حمید رستمی

منبع : روزنامه #هفت_صبح روز پنجشنبه تاریخ ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۳

کاشفان فروتن کوچه‌های بن‌بست!

#حمید_رستمی

بخش اول

۱- جمعه‌های قدیم با جمعه‌های الان که فقط به خواب و کسالت می‌گذرد کاملاً متفاوت بود یک روز پر از شور و شعف و سرزندگی و تفریح بود که از صبح شروع می‌شد و تا شامگاه ادامه داشت از برنامه صبح جمعه با شما و #منوچهر_نوذری و رفقا تا قصه ظهر جمعه و بعد از آن حیاط دبستان شرف و "گل کوچیک" و انتهای روز هم با صدای #مسعود_اسکویی و بخش ورزشی برنامه عصر جمعه با رادیو و گزارش‌های کوتاه اکبر ارمنده از ورزشگاه آزادی و مسابقات قهرمانی باشگاه‌های تهران که به اعلام نتیجه بازی خلاصه می‌شد و نهایتاً گزارش دو سه دقیقه از بازی که از ساعت‌ها پیش کری اش را در مسابقات گل کوچیک خودمان شروع کرده بودیم. فوتبالی ۵ نفره با توپ پلاستیکی دو لایه و در برخی موارد حتی سه لایه که ساعت‌ها می‌توانست هم ورزش باشد هم سرگرمی! حامد با آن قیافه #شاهین_بیانی طورش آنقدر به خود مطمئن باشد که حتی با ضعیف‌ترین بازیکنان هم تیم مقابل را ببرد و با شوتهای از وسط زمینش که به تیر دروازه خورده و داخل دروازه می غلتید همه را شگفت زده کند و "قاسم" با آن "یه پا دو پا" های قشنگ و دریبل‌های ریز همه را واله و شیدای فوتبالش کند و در یارکشی همه تلاش کنند که اول او را بردارند و بعد بروند سراغ گزینه‌های دیگر و البته حواس همه جمع باشد که هنگام شوت زدن جوری ضرب توپ زیاد نباشد که برود بیفتد به حیاط حاج اژدر یا آقای مولایی که ارتکاب این عمل هم وقفه زیادی در فوتبال ایجاد می‌کرد و هم باید ملامت و فحش و ناسزای صاحبخانه را به جان می‌خریدیم و معمولا برای حیاط آقای مولایی، حسن را به عنوان سفیر حسن نیت واسطه قرار می‌دادیم که به دلیل علقه‌های خانوادگی و معذوریت‌های اخلاقی نمی‌توانستند زیاد به او درشت بگویند و آن یکی هم حامد و من وظیفه بازپس گیری توپ را بر عهده داشتیم البته اگر می توانست از آتش خشم حاجی جان سالم به دربرد.
۲ - ما کاشفان چنین کوچه‌های بن‌بستی بودیم و آنقدر هوش و ذکاوت داشتیم که فوتبال رسمی و مورد قبول تمام جوامع جهانی را به دلیل نداشتن امکانات، ساده سازی کنیم. جایی که استادیوم با زمین چمن و دروازه‌های ۷ متری و توپ چرمی چهل تیکه آدیداس در دسترس نبود، به راحتی می‌شد با دروازه‌های یک متری و توپ پلاستیکی دو لایه و زمینی اندازه کف دست هم که شده تیم‌های ۵ نفره درست کرد و تا ساعت‌ها "تیغی" زد و "برنده به جا" بازی کرد و بیست سی نفر نوجوان بی‌ آرزو را سیراب نمود و شاید بی‌راه نباشد که اگر ادعا کنیم سنگ بنای اولیه فوتسال از همین بی امکاناتی گذاشته شد تا بعدها سالن‌های سرپوشیده مخصوص فوتسال احداث شود و رفته رفته به یکی از زیر مجموعه‌های فوتبال اضافه گردد و مسابقات جهانی و آسیایی هم داشته باشد ولی باز هم همان دور و وری‌های خودمان که عمری در گمنامی زیسته بودند چیزی لز ستارگان کم نداشتند. وقتی که داداش "اسلام" و " عبدالله" در مسابقات جام رمضان‌ چشم بسته همدیگر را پیدا کردند و زوجی مخوف درست کرده بودند که سکو نشینان به هوای دیدن هنرنمایی شان افطاری را نصف کار رها کرده و خودشان را به سالن می‌رساندند تا این دو پسرخاله با توپ معجزه کنند و در حالی که بیرون از مسابقه هیچکس این دو را در یک قاب به خاطر ندارد روی آن کفپوش زوار در رفته به چنان شناخت عمیقی از بازی با هم دست یابند که برای پاسکاری و دریبل نفر مقابل نیازی به سر بالا کردن و یافتن رفیق نداشته باشند و حظی وافر به بیننده منتقل کنند یا "حسین" که هر وقت بازی گره می‌خورد و کسی در شکست تیمش شک نداشت یک باره نازل می شد و تیم مقابل را به خاک سیاه می نشاند. آن بازی نیمه نهایی که یک دقیقه مانده به پایان تیمش سه گل عقب افتاده بود و در تمام اعضا و جوارح بدن بازیکنان رقیب جشن عروسی به پا بود اما حسین در همان یک دقیقه با سه لمس توپ و سه شوت از وسط زمین توپ را به تور دوخت تا مدیر اداره در حالی که نمی‌توانست خوشحالی اش را پنهان کند از آن سو به حرف درآید و بگوید که به حسین بگویید کمی آرام‌تر بزند بابت آن توپ کلی پول داده‌ایم!

