میناوش

📘ترجمان‌الاشواق

📝ابن‌عربی

کتاب «ترجمان‌الاشواق» یا «بیان‌کنندۀ عشق و آرزوها»، قصیده‌ای از محیی‌الدین بن عربی اندلسی است که در سنّ پنجاه‌ویک سالگی (ابن‌عربی، ۱۳۷۷: ۲۹- ۴۴) در وصف نِظام، دختر شیخ مکین‌الدین اصفهانی، سروده شده است (همان: ۸۶). البته ابن‌عربی گویی نِظام را در سی‌وهشت سالگی در مکه ملاقات کرد (همان: ۴۳-۴۴) و زیبایی دختر سخت او را تحت تأثیر قرار داد و این شیفتگی سرانجام موجب پدید آمدن کتاب ترجمان‌الاشواق گردید (همان: ۲۹).

برخی ازجمله مترجم این اثر و شارح آن، نیکلسون، بر آن اعتقادند که ترجمان‌الاشواق، اشعاری عرفانی در قالبی عاشقانه هستند (همان: ۴۰). چنان‌که بعضی نیز معتقدند ابن‌عربی از آنجا که احتمال تکفیر خود را می‌دید، شرحی عارفانه بر این کتاب نوشته شد (همان: ۴۲-۴۳). به‌علاوۀ این‌که متن ترجمان‌الاشواق، بهترین گواهی است بر عاشقانه بودن این اشعار از یک صوفی و عارفِ وحدتِ وجودیِ قائل به وحدت ادیان:
عَقَدَ الخَلایِقُ فِی الإلهِ عَقایِداً
وَ أنا اعتَقَدتُ جَمیعَ ما عَقَدُوه (همان: ۱۹)

بی‌گمان دلم چنان شده است که هر صورتی را می‌پذیرد، چنان‌که چراگاه آهوان و دیر راهبان است. و خانۀ بت‌ها، کعبۀ طواف کننده و الواح تورات و کتاب قرآن است. من از مذهب عشق پیروی می‌کنم، سپاهیان عشق به هر سو رو کنند عشق ایمان و عقیدۀ من است (همان: ۱۱۴).

او یکی از شاهزادگان سرزمین فارس است از باشکوه‌ترین شهرها یعنی اصفهان (همان: ۱۴۰). دوشیزۀ باریک‌اندامی است که زنان زیبا در برابر او حیران گشته و فروغش بر ماه پیشی گرفته است (همان: ۱۹۸). پدرم فدای ماهرویانی است که مانند شاخه‌های نرم درختان از این‌سو به آن‌سو حرکت می‌کنند و همان‌گونه که خم می‌شوند گیسوان خود را به طرف چهره‌ها سرازیر می‌کنند... در بخشیدن زکات حُسن خود بخل می‌ورزند درحالی‌که میراث پدران و نیاکان خود را می‌بخشند. با خنده‌ها و نیم‌خنده‌ها افسونگری می‌کنند، بوسه زدن بر لبانشان چه شیرین است. اندام‌های برهنه و ظریف با سینه‌های برجسته همچون هدایای گرانبهایی تقدیم می‌دارند (همان: ۱۶۶). رشتۀ دندان‌های خود را چون مروارید نشان می‌دهند و با آبِ دهانشان شخص مشرف به هلاک را درمان می‌کنند (همان: ۱۶۷). هرگاه برای وداع با یکدیگر روبه‌رو شدیم، پنداری در به‌هم پیوستن و آغوش گرفتن یکدیگر حرف مشدّدی وجود دارد یعنی ما یک حرف مشدّدیم (همان: ۲۱۲).

