جریانـ

🔲 غریب آشنا، دوست دارم بیا!

آیا به نظرتان ما این ظرفیت، تحمل و بلندنظری را داریم که مدیرعامل ایران‌خودرو یک آلمانی باشد، مدیرعامل همراه اول یک لبنانی و مدیرعامل یکی از بانک‌های ما یک تایوانی؟ بلافاصله خواهیم گفت ما این‌همه استعداد مدیریتی در کشور داریم چرا دستمان را به سوی بیگانگان دراز کنیم؟ چرا برویم زیر دست اجنبی؟ مگر ما خودمان چه چیزی کم داریم!؟

حالا به این واقعیت‌ها توجه کنید: ساندار پیچای، مدیرعامل آلفابت (گوگل)، یک هندی‌الاصل است، کارلوس گُسِن، مدیرعامل سابق رنو، اصالتاً برزیلی-لبنانی بود. مارک جوزف کارنی، رئیس اسبق بانک مرکزی کانادا از ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۰ شد رئیس بانک مرکزی انگلستان! ایلان ماسک از آفریقای جنوبی آمده، دارد در آمریکا موشک هوا می‌کند! جنسن هوانگ در تایوان دنیا آمده اما در آن‌سوی دنیا دارد جهان را به عصر هوش مصنوعی می‌برد! نماد ژاپن چیست؟ سونی! مدیر عاملش برای مدت‌ها یک آمریکایی بود! دارا خسروشاهی، مدیر عامل اوبر است با ۳۷ میلیارد دلار درآمد (مقایسه کنید با فروش سالانه نفت ایران)

سال‌هاست که ارتباط ما با جهان به سطحی اسفناک سقوط کرده. قبول ندارید؟ به چهار سوال جواب بدهیم:
از ۱۰۰۰ شرکت برتر جهان، کدام‌شان در ایران دفتر فعال دارند؟
از ۱۰۰ دانشگاه برتر دنیا، چند درصدشان با دانشگاه‌های ایران برنامه مشترک دارند؟
از ۱۰ شرکت برتر مشاوره جهان کدامشان در ایران فعالند؟
سرمایه‌گذاری خارجی مستقیم (FDI) و در بازار سرمایه (FPI) ما نسبت به کشورهای عربستان و ترکیه چقدر است؟

دقت کنید که اصلاً منظورم این نیست که سکان شرکت‌ها و سازمان‌های‌مان را به دیگران بدهیم، بلکه تاکیدم روی همکاری و تعاملات بین‌المللی است. سپردن مدیریت یکی از صدها روش همکاری بین‌المللی است.

☑️ تحلیل و تجویز راهبردی:
کار کردن با خارجی‌ها اصلاً چه فایده‌ای دارد؟ جدای از دسترسی به بازارهای بین المللی، جذب منابع مالی و انتقال تکنولوژی (فناوری) که در همه منابع اشاره می‌شود می‌خواهم روی موضوع دیگری دست بگذارم و آن تغییر عمیق درونی است. اگر با جهان کار کنیم ما دیگر آن آدم سابق نخواهیم شد:

۱) قد ما بلند می‌شود. فرض کنید که کسی در یک روستای ۱۰۰ نفره به دنیا می‌آید و همانجا زندگی می‌کند و می‌میرد. درکش از جهان و فرصت‌هایش چقدر است؟ کسی که با جهان در ارتباط است قدش بلند می‌شود چیزهایی را می‌بیند که امکان دیدن آن را قبلاً نداشته است.

۲) می‌فهمیم که آدم‌های دیگر با دین و آیین متفاوت نیز به اندازه ما انسانند، وجدان دارند، به خانواده اهمیت می‌دهند، دغدغهٔ عدالت دارند. [در چنین شرایطی] ما قطعاً و حتماً انسان‌تر خواهیم شد.

۳) ژن نوآوری ما تقویت می‌شود. دو استاد دانشگاه هاروارد و یک استاد دیگر این سوال برای‌شان مطرح شد که کارآفرینان نوآور با مدیران معمولی چه تفاوتی دارند؟ بررسی‌های‌شان را در کتابی منتشر کردند به نام ژن نوآوری! آن‌ها متوجه شدند تفاوت در ۵ مهارت کلیدی است. یکی از آن‌ها شبکه‌سازی بود؛ ساختن ارتباطات اجتماعی و جستجوی فعالانه برای یادگیری از افراد با زمینه‌های متفاوت، تخصص‌های متنوع و دیدگاه‌های مختلف. شبکه بزرگ‌تر و متنوع‌تر یعنی ایده‌های با کیفیت‌تر، دیدگاهی وسیع‌تر و خلاقیت بیشتر.

