صاحبخانه یوسف زهراست

شرح:

نور، نور آفتاب از دانه‌، دانه‌ی سیب، نهال می‌سازد و از نهال، درخت، و از درخت، شکوفه، و از شکوفه، میوه.
اما نه مستقیم. اگر دانه‌ای مستقیم، قرن‌ها حتی زیر تابش مستقیم نور آفتاب قرار بگیرد، محال است حتی جوانه‌ای بزند، بلکه می‌پوسد.
نور آفتاب به شرطی از دانه‌ی سیب، درخت می‌سازد و آن را پربار و برومند می‌کند که پای خاک در میان باشد، و خاک پا در میانی کند، یعنی خاک شفیع باشد و شفاعت کند.
و البته خاکِ تنها هم نه، باید پای آب هم در میان باشد؛ شفاعت آب هم لازم است.
پس سیب برای درخت سیب شدن به دو شفیع نیازمند است: یکی خاک و دیگری آب.
خاکِ منهای آب و آبِ منهای خاک، هیچ فایده‌ای ندارد.
پس در حقیقت می‌توان گفت دانه همچون پرنده‌ای است که برای پرواز، اوج، تعالی و تکامل خود نیازمند دو بال است: بالِ خاک و بالِ آب.
و این، هندسه‌ی عالم است؛ یعنی هر چیز که بخواهد به چیزی برتر، بالاتر و والاتر راه یابد، به شفیع نیازمند است؛ کاری که پر برای پرنده می‌کند.
از این‌رو وجود نازنین امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمود:
الشفیع جناح الطالب؛ شفیع، بالِ هر کسی است که طالب چیزی باشد.

در عالمِ معنا و معنویات هم دقیقاً به همین گونه است.
خداوند وصف همان نور آفتاب را دارد: الله نور.
و آدمی وصف دانه را دارد.

مولوی هم اتفاقاً از آدمی به دانه تعبیر می‌کرد،
و در خطاب با منکران معاد می‌گفت:
دانه‌ای که به زیر خاک می‌رود، تازه زنده می‌شود و روزی سر از خاک بیرون می‌زند، چرا دانه‌ی انسان چنین نباشد؟

کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست؟
چرا به دانه‌ی انسانت این گمان باشد؟

وقتی می گوید: دانه‌ی انسان، یعنی انسان دانه است.
و این دانه هم، مثل دانه‌ی سیب، اگر بخواهد حیاتِ برتر پیدا کند و تعالی و تکاملی بیابد و به بار و بر بنشیند و سایه و ثمری داشته باشد، جز با نور خداوند نمی‌شود؛ البته نه مستقیماً، بلکه باید پای شفیع در میان باشد.
و شفیع، عملِ صالح است، کوشش و تلاش است.
ولی البته عمل صالح هم به‌تنهایی نه، چون وصفِ همان خاک را دارد؛ خاکِ تنها از دانه، درخت نمی‌سازد.
عمل صالح هم به‌تنهایی دانه‌ی وجود آدمی را رشد و تعالی نمی‌بخشد، بلکه باید پای محبت اهل‌بیت هم در میان باشد.
و این محبت، نقشِ آب را دارد.
و هرکدام به‌تنهایی و بدون دیگری نمی‌توانند نقش‌آفرین باشند.

بر همین اساس امام رضا (علیه‌السلام) فرمود:
لا تدعوا العمل الصالح و الاجتهاد في العبادة اتكالا على حب آل محمد (ع)؛
رها نکنید عملِ صالح و کوشش در عبادت را با تکیه بر اینکه عشق محمد و آلِ محمد در سینه دارید.

و لا تدعوا حب آل محمد (ع) و التسليم لأمرهم اتكالا على العبادة؛
و رها نکنید عشق محمد و آلِ محمد (ص) و تسلیم در برابر فرمانشان را با تکیه بر عبادت خود، و بر نماز و روزه‌ی خود.

فإنه لا يقبل أحدهما دون الآخر؛
چرا که هیچ‌کدام بدون دیگری پذیرفته نمی‌شود و اثربخش نیست.

بنابراین، آنچه برای آدمی وصفِ پر برای پرنده را دارد و مانند بال، انسان را بالا می‌برد، شفیع است.
و شفیع دو چیز است: یکی عمل و دیگری محبت.
که هرکدام وصف و حکایتِ یک بال را دارند و زمینه‌ی اوج و پرواز آدمی را فراهم می‌سازند.

نتیجه اینکه:
در حقیقت، انسان مثل دانه‌ای است که برای رسیدن به درخت شدن، باید هم در خاک عمل صالح ریشه بدواند و هم با آبِ محبت اهل‌بیت سیراب شود.
نور خدا همیشه هست، اما رشد و بالندگی فقط وقتی ممکن است که این دو بال با هم حرکت کنند.

برای پیاده‌سازی این حکمت در زندگی:

هر کاری می‌کنی، نیتت رو خالص کن و با عشق به اهل‌بیت همراهش کن.

