بگذارید برای توضیح بیشتر باز یک مثال ساعتی بزنم. یک ساعت‌باز از ساعت‌های «فیک» متنفر است، حتی اگر به قول برخی «های کپی» باشد اما بالاخره کپی است، دروغ است، ناواقعی است. یک ساعت باز اگر وُسعش هم نرسد، یک ساعت اصیل می‌خرد و اصیل بودن الزاما به معنای گران بودن نیست. مثلا یک کاسیو F91W که اصیل است و ارزان. یا کمی بالاتر برویم، ساعت‌های سیکو و سیتزین که هم اصیل هستند و هم قابل دستیابی. اما آدمی که چیزی از ساعت نمی‌داند ولی فقط می‌داند که مثلا فلان مدل رولکس را پولدارها می‌پوشند، اگر دستش نرسد کپی همان را تهیه می‌کند.

حالا برگردیم به زهد و ایمان و تزکیه. الگوهای یک مؤمن اصیل، پیامبر ﷺ، صحابه، تابعین و سلف امت و دیگر صالحان هستند. او بسیار دربارهٔ این بزرگان می‌خواند و واقعا شوق شبیه شدن به آنان را دارد. اما با این حال او در حد خودش واقعی است. ادعای چیزی را نمی‌کند که نیست. حتی اگر گران نباشد، اصیل است.

فقط هم ریاکاری نیست؛ آدم باید در حد خودش باشد. آیا ادعای آشکارت به ایمان نهانت می‌سازد؟ بیشتر کسانی که دچار «انتکاسه» می‌شوند بارهای بزرگی بر دوش خود می‌گذارند.