۴) همزمان تواضع و اعتماد به نفس ما بیشتر می‌شود. وقتی در ایران زندگی می‌کنيم، به عنوان یک نویسنده یا کارآفرین یا مربی باشگاه فوتبال، جامعه‌ای که خودم را با آنان مقایسه می‌کنم محدود است (حدود ۱٪ جمعیت جهان). ممکن است به درستی یا نادرستی خودم را بهترین بیابم. ولی به محضی که پایم را از ایران بیرون می‌گذارم می‌بینیم که ده‌ها نویسنده، کارآفرین و مربی بالاتر از من هستند. دیگر امکان ندارد که مغرور شوم. ارتباط با جهان، فروتنی و تواضع می‌آورد. همچنین وقتی با خارجی‌ها کار می‌کنیم، می‌فهمیم که ما به یک اندازه باهوشیم، آن‌ها آدم‌های عجیب و غریبی نیستند. برخی از ما به خاطر شبکه محدودمان به شدت در معرض «غرور جاهلانه» و برخی دیگر در معرض «ضعف اعتماد به نفس» هستیم.
[…]
می‌توانید مرا به غریبه‌پرستی، خودباختگی و «مرغ همسایه غازپنداری» متهم کنید. اما پیش از آن از خودتان بپرسید که کدام یک از استدلال‌های بالا اشتباه است. خلاصه کلام اینکه ما باید یاد بگیریم که با غریبه‌ها، بیگانگان، خارجی‌ها و اجنبی‌ها کار کنیم. مدت‌هاست جهان، جهانی شده است و آنانکه بلد نیستند با جهان کار کنند ممکن است در نقشه‌های جفرافیا باقی بمانند اما در صفحات تاریخ حذف خواهند شد. با غریبه‌های بیشتر باید آشنا شد!

✍🏼 #مجتبی_لشکربلوکی
🔗 منبع
#گشودگی
@Jaryaann

www.tgoop.com/Jaryaann/6839

1.5K viewsNov 19, 2024 at 08:31

🔲 غریب آشنا، دوست دارم بیا!

آیا به نظرتان ما این ظرفیت، تحمل و بلندنظری را داریم که مدیرعامل ایران‌خودرو یک آلمانی باشد، مدیرعامل همراه اول یک لبنانی و مدیرعامل یکی از بانک‌های ما یک تایوانی؟ بلافاصله خواهیم گفت ما این‌همه استعداد مدیریتی در کشور داریم چرا دستمان را به سوی بیگانگان دراز کنیم؟ چرا برویم زیر دست اجنبی؟ مگر ما خودمان چه چیزی کم داریم!؟

حالا به این واقعیت‌ها توجه کنید: ساندار پیچای، مدیرعامل آلفابت (گوگل)، یک هندی‌الاصل است، کارلوس گُسِن، مدیرعامل سابق رنو، اصالتاً برزیلی-لبنانی بود. مارک جوزف کارنی، رئیس اسبق بانک مرکزی کانادا از ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۰ شد رئیس بانک مرکزی انگلستان! ایلان ماسک از آفریقای جنوبی آمده، دارد در آمریکا موشک هوا می‌کند! جنسن هوانگ در تایوان دنیا آمده اما در آن‌سوی دنیا دارد جهان را به عصر هوش مصنوعی می‌برد! نماد ژاپن چیست؟ سونی! مدیر عاملش برای مدت‌ها یک آمریکایی بود! دارا خسروشاهی، مدیر عامل اوبر است با ۳۷ میلیارد دلار درآمد (مقایسه کنید با فروش سالانه نفت ایران)

سال‌هاست که ارتباط ما با جهان به سطحی اسفناک سقوط کرده. قبول ندارید؟ به چهار سوال جواب بدهیم:
از ۱۰۰۰ شرکت برتر جهان، کدام‌شان در ایران دفتر فعال دارند؟
از ۱۰۰ دانشگاه برتر دنیا، چند درصدشان با دانشگاه‌های ایران برنامه مشترک دارند؟
از ۱۰ شرکت برتر مشاوره جهان کدامشان در ایران فعالند؟
سرمایه‌گذاری خارجی مستقیم (FDI) و در بازار سرمایه (FPI) ما نسبت به کشورهای عربستان و ترکیه چقدر است؟

دقت کنید که اصلاً منظورم این نیست که سکان شرکت‌ها و سازمان‌های‌مان را به دیگران بدهیم، بلکه تاکیدم روی همکاری و تعاملات بین‌المللی است. سپردن مدیریت یکی از صدها روش همکاری بین‌المللی است.

