Hossein Dabbagh حسین دباغ

🗞 چرا نباید از جامعه دو قطبی ترسید؟
✍🏻 حسین دباغ

تصور کنید در جامعه‌ای زیست می‌کنید که در آن عموم شهروندان میان دو ارزش سیاسی-اجتماعی که غالباً مقابل هم قرار می‌گیرند در رفت و آمد هستند و دست به انتخاب می‌زنند. برای مثال، فرض کنید عموم شهروندان یک جامعه بین احزاب سیاسی لیبرال و سوسیال که اختلاف نظر دارند یکی را بر می‌گزینند. یا عموم شهروندان میان قانونگذاری دینی و سکولار که با اختلاف‌نظر همراه است یکی را انتخاب می‌کنند. انتخاب این ارزشهای سیاسی-اجتماعی شهروندان یک جامعه را مقابل هم قرار می‌دهد. وقتی عموم شهروندان مقابل هم قرار می‌گیرند محتمل جامعه به سمت دو قطبی شدن پیش می‌رود. آیا چنین جامعه دوقطبی‌ای جامعه پر‌آسیبی است؟ آیا باید همواره مقابل دوقطبی شدن جامعه ایستاد؟

استدلال من این است که لزوماً یک جامعه دوقطبی جامعه بدی نیست:

اول: اگر در یک جامعه دوقطبی، قطب‌ها صدای هم را بشنوند و به نقد بپردازند، دوقطبی شدن جامعه خطرخیز نیست.
دوم: می توان جامعه‌ای دوقطبی را تصور کرد که شهروندان با وجود مخالفت صدای هم را می‌شنوند و نقد می‌کنند.
بنابراین، دوقطبی شدن یک جامعه همواره خطرخیز نیست.

نفس دوقطبی بودن یک جامعه زمانی که با جامعه‌ای آزاد مواجه هستیم که شهروندان می‌توانند صدای یکدیگر را بشنوند و همدیگر را نقد کنند لزوما آسیب‌زا نیست. از قضا اگر در جامعه‌ای آزاد که دست حکومت برای دخالت کوتاه است شهروندان بتوانند کنار یکدیگر اختلاف‌نظر موجود در جامعه را به صلح تمرین و تحمل کنند جامعه‌ای سالم پدید خواهد آمد. پذیرش اختلاف‌نظر میان شهروندان و به رسمیت شناختن آن از شروط یک جامعه اخلاقاً نیکوست.

پذیرش اختلاف‌نظر میان شهروندان محتاج تمرین و تکرار است. دست کم بنا بر یک تلقی، آنچه علوم انسانی و اجتماعی به ما می‌آموزند توانایی پذیرش همین اختلاف‌نظر است. جدی گرفتن این علوم در دانشگاه از آن جهت مهم است که تمرینی است برای اینکه دانشجویان بیاموزند که می‌توانند با اختلاف‌نظر کنار هم به صلح زندگی کنند بدون آنکه لزوماً یکدیگر را از میدان به در کنند. این است سرّ اینکه جدی گرفتن علوم انسانی و اجتماعی در یک جامعه و رونق بخشیدن به آن می‌تواند آن جامعه را عقلانی‌تر و سالم‌تر کند.

اما در یک جامعه دوقطبی همواره قطب‌ها صدای هم را نمی‌شنوند و بسته به ساختار سیاسی-اجتماعی موجود در آن جامعه، دوقطبی شدن می‌تواند آسیب زا باشد. استدلال من له این مدعا چنین است:

اول. اگر در یک جامعه دوقطبی، صدای یکی از قطب‌ها توسط قدرت خفه شود، دوقطبی شدن ناعادلانه و آسیب زاست.

ادامه👇

www.tgoop.com/hossein_dabbagh/335

1.84K viewsedited  Nov 28, 2022 at 22:58

🗞 چرا نباید از جامعه دو قطبی ترسید؟
✍🏻 حسین دباغ

تصور کنید در جامعه‌ای زیست می‌کنید که در آن عموم شهروندان میان دو ارزش سیاسی-اجتماعی که غالباً مقابل هم قرار می‌گیرند در رفت و آمد هستند و دست به انتخاب می‌زنند. برای مثال، فرض کنید عموم شهروندان یک جامعه بین احزاب سیاسی لیبرال و سوسیال که اختلاف نظر دارند یکی را بر می‌گزینند. یا عموم شهروندان میان قانونگذاری دینی و سکولار که با اختلاف‌نظر همراه است یکی را انتخاب می‌کنند. انتخاب این ارزشهای سیاسی-اجتماعی شهروندان یک جامعه را مقابل هم قرار می‌دهد. وقتی عموم شهروندان مقابل هم قرار می‌گیرند محتمل جامعه به سمت دو قطبی شدن پیش می‌رود. آیا چنین جامعه دوقطبی‌ای جامعه پر‌آسیبی است؟ آیا باید همواره مقابل دوقطبی شدن جامعه ایستاد؟

استدلال من این است که لزوماً یک جامعه دوقطبی جامعه بدی نیست:

اول: اگر در یک جامعه دوقطبی، قطب‌ها صدای هم را بشنوند و به نقد بپردازند، دوقطبی شدن جامعه خطرخیز نیست.
دوم: می توان جامعه‌ای دوقطبی را تصور کرد که شهروندان با وجود مخالفت صدای هم را می‌شنوند و نقد می‌کنند.
بنابراین، دوقطبی شدن یک جامعه همواره خطرخیز نیست.

نفس دوقطبی بودن یک جامعه زمانی که با جامعه‌ای آزاد مواجه هستیم که شهروندان می‌توانند صدای یکدیگر را بشنوند و همدیگر را نقد کنند لزوما آسیب‌زا نیست. از قضا اگر در جامعه‌ای آزاد که دست حکومت برای دخالت کوتاه است شهروندان بتوانند کنار یکدیگر اختلاف‌نظر موجود در جامعه را به صلح تمرین و تحمل کنند جامعه‌ای سالم پدید خواهد آمد. پذیرش اختلاف‌نظر میان شهروندان و به رسمیت شناختن آن از شروط یک جامعه اخلاقاً نیکوست.

پذیرش اختلاف‌نظر میان شهروندان محتاج تمرین و تکرار است. دست کم بنا بر یک تلقی، آنچه علوم انسانی و اجتماعی به ما می‌آموزند توانایی پذیرش همین اختلاف‌نظر است. جدی گرفتن این علوم در دانشگاه از آن جهت مهم است که تمرینی است برای اینکه دانشجویان بیاموزند که می‌توانند با اختلاف‌نظر کنار هم به صلح زندگی کنند بدون آنکه لزوماً یکدیگر را از میدان به در کنند. این است سرّ اینکه جدی گرفتن علوم انسانی و اجتماعی در یک جامعه و رونق بخشیدن به آن می‌تواند آن جامعه را عقلانی‌تر و سالم‌تر کند.

اما در یک جامعه دوقطبی همواره قطب‌ها صدای هم را نمی‌شنوند و بسته به ساختار سیاسی-اجتماعی موجود در آن جامعه، دوقطبی شدن می‌تواند آسیب زا باشد. استدلال من له این مدعا چنین است:

اول. اگر در یک جامعه دوقطبی، صدای یکی از قطب‌ها توسط قدرت خفه شود، دوقطبی شدن ناعادلانه و آسیب زاست.

ادامه👇

BY Hossein Dabbagh حسین دباغ