منبع:

_ ابن‌عربی، محیی‌الدین، ۱۳۷۷، ترجمان‌الاشواق، به تصحیح: رینولد ا . نیکلسون، ترجمه گل‌بابا سعیدی، تهران، روزنه.
https://www.tgoop.com/Minavash

Telegram

میناوش

یادداشت‌های میثم موسوی
ارتباط با من:
@meysammousavi1363

❤3👎1

www.tgoop.com/Minavash/1213

162 viewsمیثم موسوی, Jun 7 at 17:10

📘ترجمان‌الاشواق

📝ابن‌عربی

کتاب «ترجمان‌الاشواق» یا «بیان‌کنندۀ عشق و آرزوها»، قصیده‌ای از محیی‌الدین بن عربی اندلسی است که در سنّ پنجاه‌ویک سالگی (ابن‌عربی، ۱۳۷۷: ۲۹- ۴۴) در وصف نِظام، دختر شیخ مکین‌الدین اصفهانی، سروده شده است (همان: ۸۶). البته ابن‌عربی گویی نِظام را در سی‌وهشت سالگی در مکه ملاقات کرد (همان: ۴۳-۴۴) و زیبایی دختر سخت او را تحت تأثیر قرار داد و این شیفتگی سرانجام موجب پدید آمدن کتاب ترجمان‌الاشواق گردید (همان: ۲۹).

برخی ازجمله مترجم این اثر و شارح آن، نیکلسون، بر آن اعتقادند که ترجمان‌الاشواق، اشعاری عرفانی در قالبی عاشقانه هستند (همان: ۴۰). چنان‌که بعضی نیز معتقدند ابن‌عربی از آنجا که احتمال تکفیر خود را می‌دید، شرحی عارفانه بر این کتاب نوشته شد (همان: ۴۲-۴۳). به‌علاوۀ این‌که متن ترجمان‌الاشواق، بهترین گواهی است بر عاشقانه بودن این اشعار از یک صوفی و عارفِ وحدتِ وجودیِ قائل به وحدت ادیان:
عَقَدَ الخَلایِقُ فِی الإلهِ عَقایِداً
وَ أنا اعتَقَدتُ جَمیعَ ما عَقَدُوه (همان: ۱۹)

بی‌گمان دلم چنان شده است که هر صورتی را می‌پذیرد، چنان‌که چراگاه آهوان و دیر راهبان است. و خانۀ بت‌ها، کعبۀ طواف کننده و الواح تورات و کتاب قرآن است. من از مذهب عشق پیروی می‌کنم، سپاهیان عشق به هر سو رو کنند عشق ایمان و عقیدۀ من است (همان: ۱۱۴).

او یکی از شاهزادگان سرزمین فارس است از باشکوه‌ترین شهرها یعنی اصفهان (همان: ۱۴۰). دوشیزۀ باریک‌اندامی است که زنان زیبا در برابر او حیران گشته و فروغش بر ماه پیشی گرفته است (همان: ۱۹۸). پدرم فدای ماهرویانی است که مانند شاخه‌های نرم درختان از این‌سو به آن‌سو حرکت می‌کنند و همان‌گونه که خم می‌شوند گیسوان خود را به طرف چهره‌ها سرازیر می‌کنند... در بخشیدن زکات حُسن خود بخل می‌ورزند درحالی‌که میراث پدران و نیاکان خود را می‌بخشند. با خنده‌ها و نیم‌خنده‌ها افسونگری می‌کنند، بوسه زدن بر لبانشان چه شیرین است. اندام‌های برهنه و ظریف با سینه‌های برجسته همچون هدایای گرانبهایی تقدیم می‌دارند (همان: ۱۶۶). رشتۀ دندان‌های خود را چون مروارید نشان می‌دهند و با آبِ دهانشان شخص مشرف به هلاک را درمان می‌کنند (همان: ۱۶۷). هرگاه برای وداع با یکدیگر روبه‌رو شدیم، پنداری در به‌هم پیوستن و آغوش گرفتن یکدیگر حرف مشدّدی وجود دارد یعنی ما یک حرف مشدّدیم (همان: ۲۱۲).

منبع:

_ ابن‌عربی، محیی‌الدین، ۱۳۷۷، ترجمان‌الاشواق، به تصحیح: رینولد ا . نیکلسون، ترجمه گل‌بابا سعیدی، تهران، روزنه.
https://www.tgoop.com/Minavash

BY میناوش