☑️ تحلیل و تجویز راهبردی:
کار کردن با خارجی‌ها اصلاً چه فایده‌ای دارد؟ جدای از دسترسی به بازارهای بین المللی، جذب منابع مالی و انتقال تکنولوژی (فناوری) که در همه منابع اشاره می‌شود می‌خواهم روی موضوع دیگری دست بگذارم و آن تغییر عمیق درونی است. اگر با جهان کار کنیم ما دیگر آن آدم سابق نخواهیم شد:

۱) قد ما بلند می‌شود. فرض کنید که کسی در یک روستای ۱۰۰ نفره به دنیا می‌آید و همانجا زندگی می‌کند و می‌میرد. درکش از جهان و فرصت‌هایش چقدر است؟ کسی که با جهان در ارتباط است قدش بلند می‌شود چیزهایی را می‌بیند که امکان دیدن آن را قبلاً نداشته است.

۲) می‌فهمیم که آدم‌های دیگر با دین و آیین متفاوت نیز به اندازه ما انسانند، وجدان دارند، به خانواده اهمیت می‌دهند، دغدغهٔ عدالت دارند. [در چنین شرایطی] ما قطعاً و حتماً انسان‌تر خواهیم شد.

۳) ژن نوآوری ما تقویت می‌شود. دو استاد دانشگاه هاروارد و یک استاد دیگر این سوال برای‌شان مطرح شد که کارآفرینان نوآور با مدیران معمولی چه تفاوتی دارند؟ بررسی‌های‌شان را در کتابی منتشر کردند به نام ژن نوآوری! آن‌ها متوجه شدند تفاوت در ۵ مهارت کلیدی است. یکی از آن‌ها شبکه‌سازی بود؛ ساختن ارتباطات اجتماعی و جستجوی فعالانه برای یادگیری از افراد با زمینه‌های متفاوت، تخصص‌های متنوع و دیدگاه‌های مختلف. شبکه بزرگ‌تر و متنوع‌تر یعنی ایده‌های با کیفیت‌تر، دیدگاهی وسیع‌تر و خلاقیت بیشتر.

۴) همزمان تواضع و اعتماد به نفس ما بیشتر می‌شود. وقتی در ایران زندگی می‌کنيم، به عنوان یک نویسنده یا کارآفرین یا مربی باشگاه فوتبال، جامعه‌ای که خودم را با آنان مقایسه می‌کنم محدود است (حدود ۱٪ جمعیت جهان). ممکن است به درستی یا نادرستی خودم را بهترین بیابم. ولی به محضی که پایم را از ایران بیرون می‌گذارم می‌بینیم که ده‌ها نویسنده، کارآفرین و مربی بالاتر از من هستند. دیگر امکان ندارد که مغرور شوم. ارتباط با جهان، فروتنی و تواضع می‌آورد. همچنین وقتی با خارجی‌ها کار می‌کنیم، می‌فهمیم که ما به یک اندازه باهوشیم، آن‌ها آدم‌های عجیب و غریبی نیستند. برخی از ما به خاطر شبکه محدودمان به شدت در معرض «غرور جاهلانه» و برخی دیگر در معرض «ضعف اعتماد به نفس» هستیم.
[…]
می‌توانید مرا به غریبه‌پرستی، خودباختگی و «مرغ همسایه غازپنداری» متهم کنید. اما پیش از آن از خودتان بپرسید که کدام یک از استدلال‌های بالا اشتباه است. خلاصه کلام اینکه ما باید یاد بگیریم که با غریبه‌ها، بیگانگان، خارجی‌ها و اجنبی‌ها کار کنیم. مدت‌هاست جهان، جهانی شده است و آنانکه بلد نیستند با جهان کار کنند ممکن است در نقشه‌های جفرافیا باقی بمانند اما در صفحات تاریخ حذف خواهند شد. با غریبه‌های بیشتر باید آشنا شد!

✍🏼 #مجتبی_لشکربلوکی
🔗 منبع
#گشودگی
@Jaryaann

BY جریانـ