دلشده‌ی ولشده (م.نساجی)

«اینجا جشن نیست! جشن هم نداریم... »
▪️سید محمد خاتمی، از خوشبخت های روزگار است. آنچه خوبان همه دارند، او یکجا دارد. محبوب است. محتاج کسی نیست. تاثیر گذار است. کافی است فقط تکرار کند، تا میلیاردها سرمایه گذاری و هزاران ساعت طرح و دسیسه را نقش بر آب کند و کاسه کوزه ها را به هم ریزد. هیچ کس جرات بی احترامی به او ندارد. بی احترامی کنند، او محبوب تر و مقابلانش منفورتر می شوند. حتی دشمنان عاقلش این را فهمیده اند و مراعاتش را می کنند. مسوولیت رسمی ندارد. لازم نیست به کسی پاسخ دهد. چای می نوشد و فلسفه می خواند. اراده کند، بزرگان دور و برش می ریزند و با او گعده های فلسفه و ادبیات و شعر و موسیقی و هنر می گیرند؛چیزهایی که او دوست دارد. عاشورا بشود، مرثیه سرایان و شاعران آزاده با جان و دل خدمتش می روند. استخر می رود، پیاده روی می کند. در شمال شهر زندگی می کند. از همه مهمتر، دلارام است و با آن که هشت سال ریاست جمهور را داشته، پاکدست بوده و وجدان آسوده دارد. شبها سر راحت بر بالین می گذارد.
▪️خوش به حالش. گاهی فکر می کنم خاتمی زیادی خوشبخت است و این همه خوشبختی او، فاصله او و ما را خیلی زیاد کرده است. او چگونه می تواند همراه و همدل مردمان ستمدیده و محروم باشد؟ مردمانی محروم از حداقل ثروت، یا حداقل احترام، یا حداقل عدالت، یا حداقل منزلت، یا حداقل مهربانی و ... . مردمانی که حتی اگر فقیر هم نباشند، برای زندگی، باید رنج تحقیر و توهین و آشفتگی های زیستن را به جان بخرند. یا بمانند یا آواره شوند. حقیقتش،گاهی دلسرد می شوم و با خود می گویم، تنها امیدهای ما نیز از رنج زیستن ما، بی خبر اند. حتی سید محمد خاتمی!
▪️اما چند روز پیش خبری خوش خواندم و دیدم. عده ای از فعالان مدنی، برای جشن تولد محمد خاتمی به دیدارش رفته اند. گفتم، بازهم از آن گعده های آنچنانی. اما خاتمی، علی رغم روحیه مدارا جو و آرام، راست راست توی چشم دیدارکنندگان نگاه کرده است و گفته است:
«اینجا جشن نیست، جشن هم نداریم». وقتی ما شاهد رنج مردمان «در اطراف خود» و «سایر کشورها» هستیم، چگونه می تونیم جشن بگیریم؟ «نه تنها جشن تولد نداریم، جشن دیگری هم نداریم». «به جای جشن باید عزا بگیریم. عزای مرگ انسانیت و اخلاق».
دلگرم شدم. ظاهرا خاتمی بزرگتر از آن است که اسیر خوشبختی هایش باشد و این است که او را با مردمان رنجدیده پیوند می دهد. این که کسی حتی روز تولدش هم که امری کاملا شخصی است، برایش عزاست، آنهم عزای «مرگ انسانیت» در «اطراف خود» و «سایر کشورها، حتی اروپا و آمریکا»، نشان می دهد که نشست و برخاست هایش، شغلش نیست. دردش است. ظاهرا پیداست که در حوصله جسم نگنجد، این وسعت پردغدغه، این روح حماسی است.
▪️من هیچ آشنایی شخصی با سید محمد خاتمی ندارم، نه اصلاح طلبم، نه اصول گرا. من ولشده ای از میان میلیون ها ولشدگان این سرزمینم که از نابسامانی ها و بی تدبیری ها و بی اخلاقی های متولیان امور رنج می بریم. رفتن به جای دیگر هم دردی از ما دوا نمی کند، که ما آنجا تا ابد، «دیگری» هستیم.اما همین که کسانی چون سید محمد خاتمی هستند و همراه و همدرد، سختی ها برایمان آسانتر و بذرهای امید در دلمان جوانه می زند، هر چند جوانه هایی کوچک و نحیف. ما به امید زنده ایم. سرش سلامت!
https://www.tgoop.com/delshodeyevelshode

Telegram

دلشده‌ی ولشده (م.نساجی)

