tgoop.com/arbabi_m_r/611
Last Update:
#نمایش_نگاشت
#بر_زمین_می_زندش
#علی_شمس
#یوجین_یونسکو در مصاحبه‌ای با تاکید بر فرم در تئاتر چنین می‌گوید: "کلمات دیگر معنایی ندارند، بلکه صداها و حرکات هستند که در تئاتر اهمیت دارند. تئاتر باید از قید داستان و منطق آزاد شود و به سوی شعر و تصویر حرکت کند.»
به‌عنوان یکی از علاقمندان فرم در هنر و ادبیات، توجهش به فرم را می‌ستایم. اما شاید این بیان آقای یونسکو را رادیکال بدانم.
حدود بیست دقیقه که از اجرای "بر زمین می‌زندش" گذشت، این عبارت در سرم چرخید: "غلبه‌ی فرم بر محتوا".
این اثر تلاشی فرم‌گرا برای بیان زمان‌مندی بشر در مسیری دوار است با پایانی که به مرگ ختم می‌شود. ارجاعات نشانه‌شناختی و اساطیری متعددی در متن وجود دارد که البته فهم آن‌ها نیازمند مداقه‌ی زیادی‌است. کنایه‌های گذرایی هم به بشر مدرن اصابت می‌کند که مهمترین آن‌ها تحقیر اندیشه‌است که بقا را هدف زندگی انسان مدرن می‌داند و حقیقت‌جویی را تحقیر می‌کند: "ذهن شما انسان‌ها برای موفقیت تنظیم نشده برای بقا تنظیم شده" در این روایت گالیله بقا را به دفاع از حقیقت گرد بودن زمین ترجیح می‌دهد و خود را انکار می‌کند.
با این حال، به نظر می‌آید که سیر خطی روایت در جاهایی از اجرا می‌گسلد. اما بار پنهان کردن این گسل را فرم به‌دوش می‌کشد.
صحنه‌ی اجرا سازه‌ای‌است مدور که زحمت زیادی برای طراحی و اجرای آن کشیده شده است. این گردونه قرار است گردش زمین و گذر زمان را در ذهن مخاطب تداعی کند.
به اعتقاد من، آنچه مخاطب را در پایان اجرا واداشت تا چند دقیقه بی‌وقفه اثر را تشویق کند، بازی‌های درخشان و خیره‌کننده است. به‌دلیل شرایط صحنه‌ی طراحی‌شده، بازی در این نمایش نیازمند آمادگی جسمانی فوق‌العاده و تمرین بسیاری‌است که بازیگران آن به‌خوبی از پس آن بر آمدند.
بر زمین می‌زندش ارزش تماشا دارد
https://www.tgoop.com/arbabi_m_r.
BY محمدرضا اربابی
Share with your friend now:
tgoop.com/arbabi_m_r/611