همه‌اش از ملال است آقایان

... آدم خودش برای خودش
ماجرا می‌تراشد

و زندگی‌اش را طوری ترتیب می‌دهد
که قدری خوش باشد و وقتش را
به‌نحوی بگذراند. چقدر برایم پیش
می‌آمد از چیزی که سهواً رخ داده بود
ناراحت شوم. دیگر خودتان می‌دانید
اولش سر هیچ‌و‌پوچ ناراحت می‌شوی
بعدش هم می‌افتی به جان خودت و
تا آن‌جا پیش‌می‌روی که آخرش -
واقعآ و حقيقتآ آزرده می‌شوی.
من که تمام عمرم به‌همین کارها
گذشت و دیگر کار به‌جایی رسید
که نمی‌توانستم بر خود مسلط
باشم.
یک‌بار هم زد به‌سرم که عاشق شوم،
حتی دوبار چنین فکری به‌ذهنم
رسید.
سرورانِ من، به‌شما اطمینان
می‌دهم که حسابی رنج کشیده‌ام!
در عمق قلبم باور نداشتم که دارم
زجر می‌کشم و به‌خودم می‌خندیدم،
اما خب درهرحال زجر می‌کشیدم.
بله خیلی هم واقعی و حقیقی بود.
ضجه می‌زدم و از خودبی‌خود
می‌شدم...

همه‌اش از ملال است آقایان!

ملال و سختی و سستی است که
فشار می‌آورد. آخر ثمرهٔ مستقیم و
قطعیِ آگاهی سستی است؛ یعنی
همان آگاهانه دست‌روی‌دست
گذاشتن و نشستن. ‌‌...

[ فئودور داستایفسکی
|| یادداشت‌های زیرزمینی
ترجمهٔ حميدرضا آتش‌بر‌آب
• نشر علمی و فرهنگی/ ص ۵۹-۶۰ ]

...📚