عبادت و محبت رو دو بال بدون که بدون یکی، پرواز ممکن نیست.

www.tgoop.com/asrhzohor/201790

14 viewsedited  Oct 19 at 14:23

شرح:

نور، نور آفتاب از دانه‌، دانه‌ی سیب، نهال می‌سازد و از نهال، درخت، و از درخت، شکوفه، و از شکوفه، میوه.
اما نه مستقیم. اگر دانه‌ای مستقیم، قرن‌ها حتی زیر تابش مستقیم نور آفتاب قرار بگیرد، محال است حتی جوانه‌ای بزند، بلکه می‌پوسد.
نور آفتاب به شرطی از دانه‌ی سیب، درخت می‌سازد و آن را پربار و برومند می‌کند که پای خاک در میان باشد، و خاک پا در میانی کند، یعنی خاک شفیع باشد و شفاعت کند.
و البته خاکِ تنها هم نه، باید پای آب هم در میان باشد؛ شفاعت آب هم لازم است.
پس سیب برای درخت سیب شدن به دو شفیع نیازمند است: یکی خاک و دیگری آب.
خاکِ منهای آب و آبِ منهای خاک، هیچ فایده‌ای ندارد.
پس در حقیقت می‌توان گفت دانه همچون پرنده‌ای است که برای پرواز، اوج، تعالی و تکامل خود نیازمند دو بال است: بالِ خاک و بالِ آب.
و این، هندسه‌ی عالم است؛ یعنی هر چیز که بخواهد به چیزی برتر، بالاتر و والاتر راه یابد، به شفیع نیازمند است؛ کاری که پر برای پرنده می‌کند.
از این‌رو وجود نازنین امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمود:
الشفیع جناح الطالب؛ شفیع، بالِ هر کسی است که طالب چیزی باشد.

در عالمِ معنا و معنویات هم دقیقاً به همین گونه است.
خداوند وصف همان نور آفتاب را دارد: الله نور.
و آدمی وصف دانه را دارد.

مولوی هم اتفاقاً از آدمی به دانه تعبیر می‌کرد،
و در خطاب با منکران معاد می‌گفت:
دانه‌ای که به زیر خاک می‌رود، تازه زنده می‌شود و روزی سر از خاک بیرون می‌زند، چرا دانه‌ی انسان چنین نباشد؟

کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست؟
چرا به دانه‌ی انسانت این گمان باشد؟

وقتی می گوید: دانه‌ی انسان، یعنی انسان دانه است.
و این دانه هم، مثل دانه‌ی سیب، اگر بخواهد حیاتِ برتر پیدا کند و تعالی و تکاملی بیابد و به بار و بر بنشیند و سایه و ثمری داشته باشد، جز با نور خداوند نمی‌شود؛ البته نه مستقیماً، بلکه باید پای شفیع در میان باشد.
و شفیع، عملِ صالح است، کوشش و تلاش است.
ولی البته عمل صالح هم به‌تنهایی نه، چون وصفِ همان خاک را دارد؛ خاکِ تنها از دانه، درخت نمی‌سازد.
عمل صالح هم به‌تنهایی دانه‌ی وجود آدمی را رشد و تعالی نمی‌بخشد، بلکه باید پای محبت اهل‌بیت هم در میان باشد.
و این محبت، نقشِ آب را دارد.
و هرکدام به‌تنهایی و بدون دیگری نمی‌توانند نقش‌آفرین باشند.

بر همین اساس امام رضا (علیه‌السلام) فرمود:
لا تدعوا العمل الصالح و الاجتهاد في العبادة اتكالا على حب آل محمد (ع)؛
رها نکنید عملِ صالح و کوشش در عبادت را با تکیه بر اینکه عشق محمد و آلِ محمد در سینه دارید.

و لا تدعوا حب آل محمد (ع) و التسليم لأمرهم اتكالا على العبادة؛
و رها نکنید عشق محمد و آلِ محمد (ص) و تسلیم در برابر فرمانشان را با تکیه بر عبادت خود، و بر نماز و روزه‌ی خود.

فإنه لا يقبل أحدهما دون الآخر؛
چرا که هیچ‌کدام بدون دیگری پذیرفته نمی‌شود و اثربخش نیست.

بنابراین، آنچه برای آدمی وصفِ پر برای پرنده را دارد و مانند بال، انسان را بالا می‌برد، شفیع است.
و شفیع دو چیز است: یکی عمل و دیگری محبت.
که هرکدام وصف و حکایتِ یک بال را دارند و زمینه‌ی اوج و پرواز آدمی را فراهم می‌سازند.

نتیجه اینکه:
در حقیقت، انسان مثل دانه‌ای است که برای رسیدن به درخت شدن، باید هم در خاک عمل صالح ریشه بدواند و هم با آبِ محبت اهل‌بیت سیراب شود.
نور خدا همیشه هست، اما رشد و بالندگی فقط وقتی ممکن است که این دو بال با هم حرکت کنند.

برای پیاده‌سازی این حکمت در زندگی:

هر کاری می‌کنی، نیتت رو خالص کن و با عشق به اهل‌بیت همراهش کن.

عبادت و محبت رو دو بال بدون که بدون یکی، پرواز ممکن نیست.

BY صاحبخانه یوسف زهراست