عشق، نیروی بیداری

وقتی در باره عرفان سخن می گوییم؛ مرادمان شناختی بی واسطه و شهودی از جهان و خدا و انسان است.
از اینرو عارفان توجه به غیر قلب را مانع وصول به تجارب عرفانی می دانند. در سخنان شمس تبریزی اتکا به دل است و دیگر ابزار شناخت ، به ویژه عقل در مراتب بعد مورد توجه قرار می گیرد و حتی مورد بی مهری واقع می شود.

شمس معتقد است، تمام انبیا و اولیاء به این منظور آمده اند که به انسان یاد دهند چگونه با سیمرغِ قلب خویش سیر بیکران کنند.

"سبحان الله، همه فدای آدمی اند و آدمی فدای خویش.
شمس می گوید: اگر قرار است انسان، خدا و انبیا و اولیا و مخلوقاتش را بشناسد، راهی جز از درون قلب خود ندارد.
شمس معتقد است: حال که ما با جهان بیکران و امکان شناخت امور نامتناهی روبرو هستیم، نیازی نیست که در صدد شناخت هر دانستنی ای برآییم.

او مکرر در سخنان خود به این اشاره می کند که بخش عظیمی از دانش های اندوخته بشر هیچ فایده ای برایش ندارد؛ بلکه زیان های بسیاری را متوجه او می نماید.

او می گوید: دانشی که آدمی را در سیر کمالی معنوی اش یاری نرساند، باری بیش نیست و باید از تعلیم و تعلّم آن پرهیز کرد.

او بر دانش خاص و محدوده ای خاص تاکید ندارد؛ بلکه معتقد است هر دانشی که انسان می آموزد، باید معطوف به تحول و رشد معنوی او باشد.

از کتاب: تعالیم شمش/ صفحه ۶۰

@eshghnirooyebidariii

www.tgoop.com/eshghnirooyebidariii/11218

762 viewsپروانه احمدی, edited  May 8 at 09:00

وقتی در باره عرفان سخن می گوییم؛ مرادمان شناختی بی واسطه و شهودی از جهان و خدا و انسان است.
از اینرو عارفان توجه به غیر قلب را مانع وصول به تجارب عرفانی می دانند. در سخنان شمس تبریزی اتکا به دل است و دیگر ابزار شناخت ، به ویژه عقل در مراتب بعد مورد توجه قرار می گیرد و حتی مورد بی مهری واقع می شود.

شمس معتقد است، تمام انبیا و اولیاء به این منظور آمده اند که به انسان یاد دهند چگونه با سیمرغِ قلب خویش سیر بیکران کنند.

"سبحان الله، همه فدای آدمی اند و آدمی فدای خویش.
شمس می گوید: اگر قرار است انسان، خدا و انبیا و اولیا و مخلوقاتش را بشناسد، راهی جز از درون قلب خود ندارد.
شمس معتقد است: حال که ما با جهان بیکران و امکان شناخت امور نامتناهی روبرو هستیم، نیازی نیست که در صدد شناخت هر دانستنی ای برآییم.

او مکرر در سخنان خود به این اشاره می کند که بخش عظیمی از دانش های اندوخته بشر هیچ فایده ای برایش ندارد؛ بلکه زیان های بسیاری را متوجه او می نماید.

او می گوید: دانشی که آدمی را در سیر کمالی معنوی اش یاری نرساند، باری بیش نیست و باید از تعلیم و تعلّم آن پرهیز کرد.

او بر دانش خاص و محدوده ای خاص تاکید ندارد؛ بلکه معتقد است هر دانشی که انسان می آموزد، باید معطوف به تحول و رشد معنوی او باشد.

از کتاب: تعالیم شمش/ صفحه ۶۰

@eshghnirooyebidariii

BY عشق، نیروی بیداری