مكتوب

طی هشتادمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل در سپتامبر ۲۰۲۵ یازده کشور جدید رسماً اعلام کردند که «دولت فلسطین» را به‌رسمیت می‌شناسند. تا به امروز ۱۵۷ کشور از ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل متحد، کشور فلسطین و حق مشروع مردم فلسطین را برای تأسیس کشوری آزاد، مستقل و دارای حاکمیت خود به رسمیت شناخته‌اند. در بین کشورهایی که امسال دولت فلسطین را به رسمیت شناخته اند، کشورهایی با وزن بالای اقتصادی و روابط تجاری گسترده با اسرائیل که ارزش تبادل تجاری بین آنها و تل آویو سالانه به میلیاردها دلار می‌رسد، قرار دارند؛ از جمله این کشورها فرانسه، بریتانیا، کانادا، استرالیا و پرتغال هستند. سال ۲۰۲۴ هم کشورهای مهمی چون اسپانیا، ایرلند و نروژ، فلسطین را به رسمیت شناختند. بریتانیا با حجم تجارت ۵.۸ میلیارد پوند/۷.۸ میلیارد دلار، فرانسه با حجم تجارت ۳.۱۷ میلیارد دلار، اسپانیا با حجم تجارت تقریباً ۲.۷۳ میلیارد دلار، بلژیک با حجم تجارت تقریباً ۲.۴۸ میلیارد دلار، پرتغال با حجم تجارت تقریباً ۳۹۰.۲ میلیون دلار، کانادا با حجم تجارت تقریباً ۱.۳ میلیارد دلار و استرالیا با حجم تجارت ۸۰۶ میلیون دلار با اسرائیل، از جمله کشورهای مهم غربی هستند که فلسطین را به رسمیت شناخته اند. با اقدام فرانسه و بریتانیا، فلسطین اکنون توسط چهار کشور از پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد، پس از شناسایی کشور فلسطین توسط چین و روسیه از سال ۱۹۸۸، به رسمیت شناخته شده است.
از ۱۹۸۸ تا ۲۰۲۵، شمار کشورهایی که فلسطین را به‌رسمیت شناخته‌اند به‌تدریج افزایش یافته است؛ اما موج تازه شناسایی در سپتامبر ۲۰۲۵ شدت گرفت. این موج همزمان با تشدید بی سابقه جنگ در غزه و افزایش قربانیان که با حمله زمینی اسرائیل به شهر غزه اوج گرفته و گسترش فشارهای بین‌المللی برای توقف خشونت و تضمین ارسال کمک‌های بشردوستانه در آستانه دومین سالگرد جنگ غزه رخ می دهد.
آنچه امروز شاهد آن هستیم، شکل‌گیری یک آگاهی بی‌سابقه در تاریخ است، از خیابان‌های شرق گرفته تا غرب، از شمال تا جنوب در همه جا نفرت از اسرائیل به یک پدیده رو به رشد جهانی تبدیل شده است. بعد از نزدیک به دو سال جنایت های گسترده رژیم صهیونیستی و بحران انسانی در غزه، دولت‌های مذکور تحت فشار افکار عمومی، رسانه ها، احزاب داخلی و اعتراضات سراسری با شناسایی دولت فلسطین سعی کردند برای ترمیم وجهه خویش، هم به کنش اجتماعی-سیاسی در داخل کشورهای خود پاسخ گویند و هم جایگاه و نقش خود را در معادلات جهانی تقویت کنند و هم نشان دهند همچنان به ارزش های حقوق بشری پایبندند. اسرائیل و ایالات متحده که با وجود تمام قدرت و تلاش شان، نتوانستند مانع به رسمیت شناختن کشور فلسطین توسط کشورهای یاد شده شوند، در حال حاضر شکست دیپلماتیک بزرگی را تجربه می‌کنند. این به رسمیت شناختن‌ها علیرغم مخالفت ایالات متحده به عنوان یک ابرقدرت و علیرغم تهدیدها و اتهامات اسرائیل به آن کشورها مبنی بر یهودی ستیزی و حمایت از حماس صورت گرفته است.
این کشورها با نگاهی به آینده أحزاب خود برای کسب رای در انتخابات پیش رو، نمی‌توانند خشم رأی‌دهندگان را در قبال فاجعه انسانی و کشته شدن غیرنظامیان و شدت بحران در غزه همچون دو سال گذشته نادیده بگیرند. وضعیت غزه به حدی وخیم شده که نمی‌توان از آن به عنوان یک وضعیت عادی سیاسی گذشت و ساکت ماند. وقتی چند کشور بزرگ اقدام به شناسایی می کنند، فشار برای کشور‌های دیگر هم افزایش می‌یابد و روند شناسایی تسهیل می‌شود. این اثر دومینو وار از عوامل تشدید موج اخیر است.
طبیعی است که شناسایی این دولت ها اگر صرفاً نمادین باقی بماند، و هیچ اقدام عملی برای تغییر سیاست ها رخ ندهد، کم هزینه ترین اقدام است که هیچ اثری در عالم واقع ایجاد نخواهد کرد و در حد یک ژست سیاسی برای آبروداری باقی می ماند و کنترل اسرائیل بر مرزها، تردد، امنیت و بخش‌های مختلف قلمرو فلسطینی ادامه می یابد.
شناسایی اگر بخواهد موثر واقع شود، تنها نقطه شروع است، نه نقطه پایان و باید با تحریم تسلیحاتی، فشار اقتصادی، وضع قوانین علیه اقدامات رژیم، بازبینی روابط سیاسی و دیپلماسی قوی توسط کشورهایی که تا امروز نسل‌کشی را نادیده گرفته‌اند، همراه باشد تا تبدیل به عامل تغییر واقعی شود. با چنین اقداماتی، شناسایی فلسطین می تواند به عنوان استفاده از اهرم‌های فشار بر اسرائیل جهت پایان دادن به عملیات نظامی و نشانه ای برای الزام به تغییر رفتار سیاسی آن به کار رود. اگر بازیگران منطقه‌ای، خصوصا کشورهای کلیدی عرب، هم‌راستا با دولتهای شناسایی کننده شوند و اقدامات مقتضی انجام دهند، ترکیب فشارها می‌تواند زمینه‌ساز یک بازآرایی دیپلماتیک بزرگ‌تر علیه اسرائیل و آمریکا شود و جایگاه فلسطین را تقویت کند. در این صورت شناسایی فلسطین تأثیرات مثبت بالقوه خواهد داشت. از جمله:

