مكتوب

تمامی مراسم شادمانی مانند میلاد رسول اکرم و امام صادق علیهم السلام در برابر عزاداری‌ها رنگ و نمودی ندارد. چرا دو روایت میلاد پیامبر یعنی ۱۲ و ۱۷ ربیع را به عنوان ایام جشن ولادت پیامبر برگزار نمی‌کنیم؟ چرا سخنرانان درباره پیامبر(ص) سخن نمی‌گویند؟ چرا از عالمان اهل سنت به مجالس شیعیان دعوت نمی‌کنیم تا رفت‌وآمد علمای دین شیعه و سنی به مساجد یکدیگر ترویج شود؟ هفته وحدت را در حد تبلیغات برگزار نکنیم. بگذاریم تا ریشه‌ها در اعماق جامعه به هم بپیوندند. با شاهین عقلانیت و تسامح عدم تعادل عزاداری و شادی، کفه فوق سنگین عزاداری و کفه پَر وزن شادمانی را به نقطه تعادل برسانیم. در قرآن مجید نیز در 6 مورد صفت «بشیر» برای پیامبر(ص) قبل از «نذیر» ذکر شده است. در دو موردی هم که نذیر قبل از بشیر آمده است، مخاطب آیه و موضوع، چنین اقتضایی داشته است. اسلام دین بشارت است. اسلام مکتب زندگی است. بشارت با شادمانی متناظر است. امام علی علیه السلام وقتی از شیعیان خود سخن می‌گوید، شادمانی و فرح را مقدم بر اندوه ذکر می‌کند: «اِخْتَارَ لَنَا شِیعَةً ینْصُرُونَنَا وَ یفْرَحُونَ بِفَرَحِنَا وَ یحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا وَ یبْذُلُونَ أَمْوَالَهُمْ وَ أَنْفُسَهُمْ فِینَا أُولَئِک مِنَّا وَ إِلَینَا» (بحار الأنوار ج۶۵ ص۱۷) به این معنی که «خداوند شیعیانی برای ما برگزیده است؛ ما را یاری می‌کنند. با شادمانی ما شادمان و با غم‌های ما اندوهگین می‌شوند. مال و جانشان را در راه ما نثار می‌کنند. آنان از مایند و به سوی ما می‌آیند.»
در تاریخ شیعه، به دلیل در اقلیت بودن شیعیان، شهادت امامان(ع) و نیز فقیهان مانند شهید اول و دوم و نیز آزار و زندانی شدن شیعیان، عزاداری تبدیل به پناهگاه شد. گویی شیعیان برای بقای خود و حضور خود، هویت و سبک زندگی مبتنی بر فرهنگ عزا ساختند. 
آیا با توجه به تحولات عصری و نسلی، می‌توان انتظار داشت جوانان و نسل نو این رویکرد را بپذیرند؟ به روایت آیت‌الله شبیری زنجانی، این راه و رسم ترویج و تشدید دهه‌های عزاداری نتیجه عکس نمی‌دهد؟ نداده است؟ چرا ما امام حسین(ع) و امامت او را در 10 سال قبل از دهه اول محرم و روز عاشورا نمی‌بینیم؟ از سویی عاشورای او نیز داستان آزادی و به تعبیر زینب کبری سلام الله، زیبایی است. چنان که آن فرزانه اهل حلب، به روایت مولانا جلال‌الدین بلخی  گفت:
پس عزا بر خود کنید ای خفتگان
زانک بد مرگیست این خواب گران
روح سلطانی ز زندانی بجست
جامه چون درّیم، چون خاییم دست
چونک ایشان خسرو دین بوده‌اند
وقت شادی شد چو بشکستند بند
سوی شادروان دولت تاختند
کنده و زنجیر را انداختند
روز ملکست و کش و شاهنشهی
گر تو یک ذره ازیشان آگهی
ور نه‌ای آگه برو بر خود گری
زانک در انکار نقل و محشری
ما امت وسط هستیم و شیعه، مکتب عقلانیت و خردمندی است. مهم‌ترین کتاب حدیث ما «اصول کافی» با «کتاب العقل» آغاز می‌شود. شیعه مکتب زندگی است. میلاد پیامبر(ص) از ۱۲ تا ۱۷ ربیع را تبدیل به جشنواره ملی- دینی کنیم. 
عید غدیر و میلاد امام علی(ع) و دیگر امامان را پر رونق و خوش آب و رنگ جشن بگیریم. بکوشیم شادی بر عزا غلبه کند یا به تعادل برسد. همان‌طور که در خانه‌ها عزاداری‌های خانگی برگزار می‌کنیم، مجالس جشن خانگی هم به مناسبت میلاد پیامبر(ص) و امامان(ع) برگزار کنیم. این مذهب را تبدیل به مکتب زندگی کنیم!https://www.tgoop.com/maktuob

