یادداشت

اردبیل سرزمین کشتی
محمد زینالی اُناری

سالهای نوجوانی خود را به یاد می آورم که یک بار برای مشارکت در ورزش به استادیوم تختی رفتم و راهم به سالن کشتی منتهی شد. شاید هر نوجوانی در دهه ی شصت به این استادیوم می رفت راهش به همین ورزش منتهی می شد، حتی اگر می خواست در این استادیوم ورزش دو را تجربه کند. با هر کس که می نشستید و از ورزش سخن می گفتید، یا با هیجان از کشتی صحبت می کرد یا شکسته شدن گوشش توجه شما را جلب می کرد. در آن سالها کشتی و کشتی گیری به یک خرده فرهنگ فراغت برای نوجوانان اردبیلی تبدیل شده بود.

سه سیستم ورزشی آن سالها در میان نوجوانان خودنمایی می کرد، ورزش رزمی، فوتبال و مهم تر از همه کشتی و شما می توانستید در مدخل تان به ورزش با نام هایی پرآوازه چون طباطبایی، بایرامی و جوان صالح هم رآیی کنید. از آن ها الگو بگیرید و بدانید راهی که رو به این ورزش ها می رود، رو به بن بست نیست. گذشت زمان نام و آوازه ی کشتی فرنگی را با پازاج و اشکانی بیشتر ترسیم می کرد و شاید همیشه در دل شما این سخن بود که دیدن و صحبت کردن با کشتی گیران، در اردبیل یک اتفاق نیست مخصوصا برای من که در این سالها با هر کس در محیط کاری هم اتاق شده ام، سالیان دراز به کشتی پرداخته و هیبت قهرمانی داشته است.

در دنیای همیشه چهره ی کوشا و ساده ی معلم ورزش «حیدری» را می توانستید تجسم کنید که با تمام علاقه دنبال یافتن استعداد های ورزشی بوده و به جای سر خود رها کردن دانش آموزان مدارس حاشیه شهر دنبال توضیح دادن درباره ی مکانیسم بدن، فیزیولوژی ورزش و اهمیت آمادگی جسمانی است. و به نظرم امروز نیازمند بزرگداشت چنین احساسات پاک و ساده رویی ای هستیم تا نوجوانان را جذب ورزش های حرفه ای کنیم. این ها بودند که در آن سالها، ساعت ورزش را از فرصت بازیگوشی و بدوبگیر به فرصت استعدادیابی تبدیل کردند. اما متاسفانه شأن و ارزش معلمان ورزش مدارس دولتی از یاد می رود و آن ها به جای این شغل، بیشتر سعی می کنند به مدرسه سازی تخصصی روی بیاورند.

در این سالها، که یک تیم اردبیل به عنوان قهرمان یک تورنمنت جهانی جام می گیرد، همیشه یاد چهره ی کوشا و ساده ی معلم ورزش «حیدری» می افتم که در آن دورانی که ما به دهان های کف کرده ی معلم ریاضی دلمشغول بودیم، میان دانش آموزان می آمد و با آب و تاب از بحث های تخصصی رشته های ورزشی می گفت و باعث شده بود دانش آموزان درس خوان هم به ورزش علاقمند شوند. امثال او بودند که برای مردم اردبیل، ورزش کشتی را به عنوان سرمایه ی امروزی قهرمانی در جهان و میزبانی توریسم ورزشی تبدیل کردند. اگر چنین شخصیت هایی نبودند، امروز اردبیل به مهد کشتی فرنگی و کسب فرصت میزبانی آن تبدیل نمی شد، یادشان گرامی و قدرشان والا.

جا دارد پیشنهاد کنم که سازمان ورزش تهیه زندگینامه ی آقای حیدری را در برنامه ی خود قرار دهد🙏

@ardabilnote

www.tgoop.com/ardabilnote/242

239 viewsDec 22, 2018 at 07:49

اردبیل سرزمین کشتی
محمد زینالی اُناری

سالهای نوجوانی خود را به یاد می آورم که یک بار برای مشارکت در ورزش به استادیوم تختی رفتم و راهم به سالن کشتی منتهی شد. شاید هر نوجوانی در دهه ی شصت به این استادیوم می رفت راهش به همین ورزش منتهی می شد، حتی اگر می خواست در این استادیوم ورزش دو را تجربه کند. با هر کس که می نشستید و از ورزش سخن می گفتید، یا با هیجان از کشتی صحبت می کرد یا شکسته شدن گوشش توجه شما را جلب می کرد. در آن سالها کشتی و کشتی گیری به یک خرده فرهنگ فراغت برای نوجوانان اردبیلی تبدیل شده بود.

سه سیستم ورزشی آن سالها در میان نوجوانان خودنمایی می کرد، ورزش رزمی، فوتبال و مهم تر از همه کشتی و شما می توانستید در مدخل تان به ورزش با نام هایی پرآوازه چون طباطبایی، بایرامی و جوان صالح هم رآیی کنید. از آن ها الگو بگیرید و بدانید راهی که رو به این ورزش ها می رود، رو به بن بست نیست. گذشت زمان نام و آوازه ی کشتی فرنگی را با پازاج و اشکانی بیشتر ترسیم می کرد و شاید همیشه در دل شما این سخن بود که دیدن و صحبت کردن با کشتی گیران، در اردبیل یک اتفاق نیست مخصوصا برای من که در این سالها با هر کس در محیط کاری هم اتاق شده ام، سالیان دراز به کشتی پرداخته و هیبت قهرمانی داشته است.

در دنیای همیشه چهره ی کوشا و ساده ی معلم ورزش «حیدری» را می توانستید تجسم کنید که با تمام علاقه دنبال یافتن استعداد های ورزشی بوده و به جای سر خود رها کردن دانش آموزان مدارس حاشیه شهر دنبال توضیح دادن درباره ی مکانیسم بدن، فیزیولوژی ورزش و اهمیت آمادگی جسمانی است. و به نظرم امروز نیازمند بزرگداشت چنین احساسات پاک و ساده رویی ای هستیم تا نوجوانان را جذب ورزش های حرفه ای کنیم. این ها بودند که در آن سالها، ساعت ورزش را از فرصت بازیگوشی و بدوبگیر به فرصت استعدادیابی تبدیل کردند. اما متاسفانه شأن و ارزش معلمان ورزش مدارس دولتی از یاد می رود و آن ها به جای این شغل، بیشتر سعی می کنند به مدرسه سازی تخصصی روی بیاورند.

در این سالها، که یک تیم اردبیل به عنوان قهرمان یک تورنمنت جهانی جام می گیرد، همیشه یاد چهره ی کوشا و ساده ی معلم ورزش «حیدری» می افتم که در آن دورانی که ما به دهان های کف کرده ی معلم ریاضی دلمشغول بودیم، میان دانش آموزان می آمد و با آب و تاب از بحث های تخصصی رشته های ورزشی می گفت و باعث شده بود دانش آموزان درس خوان هم به ورزش علاقمند شوند. امثال او بودند که برای مردم اردبیل، ورزش کشتی را به عنوان سرمایه ی امروزی قهرمانی در جهان و میزبانی توریسم ورزشی تبدیل کردند. اگر چنین شخصیت هایی نبودند، امروز اردبیل به مهد کشتی فرنگی و کسب فرصت میزبانی آن تبدیل نمی شد، یادشان گرامی و قدرشان والا.

جا دارد پیشنهاد کنم که سازمان ورزش تهیه زندگینامه ی آقای حیدری را در برنامه ی خود قرار دهد🙏

@ardabilnote

BY یادداشت