tgoop.com/asrhzohor/201939
Last Update:
نهج‌البلاغه
حکمت ۶۴
أَهْلُ الدُّنْيَا كَرَكْبٍ يُسَارُ بِهِمْ، وَ هُمْ نِيَامٌ
امیر گل‌ها که درود خدا بر او باد فرمود:آدم‌های دنیا، مثل کاروانی‌اند که در راهی بی‌پایان در حرکت‌اند،
اما بیشترشان در خواب غفلت فرو رفته‌اند.
زندگی، شترِ زمان را رانده و آنان را آرام‌آرام به سوی مقصد می‌برد،
بی‌آن‌که خود بدانند کجا می‌روند و چه بر سرشان می‌آید.
در ظاهر، راه می‌روند،
اما در حقیقت، برده می‌شوند.
در ظاهر بیدارند،
اما دلشان در خوابی سنگین است.
روزها و سال‌ها چون باد از کنارشان می‌گذرد،
و آن‌ها هنوز خیال می‌کنند در جای خود ایستاده‌اند.
غافل از اینکه کاروان عمر، هیچ‌گاه توقف ندارد؛
می‌بردت، خواه بخواهی، خواه نه.
واژه ها:
أَهْلُ: اهل, مردم, ساکنان, وابستگان
الدُّنْيَا: دنیا, جهان, زندگی مادی, دنیاى فانی
كَـ: مانند, همچون, شبیه به
رَكْبٍ: کاروان, گروه مسافران, جمع سواره
يُسَارُ: برده می‌شوند, حرکت داده می‌شوند, رانده می‌شوند
بِهِمْ: آنان, ایشان
وَ و, در حالی که, همچنین
هُمْ: ایشان, آنان, خودشان
نِيَامٌ: در خواب, بی‌خبر, غافل
قبلی
بعدی
BY صاحبخانه یوسف زهراست
Share with your friend now:
tgoop.com/asrhzohor/201939