❤7

www.tgoop.com/maktuob/4063

980 viewsSep 27 at 19:36

طی هشتادمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل در سپتامبر ۲۰۲۵ یازده کشور جدید رسماً اعلام کردند که «دولت فلسطین» را به‌رسمیت می‌شناسند. تا به امروز ۱۵۷ کشور از ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل متحد، کشور فلسطین و حق مشروع مردم فلسطین را برای تأسیس کشوری آزاد، مستقل و دارای حاکمیت خود به رسمیت شناخته‌اند. در بین کشورهایی که امسال دولت فلسطین را به رسمیت شناخته اند، کشورهایی با وزن بالای اقتصادی و روابط تجاری گسترده با اسرائیل که ارزش تبادل تجاری بین آنها و تل آویو سالانه به میلیاردها دلار می‌رسد، قرار دارند؛ از جمله این کشورها فرانسه، بریتانیا، کانادا، استرالیا و پرتغال هستند. سال ۲۰۲۴ هم کشورهای مهمی چون اسپانیا، ایرلند و نروژ، فلسطین را به رسمیت شناختند. بریتانیا با حجم تجارت ۵.۸ میلیارد پوند/۷.۸ میلیارد دلار، فرانسه با حجم تجارت ۳.۱۷ میلیارد دلار، اسپانیا با حجم تجارت تقریباً ۲.۷۳ میلیارد دلار، بلژیک با حجم تجارت تقریباً ۲.۴۸ میلیارد دلار، پرتغال با حجم تجارت تقریباً ۳۹۰.۲ میلیون دلار، کانادا با حجم تجارت تقریباً ۱.۳ میلیارد دلار و استرالیا با حجم تجارت ۸۰۶ میلیون دلار با اسرائیل، از جمله کشورهای مهم غربی هستند که فلسطین را به رسمیت شناخته اند. با اقدام فرانسه و بریتانیا، فلسطین اکنون توسط چهار کشور از پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد، پس از شناسایی کشور فلسطین توسط چین و روسیه از سال ۱۹۸۸، به رسمیت شناخته شده است.
از ۱۹۸۸ تا ۲۰۲۵، شمار کشورهایی که فلسطین را به‌رسمیت شناخته‌اند به‌تدریج افزایش یافته است؛ اما موج تازه شناسایی در سپتامبر ۲۰۲۵ شدت گرفت. این موج همزمان با تشدید بی سابقه جنگ در غزه و افزایش قربانیان که با حمله زمینی اسرائیل به شهر غزه اوج گرفته و گسترش فشارهای بین‌المللی برای توقف خشونت و تضمین ارسال کمک‌های بشردوستانه در آستانه دومین سالگرد جنگ غزه رخ می دهد.
آنچه امروز شاهد آن هستیم، شکل‌گیری یک آگاهی بی‌سابقه در تاریخ است، از خیابان‌های شرق گرفته تا غرب، از شمال تا جنوب در همه جا نفرت از اسرائیل به یک پدیده رو به رشد جهانی تبدیل شده است. بعد از نزدیک به دو سال جنایت های گسترده رژیم صهیونیستی و بحران انسانی در غزه، دولت‌های مذکور تحت فشار افکار عمومی، رسانه ها، احزاب داخلی و اعتراضات سراسری با شناسایی