یادداشت

جماعت زدایی از علم

محمد زینالی اُناری

دفعه ی اول نیست که دانشگاه مراسمی برگزار می کند و در آن مسائل عدیده ای است که می توان آن ها را مشاهده کرد و دید و نمی توان به سادگی و سکوت از کنار آن رد شد. هفته ی جاری نمایشگاهی به مناسبت روز پژوهش برگزار شد که در آن نهادهای مختلف علمی، فنی و سازمانی حضور داشتند تا آثار خود را برای نمایش به عرضه بگذارند. در این نمایشگاه موضوعات بسیاری برای نقد و بررسی وجود داشت که به اجمال به دو نمونه اشاره می شود.

#نمایش_گاه از دو واژه ی #نمایش و #گاه تشکیل می شود که در آن حتما باید نمایشی برگزار شود و گاه آن وجود داشته باشد. در واقع هر غرفه، قرار است نمایشی شکل دهد و مکانی که مختص آن نمایش باشد. به عنوان مثال، وقتی نمایشگاهی درباره ی کامپیوتر برگزار می شود، لازم است طرحی به شکل مونیتو یا لبتاب ساخته شده و برای حاضران حسی درباره ی کامپیوتر به دست دهد و درون این مکان، نمایشی درباره ی دستأوردهای علمی یا بازار مربوط به آن برگزار شود که می تواند به صورت دو بعدی یا سه بعدی صورت گیرد.

اما عملا چنین نمایشی وچنین مکانی به صورت حرفه ای خلق نمی شود، چرا که نمایش گاه داری در اردبیل یک حرفه ی یا تخصص نیست بلکه هر کسی می تواند با کاغذ و بنر، آش شله قلمکاری بسازد و روی هم بریزد و  بگوید نمایشگاه زده ام. اما این واقعا در قرن بیست و یک مسخره تر از هر چیزی است که ما کاری را بکنیم که در واقع همان کار نیست. در نتیجه، ما خودمان را به اصطلاح متخصصین کوچه و بازار، سرکار گذاشته ایم و مهمتر از خودمان، آن دسته جماعت محترمی که قرار است از نمایشگاه بازدید کنند را نیز هم.

#جماعت_زدایی وقتی صورت می گیرد که نمایشگاه دار از دیده شدن توسط مردم خجالت بکشد. یعنی شما نمایشگاهی باز می کنید که سعی می کنید هیچ کس آن را نبیند. «جماعت» در نمایشگاه وقتی شکل می گیرد که مردم به صورت مناسکی وارد آن شده به خوانش حکایت های موجود در غرفه های مختلف نمایشگاه بپردازد. صحنه ی نمایشگاه، مانند صحنه های مراسم عزاداری، یا جشن است و در آن مردم به صورت دسته جمعی حضور داشته و با انجام دادن هماهنگ اما منفرد یک کار در آن آئین مشارکت کرده و کسب معنا می کنند. اما چه وقتی مناسکی انجام می شود ولی لازم است که آدم هایی که قرار است باشند، نباشند؟

جماعت زدایی از نمایشگاه وقتی صورت می گیرد که نمایشگاه چیزی برای نشان دادن در نمایشگاه نداشته باشد. یکی از موضوعات مهم در نمایشگاه، انتقادات و اشکالاتی است که از آن گرفته می شود و چه بسا نمایشگاه هایی وجود داشته باشد که صرفا برای شکل دادن پوشالی به آن اقدام شده باشد. در میان مردم غیردانشگاهی، افراد متخصص بسیاری وجود دارند که در صورت دیدن صحنه های غیرحرفه ای از نمایشگاه و ... به کنه اشکالات موجود در آن و زیربناهای به دست آمدن چنین وضعیتی پی می برند. آن وقت دانشگاه و سیستمهای علمی به چالش نقدپذیری و پاسخگویی ورود پیدا میکنند که البته سازنده و تمدنی است. اما آن ها اگر کار شایسته ای انجام نداشته باشند، به سوی هرچه مخفیانه شدن مراسم رفته و سعی می کنند کسی به آن جا نیاید و در واقع کارشان چیزی نخواهد بود جز جماعت زایی و تمدن زدایی.

