حمید رستمی

منبع : روزنامه #هفت_صبح روز پنجشنبه ۱۶ فروردین ماه سال ۱۴۰۳

خانواده خوب یا

چشمه های جوشان هنر

✍#حميد_رستمی

بخش دوم

۳- #علیرضا_داوودنژاد وقتی فیلم مصائب شیرین را ساخت یکی از نخستین فیلم‌هایی بود که مهر اکران درجه‌بندی به پیشانی اش خورد و مناسب کودکان و نوجوانان تشخیص داده نشد. همه می‌دانستند که داوود نژاد فیلم را خانوادگی ساخته و خیلی‌ها نقش خودشان را بازی می‌کنند. تا قبل از آن فقط برادرش محمدرضا به عنوان بازیگری شناخته شده در سینمای ایران فعالیت می‌کرد و سیمای شناخت شده‌ای از آدم‌هایی به ظاهر دلسوز و در باطن ریاکار را به نمایش می‌گذاشت اما فیلم مصائب شیرین حکایت دلدادگی دو نوجوان که از کودکی با هم بزرگ شده اند و در بازی‌های کودکانه فامیل گوششان با "عروسم" و "دامادم" پر شده و حالا خاطرخواه هم شده‌اند در حالی که خانواده‌هایشان رضایتی به این وصلت ندارند. فیلم همراه با معرفی #رضا_داوودنژاد و مونا داوودنژاد بود که در کنارشان احترام حبیبیان مادر کارگردان هم حضور داشت و البته شجاع حبیبیان! موفقیت فیلم باعث شد که داوود نژاد این ویژگی را تبدیل به امضای خود کند و بعدها به کرات از حضور خویشاوندان دور و نزدیکش از پسرخاله و شوهر خواهر گرفته تا دایی و پسر و دخترش در فیلم‌هایش استفاده کند و در بیشتر اوقات هم نتیجه مثبت بگیرد. این ویژگی هم باعث معرفی بازیگران جدید به سینمای ایران می‌شد و هم هزینه فیلم‌سازی داوودنژاد را به شدت پایین می‌آورد و می‌توانست با چند تا دورهمی خانوادگی فیلمی تدوین و راهی سینماها کند. رضا که در کودکی در فیلم بی‌پناه بازی کرده بود با این فیلم رسماً وارد سینمای ایران شد کمی بعد #زهرا_داوود نژاد با فیلم :بچه‌های بد" به سینمایی ایران معرفی شد و بعدها در فیلم شماره ۱۷ سهیلا (محمود غفاری) در نقش دختری که از سن ازدواجش گذشته و این موضوع به شدت آزارش می‌دهد درخشید. احترام حبیبیان هم که در مصائب شیرین، بهشت از آن تو و بچه‌های بد حضور داشت در "هوو" یکی از بهترین بازی‌های سینمایی اش را تجربه کرد. داوود نژاد در فیلم "مرهم" نقش پیرزن فیلم را به بازیگر دیگری داد که حسابی غوغا کرد بعدها مشخص شد که کبری حسن‌زاده زن بابای داوود نژاد است که او گشاده دستانه برای بالا بردن کیفیت فیلمش حتی از اقدام به عملی غیر معمول در جامعه سنتی ایران هم ابایی ندارد.
۴- خاندان #موذن_زاده همیشه برای اردبیل که نه، حتی برای کل ایران هم غنیمتی هستند. اعجازی که در صدای این خاندان به صورت موروثی ، نسل به نسل و فرد به فرد تکثیر می شود و یکی زیباتر از دیگری با حنجره طلایی خود مخاطبان را به سیر آفاق و انفس می‌برند به واقع کیمیاست. مردم اردبیل هر یک دست کم در برهه یی از زندگی خود شیفته این صداهای قدسی بوده اند و در کنج دل خویش با آنها بسیار گریسته و حتی شوق لذت را چشیده اند. "داوود" که کوچکترین برادر بود در دهه هفتاد جوانمرگ شد و بعد از آن هم "حاج رحیم" و همین اواخر هم "حاج سلیم". ولی خب سرچشمه زاینده حنجره موذن زاده ها هنوز به همان قوت برقرار است و حالا "ودود" وارث این اعجاز است و شهروندان دلباخته صدای او، که البته بیشتر موسیقی سنتی آذربایجان و ایران را در اولویت کاری خویش قرار داده و در کنار آن در سایر هنرها از جمله نقاشی و مجسمه‌سازی هم تبحر ویژه‌ای دارد و نقل است که #حیدر‌_علی_اف رئیس جمهور فقید جمهوری آذربایجان یک بار در نمایشگاه نقاشی "ودود" در باکو حاضر شد و بعد از دیدن تابلوهای خلق شده توسط این هنرمند ، چندان به وجد آمد که به شوخی حتی گفت که : "اگر به جای تو بودم موسیقی را کنار می گذاشتم و فقط می‌رفتم دنبال نقاشی!" ولی "ودود" در کنار هم، همه این هنرها را ادامه داده و هر سال چندین بار کنسرت هایش می تواند انبوه مشتاقان را به سالن کشانده و آنها را شادمان و راضی به خانه بفرستد.