دولت فلسطین سعی کردند برای ترمیم وجهه خویش، هم به کنش اجتماعی-سیاسی در داخل کشورهای خود پاسخ گویند و هم جایگاه و نقش خود را در معادلات جهانی تقویت کنند و هم نشان دهند همچنان به ارزش های حقوق بشری پایبندند. اسرائیل و ایالات متحده که با وجود تمام قدرت و تلاش شان، نتوانستند مانع به رسمیت شناختن کشور فلسطین توسط کشورهای یاد شده شوند، در حال حاضر شکست دیپلماتیک بزرگی را تجربه می‌کنند. این به رسمیت شناختن‌ها علیرغم مخالفت ایالات متحده به عنوان یک ابرقدرت و علیرغم تهدیدها و اتهامات اسرائیل به آن کشورها مبنی بر یهودی ستیزی و حمایت از حماس صورت گرفته است.
این کشورها با نگاهی به آینده أحزاب خود برای کسب رای در انتخابات پیش رو، نمی‌توانند خشم رأی‌دهندگان را در قبال فاجعه انسانی و کشته شدن غیرنظامیان و شدت بحران در غزه همچون دو سال گذشته نادیده بگیرند. وضعیت غزه به حدی وخیم شده که نمی‌توان از آن به عنوان یک وضعیت عادی سیاسی گذشت و ساکت ماند. وقتی چند کشور بزرگ اقدام به شناسایی می کنند، فشار برای کشور‌های دیگر هم افزایش می‌یابد و روند شناسایی تسهیل می‌شود. این اثر دومینو وار از عوامل تشدید موج اخیر است.
طبیعی است که شناسایی این دولت ها اگر صرفاً نمادین باقی بماند، و هیچ اقدام عملی برای تغییر سیاست ها رخ ندهد، کم هزینه ترین اقدام است که هیچ اثری در عالم واقع ایجاد نخواهد کرد و در حد یک ژست سیاسی برای آبروداری باقی می ماند و کنترل اسرائیل بر مرزها، تردد، امنیت و بخش‌های مختلف قلمرو فلسطینی ادامه می یابد.
شناسایی اگر بخواهد موثر واقع شود، تنها نقطه شروع است، نه نقطه پایان و باید با تحریم تسلیحاتی، فشار اقتصادی، وضع قوانین علیه اقدامات رژیم، بازبینی روابط سیاسی و دیپلماسی قوی توسط کشورهایی که تا امروز نسل‌کشی را نادیده گرفته‌اند، همراه باشد تا تبدیل به عامل تغییر واقعی شود. با چنین اقداماتی، شناسایی فلسطین می تواند به عنوان استفاده از اهرم‌های فشار بر اسرائیل جهت پایان دادن به عملیات نظامی و نشانه ای برای الزام به تغییر رفتار سیاسی آن به کار رود. اگر بازیگران منطقه‌ای، خصوصا کشورهای کلیدی عرب، هم‌راستا با دولتهای شناسایی کننده شوند و اقدامات مقتضی انجام دهند، ترکیب فشارها می‌تواند زمینه‌ساز یک بازآرایی دیپلماتیک بزرگ‌تر علیه اسرائیل و آمریکا شود و جایگاه فلسطین را تقویت کند. در این صورت شناسایی فلسطین تأثیرات مثبت بالقوه خواهد داشت. از جمله:

BY مكتوب