مطالعه‌ای جدید نشان داده است که سلول‌های دندریتیک نوع 1 (cDC1) تشکیل، نگهداری و عملکرد ساختارهای لنفوئیدی ثالثیه (TLS) را در سرطان کنترل می‌کنند. به نظر می رسد هدف‌گیری سلول‌های cDC1 برای تقویت عملکرد TLS و بهبود روش‌های درمانی ایمونوتراپی بسیار ضروری به نظر می رسد.

اطلاعات تکمیلی:

ساختارهای لنفوئیدی ثالثیه (Tertiary Lymphoid Structures یا TLS) تجمعات سازمان‌یافته‌ای از سلول‌های ایمنی هستند که در محل‌های التهاب مزمن، از جمله در بافت‌های مبتلا به سرطان، عفونت‌های طولانی‌مدت یا بیماری‌های خودایمنی تشکیل می‌شوند. این ساختارها از نظر سازماندهی شبیه گره‌های لنفاوی هستند و شامل نواحی مجزای سلول‌های T و B، فولیکول‌های B با مراکز زایشی، و سلول‌های دندریتیک بالغ می‌باشند. TLS به‌طور طبیعی در بافت‌هایی که به‌طور معمول گره لنفاوی ندارند، شکل می‌گیرند و نقش مهمی در تقویت پاسخ ایمنی موضعی ایفا می‌کنند. در سرطان، وجود TLS معمولاً با پیش‌آگهی بهتر و پاسخ قوی‌تر به ایمونوتراپی همراه است، زیرا این ساختارها تولید آنتی‌بادی‌ها و فعال‌سازی سلول‌های ایمنی را تسهیل می‌کنند

در سرطان، TLS با پیش‌آگهی بهتر و پاسخ قوی‌تر به ایمونوتراپی مرتبط است و آن‌ها را به اهداف درمانی جذابی تبدیل کرده است. با این حال، مکانیسم‌های تنظیم‌کننده تشکیل و نگهداری TLS در سرطان به‌طور کامل درک نشده‌اند.

در این مطالعه، با استفاده از روش‌های ترانسکریپتوم مکانی (spatial transcriptomics) و تصویربرداری چندگانه در انواع مختلف تومورهای انسانی، دکتر میریام مراد و همکارانش به تجمع سلول‌های دندریتیک بالغ (DC) با بیان بالای CCR7 در TLS پی بردند و نقش سلول‌های DC را در تشکیل و نگهداری TLS در تومورهای جامد بررسی کردند.

برای این منظور، آن‌ها مدل جدیدی از سرطان ریه سلول غیرکوچک (NSCLC) در موش‌ها توسعه دادند که TLS بالغی تشکیل می‌دهد. این TLS شامل فولیکول‌های B با مراکز زایشی، مناطق T با سلول‌های T کمکی فولیکولی (TFH)، و سلول‌های CD8+ پیش‌ساز (Tpex) است. آن‌ها نشان دادند که در مراحل اولیه رشد تومور، تشکیل TLS به بلوغ سلول‌های cDC1 تحت تأثیر IFNγ، مهاجرت آن‌ها به گره‌های لنفاوی تخلیه‌کننده تومور (tdLN)، و جذب سلول‌های T فعال‌شده به محل تومور وابسته است.

با پیشرفت تومور، نگهداری TLS مستقل از خروج سلول‌های T از tdLN می‌شود و این همزمان با کاهش قابل‌توجه مهاجرت cDC1 به tdLN است. در عوض، cDC1 بالغ در هاب‌های استرومایی غنی از لیگاند CCR7 درون تومور تجمع می‌یابد. جالب اینجاست که حذف زمان‌بندی‌شده cDC1 یا اختلال در مهاجرت آن‌ها به این هاب‌های استرومایی پس از تشکیل TLS، باعث اختلال در نگهداری TLS می‌شود. به‌ویژه، ارائه آنتی‌ژن توسط cDC1 به سلول‌های CD4+ و CD8+ و حفظ سیگنال‌دهی CD40 برای نگهداری TLS، حفظ سلول‌های TFH، تشکیل مراکز زایشی، و تولید آنتی‌بادی‌های IgG اختصاصی تومور حیاتی است.

این یافته‌ها نقش کلیدی cDC1 بالغ در تشکیل و نگهداری TLS عملکردی در ضایعات توموری را برجسته می‌کنند و پتانسیل درمان‌های هدفمند مبتنی بر cDC1 را به‌عنوان راهبردی امیدوارکننده برای تقویت عملکرد TLS و بهبود ایمنی ضدتومور در بیماران سرطانی نشان می‌دهند.
لینک به کانال بیوانفورماتیک محققان ایرانی
کپی برداری از این متن و انتشار آن با ذکر منبع نام کانال مجاز است.