Telegram

مكتوب

کانال تلگرام جمیله کدیور و سید عطاالله مهاجرانی

❤14👍11👏1

www.tgoop.com/maktuob/4048

2.06K viewsSep 15 at 23:27

تمامی مراسم شادمانی مانند میلاد رسول اکرم و امام صادق علیهم السلام در برابر عزاداری‌ها رنگ و نمودی ندارد. چرا دو روایت میلاد پیامبر یعنی ۱۲ و ۱۷ ربیع را به عنوان ایام جشن ولادت پیامبر برگزار نمی‌کنیم؟ چرا سخنرانان درباره پیامبر(ص) سخن نمی‌گویند؟ چرا از عالمان اهل سنت به مجالس شیعیان دعوت نمی‌کنیم تا رفت‌وآمد علمای دین شیعه و سنی به مساجد یکدیگر ترویج شود؟ هفته وحدت را در حد تبلیغات برگزار نکنیم. بگذاریم تا ریشه‌ها در اعماق جامعه به هم بپیوندند. با شاهین عقلانیت و تسامح عدم تعادل عزاداری و شادی، کفه فوق سنگین عزاداری و کفه پَر وزن شادمانی را به نقطه تعادل برسانیم. در قرآن مجید نیز در 6 مورد صفت «بشیر» برای پیامبر(ص) قبل از «نذیر» ذکر شده است. در دو موردی هم که نذیر قبل از بشیر آمده است، مخاطب آیه و موضوع، چنین اقتضایی داشته است. اسلام دین بشارت است. اسلام مکتب زندگی است. بشارت با شادمانی متناظر است. امام علی علیه السلام وقتی از شیعیان خود سخن می‌گوید، شادمانی و فرح را مقدم بر اندوه ذکر می‌کند: «اِخْتَارَ لَنَا شِیعَةً ینْصُرُونَنَا وَ یفْرَحُونَ بِفَرَحِنَا وَ یحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا وَ یبْذُلُونَ أَمْوَالَهُمْ وَ أَنْفُسَهُمْ فِینَا أُولَئِک مِنَّا وَ إِلَینَا» (بحار الأنوار ج۶۵ ص۱۷) به این معنی که «خداوند شیعیانی برای ما برگزیده است؛ ما را یاری می‌کنند. با شادمانی ما شادمان و با غم‌های ما اندوهگین می‌شوند. مال و جانشان را در راه ما نثار می‌کنند. آنان از مایند و به سوی ما می‌آیند.»
در تاریخ شیعه، به دلیل در اقلیت بودن شیعیان، شهادت امامان(ع) و نیز فقیهان مانند شهید اول و دوم و نیز آزار و زندانی شدن شیعیان، عزاداری تبدیل به پناهگاه شد. گویی شیعیان برای بقای خود و حضور خود، هویت و سبک زندگی مبتنی بر فرهنگ عزا ساختند. 
آیا با توجه به تحولات عصری و نسلی، می‌توان انتظار داشت جوانان و نسل نو این رویکرد را بپذیرند؟ به روایت آیت‌الله شبیری زنجانی، این راه و رسم ترویج و تشدید دهه‌های عزاداری نتیجه عکس نمی‌دهد؟ نداده است؟ چرا ما امام حسین(ع) و امامت او را در 10 سال قبل از دهه اول محرم و روز عاشورا نمی‌بینیم؟ از سویی عاشورای او نیز داستان آزادی و به تعبیر زینب کبری سلام الله، زیبایی است. چنان که آن فرزانه اهل حلب، به روایت مولانا جلال‌الدین بلخی  گفت:
پس عزا بر خود کنید ای خفتگان
زانک بد مرگیست این خواب گران
روح سلطانی ز زندانی بجست
جامه چون درّیم، چون خاییم دست
چونک ایشان خسرو دین بوده‌اند
وقت شادی شد چو بشکستند بند
سوی شادروان دولت تاختند
کنده و زنجیر را انداختند
روز ملکست و کش و شاهنشهی
گر تو یک ذره ازیشان آگهی
ور نه‌ای آگه برو بر خود گری
زانک در انکار نقل و محشری
ما امت وسط هستیم و شیعه، مکتب عقلانیت و خردمندی است. مهم‌ترین کتاب حدیث ما «اصول کافی» با «کتاب العقل» آغاز می‌شود. شیعه مکتب زندگی است. میلاد پیامبر(ص) از ۱۲ تا ۱۷ ربیع را تبدیل به جشنواره ملی- دینی کنیم. 
عید غدیر و میلاد امام علی(ع) و دیگر امامان را پر رونق و خوش آب و رنگ جشن بگیریم. بکوشیم شادی بر عزا غلبه کند یا به تعادل برسد. همان‌طور که در خانه‌ها عزاداری‌های خانگی برگزار می‌کنیم، مجالس جشن خانگی هم به مناسبت میلاد پیامبر(ص) و امامان(ع) برگزار کنیم. این مذهب را تبدیل به مکتب زندگی کنیم!https://www.tgoop.com/maktuob

BY مكتوب