یادداشت

تولید انسان تمامیت خواه

 
محمد زینالی اُناری

انسان تمامیت خواه، انسانی است که نگاه کل و هیچ به جهان دارد، یعنی همه چیز را برای خود می خواهد و نیازهای «دیگری» برای او اهمیتی ندارد. اهمیتی ندارد که در قبال مسیری که او می رود، برای دیگری چه اتفاقی می افتد. انسان تمامیت خواه، در هر موقعیتی که هست، سعی می کند نیازهای خود را تأمین کند و از همه ی مواهب استفاده می کند. این موضوع، یک پارادوکس تاریخی است، یعنی گره خوردن گذشته به حال.

در اقتصاد سنتی بادیه نشین اقتضا می کرد که چند گوسفند شیرده داشته و در کنار کشت بادمجان و سبزی، از علف های خوراکی و عسل کوهی هم بهره ای ببرد. او در این سرزمین تنها است و دیگری در دره های آن سوی کوه ها است. نگه داشتن این عادت در شهر به تمامیت خواهی می انجامد. انسان تمامیت خواه، فکر می کند که می تواند هم در بخش دولتی کار کند و هم در بخش خصوصی. هم کار رسمی خود را انجام دهد و هم کارهای پیمانکاری بکند.

روزی دیدم یکی از افراد خلاق شهرمان که بسیار متین و خوش اخلاق هم بود در حال انجام شغلی افزون بر شغل مشهورش می باشد: او برای اضافه درآمد به کار دیگری می پرداخت. مدت ها بعد دیدم که در محیط کاری خود، به فعالیت های دیگری هم می پردازد که نقش یک متخصص را می طلبید. به این ترتیب، او در جهان پیچیده ی مبتنی بر تخصص و مهارت، به همه کاری می پردازد. اما علاوه بر این که ارزش و پیچیدگی مشاغل دیگر را می کاهد، به بهره بردن از موقعیت های متعدد که می توانست برای دیگران فرصت خلاقیت و تخصص باشد، می پردازد. او تمام کارهای موجود دور و برش را به نفع خود مصادره می کند و دیگران را از عرصه خارج می کند.

چنین فردی ممکن است احساس موفقیت مالی بکند، اما موفقیت او محدود به همین عرصه است و راه خلاقیت های متعددی که می توانست برای او یا دیگران باشد، بسته می ماند. او تمام فرصت ها را می بلعد و ممکن است پای در راه های دیگری بگذارد که فرصت هایی فراتر از فرصت های شغلی وی است. مثلا چون پول نسبتاً بیشتری به دست آورده است، ممکن است پای در عرصه هایی فراتر از کار گذاشته و عادت تمامیت خواهی را وارد سیستم های کلان بکند.

جامعه ای که تکلیفی برای این وضعیت نیندیشد، به سوی تمامیت خواهی می رود. جامعه ای که برای تغییر این عادات و جلوگیری از پاداش گرفتن انسان های چندکاره و چندمنظوره برنامه نداشته باشد، مستعد شکل گیری بنیان های تمامیت خواهی در سیاست است. اگر چنین افرادی در عرصه ی سیاست و اقتصاد رشد کنند، بصورت هرمی از همدیگر می زنند تا همه چیز را فرو بلعند، آن وقت روزگار را سیاه کرده و اجازه نمی دهند که دیگران هم فرصتی برای کار و زندگی داشته باشند.

@ardabilnote

www.tgoop.com/ardabilnote/268

1.6K viewsedited  Jul 11, 2019 at 08:01

تولید انسان تمامیت خواه

 
محمد زینالی اُناری

انسان تمامیت خواه، انسانی است که نگاه کل و هیچ به جهان دارد، یعنی همه چیز را برای خود می خواهد و نیازهای «دیگری» برای او اهمیتی ندارد. اهمیتی ندارد که در قبال مسیری که او می رود، برای دیگری چه اتفاقی می افتد. انسان تمامیت خواه، در هر موقعیتی که هست، سعی می کند نیازهای خود را تأمین کند و از همه ی مواهب استفاده می کند. این موضوع، یک پارادوکس تاریخی است، یعنی گره خوردن گذشته به حال.

در اقتصاد سنتی بادیه نشین اقتضا می کرد که چند گوسفند شیرده داشته و در کنار کشت بادمجان و سبزی، از علف های خوراکی و عسل کوهی هم بهره ای ببرد. او در این سرزمین تنها است و دیگری در دره های آن سوی کوه ها است. نگه داشتن این عادت در شهر به تمامیت خواهی می انجامد. انسان تمامیت خواه، فکر می کند که می تواند هم در بخش دولتی کار کند و هم در بخش خصوصی. هم کار رسمی خود را انجام دهد و هم کارهای پیمانکاری بکند.

روزی دیدم یکی از افراد خلاق شهرمان که بسیار متین و خوش اخلاق هم بود در حال انجام شغلی افزون بر شغل مشهورش می باشد: او برای اضافه درآمد به کار دیگری می پرداخت. مدت ها بعد دیدم که در محیط کاری خود، به فعالیت های دیگری هم می پردازد که نقش یک متخصص را می طلبید. به این ترتیب، او در جهان پیچیده ی مبتنی بر تخصص و مهارت، به همه کاری می پردازد. اما علاوه بر این که ارزش و پیچیدگی مشاغل دیگر را می کاهد، به بهره بردن از موقعیت های متعدد که می توانست برای دیگران فرصت خلاقیت و تخصص باشد، می پردازد. او تمام کارهای موجود دور و برش را به نفع خود مصادره می کند و دیگران را از عرصه خارج می کند.

چنین فردی ممکن است احساس موفقیت مالی بکند، اما موفقیت او محدود به همین عرصه است و راه خلاقیت های متعددی که می توانست برای او یا دیگران باشد، بسته می ماند. او تمام فرصت ها را می بلعد و ممکن است پای در راه های دیگری بگذارد که فرصت هایی فراتر از فرصت های شغلی وی است. مثلا چون پول نسبتاً بیشتری به دست آورده است، ممکن است پای در عرصه هایی فراتر از کار گذاشته و عادت تمامیت خواهی را وارد سیستم های کلان بکند.

جامعه ای که تکلیفی برای این وضعیت نیندیشد، به سوی تمامیت خواهی می رود. جامعه ای که برای تغییر این عادات و جلوگیری از پاداش گرفتن انسان های چندکاره و چندمنظوره برنامه نداشته باشد، مستعد شکل گیری بنیان های تمامیت خواهی در سیاست است. اگر چنین افرادی در عرصه ی سیاست و اقتصاد رشد کنند، بصورت هرمی از همدیگر می زنند تا همه چیز را فرو بلعند، آن وقت روزگار را سیاه کرده و اجازه نمی دهند که دیگران هم فرصتی برای کار و زندگی داشته باشند.

@ardabilnote

BY یادداشت