۳- در اوایل دهه ۷۰ که قرار شد تیم ملی داخل سالن ایران در مسابقات جهانی شرکت کند هنوز تفکیک خاصی بین فوتسال و فوتبال وجود نداشت. #محمد_مایلی_کهن که تنها سابقه مربیگری اش دستیاری #علی_پروین در تیم ملی بود تعدادی از بازیکنان تکنیکی باشگاه‌های مختلف را گرد هم آورد تا راهی مسابقات جهانی شوند. بازیکنانی چون #بهزاد_غلامپور ، حمید بابازاده، صادق ورمزیار، محسن گروسی، سید مهدی ابطحی، مجید صالح، اصغر مدیر روستا، علی اکبر یوسفی و سعید رجبی که البته در دور مقدماتی حتی از وحید قلیچ، محمد حسن انصاری فر، #حمید_استیلی و محمد خاکپور هم استفاده شده بود یعنی تقریباً همان بازیکنان ملی پوش که البته تکنیک قابل ملاحظه‌ای هم دارند.

بقیه در بخش ۲

www.tgoop.com/hamid_rostami_1354/1568

479 viewsHamid Rostami, May 2 at 11:44

منبع : روزنامه #هفت_صبح روز پنجشنبه تاریخ ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۳

کاشفان فروتن کوچه‌های بن‌بست!

