​​✍️Pol Kalaniti
📖”So’nggi nafas havoga qorishmasdan”

“O‘lim haqiqatining o‘ziyoq notinchlik uyg‘otadi. Ammo bu haqiqatni tan olmay yashashning iloji yo‘q.”

Hayot va o’lim o’rtasidagi masofa bizga doim uzundek tuyiladi, aslidachi? Aslida esa hayot va o‘limni ajratuvchi masofa - kiprik qoqish bilan o‘lchanadigan bir lahza, bir nafasdir. Asar bosh qahramoni neyroxirurg Pol bo’lib, voqealar ham aynan shu qahramon tilidan hikoya qilinadi. Pol uzoq yillik tibbiy ta’limni olgan, tibbiyot sohasida shahd bilan ishlashga tayyor va o’z o’rnini topayotgan neyroxirurg. U kasbiy faoliyatini bir maromga keltirgandan keyin oila va farzandli bo’lishga e’tiborini qaratishni istaydi. Ammo bu hayotda bizning emas, taqdirning aytgani bo’ladi. Hamma narsa joyida tuyilgan bir paytda saraton bosh ko’tarib Polning hayotini ostun-ustun qilib yuboradi. Endi nima qilish kerak? Taqdirning bunday zarbalariga qanday dosh berish mumkin?

Asarni ko’p joylarida o’z o’qish davrlarimni yodga oldim. Uzoq yillik bakalavrni bitirib endi ishlayman deganimda bu o’qiganim hali hech nima emasligini tushunganman. Oldinda 3 yillik magistratura, doktorantura, yana ketma-ket kvalifikatsiyalar. Shularning baridan o’tish kerak. Endi mehnatning mevasini ko’raman deganda esa… Xullas, butun boshli asar davomida men ham Polning hayotida yashab o’tdim.

Umrining so’nggi daqiqalarini yashayotgan Pol shunday deydi:
“Men o‘lib borayotgan bo‘lsam ham, to butunlay o‘lmagunimcha - men yashayapman.”
Bu fikr orqali inson umri uning qanchalik uzunligi bilan emas, balkim shu umrga qanday ma’no berilgani bilan qiymatli ekanligini tushunamiz. Tibbiyotda biz imkon qadar bemor o’limini kechiktirishga harakat qilamiz, ammo Pol menga o‘lim oldidan qanday yashash va o’zini tutish kerakligini mardonavor ko’rsatib bera oldi.

Ushbu kitob faqat o’lim va saraton haqidagina emas. Bu - insonning o‘z taqdirini qanday qabul qilgani va hayot haqida.

Shifokorlik — bu faqat kasallikni emas, balkim hayot mazmunini ham anglashdir.

Tibbiyot bizga kasallik haqida bilim beradi, hayot esa inson haqida.

Vrach bu - bilim va insoniyatning kesishgan nuqtasida turgan, har bir tashxis ortida hayotiy haqiqatni anglaydigan kasb egasidir. U bemoriga faqatgina davo izlamaydi, u bilan birga yashaydi, birga og‘riydi va ba’zida birga yig‘laydi. Shu sabab, vrach bo‘lish - faqat klinik ko‘nikmalar emas, balki insoniylik, sabr va hayot mazmunini his qilish hamdir.

Kitobni o’qib tugatar ekanman, yana bir marta shu kasbni tanlashda adashmaganimga, uzoq yillik mehnatdan qochmaganimga xursand bo’ldim. Kalaniti aytganidek, men ham hayot mazmunini tibbiyot orqali tushunib yetyapman.

“Hayot faqat muddat bilan emas, uning qanday o‘tgani bilan o‘lchanadi.”

@doctorsmind📖