tgoop.com/fanoos_sharif/1310
Last Update:
🔴 مرگ برای گروه : از شهدای مسیحی تا تروریسم انتحاری
🔸 چکیده
مقاله «مردن برای گروه: به سوی یک نظریه همگانی از فداکاری افراطی» به بررسی تمایل انسان‌ها به فدا کردن جان خود برای گروه‌های اجتماعی‌ای که به آن‌ها تعلق دارند، می‌پردازد و نمونه‌های تاریخی و معاصر این نوع از خودگذشتگی را تحلیل می‌کند. سؤال اصلی این است که چرا انسان‌ها در طول تاریخ برای گروه‌های خود جانفشانی کرده و حتی جان خود را فدای آن‌ها می‌کنند؟ این عمل گاهی به عنوان رفتاری قهرمانانه مورد تقدیر و در مواردی دیگر به عنوان تروریسم مورد انتقاد قرار می‌گیرد.
موضوع «ازخودگذشتگی برای گروه» در تاریخ بشر به وضوح مشهود است. از شهدای مسیحی در دوران باستان تا خلبان‌های کامیکازه در ژاپن. با این حال، در سال‌های اخیر، نوعی ازخودگذشتگی افراطی، معروف به «تروریسم انتحاری» ، به‌طور چشمگیری افزایش یافته و در ۳۰ سال گذشته تقریباً ۳۵۰۰ حمله از این دست ثبت شده است. این حمله‌ها نشان‌دهندهٔ فداکاری عمیق افرادی است که حاضرند جان خود را برای گروه یا ایده‌هایشان فدا کنند.
🔸 پیشینه
نظریه‌های پیشین درباره فداکاری‌های افراطی به عوامل مختلفی اشاره دارند. امیل دورکیم، جامعه‌شناس مشهور، پیشنهاد داد که خودکشی‌های دیگرخواهانه (altruistic suicide) به دلیل ادغام بیش از حد فرد در گروه ایجاد می‌شود. این ادغام ممکن است به حدی برسد که فرد حتی منافع شخصی خود را نادیده بگیرد. در قرن بیستم، پژوهشگران اجتماعی تلاش کردند تا ایده «ادغام بیش از حد» را دقیق‌تر تحلیل کرده و نظریه‌های قابل آزمایش‌تری را ارائه دهند. آن‌ها به بحث‌هایی مانند هویت گروهی، پیوندهای روان‌شناختی و نوعی ایثارگری که بیشتر به نفع گروه‌های خاص است، پرداختند. اما روابط بین این ساختارها و علل بنیادین آن‌ها هنوز چندان واضح نبوده است.
🔸 اهمیت مقاله
در سال ۲۰۱۸، هاروی وایت‌هاوس در مقاله «مردن برای گروه: به سوی یک نظریه همگانی از فداکاری افراطی» سعی می‌کند تا این عوامل را در یک نظریه جامع و فراگیر ادغام کند. این نظریه بر اساس چند دهه پژوهش و همکاری با گروه‌های خاصی مانند قبایل گینه نو، شورشیان لیبی، گروه‌های بنیادگرای اسلامی در اندونزی و هواداران فوتبال در برزیل بنا شده است.
مطالعات نشان می‌دهند که فداکاری‌های افراطی معمولاً ناشی از «ادغام هویت» افراد با تعلق به گروه یا حس عمیق یکپارچگی با آن‌هاست. این حس یکپارچگی معمولاً از تجربیات شدید و مشترک، مانند آیین‌های دردناک یا شرایط سخت جنگی، ناشی می‌شود. در حالت ادغام یا هم‌جوشی هویتی، وقتی تهدیدی علیه گروه وجود دارد، فرد به‌طور شخصی آن تهدید را احساس می‌کند. این نوع هویت معمولاً با تمایل به دفاع از گروه حتی به قیمت جان، ارتباط دارد.
📌 به‌طور کلی، دو مسیر اصلی برای شکل‌گیری این هم‌جوشی و ادغام هویتی با گروه وجود دارد:
۱. «تجربیات متحول‌کننده مشترک» : وقتی اعضای یک گروه تجربیات سخت و چالش‌برانگیزی را با هم سپری می‌کنند، مانند یک واقعه مهم (مثل جنگ) که زندگی‌شان را تغییر می‌دهد. این تجربیات هویت فردی و گروهی آن‌ها را شکل می‌دهند.
۲. «مراسم جمعی» : برخی از تجربه‌های عاطفی و شدید، به صورت مراسمی برگزار می‌شوند که در فرهنگ‌های مختلف به‌شیوه‌ای خاص مدیریت می‌شوند. این مراسم می‌توانند احساس تعلق و همبستگی میان اعضای گروه را تقویت کنند.
در جوامع باستانی شکارچی-گردآورنده، این «ادغام» به گروه‌های جنگجو کمک می‌کرد تا در برابر وسوسه‌های فرار و پراکندگی متحد باقی بمانند. این مکانیسم ادغام نه تنها در جوامع قبیله‌ای بلکه در گروه‌های خاص مانند ارتش‌ها، فرقه‌ها و سازمان‌های تروریستی نیز مشاهده می‌شود.
با مرور زمان و افزایش پیچیدگی‌های اجتماعی، این ادغام به گروه‌های بزرگ‌تر، شامل ادیان مختلف، اقوام و جنبش‌های ایدئولوژیک، گسترش یافت. ادغام در این جمعیت‌های بزرگ به افراد کمک می‌کند تا هویت مشترکی پیدا کرده و حس وحدت کنند و حتی ممکن است به فدا کردن جان خود برای دستیابی به اهداف گروه منجر شود.
تبیین «از خودگذشتگی های افراطی» به جز اهمیت علمی، یک چالش عملی است که برای کاهش مشکلات اجتماعی نظیر خودکشی، تروریسم و دشمنی با گروه‌های غیرخودی و دیگر رفتارهای خصمانه مورد توجه قرار دارد. هدف این پژوهش‌ها درک انگیزه‌ها و علل این نوع رفتار است.
🔸🔸 معرفی: الیناز احمدی لاریجانی
➖➖➖➖➖➖
💟 Inst: Fanoos
🆔 Tele: Fanoos
BY Fanoos | فانوس
Share with your friend now:
tgoop.com/fanoos_sharif/1310