند فلسطینی‌ها از پای در می‌آیند و مانند محمود عباس به تشریفات بسنده می‌کنند. نتانیاهو به مضمون «صلح با قدرت» به عنوان تعبیری که رونالد ریگان به کار برده بود در کتاب «مکان تحت‌الشمس» اشاره کرده است. حتی وقتی نتانیاهو دید نمی‌تواند با تمسک به قدرت بی‌مهار ویرانگر فلسطینی‌ها را تسلیم کند و افزون بر آن در حمله به ایران هم شکست خورده بود، گفت: «اگر صلح با قدرت به دست نیاید بایستی با قدرت بیشتر آن را به چنگ آورد!»
پروژه قدرت و قدرت بیشتر شکست خورده است. شهید «ابوعبیده مجاهد» افسانه‌ای و سخنگوی گردان‌های قسام که سخنگویی را به اوج درخشندگی بلاغت و فصاحت رسانده بود. گفته بود: «اگر دشمنان ما شن‌های غزه را دانه به دانه جست‌و‌جو کنند، اسیران اسرائیلی جز با اراده مقاومت آزاد نخواهند شد.» چنین شد! نتانیاهو در سایه نظریه صلح با قدرت گفته بود: «حماس را نابود و خلع سلاح می‌کند»، «اسیران را با قدرت آزاد می‌کند» و -«فلسطینی‌ها را از غزه اخراج می‌کند و اشتباه بن گوریون را که همه فلسطینی‌ها را اخراج نکرد، تکرار نمی‌کند.»

