tgoop.com/alitayefi1/5167
Last Update:
اپوزیسیون سازی؛ پروژه کلاسیک حکومتی ۱
علی طایفی
راینهارد کسلر جامعه‌شناس آلمانی معتقد بود که جوامع پسااستعماری در پی بازسازی شالوده‌های کاذب ایدیولوژیک و راهبردی برای تامین و تضمین قدرت سیاسی‌اند. این نهادسازی چنانکه بارها نیز نوشته‌ام، ناظر بر نهادهای علمی تا کارشناسی، امنیتی تا نظامی، ایدیولوژیک تا حتی دینی و در نهایت نهادهای فرهنگی و سیاسی است.
تربیت نیروی انسانی متخصص و دانش‌آموخته در حوزه‌های علمی، اجتماعی، پزشکی، فیزیک و سایر علوم شش‌گانه، در‌کنار تربیت متخصص در امور اندیشه‌ورزی سیاسی، تشکیل اتاق‌های فکری، نفوذ در سایر گروه‌های مرجع از حوزه فرهنگی تا سیاسی از جمله راهبردهایی است که با تربیت و تاسیس گروه‌های موازی در پی تامین بدنه دفاعی برای مشروعیت بخشیدن به نظام سیاسی است.
در این راستا یکی از گروه‌های موازی و راهبردی، تاسیس و راه اندازی مخالفان سیاسی یا اپوزیسیون حکومتی است که می‌توانند نقش اپوزیسیون را از چند جهت بازی کنند. حکومت اسلامی ایران اگرچه در طی چند دهه نخست به قلع و قمع دگراندیشان پ تعقیب و گریز و سرکوب اپوزیسیون سیاس می‌پرداخت ولی از دو دهه پیش سیاست اپوزیسیون‌سازی حکومتی را در پیش گرفته است.
پیشینه چنین سیاستی نیز بسیار طولانی است. از حکومت فاشیستی هیتلر که برخی انجمن‌های فرهنگی یا صنفی به ظاهر مستقل را تأسیس و کنترل می‌کرد تا نقش جذب و خنثی‌سازی ناراضیان را ایفا کند. تا کشورهای منطقه مثلا در مصر دوره مبارک، یا در عراق دوره صدام، احزاب و شخصیت‌های مخالفِ «مجاز» بخشی از صحنه سیاسی بودند.
دوران پهلوی نیز در دهه ۴۰ و ۵۰ شمسی، برخی احزاب کوچک و بی‌خطر مثل حزب مردم یا حزب ایران نوین، در چارچوب نظام شاهنشاهی فعالیت داشتند و نقش مخالف قانونی را بازی می‌کردند، اما ساختارشان و رهبرانشان عملاً وابسته به دربار و ساواک بوده و در واقع سوپاپی برای نمایش دمکراتیک بودن نظام سیاسی و تله‌ای برای ردیابی مخالفان سرسخت و واقعی بود.
اهداف اصلی ایجاد اپوزیسیون حکومتی می‌تواند چنین باشد:
نخست. کنترل و هدایت خشم اجتماعی
تا نارضایتی مردم به جای شکل‌گیری اپوزیسیون واقعی، در کانال‌های بی‌خطر تخلیه شود.
دوم. نمایش دموکراسی و آزادی فریبنده
تا رژیم در سطح داخلی و خارجی بگوید «ما مخالف داریم و آنان را تحمل می‌کنیم».
سوم. جمع‌آوری اطلاعات از طریق اپوزیسیون قلابی برای شناسایی فعالان واقعی و شبکه‌های مخالف.
چهارم. شکستن انسجام مخالفان واقعی
با ایجاد رقیبِ ساختگی، اپوزیسیون واقعی تضعیف و پراکنده می‌شود.
حکومت اسلامی ایران در راستای سیاست سرکوب و تداوم جباریت خود، در پی حرکت از اپوزیسیون‌کُشی به ساختن اپوزیسیون‌حکومتی روی آورده است. در اینجا تلاش میکنم به برخی از زوایای این اپوزیسیون حکومتی بپردازم. بی‌تردید بدلیل فقدان داده‌های کافی برخی از این گمانه‌ها بخصوص در باره افراد محل شایبه است ولی در‌جایدخود محل تامل و دقت نظر است.
نخستین بخش از این اپوزیسیون‌سازی حکومتی بسیاری از افراد منسوب به اصلاح‌طلبان هستند که ضمن نقد ساختارهای رویین قدرت در تحلیل نهایی به حفظ و بقای نظام سیاسی اسلامی اهتمام دارند. از افرادی چون بیژن عبدالکریمی، سیدآقا امیری، صادق زیباکلام، مطهری‌نیا و … خواه بصورت فردی یا از طریق حضور در رسانه‌های حکوکتی یا موسساتی نظیر آزاد و مشابه آن برای ایجاد فضای طرح و رشد دگراندیشی در همین راستا عمل می‌کنند.
ادامه دارد
درصورت علاقمندی بازنشر کنید
سنجشگری مسایل اجتماعی ایران
https://www.tgoop.com/alitayefi1
BY علی طایفی (سنجشگری مسايل اجتماعی ايران)
Share with your friend now:
tgoop.com/alitayefi1/5167