احتمالا شب‌ که برمی‌گردد خانه، کسانی منتظرش هستند. بچه‌ای، همسری. شاید گاهی برای بچه‌اش شکلات می‌خرد، و برای زنش از روزش تعریف می‌کند. لابد می‌گوید چه‌طور اسلحه به دست مردم را تهدید کرده. به این فکر می‌کنم که حینِ گفتن لبخند می‌زند؟ حسش خوب است یا بد؟ شاید هم حینش بی‌حس، بی‌رگ، باشد. اصلا اولین بار که اسلحه را گذاشتند کفِ دستش چه حسی داشت؟ قدرتی که در خود حس کرد، کدام عقده زندگی‌اش را التیام می‌داد؟

این‌که سعی کنم برایش شخصیتی بسازم، کاری بیهوده است؟ می‌فهمم که این تلاش نافرجام من است برای تولید یک کاراکتر، تا برایم باورکردنی به نظر برسد. در سینما و ادبیات چنین منطقی وجود دارد. ولی خب در زندگی، خیلی اتفاق‌ها بی‌دلیل رخ می‌دهند، و کثافت بودن چنین آدمی نیاز به دلایلِ بزرگ ندارد. می‌شود دلیل این رذالت را فهمید؟ فکر می‌کنم ادبیات و سینما به اشتباه به ما آموخته‌اند، که شخصیت منفی باید باورپذیر باشد و باید در حدِ تیپ نماند. دنیایِ واقعی حتما با فیلم و داستان فرق دارد. بعضی آدم‌‌ها آن‌جا تیپ‌ند؛ همان‌قدر کاغذی، بی‌پیکر و مترسک. در توصیف‌شان فقط یک کلمه می‌شود نوشت: کثافت.
- این یک بازنشر است.
@sugarffrree

"از هر آدم رذلی بپرسید که ترجیح میدهد با رذلی مثل خودش سروکار داشته باشد یا با آدمی بزرگوار، بی تردید پاسخ خواهد داد با آدمی بزرگوار!
پیروزی فضیلت در همین است!"

ابله - داستایوفسکی
@kharmagaas

تکرار کنیم: «مردم مقصر نیستند»

یک بازیکن فوتبال به نام «کریستین رونالدو» به ایران آمده، عده‌ای از طرفدارانش و عاشقان فوتبال برای دیدن او به فرودگاه رفته‌اند، دنبال اتوبوس دویده‌اند، و محل اقامت او را محاصره کرده‌اند! این امر در حوزه افراد مشهور و صنعت سرگرمی و ورزش در جهان یک موضوع عادی است، طرفداران فوتبالیست‌ها، خواننده‌ها، بازیگران و... سعی می‌کنند به‌شکلی فرد مورد علاقه خود را ببینند یا به او ابراز ارادت کنند.

آنچه در ایران رخ می‌دهد، یک رفتار تحقیرآمیز با طرفداران یک شخصیت محبوب است، کوتاهی حکومت در ایجاد زیرساخت‌ها و حفظ شأن و کرامت انسانی شهروندان و بی‌توجهی برگزارکننده‌ها در مهیا کردن شرایط و در کنار آن عدم آموزش و فرهنگ‌سازی درست (به‌دلیل وجود آموزش ایدئولوژیک) عامل این تحقیر است، آیا برای جوان یا نوجوان عاشق فوتبال یا سرگرمی شرایطی مهیا شده‌است که بتواند به خواسته قلبی یا علاقه‌اش دسترسی پیدا کند بدون آنکه مجبور شود زیرپا بودن، دویدن پشت اتوبوس، یا بالا رفتن از تپه و در کل تحقیر را تحمل و تجربه کند؟ آیا آن نوجوان نمی‌خواهد با آرامش و در امنیت شخصیت محبوبش را ببیند؟ همه آنها که می‌دوند بخشی از ما مردم هستند با هزاران آرزو، ناکامی و حسرت یکی زندگی معمولی. آنچه می‌بینیم حاصل عملکرد حکومت است، مردمی که از آموزش، تغذیه، زندگی عادی، و عادی‌ترین حقوق به واسطه حکومت محروم بوده‌اند سزاوار سرزنش و نکوهش نیستند. «مردم مقصرند» بخشی از پروپاگاندای حکومت است ما آن را تکرار نکنیم.

چرا آنها برای اعتراض نمی‌آیند؟ یقینا آنها چون ما زندگی را دوست دارند، به گلوله و تفنگ نه می‌گویند، آنها چون ما آنجا که مرگ ارزانی می‌دهند با احتیاط و آهسته قدم می‌گذارند‌. حتی همه اینها را نادیده بگیریم، آنچه باید باعث شرم و آبروریزی شود نه دویدن این نوجوان‌ها پشت اتوبوس که کشته شدن کودکانمان با گلوله است.

