tgoop.com/maktuob/4064
Last Update:
یک. افزایش هزینه سیاسی برای اسرائیل: هر کشوری که فلسطین را به رسمیت بشناسد، فشار بیشتری بر اسرائیل ایجاد می‌کند و سیاست‌هایش را در معرض نقد قرار می‌دهد. چنین اقدامی شاید باعث شود که اسرائیل جنایت هایش را در غزه و سیاست‌هایی مانند الحاق کامل کرانه باختری را با هزینه بیشتری دنبال کند.
دو.افزایش اعتبار بین‌المللی فلسطین: شناسایی گسترده نشان‌دهنده پذیرش جهانی حق تعیین سرنوشت فلسطینیان است. افزایش شمار کشورها می‌تواند مشروعیتِ سیاسی فلسطینیان را در صحنهٔ بین‌المللی تقویت کند و در عرصه‌های دیپلماتیک نمود یابد. این امر پیام سیاسی قدرتمندی ارسال می‌کند و می‌تواند دسترسی فلسطین را به توافقات دوجانبه، کمک‌ها و همکاری‌های بین‌المللی افزایش دهد و راه را برای عضویتِ در سازما‌ن‌های بین‌المللی و کنوانسیون‌ها تسهیل‌کند. شناسایی همچنین می‌تواند موجب گشودن راه برای مکانیسم‌های حقوقی بین‌المللی شود و موقعیت فلسطین را برای استفاده از نهادهایی مثل دیوان کیفری بین‌المللی تقویت کند و امکان شکایت علیه اشغالگری، جرایم جنگی یا اعمال فشار از مسیر حقوق بین‌الملل گردد.
البته موانع حقوقی و سیاسی جدی بر سر راه وجود دارد؛ مثلاً عضویت در سازمان ملل به رأی شورای امنیت و اعضای دائم وابسته است. اگرچه ۸۱٪ از کشورهای عضو سازمان ملل اکنون فلسطین را به رسمیت شناخته اند، اما این گام به تنهایی به معنای عضویت کامل آن نیست. این امر مستلزم تأیید شورای امنیت سازمان ملل است که به طور قطع با وتوی ایالات متحده روبرو خواهد شد. در این مرحله، به رسمیت شناختن فلسطین توسط غرب ممکن است یک پیروزی نمادین برای فلسطینیان و یک شکست دیپلماتیک برای اسرائیل باشد، اما تشکیل دولت فلسطین همچنان گروگان قدرت وتوی ایالات متحده در شورای امنیت است. به این ترتیب، حتی اگر همه کشورهای جهان دولت فلسطین را به رسمیت بشناسند، ایالات متحده می‌تواند جلو این خواسته بایستد و سازوکاری که می‌تواند به رسمیت شناختن را به تشکیل دولت تبدیل کند، با وتوی آمریکا برچیده می‌شود. علاوه بر این، حتی اگر شمار زیادی کشور، دولت فلسطین را شناسایی کنند، تا وقتی که کنترلِ واقعی بر اراضی، مرزها، منابع و ... در دست فلسطینیان نباشد، و خواسته مردم فلسطین ملحوظ نشود، «دولت فلسطین» صرفا جوهری بر ورق خواهد بود. از همین رو، لازم است مجموعه‌ای از اقداماتِ پیوسته و هماهنگ سیاسی، حقوقی، اقتصادی، امنیتی اجرا شود تا شناسایی‌ها واقعاً از حالت نمایش خارج شود و به نفعِ فلسطینیان تمام گردد. اگر این به‌رسمیت‌شناسی‌ها تنها یک عمل نمادینِ انفردی بماند، اثرات عملی محدود یا صفر خواهد بود؛ اما اگر با اقدام‌های هماهنگِ بین‌المللی و منطقه‌ای همراه شود، می‌تواند تغییر قابل‌توجهی برای حل قضیه فلسطین ایجاد کند. اثربخشیِ واقعی بستگی به پیوستِ عملیاتی پیگیری‌های دیپلماتیک، هماهنگی منطقه‌ای، حمایت مالی و اداری برای نهادسازی فلسطینیان و مقابله با زیاده خواهی های آمریکا و اسرائیل دارد.
این اقدام، هرچند اقدامی مثبت، اما خیلی دیر و ناکافی است که باید با اقدامات مشخصی برای تغییر واقعی دنبال شود. تا به اینجای کار، غرب در حال انجام یک بازی دوگانه بوده است - از یک سو، نمایش به رسمیت شناختن کشور فلسطین در مجمع عمومی سازمان ملل را اجرا کرده و از سوی دیگر، به تأمین سلاح برای اسرائیل ادامه داده، به طولانی شدن جنگ و کشتار مردم بی گناه کمک نموده است. اگر آنها با این فکر که با به رسمیت شناختن دولت فلسطین، همچنان می‌توانند به سیاست‌های خارجی معمول خود ادامه دهند و وجهه خود را حفظ نمایند، دچار اشتباه جدی اند. این کشورها اگر در اقدام خود صادق باشند، باید نسل‌کشی در غزه را محکوم کنند، به همدستی خود در جنایات اسرائیل علیه بشریت پایان دهند، از ارسال تسلیحات به رژیم صهیونیستی دست بردارند و به عنوان قدرت های خارجی نخواهند آینده را به فلسطینیان دیکته کنند و برای روز بعد از جنگ در غیاب فلسطینیان نقشه های خود را تحمیل و پیاده نمایند. این شناسایی، بدون این اقدامات ملموس، خطر باقی ماندن در حد یک ژست نمایشی استعماری و عاری از تأثیر عملی را به همراه دارد که فلسطین همچنان در وضعیت یک «کشور ناظر غیرعضو» در سازمان ملل متحد باقی می‌ماند و قادر به اعمال حقوق حاکمیتی خود نخواهد بود. محدود کردن شناسایی دولت فلسطین به حرکات نمادین، تنها توجه را از مشکلات ریشه‌ای عمیق‌تر منحرف می‌کند و به جای تلاش برای محو سلطه، استعمار، اشغالگری و آپارتاید، آنها را تعمیق می‌بخشد؛ یک نمایش با دقت طراحی شده که نسل‌کشی در نوار غزه، اشغال نظامی در کرانه باختری و سلطه بر بیت المقدس را پنهان می‌کند و به تثبیت و تحکیم همان نظم استعماری پیشین می انجامد.
BY مكتوب
Share with your friend now:
tgoop.com/maktuob/4064