میناوش

📘در باب حکمت زندگی

📝آرتور شوپنهاور

یکی از کتاب‌های ساده و خوش‌خوان آرتور شوپنهاور، کتاب «در باب حکمت زندگی» است. اثری که قسمتی از کتاب «متعلقات و ملحقات» است و می‌توان آن را خلاصۀ معروف‌ترین و مشهورترین اثر او، یعنی «جهان همچون اراده و تصوّر» درنظر گرفت.
شوپنهاور، نویسنده و فیلسوفی است که لئو تولستوی دربارۀ او می‌نویسد:

ممکن است روزی نظرم در این‌باره تغییر کند، اما به هرحال اکنون یقین دارم که شوپنهاور نابغه‌ترین انسان‌هاست. وقتی آثارش را می‌خوانم نمی‌فهمم که چرا تا به‌حال ناشناس مانده است. شاید توضیح این امر همان باشد که او خود بارها تکرار کرده است، به این معنا که اکثریّت آدمیزادگان را ابلهان تشکیل می‌دهند (شوپنهاور، ۱۳۸۸: ذیل «مقدمه مترجم»، ۷-۸).

شوپنهاور در این کتاب ضمن پرداختن به آموزه‌های زندگی، امکان سعادت انسان را به صراحت نفی کرده (همان: ۹) و اعتقادات بدبینانۀ خود را به هیچ‌وجه پنهان نمی‌کند (همان: ۱۱)؛ چراکه از دیدگاه او جهان محنت‌کده‌ای است که در آن همۀ انسان‌های برجسته و بلندمرتبه افسرده‌اند (همان: ۳۶). لذا او سعی بر آن دارد تا با تکیه بر اندیشه‌های بودایی خویش از سختی‌های بسیار زندگی بکاهد و انسان‌ها را نه به لذّت بردن از زندگی، که به‌زعم وی عملی بی‌ارزش است، که به دفع شَر دعوت کند. این فیلسوف معروف آلمانی بر آن اعتقاد است که هرکس به همان اندازه که معاشرتی است، از نظر فکری فقیر و به‌طور کلّی عامی است؛ زیرا آدمی در این جهان انتخاب چندانی ندارد، جز این‌که میان تنهایی و فرومایگی یکی را برگزیند (همان: ۴۲). تنهایی سرنوشت هر انسان برجسته است (همان: ۱۷۹).
از دیگر مطالب ذکر شده در این کتاب، نقد و نفی فروتنی و غرور ملّی است. شوپنهاور اطمینان دارد که فروتنی، به‌عنوان فضیلت، اختراع مفیدی برای اشخاص بی‌سروپاست؛ زیرا درنتیجۀ فروتنی هرکس ناچار می‌شود دربارۀ خود طوری سخن بگوید که گویی در شمار آنان است. لذا فروتنی یکسان کردن آدمیان است و سبب می‌شود تا گمان کنیم جز افراد بی‌سروپا کسی در جهان نیست (همان: ۸۳).
و اما مبتذل‌ترین نوع غرور، غرور ملّی است؛ زیرا کسی که به ملّیت خود افتخار می‌کند در خود کیفیّت با ارزشی برای افتخار ندارد، وگرنه به چیزی متوسّل نمی‌شد که با هزاران‌هزار نفر در آن مشترک است... هر نادانِ فرومایه که هیچ افتخاری در جهان ندارد، به‌ مثابۀ آخرین دستاویز به ملّتی متوسّل می‌شود که خود جزیی از آن است. چنین کسی آماده و خوشحال است که از هر خطا و حماقتی که ملّتش دارد، با چنگ و دندان دفاع کند (همان: ۸۳).