#حمید_رستمی

بخش اول

۱- جمعه‌های قدیم با جمعه‌های الان که فقط به خواب و کسالت می‌گذرد کاملاً متفاوت بود یک روز پر از شور و شعف و سرزندگی و تفریح بود که از صبح شروع می‌شد و تا شامگاه ادامه داشت از برنامه صبح جمعه با شما و #منوچهر_نوذری و رفقا تا قصه ظهر جمعه و بعد از آن حیاط دبستان شرف و "گل کوچیک" و انتهای روز هم با صدای #مسعود_اسکویی و بخش ورزشی برنامه عصر جمعه با رادیو و گزارش‌های کوتاه اکبر ارمنده از ورزشگاه آزادی و مسابقات قهرمانی باشگاه‌های تهران که به اعلام نتیجه بازی خلاصه می‌شد و نهایتاً گزارش دو سه دقیقه از بازی که از ساعت‌ها پیش کری اش را در مسابقات گل کوچیک خودمان شروع کرده بودیم. فوتبالی ۵ نفره با توپ پلاستیکی دو لایه و در برخی موارد حتی سه لایه که ساعت‌ها می‌توانست هم ورزش باشد هم سرگرمی! حامد با آن قیافه #شاهین_بیانی طورش آنقدر به خود مطمئن باشد که حتی با ضعیف‌ترین بازیکنان هم تیم مقابل را ببرد و با شوتهای از وسط زمینش که به تیر دروازه خورده و داخل دروازه می غلتید همه را شگفت زده کند و "قاسم" با آن "یه پا دو پا" های قشنگ و دریبل‌های ریز همه را واله و شیدای فوتبالش کند و در یارکشی همه تلاش کنند که اول او را بردارند و بعد بروند سراغ گزینه‌های دیگر و البته حواس همه جمع باشد که هنگام شوت زدن جوری ضرب توپ زیاد نباشد که برود بیفتد به حیاط حاج اژدر یا آقای مولایی که ارتکاب این عمل هم وقفه زیادی در فوتبال ایجاد می‌کرد و هم باید ملامت و فحش و ناسزای صاحبخانه را به جان می‌خریدیم و معمولا برای حیاط آقای مولایی، حسن را به عنوان سفیر حسن نیت واسطه قرار می‌دادیم که به دلیل علقه‌های خانوادگی و معذوریت‌های اخلاقی نمی‌توانستند زیاد به او درشت بگویند و آن یکی هم حامد و من وظیفه بازپس گیری توپ را بر عهده داشتیم البته اگر می توانست از آتش خشم حاجی جان سالم به دربرد.
۲ - ما کاشفان چنین کوچه‌های بن‌بستی بودیم و آنقدر هوش و ذکاوت داشتیم که فوتبال رسمی و مورد قبول تمام جوامع جهانی را به دلیل نداشتن امکانات، ساده سازی کنیم. جایی که استادیوم با زمین چمن و دروازه‌های ۷ متری و توپ چرمی چهل تیکه آدیداس در دسترس نبود، به راحتی می‌شد با دروازه‌های یک متری و توپ پلاستیکی دو لایه و زمینی اندازه کف دست هم که شده تیم‌های ۵ نفره درست کرد و تا ساعت‌ها "تیغی" زد و "برنده به جا" بازی کرد و بیست سی نفر نوجوان بی‌ آرزو را سیراب نمود و شاید بی‌راه نباشد که اگر ادعا کنیم سنگ بنای اولیه فوتسال از همین بی امکاناتی گذاشته شد تا بعدها سالن‌های سرپوشیده مخصوص فوتسال احداث شود و رفته رفته به یکی از زیر مجموعه‌های فوتبال اضافه گردد و مسابقات جهانی و آسیایی هم داشته باشد ولی باز هم همان دور و وری‌های خودمان که عمری در گمنامی زیسته بودند چیزی لز ستارگان کم نداشتند. وقتی که داداش "اسلام" و " عبدالله" در مسابقات جام رمضان‌ چشم بسته همدیگر را پیدا کردند و زوجی مخوف درست کرده بودند که سکو نشینان به هوای دیدن هنرنمایی شان افطاری را نصف کار رها کرده و خودشان را به سالن می‌رساندند تا این دو پسرخاله با توپ معجزه کنند و در حالی که بیرون از مسابقه هیچکس این دو را در یک قاب به خاطر ندارد روی آن کفپوش زوار در رفته به چنان شناخت عمیقی از بازی با هم دست یابند که برای پاسکاری و دریبل نفر مقابل نیازی به سر بالا کردن و یافتن رفیق نداشته باشند و حظی وافر به بیننده منتقل کنند یا "حسین" که هر وقت بازی گره می‌خورد و کسی در شکست تیمش شک نداشت یک باره نازل می شد و تیم مقابل را به خاک سیاه می نشاند. آن بازی نیمه نهایی که یک دقیقه مانده به پایان تیمش سه گل عقب افتاده بود و در تمام اعضا و جوارح بدن بازیکنان رقیب جشن عروسی به پا بود اما حسین در همان یک دقیقه با سه لمس توپ و سه شوت از وسط زمین توپ را به تور دوخت تا مدیر اداره در حالی که نمی‌توانست خوشحالی اش را پنهان کند از آن سو به حرف درآید و بگوید که به حسین بگویید کمی آرام‌تر بزند بابت آن توپ کلی پول داده‌ایم!

۳- در اوایل دهه ۷۰ که قرار شد تیم ملی داخل سالن ایران در مسابقات جهانی شرکت کند هنوز تفکیک خاصی بین فوتسال و فوتبال وجود نداشت. #محمد_مایلی_کهن که تنها سابقه مربیگری اش دستیاری #علی_پروین در تیم ملی بود تعدادی از بازیکنان تکنیکی باشگاه‌های مختلف را گرد هم آورد تا راهی مسابقات جهانی شوند. بازیکنانی چون #بهزاد_غلامپور ، حمید بابازاده، صادق ورمزیار، محسن گروسی، سید مهدی ابطحی، مجید صالح، اصغر مدیر روستا، علی اکبر یوسفی و سعید رجبی که البته در دور مقدماتی حتی از وحید قلیچ، محمد حسن انصاری فر، #حمید_استیلی و محمد خاکپور هم استفاده شده بود یعنی تقریباً همان بازیکنان ملی پوش که البته تکنیک قابل ملاحظه‌ای هم دارند.

بقیه در بخش ۲

BY حمید رستمی