کانال: #مقالات_حمید_رستمی🔻

@hamid_rostami_1354

www.tgoop.com/hamid_rostami_1354/1556

582 viewsHamid Rostami, Apr 4 at 09:49

منبع : روزنامه #هفت_صبح روز پنجشنبه ۱۶ فروردین ماه سال ۱۴۰۳

خانواده خوب یا

چشمه های جوشان هنر

✍#حميد_رستمی

بخش دوم

۳- #علیرضا_داوودنژاد وقتی فیلم مصائب شیرین را ساخت یکی از نخستین فیلم‌هایی بود که مهر اکران درجه‌بندی به پیشانی اش خورد و مناسب کودکان و نوجوانان تشخیص داده نشد. همه می‌دانستند که داوود نژاد فیلم را خانوادگی ساخته و خیلی‌ها نقش خودشان را بازی می‌کنند. تا قبل از آن فقط برادرش محمدرضا به عنوان بازیگری شناخته شده در سینمای ایران فعالیت می‌کرد و سیمای شناخت شده‌ای از آدم‌هایی به ظاهر دلسوز و در باطن ریاکار را به نمایش می‌گذاشت اما فیلم مصائب شیرین حکایت دلدادگی دو نوجوان که از کودکی با هم بزرگ شده اند و در بازی‌های کودکانه فامیل گوششان با "عروسم" و "دامادم" پر شده و حالا خاطرخواه هم شده‌اند در حالی که خانواده‌هایشان رضایتی به این وصلت ندارند. فیلم همراه با معرفی #رضا_داوودنژاد و مونا داوودنژاد بود که در کنارشان احترام حبیبیان مادر کارگردان هم حضور داشت و البته شجاع حبیبیان! موفقیت فیلم باعث شد که داوود نژاد این ویژگی را تبدیل به امضای خود کند و بعدها به کرات از حضور خویشاوندان دور و نزدیکش از پسرخاله و شوهر خواهر گرفته تا دایی و پسر و دخترش در فیلم‌هایش استفاده کند و در بیشتر اوقات هم نتیجه مثبت بگیرد. این ویژگی هم باعث معرفی بازیگران جدید به سینمای ایران می‌شد و هم هزینه فیلم‌سازی داوودنژاد را به شدت پایین می‌آورد و می‌توانست با چند تا دورهمی خانوادگی فیلمی تدوین و راهی سینماها کند. رضا که در کودکی در فیلم بی‌پناه بازی کرده بود با این فیلم رسماً وارد سینمای ایران شد کمی بعد #زهرا_داوود نژاد با فیلم :بچه‌های بد" به سینمایی ایران معرفی شد و بعدها در فیلم شماره ۱۷ سهیلا (محمود غفاری) در نقش دختری که از سن ازدواجش گذشته و این موضوع به شدت آزارش می‌دهد درخشید. احترام حبیبیان هم که در مصائب شیرین، بهشت از آن تو و بچه‌های بد حضور داشت در "هوو" یکی از بهترین بازی‌های سینمایی اش را تجربه کرد. داوود نژاد در فیلم "مرهم" نقش پیرزن فیلم را به بازیگر دیگری داد که حسابی غوغا کرد بعدها مشخص شد که کبری حسن‌زاده زن بابای داوود نژاد است که او گشاده دستانه برای بالا بردن کیفیت فیلمش حتی از اقدام به عملی غیر معمول در جامعه سنتی ایران هم ابایی ندارد.
۴- خاندان #موذن_زاده همیشه برای اردبیل که نه، حتی برای کل ایران هم غنیمتی هستند. اعجازی که در صدای این خاندان به صورت موروثی ، نسل به نسل و فرد به فرد تکثیر می شود و یکی زیباتر از دیگری با حنجره طلایی خود مخاطبان را به سیر آفاق و انفس می‌برند به واقع کیمیاست. مردم اردبیل هر یک دست کم در برهه یی از زندگی خود شیفته این صداهای قدسی بوده اند و در کنج دل خویش با آنها بسیار گریسته و حتی شوق لذت را چشیده اند. "داوود" که کوچکترین برادر بود در دهه هفتاد جوانمرگ شد و بعد از آن هم "حاج رحیم" و همین اواخر هم "حاج سلیم". ولی خب سرچشمه زاینده حنجره موذن زاده ها هنوز به همان قوت برقرار است و حالا "ودود" وارث این اعجاز است و شهروندان دلباخته صدای او، که البته بیشتر موسیقی سنتی آذربایجان و ایران را در اولویت کاری خویش قرار داده و در کنار آن در سایر هنرها از جمله نقاشی و مجسمه‌سازی هم تبحر ویژه‌ای دارد و نقل است که #حیدر‌_علی_اف رئیس جمهور فقید جمهوری آذربایجان یک بار در نمایشگاه نقاشی "ودود" در باکو حاضر شد و بعد از دیدن تابلوهای خلق شده توسط این هنرمند ، چندان به وجد آمد که به شوخی حتی گفت که : "اگر به جای تو بودم موسیقی را کنار می گذاشتم و فقط می‌رفتم دنبال نقاشی!" ولی "ودود" در کنار هم، همه این هنرها را ادامه داده و هر سال چندین بار کنسرت هایش می تواند انبوه مشتاقان را به سالن کشانده و آنها را شادمان و راضی به خانه بفرستد.

کانال: #مقالات_حمید_رستمی🔻

@hamid_rostami_1354

BY حمید رستمی