منبع:

_ شوپنهاور، آرتور، ۱۳۸۸، در باب حکمت زندگی، ترجمه محمد مبشّری، تهران، نیلوفر.
https://www.tgoop.com/Minavash

Telegram

میناوش

یادداشت‌های میثم موسوی
ارتباط با من:
@meysammousavi1363

👍3❤2👎2

www.tgoop.com/Minavash/1231

156 viewsمیثم موسوی, Jul 3 at 03:12

📘در باب حکمت زندگی

📝آرتور شوپنهاور

یکی از کتاب‌های ساده و خوش‌خوان آرتور شوپنهاور، کتاب «در باب حکمت زندگی» است. اثری که قسمتی از کتاب «متعلقات و ملحقات» است و می‌توان آن را خلاصۀ معروف‌ترین و مشهورترین اثر او، یعنی «جهان همچون اراده و تصوّر» درنظر گرفت.
شوپنهاور، نویسنده و فیلسوفی است که لئو تولستوی دربارۀ او می‌نویسد:

ممکن است روزی نظرم در این‌باره تغییر کند، اما به هرحال اکنون یقین دارم که شوپنهاور نابغه‌ترین انسان‌هاست. وقتی آثارش را می‌خوانم نمی‌فهمم که چرا تا به‌حال ناشناس مانده است. شاید توضیح این امر همان باشد که او خود بارها تکرار کرده است، به این معنا که اکثریّت آدمیزادگان را ابلهان تشکیل می‌دهند (شوپنهاور، ۱۳۸۸: ذیل «مقدمه مترجم»، ۷-۸).

شوپنهاور در این کتاب ضمن پرداختن به آموزه‌های زندگی، امکان سعادت انسان را به صراحت نفی کرده (همان: ۹) و اعتقادات بدبینانۀ خود را به هیچ‌وجه پنهان نمی‌کند (همان: ۱۱)؛ چراکه از دیدگاه او جهان محنت‌کده‌ای است که در آن همۀ انسان‌های برجسته و بلندمرتبه افسرده‌اند (همان: ۳۶). لذا او سعی بر آن دارد تا با تکیه بر اندیشه‌های بودایی خویش از سختی‌های بسیار زندگی بکاهد و انسان‌ها را نه به لذّت بردن از زندگی، که به‌زعم وی عملی بی‌ارزش است، که به دفع شَر دعوت کند. این فیلسوف معروف آلمانی بر آن اعتقاد است که هرکس به همان اندازه که معاشرتی است، از نظر فکری فقیر و به‌طور کلّی عامی است؛ زیرا آدمی در این جهان انتخاب چندانی ندارد، جز این‌که میان تنهایی و فرومایگی یکی را برگزیند (همان: ۴۲). تنهایی سرنوشت هر انسان برجسته است (همان: ۱۷۹).
از دیگر مطالب ذکر شده در این کتاب، نقد و نفی فروتنی و غرور ملّی است. شوپنهاور اطمینان دارد که فروتنی، به‌عنوان فضیلت، اختراع مفیدی برای اشخاص بی‌سروپاست؛ زیرا درنتیجۀ فروتنی هرکس ناچار می‌شود دربارۀ خود طوری سخن بگوید که گویی در شمار آنان است. لذا فروتنی یکسان کردن آدمیان است و سبب می‌شود تا گمان کنیم جز افراد بی‌سروپا کسی در جهان نیست (همان: ۸۳).
و اما مبتذل‌ترین نوع غرور، غرور ملّی است؛ زیرا کسی که به ملّیت خود افتخار می‌کند در خود کیفیّت با ارزشی برای افتخار ندارد، وگرنه به چیزی متوسّل نمی‌شد که با هزاران‌هزار نفر در آن مشترک است... هر نادانِ فرومایه که هیچ افتخاری در جهان ندارد، به‌ مثابۀ آخرین دستاویز به ملّتی متوسّل می‌شود که خود جزیی از آن است. چنین کسی آماده و خوشحال است که از هر خطا و حماقتی که ملّتش دارد، با چنگ و دندان دفاع کند (همان: ۸۳).

منبع:

_ شوپنهاور، آرتور، ۱۳۸۸، در باب حکمت زندگی، ترجمه محمد مبشّری، تهران، نیلوفر.
https://www.tgoop.com/Minavash

BY میناوش