@ardabilnote

www.tgoop.com/ardabilnote/241

897 viewsedited  Dec 19, 2018 at 20:54

جماعت زدایی از علم

محمد زینالی اُناری

دفعه ی اول نیست که دانشگاه مراسمی برگزار می کند و در آن مسائل عدیده ای است که می توان آن ها را مشاهده کرد و دید و نمی توان به سادگی و سکوت از کنار آن رد شد. هفته ی جاری نمایشگاهی به مناسبت روز پژوهش برگزار شد که در آن نهادهای مختلف علمی، فنی و سازمانی حضور داشتند تا آثار خود را برای نمایش به عرضه بگذارند. در این نمایشگاه موضوعات بسیاری برای نقد و بررسی وجود داشت که به اجمال به دو نمونه اشاره می شود.

#نمایش_گاه از دو واژه ی #نمایش و #گاه تشکیل می شود که در آن حتما باید نمایشی برگزار شود و گاه آن وجود داشته باشد. در واقع هر غرفه، قرار است نمایشی شکل دهد و مکانی که مختص آن نمایش باشد. به عنوان مثال، وقتی نمایشگاهی درباره ی کامپیوتر برگزار می شود، لازم است طرحی به شکل مونیتو یا لبتاب ساخته شده و برای حاضران حسی درباره ی کامپیوتر به دست دهد و درون این مکان، نمایشی درباره ی دستأوردهای علمی یا بازار مربوط به آن برگزار شود که می تواند به صورت دو بعدی یا سه بعدی صورت گیرد.

اما عملا چنین نمایشی وچنین مکانی به صورت حرفه ای خلق نمی شود، چرا که نمایش گاه داری در اردبیل یک حرفه ی یا تخصص نیست بلکه هر کسی می تواند با کاغذ و بنر، آش شله قلمکاری بسازد و روی هم بریزد و  بگوید نمایشگاه زده ام. اما این واقعا در قرن بیست و یک مسخره تر از هر چیزی است که ما کاری را بکنیم که در واقع همان کار نیست. در نتیجه، ما خودمان را به اصطلاح متخصصین کوچه و بازار، سرکار گذاشته ایم و مهمتر از خودمان، آن دسته جماعت محترمی که قرار است از نمایشگاه بازدید کنند را نیز هم.

#جماعت_زدایی وقتی صورت می گیرد که نمایشگاه دار از دیده شدن توسط مردم خجالت بکشد. یعنی شما نمایشگاهی باز می کنید که سعی می کنید هیچ کس آن را نبیند. «جماعت» در نمایشگاه وقتی شکل می گیرد که مردم به صورت مناسکی وارد آن شده به خوانش حکایت های موجود در غرفه های مختلف نمایشگاه بپردازد. صحنه ی نمایشگاه، مانند صحنه های مراسم عزاداری، یا جشن است و در آن مردم به صورت دسته جمعی حضور داشته و با انجام دادن هماهنگ اما منفرد یک کار در آن آئین مشارکت کرده و کسب معنا می کنند. اما چه وقتی مناسکی انجام می شود ولی لازم است که آدم هایی که قرار است باشند، نباشند؟

جماعت زدایی از نمایشگاه وقتی صورت می گیرد که نمایشگاه چیزی برای نشان دادن در نمایشگاه نداشته باشد. یکی از موضوعات مهم در نمایشگاه، انتقادات و اشکالاتی است که از آن گرفته می شود و چه بسا نمایشگاه هایی وجود داشته باشد که صرفا برای شکل دادن پوشالی به آن اقدام شده باشد. در میان مردم غیردانشگاهی، افراد متخصص بسیاری وجود دارند که در صورت دیدن صحنه های غیرحرفه ای از نمایشگاه و ... به کنه اشکالات موجود در آن و زیربناهای به دست آمدن چنین وضعیتی پی می برند. آن وقت دانشگاه و سیستمهای علمی به چالش نقدپذیری و پاسخگویی ورود پیدا میکنند که البته سازنده و تمدنی است. اما آن ها اگر کار شایسته ای انجام نداشته باشند، به سوی هرچه مخفیانه شدن مراسم رفته و سعی می کنند کسی به آن جا نیاید و در واقع کارشان چیزی نخواهد بود جز جماعت زایی و تمدن زدایی.

@ardabilnote

BY یادداشت