tgoop.com/Minavash/1227
Last Update:
ادامهٔ صفحهٔ قبل:
چوران معتقد است هیچ توجیه معتبری برای درد و رنج وجود ندارد؛ لذا بیشترین رنج قسمت بیگناهان میشود و کسانی که دلیل رنج کشیدن انسانها را آزمایش خدا یا تاوان بیایمانی آنان میدانند، سخن گزاف بیاساسی گفتهاند (همان: ۹۰). چنانکه درد و رنج افراد امری ذهنی و درونی بوده و فاقد معیارهای عینی است و مقایسۀ رنج افراد با یکدیگر مقایسهای بیربط و بیفایده است؛ چراکه هر فردی رنج خود را مطلق و نامحدود میداند (همان: ۲۶-۲۷).
امیل چوران شاعری را نیز عجین با رنج و تغزّل دانسته و بر آن باور است که شاعر شدن تنها پس از یک پریشانی کامل حاصل میشود و هیچ شاعرانگی اصیلی بدون اندکی جنون و دیوانگی درونی ممکن نیست (همان: ۱۸-۱۹). چنانکه اذعان کرده است متافیزیک و موسیقی از تجربۀ بینهایت سرچشمه میگیرند؛ هردو در اوج میبالند و سرگیجه میآورند و عجیب است که همۀ نوابغ موسیقی و متافیزیک دیوانه نشدهاند. موسیقی بیش از هر هنر دیگری نیاز به چنان تمرکزی دارد که در پی لحظات آفرینش، انسان میتواند به سادگی عقل از کف بدهد. همۀ موسیقیدانان بزرگ در اوجِ توانِ آفرینش خود، یا باید خودکشی کنند یا مجنون شوند (همان: ۱۵۹).
منبع:
_ چوران، امیل، ۱۳۹۷، بر قلههای ناامیدی، ترجمه سپیده کوتی، تهران، پیدایش.
https://www.tgoop.com/Minavash
BY میناوش

Share with your friend now:
tgoop.com/Minavash/1227