❤5🔥3

www.tgoop.com/maktuob/4082

1.26K viewsOct 13 at 21:02

غزه: ملت معجزه!
سید عطاءالله  مهاجرانی
داستان مقاومت و فراتر استقامت ملت‌ها در جنگ‌ها شنیدنی و خواندنی است. چنانکه در جنگ دوم جهانی مقاومت مردم استالینگراد افسانه شده است. می‌توان کتاب‌های بسیاری یا فیلم‌های سینمایی و مستند درباره استالینگراد مشاهده کرد. نبرد استالینگراد دویست روز به طول انجامید. (از ۲۲ ماه اوت سال ۱۹۴۲ تا ۲ فوریه ۱۹۴۳) شهر بمباران می‌شد. مردم خانه به خانه می‌جنگیدند. نبرد استالینگراد را می‌توان نقطه عطفی در شکست آلمان تلقی کرد. وقتی «فیلد مارشال فریدریش پائولوس» فرمانده ارتش ششم آلمان تسلیم ارتش سرخ شد. هیبت ارتش آلمان فرو ریخت. هیتلر درمانده شد. ۹۱ هزار نفر از ارتش ششم آلمان اسیر شدند. آنها را به اردوگاه‌های کار اجباری طاقت‌سوز فرستادند. در ساخت ساختمان دانشگاه مسکو و ایستگاه‌های مترو نقش داشتند! از این تعداد حدود 5 هزار نفر در پایان جنگ به آلمان بازگشتند. بقیه در بیماری و گرسنگی و فشار کار جان سپردند. دق کردند. پیروزی ارتش سرخ نمادین هم بود!
اما غزه چیز دیگری است. هیچ ارتشی از مردم غزه جز فرزندانشان در تونل‌ها از مردم غزه حمایت نمی‌کرد. حتی کشورهایی مانند مصر و اردن حسابشان روشن بوده و هست. این زمان بگذار تا وقتی دگر!
«مروان عبدالعال» مسئول جبهه «شعبیه» در لبنان در مصاحبه با «المیادین» رساترین و البته درخشنده‌ترین تعبیر را برای مقاومت مردم غزه به کار برد. گفت: «شعب معجزه!» مردم اعجازگر!
 با شناخت جغرافیای غزه و مقاومتی که بیش از دو سال به درازا انجامیده است؛ تعبیر معجزه مبالغه نیست. «تغرید عبدالعال» مسئول مرکز تحقیقات فلسطین در جبهه شعبیه در روز ملاقات با پدرش مروان عبدالعال مرا به دفتر مرکز تحقیقات راهنمایی کرد. کتاب‌های متعددی منتشر کرده بودند. از جمله کتاب: «شهادة من جحیم الابادة» نوشته «وسام سعید». کتاب روایتی غریب و شهادتی تکان‌دهنده از مقاومت مردم عزیز غزه است. ماورای خیال و باور در غزه اتفاق افتاده است. گویی با ساحت و صحنه‌هایی از قیامت رویاروییم. اما در این جهنمی که آمریکا و اسرائیل و اروپا و برخی کشورهای عربی برای مردم غزه ساختند؛ استقامت کردند و تاب آوردند. بیش از هفتاد هزار شهید دادند. کودکان از گرسنگی شهید شدند. مادران برای کودکان خود شیر و غذا نداشتند. مادران علف‌های درختان و صحرا را جوشاندند و به جای غذا به فرزندان خود دادند. رنج‌ها و دردها و ناکامی‌ها را بین خود تقسیم کردند. آمریکا و اسرائیل پس از دو سال نتوانستند صدای مخالفت با مقاومت و حماس را از مردم غزه بشنوند. به محض اینکه خبر آتش‌بس البته به‌ظاهر اعلام شد، شاهد امواج مردم غزه بودیم که به خانه‌های ویران خود باز می‌گشتند. همان خانه‌هایی که سربازان ارتش اسرائیل با وسایل خانه عکس می‌گرفتند. تکه‌هایی را به عنوان غنیمت یا یادگاری می‌ربودند. سوار سه‌چرخه بچگانه کودکان فلسطینی می‌شدند و توی خانه آنها دور می‌زدند. قاه‌قاه می‌خندیدند. آمریکا و اسرائیل به هیچ یک از اهداف اعلام شده‌شان نرسیدند. کدام اهداف؟
 ترامپ و نتانیاهو از تعبیر «صلح با قدرت» مکرر استفاده کرده‌اند. یعنی طرف آمریکایی شرایط خود را با قدرت بر مردم فلسطین تحمیل می‌کند. چنانکه در جنگ دوم جهانی بر آلمان و ژاپن تحمیل کردند. چنانکه آمریکا بعد از اشغال عراق ترتیبی داده است که بر درآمدهای نفتی عراق و آسمان عراق نظارت می‌کند. تصمیم می‌گیرد. گمان می‌کردند فلسطینی‌ها از پای در می‌آیند و مانند محمود عباس به تشریفات بسنده می‌کنند. نتانیاهو به مضمون «صلح با قدرت» به عنوان تعبیری که رونالد ریگان به کار برده بود در کتاب «مکان تحت‌الشمس» اشاره کرده است. حتی وقتی نتانیاهو دید نمی‌تواند با تمسک به قدرت بی‌مهار ویرانگر فلسطینی‌ها را تسلیم کند و افزون بر آن در حمله به ایران هم شکست خورده بود، گفت: «اگر صلح با قدرت به دست نیاید بایستی با قدرت بیشتر آن را به چنگ آورد!»
پروژه قدرت و قدرت بیشتر شکست خورده است. شهید «ابوعبیده مجاهد» افسانه‌ای و سخنگوی گردان‌های قسام که سخنگویی را به اوج درخشندگی بلاغت و فصاحت رسانده بود. گفته بود: «اگر دشمنان ما شن‌های غزه را دانه به دانه جست‌و‌جو کنند، اسیران اسرائیلی جز با اراده مقاومت آزاد نخواهند شد.» چنین شد! نتانیاهو در سایه نظریه صلح با قدرت گفته بود: «حماس را نابود و خلع سلاح می‌کند»، «اسیران را با قدرت آزاد می‌کند» و -«فلسطینی‌ها را از غزه اخراج می‌کند و اشتباه بن گوریون را که همه فلسطینی‌ها را اخراج نکرد، تکرار نمی‌کند.»

BY مكتوب