tgoop.com/arbabi_m_r/411
Last Update:
#فیلمنگاشت
#هنوز_فردا_هست
#پائولا_کورتلسی
"هنوز فردا هست" وضعیت زنان ایتالیای شکست‌خورده در جنگ دوم جهانی را در اواخر دهه‌ی ۱۹۴۰ به تصویر می‌کشد. جامعه‌ای که در آن زن در خانه عضو خدمتگزار و بی‌اختیار است و در جامعه، نیروی کار ارزان‌قیمت. این دیدگاهِ نهادینه‌شده حتی در خانواده‌های به‌ظاهر متجدد و متمول نیز مشهود است.
شخصیت اصلی فیلم، دلیا، زنی تن‌داده به همین ساختار پوسیده است که دو پسر و یک دخترِ دمِ بخت دارد. شوهر او، ایوانو، مردی لاابالی و خشن است که اجازه تحصیل به دخترش نمی‌دهد و زن و دخترش را نیروی کار و منبع درآمد خانواده می‌بیند. دلیا زن توانمندی‌است که از تزریق، خیاطی، تعمیر چتر و ... پول در می‌آورد؛ پولی که مجبور است به شوهرش تحویل دهد. گرچه مدتی‌است از این پول به تعبیر خودش "دزدی" می‌کند.
فیلم یک درام کمدی-تراژدی توامان است. خانم کارگردان، پائولا کورتلسی، که نقش دلیا را هم بازی می‌کند، با هوشمندی تم سیاه‌وسفید را برای فیلمش انتخاب کرده است.
یک جمله‌ی کلیدی دلیا در فیلم این‌است: "من باید برم". این جمله در واقع ریلی‌است که قطار فیلم روی آن در حرکت است: زنی که به‌واسطه‌ی رسوب ترس و فرهنگ غالب، رفتن را نمی‌داند و وقتی با گرفتن یک نامه، برای رفتن مشتاق می‌شود و برنامه‌ریزی می‌کند، کارش گره می‌خورد. اما او با این مانیفست که "هنوز فردا هست" عزمِ جزمش را به‌رخ می‌کشد و فردایی غافلگیرکننده را رقم می‌زند.
دستپخت خانم کورتلسی با همه‌ی اجزای خوش‌عطر و طعمش اما، به زعم بنده، به چند قاشق چای‌خوری چاشنی #رویای_آمریکایی هم آلوده شده است! در فیلم، حفظ امنیت شهر دست سربازان آمریکایی‌است و سرباز سیاه‌پوست آمریکایی در روند فیلم نقشی مهم ایفا می‌کند که برای پرهیز از لو دادن قصه از بیان بیشتر آن پرهیز می‌کنم.
ناگفته نماند که پس از جنگ جهانی دوم و در سال ۱۹۴۶، با برگزاری رفراندومی، رسماً حکومت پادشاهی در ایتالیا جای خود را به جمهوری می‌دهد. نکته‌ی مهم اینکه در این رفراندوم، زنان ایتالیایی برای اولین صاحب حق رای شدند.
"هنوز فردا هست" فیلم بسیار قابل اعتنایی در حوزه‌ی #حقوق_زنان است. جالب اینکه سهم فروش گیشه.ی این فیلم در ایتالیا از فیلم پرسروصدای #باربی بیشتر بوده است.
https://www.tgoop.com/arbabi_m_r
BY محمدرضا اربابی
Share with your friend now:
tgoop.com/arbabi_m_r/411