مدرس روانشناسی، دانشگاه شهيد بهشتى
ارتباط با نویسنده: @Delshodevelshode

www.tgoop.com/delshodeyevelshode/32

35.4K viewsMehdi Nassaji, Sep 22, 2017 at 08:42

«اینجا جشن نیست! جشن هم نداریم... »
▪️سید محمد خاتمی، از خوشبخت های روزگار است. آنچه خوبان همه دارند، او یکجا دارد. محبوب است. محتاج کسی نیست. تاثیر گذار است. کافی است فقط تکرار کند، تا میلیاردها سرمایه گذاری و هزاران ساعت طرح و دسیسه را نقش بر آب کند و کاسه کوزه ها را به هم ریزد. هیچ کس جرات بی احترامی به او ندارد. بی احترامی کنند، او محبوب تر و مقابلانش منفورتر می شوند. حتی دشمنان عاقلش این را فهمیده اند و مراعاتش را می کنند. مسوولیت رسمی ندارد. لازم نیست به کسی پاسخ دهد. چای می نوشد و فلسفه می خواند. اراده کند، بزرگان دور و برش می ریزند و با او گعده های فلسفه و ادبیات و شعر و موسیقی و هنر می گیرند؛چیزهایی که او دوست دارد. عاشورا بشود، مرثیه سرایان و شاعران آزاده با جان و دل خدمتش می روند. استخر می رود، پیاده روی می کند. در شمال شهر زندگی می کند. از همه مهمتر، دلارام است و با آن که هشت سال ریاست جمهور را داشته، پاکدست بوده و وجدان آسوده دارد. شبها سر راحت بر بالین می گذارد.
▪️خوش به حالش. گاهی فکر می کنم خاتمی زیادی خوشبخت است و این همه خوشبختی او، فاصله او و ما را خیلی زیاد کرده است. او چگونه می تواند همراه و همدل مردمان ستمدیده و محروم باشد؟ مردمانی محروم از حداقل ثروت، یا حداقل احترام، یا حداقل عدالت، یا حداقل منزلت، یا حداقل مهربانی و ... . مردمانی که حتی اگر فقیر هم نباشند، برای زندگی، باید رنج تحقیر و توهین و آشفتگی های زیستن را به جان بخرند. یا بمانند یا آواره شوند. حقیقتش،گاهی دلسرد می شوم و با خود می گویم، تنها امیدهای ما نیز از رنج زیستن ما، بی خبر اند. حتی سید محمد خاتمی!
▪️اما چند روز پیش خبری خوش خواندم و دیدم. عده ای از فعالان مدنی، برای جشن تولد محمد خاتمی به دیدارش رفته اند. گفتم، بازهم از آن گعده های آنچنانی. اما خاتمی، علی رغم روحیه مدارا جو و آرام، راست راست توی چشم دیدارکنندگان نگاه کرده است و گفته است:
«اینجا جشن نیست، جشن هم نداریم». وقتی ما شاهد رنج مردمان «در اطراف خود» و «سایر کشورها» هستیم، چگونه می تونیم جشن بگیریم؟ «نه تنها جشن تولد نداریم، جشن دیگری هم نداریم». «به جای جشن باید عزا بگیریم. عزای مرگ انسانیت و اخلاق».
دلگرم شدم. ظاهرا خاتمی بزرگتر از آن است که اسیر خوشبختی هایش باشد و این است که او را با مردمان رنجدیده پیوند می دهد. این که کسی حتی روز تولدش هم که امری کاملا شخصی است، برایش عزاست، آنهم عزای «مرگ انسانیت» در «اطراف خود» و «سایر کشورها، حتی اروپا و آمریکا»، نشان می دهد که نشست و برخاست هایش، شغلش نیست. دردش است. ظاهرا پیداست که در حوصله جسم نگنجد، این وسعت پردغدغه، این روح حماسی است.
▪️من هیچ آشنایی شخصی با سید محمد خاتمی ندارم، نه اصلاح طلبم، نه اصول گرا. من ولشده ای از میان میلیون ها ولشدگان این سرزمینم که از نابسامانی ها و بی تدبیری ها و بی اخلاقی های متولیان امور رنج می بریم. رفتن به جای دیگر هم دردی از ما دوا نمی کند، که ما آنجا تا ابد، «دیگری» هستیم.اما همین که کسانی چون سید محمد خاتمی هستند و همراه و همدرد، سختی ها برایمان آسانتر و بذرهای امید در دلمان جوانه می زند، هر چند جوانه هایی کوچک و نحیف. ما به امید زنده ایم. سرش سلامت!
https://www.tgoop.com/delshodeyevelshode

BY دلشده‌ی ولشده (م.نساجی)