پی‌نوشت: ویدیو استقبال از رونالدو در ژاپن و ایران

بخش دوم: چرا آنها (که دنبال اتوبوس رونالدو می‌دوند) برای اعتراض نمی‌آیند؟

@Hosseinronaghi

سلام خدمت همراهان عزیز، دوستانی که تلگرام premium دارن برای اینکه استوری کانال فعال بشه لطفا بوست کنید 🌹

🎞 #کلیپ
«کله‌های سخنگو»، مستند کوتاهی از کریشتوف #کیشلوفسکی، کارگردان لهستانی (۱۹۸۰)

🗿 @ThinkOfficialPage 👈🏻

چه چیزی (مفهوم، کالا ،شخص ،...) میتونه مهم تر از خودتون باشه؟

جوابهاتون رو برام بفرستین🌹
Admin 🆔 @Rahareyhanii

توی فیلم لیست شیندلر سکانسی هست که همه دارن برف روی زمین رو پارو میکنن که ناگهان افسرهای نازی پیرمردی یکدست رو بیرون می‌کشند. پیرمرد میگه من یک کارگر مهم برای اسکار شیندلر هستم! افسرها هم با خنده میگن بله! و میکشنش کنار که بهش شلیک کنن.
در این حین یکی از درخشان‌ترین سکانس‌های تاریخ سینما رقم میخوره:
دختربچه‌ای سمتی رو نگاه میکنه که اون پیرمرد رو برای کشتن بردند؛ و همه زیر لب و خیلی مضطرب و با تحکم بهش میگن: پایین رو نگاه کن! پایین رو نگاه کن...

راستش یکسال اخیر به نقطه‌ای از فروپاشی روانی رسیدم که بی‌هویت بودنم رو پذیرفتم. دیگه توان خیال‌پردازی ندارم. فردای بدون آخوند رو نمی‌تونم توی ذهنم ترسیم کنم. اینکه من تنها یک کارگر برای جمهوری اسلامی هستم و به هرشکل بخواد از من بهره میکشه رو باور کردم.
اما نمیدونم کجای وجودم رو هنوز مالک هستم که وقتی کسی به گوشه‌ای میکشند تا بهش شلیک کنند، نمیتونم پایین رو نگاه کنم... .
براهنی میگفت آفتاب بر گورستان و گلستان یکسان می‌تابد. امروز بارانی که به محمد بارید، به ما هم یکسان بارید... .

@petitanalysis

حالا بیا و میون این احمقا زندگی کن!

اولش کمی گریه کردن
اما الان دیگه عادت کردن.
این موجود نفرت انگیز و حقیر (انسان) به همه چی عادت میکنه.

🎬 #کلیپ
کاری از 👤 #Steve_Cutts
#انیمیشن 🎨 #happiness
منبع
...

💫 @ThinkOfficialPage 👈🏻

🗣 #صدای_دوست

#برزخ

🗣 #شعر_خوانی | شعری از 👤#حافظ

▫️از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت ...

🗿 @ThinkOfficialPage 👈

جانا روا نباشد خونریز را حمایت...

🎶 #Music_time
🎧 بی بدن
آهنگساز: محسن #چاوشی
ترانه‌سرا: #امید_روزبه
تنظیم‌کننده: #رضا_فوادیان
گیتار: #بهروز_میرزایی
سولو: #آرسین
میکس و مسترینگ: #مهدی_کریمی

جهان دیوونه ای بی دردسر میخواست من بودم
که اهل سوختن بودم که اهل ساختن بودم
دلم میخواست از این لحظه های بی وزنی
به آغوش تو برگردم اگرچه بی بدن بودم...

🗿 @ThinkOfficialPage 👈

29 اسفند 1402

فراموش می‌شوی...

🗣 #صدای_دوست

#خوشبختی 🤍 1403

💫 @ThinkOfficialPage 👈🏻

ما در گفتمان متولد می شویم ، گفتمان یا زبانی که بر تولد ما تقدم دارد و پس از مرگ ما به حیات خود ادامه می دهد.

***
به عنوان یک اصل اولیه، بیایید بپذیریم اهمیت مکان انتخابی برای خوابیدن، در این است که به احتمال زیاد در همان نقطه هم از خواب برمی‌خیزیم.

با این‌حال به دلیل زیستن در دایره‌ی عظیم احتمالات، امکان بیدار شدن در جایی دیگر و در زمانی بسیار متفاوت‌تر هم وجود دارد. برای مثال، شما می‌توانید شبِ انقلاب را برای خوابیدن انتخاب کنید و صبح روز بعد، جایی در دنیایی دیگر، و تحت یک نظم ستمگر دیگر، از خواب برخیزید.

متأسفانه شما نه تنها حضور در دل واقعیت، که بخش عمده‌ای از عمرتان را هم هدر داده‌اید.


@ChegaliGhomarbaz

من آن را دارم و این یعنی من آن نیستم.