خروج و اعتراض و وفاداری

زیاد روی اعتبارسنجی تأکید نکنیم؟

۱- نظام بانکی برای دادن وام‌های خرد به آدم‌های معمولی بسیار سخت‌گیر است و وثیقه و ضامن به قدر کافی می‌گیرد؛ کافی است یکبار از این نظام بانکی وام گرفته باشید.

بنابراین، اعتبارسنجی مشتریان شاید به شیوه آمریکایی انجام نمی‌شود، اما نسخه ایرانی بسیار سفت‌وسختی دارد و تقریبا همیشه بانک در اینگونه وام‌ها میزان وثایقش بیش از ارزش وام است.
در وام‌های تکلیفی ماجرا فرق می‌کند.

۲- نرخ سود وام‌ها هم همیشه و همه وقت
طوری است که بانک سود کند که البته طبیعی است؛ هر جا هم که نرخ سود به صورت دستوری تعیین می‌شود، بانک فورا راه‌حل‌هایی مثل برداشتن کل کارمزد اصل وام، سپرده‌کردن ۱۵ درصد وام در لحظه وام‌دهی و مواردی از این قبیل را به خوبی در دستور کار فرار می‌دهد.
مثلا همین حالا معمولا می‌گویند ‌وام‌ها با نرخ سود ۱۸ درصد داده می‌شود که محاسبات حکایت از ۲۵ درصد دارد. در وام‌های لیزینگ این نرخ به ۲۹-۳۰ درصد می‌رسد.

۳- نکول در وام‌های خرد کم اتفاق می‌افتد و اگر هم بیافتد، بانک به دلیل گرفتن وثایق به سادگی اصل و سود پولش را وصول می‌کند.

۴- عمده موارد نکول به زعم من ربطی به این وام‌ها ندارد.

۵- اعتبارسنجی مشتریان بانک چیزی نیست که همیشه هم به سبک آمریکایی-اروپایی انجام شود (این سبک البته، نقاط ضعفش را در بحران ۲۰۰۸ نشان داد؛ جایی که بانک‌ها پیش از بحران با اعطای وام‌های درجه ۲ به کشیده شدن ماشه بحران کمک زیادی کردند).

اعتبارسنجی چینی یک نمونه آن است؛

«سیستم اعتبار اجتماعی»؛ در این نظام هر یک از شهروندان زیر نظر خواهد بود و یک نمره اعتبار اجتماعی به هر فرد اعطا خواهد شد. تمام فعالیت‌های آنلاین افراد تحت نظارت خواهد بود و همچنین نزدیک به ۲۰۰ میلیون دوربین شناسایی چهره نیز در سراسر کشور نصب می‌شود تا شهروندان زیر نظر باشند.
چنانکه جورج اورول در رمان ۱۹۸۴ خود نوشته: «برادر بزرگ در حال تماشاست.»
هر فردی که رتبه اعتباری بالایی داشته باشد … از بانک‌ها به راحتی اعتبار می‌گیرد و …. (دالا باریک، عجم‌اغلو و رابینسون، فصل ۷).

@exitvoiceloyalty

www.tgoop.com/exitvoiceloyalty/1962

1.3K viewsedited  Jan 28, 2022 at 16:40

زیاد روی اعتبارسنجی تأکید نکنیم؟

۱- نظام بانکی برای دادن وام‌های خرد به آدم‌های معمولی بسیار سخت‌گیر است و وثیقه و ضامن به قدر کافی می‌گیرد؛ کافی است یکبار از این نظام بانکی وام گرفته باشید.

بنابراین، اعتبارسنجی مشتریان شاید به شیوه آمریکایی انجام نمی‌شود، اما نسخه ایرانی بسیار سفت‌وسختی دارد و تقریبا همیشه بانک در اینگونه وام‌ها میزان وثایقش بیش از ارزش وام است.
در وام‌های تکلیفی ماجرا فرق می‌کند.

۲- نرخ سود وام‌ها هم همیشه و همه وقت
طوری است که بانک سود کند که البته طبیعی است؛ هر جا هم که نرخ سود به صورت دستوری تعیین می‌شود، بانک فورا راه‌حل‌هایی مثل برداشتن کل کارمزد اصل وام، سپرده‌کردن ۱۵ درصد وام در لحظه وام‌دهی و مواردی از این قبیل را به خوبی در دستور کار فرار می‌دهد.
مثلا همین حالا معمولا می‌گویند ‌وام‌ها با نرخ سود ۱۸ درصد داده می‌شود که محاسبات حکایت از ۲۵ درصد دارد. در وام‌های لیزینگ این نرخ به ۲۹-۳۰ درصد می‌رسد.

۳- نکول در وام‌های خرد کم اتفاق می‌افتد و اگر هم بیافتد، بانک به دلیل گرفتن وثایق به سادگی اصل و سود پولش را وصول می‌کند.

۴- عمده موارد نکول به زعم من ربطی به این وام‌ها ندارد.

۵- اعتبارسنجی مشتریان بانک چیزی نیست که همیشه هم به سبک آمریکایی-اروپایی انجام شود (این سبک البته، نقاط ضعفش را در بحران ۲۰۰۸ نشان داد؛ جایی که بانک‌ها پیش از بحران با اعطای وام‌های درجه ۲ به کشیده شدن ماشه بحران کمک زیادی کردند).

اعتبارسنجی چینی یک نمونه آن است؛

«سیستم اعتبار اجتماعی»؛ در این نظام هر یک از شهروندان زیر نظر خواهد بود و یک نمره اعتبار اجتماعی به هر فرد اعطا خواهد شد. تمام فعالیت‌های آنلاین افراد تحت نظارت خواهد بود و همچنین نزدیک به ۲۰۰ میلیون دوربین شناسایی چهره نیز در سراسر کشور نصب می‌شود تا شهروندان زیر نظر باشند.
چنانکه جورج اورول در رمان ۱۹۸۴ خود نوشته: «برادر بزرگ در حال تماشاست.»
هر فردی که رتبه اعتباری بالایی داشته باشد … از بانک‌ها به راحتی اعتبار می‌گیرد و …. (دالا باریک، عجم‌اغلو و رابینسون، فصل ۷).

@exitvoiceloyalty

BY خروج و اعتراض و وفاداری